History of the karen (အင္းဒီးယားႏို္င္ငံမွတ္တမ္းမွ ကရင္အေၾကာင္း)

(Histrory fact) သမိုင္းမွန္သုတ

History of the karen (အင္းဒီးယားႏို္င္ငံမွတ္တမ္းမွ  ကရင္အေၾကာင္း)

သမိုင္းသုေတသီမ်ားအေနႏွင့္ အန္ဒမန္ကၽြန္းရွိ မာယာဘန္ဒါ ထက္စီလ္ ရွိ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ မူလက မြန္ဂိုးလီးယား တြင္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ မြန္ုဂိုမင္းမ်ား၏ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းသည့္ သဘာ၀ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေရးကိုခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ေတာင္ပိုင္းရွိ တာကစ္စတန္ ႏွင့္တရုတ္ဘက္သို႕ ခရစ္မတိုင္မီ ဘီစီီ ၂၀၁၇-၁၃ ခန္႕တြင္ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကသည္။ ထိုမွတဆင့္ ဘီစီ ၁၈၆၄ တြင္ တိဗက္သို႕ေရာက္လာၾကသည္။ မည္သို႕ဆိုေစ တရုတ္မင္း ေဂၚဆင္ (Ghaw Hsin) ၏ မေကာင္းေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကရင္မ်ားဘီစီ ၁၁၂၅ တြင္ စယမ္(ထိုင္း)၊ ျမန္မာ၊ကန္ေဘာဒီးယားႏွင့္ ဗီယက္နမ္သို႕ တိမ္းေရွာင္သြားၾကရျပန္သည္။ 

ထိုေဒသမ်ားရွိ္ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသမ်ား တြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကရာမွ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ အင္းဒီးယားႏိုင္ငံ၏ အစိတ္ အပိုင္းတခုျဖစ္လာသည္။ 

၁၉၄၂ ခုတြင္ အင္းစိန္ ကရင္က်မ္းစာေက်ာင္းအုပ္ ေဒါက္တာ အိတ္ခ္်အိုင္ မာရွယ္လ္ က အေမရိကန္မွအျပန္တြင္ အန္ဒမန္ႏွင့္ နိကိုဘားကၽြန္း ၏ေကာ္မစ္ရွင္နာခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ ၀မ္းကြဲျဖစ္သူ ဗိုလ္မႈးၾကီး ဖယ္ရာ ႏွင့္ေတြ႕ရန္ ဘလဲဆိပ္ကမ္း၌ ရပ္တန္႕ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္မႈးၾကီး ဖယ္ရာက သစ္ေတာသန္႕ရွင္းေရး၊ သစ္ပင္ျဖတ္လွဲျခင္း၊ ကၽြန္းသစ္မ်ားကို သစ္စက္သို႕ ပို႕ေဆာင္ျခင္း ႏွင့္ ဆင္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ စီစဥ္ျခင္း စသည့္ အလုပ္တာ၀န္မ်ားကို ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာသူမ်ားအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ ျဖစ္ေစရန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက စီစဥ္ထားေၾကာင္း ေဒါက္တာမာရွယ္လ္အားသတင္းေပးခဲ့သည္။ ေဒါက္တာမာရွယ္က အလုပ္က်ဳိးစားၿပီး ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္တတ္ေသာ ႏြမ္းပါးသည့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ကရင္မ်ားအတြက္ ယင္းအခြင့္အေရးေကာင္းမ်ားကို ယူေဆာင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္သို႕ေရာက္ေသာအခါ မိုးေသာက္ၾကယ္ ဟုအဓိပါယ္ရေသာ ဆာတူေ၀ၚ ေခၚ ကရင္သတင္းစာတြင္ ထိုသတင္းကို ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ ခဲ့သည္။ 

အဆိုပါသတင္းကိုဖတ္ရႈရၿပီးေနာက္တြင္ သိက ၡာရဆရာေတာ္ ကရင္တရားေဟာဆရာ လူၾကီးက ယင္းကို အထူးအခြင့္အေရးတခုအျဖစ္ဆံုးျဖတ္သည္။ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ၁၃မိသားစု အန္ဒမန္ကၽြန္းသို႕ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ၁၉၂၆ တြင္ ကရင္မိသားစု ၅၀ ဒုတိယအသုတ္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ေ၀ဘီ ( Webi )ေခၚ ပထမဆံုးကရင္ရြာကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ကရင္အေျခခ်ေက်းရြာေပါင္း(၈) ရြာ ဆက္လက္ထူေထာင္ၾကသည္။ ထိုရြာမ်ားမွာ 

1) Webi village (hidden city) originally named by the Karens

2) Lataw village (in Karen leh Toh, meaning “Go Up”

3) Lucknow village (formerly called “Burmadera”- Burmese settlement area)

4) Deopur village (formerly called “Base-Camp”)

5) Karmatang 9 village

6) Karmatang 10 village

7) Borang village

8) Chipo village တို႕ျဖစ္ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ အန္ဒမန္ကၽြန္းကို သူတို႕၏ အၿမဲတမ္းေနရပ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ခါ အင္းဒီးယားႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရေသာအခါတြင္ အင္းဒီးယားႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးေကာက္ျခင္းခံရသည္။

ယခုအခါတြင္ လူဦးေရနဲပါးေသာ္လည္း ကၽြန္း၏ အေရးပါေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း ျဖစ္သည့္ကရင္မ်ားသည္ သူတို႕၏ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့မႈအတိုင္း အင္းဒီးယားႏိုင္ငံ၏ လူမ်ဳိးစုတစုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံရသည္။  သူတို႕၏လက္ရွိလူဦးေရမွာ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ၁၉၅၁ခု တြင္သန္းေကာင္စာရင္းအရ ၃၈၄ဦးရွိခဲ့သည္။

The Karen are a lesser known migrant community residing mainly in the Mayabunder Tehsil of  North  Andaman  block,  district  Andaman,  and  are  believed  to  have  originally  been  the inhabitants  of  M၀ngolia.  According  to  Karen  legends  the  despotic  and  cruel  nature  of  the Mongolian  kings  forced  the  peace  loving  Karen  to  move  southwards  to  east  Turkistan  and China  between  B.C.  2017-2013. From here they moved to Tibet in  B.C.  1864.  However,  the ill treatment meted out to them by the Chinese king, Ghaw Hsin, forced them once again to migrate in B.C. 1125, and settle in Siam, Burma, Cambodia and Vietnam. 

From then on they settled  in  the  eastern  hilly  tracts  of  Burma,  which  under  the  British  rule  became  an  integral part  of  India.  In 1924,  Dr.  H.I.  Marshall,  the  principal  of  the  Karen  theological  seminary, Insein (Rangoon), on his way back from the U.S. stopped at Port Blair to see his cousin Col.Ferrar, who was the Chief Commissioner of the Andaman and Nicobar islands. It was at this time   that   Ferrar   informed   Marshall   of   the   settlement   scheme   under   which   the   then administration was to provide several benefits to settlers who were to undertake the work of cleaning  the  forests,  felling  trees,  transporting  timber  to  the  mills,  and  even  handling elephants.

Marshall  took  this  to  be  a  good  opportunity  to  help  the  hardworking,  honest  and peace living poor Karen of Burma. Thus on his return to Rangoon, he published this news in the Karen newspaper- Hsah Tu Gaw, meaning the “morning star”.   

After reading this news and visiting the Andaman, Rev. Lugyi, a Karen priest, decided that it was an excellent opportunity. In April 1925, the first batch of 13 families, under the leadership of Rev. Lugyi, reached the Andaman Island as settlers. In 1926, the second batch of 50 families came and the first Karen village, named Webi was settled. Thus the Karen settlement began to grow in numbers and spread out into 8 villages namely:

1) Webi village (hidden city) originally named by the Karens

2) Lataw village (in Karen leh Toh, meaning “Go Up”

3) Lucknow village (formerly called “Burmadera”- Burmese settlement area)

4) Deopur village (formerly called “Base-Camp”)

5)  Karmatang 9 village

6)  Karmatang 10 village

7)  Borang village

8) Chipo village

From then onwards the Karen have made the Andaman their permanent  home  by  opting  for  Indian  citizenship  after  independence. Today,  the  Karen  form  a  small  but  important  community  of  the  Island,  since  they  are fighting to attain the status of a Scheduled Tribe in India . Their population at present stands  at  over  2000, whereas according to the 1951 census it stood at only 384.