Showing posts with label မွတ္စု. Show all posts
Showing posts with label မွတ္စု. Show all posts

Wednesday, May 5, 2021

ေမာင္ေပၚထြန္း..စြန္ ့စားမွ ေအာင္ျမင္မည္

 

ေမာင္ကိုနီ..မဲဘယ္လိုေပးရမွာလဲ

 

ေဖျမင့္..စိတ္၏သတၱိစြမ္းအားမ်ား

 

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ..ကလ်ာမိမိမုန္း

 

ေစာမုံညင္း..ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး

 

ဦးဘုန္း(ဓါတု)..သုည အေတြးစာစု

 

ဦးဘုန္း(ဓါတ)..ငွက္တစ္ေကာင္၏အေတြးရနံ ့ု

 

Monday, June 15, 2020

ေ႐ွးအက်ဆံုး ကရင္​​ေမာင္​ႏွံပံု

ေ႐ွးအက်ဆံုး ကရင္​​ေမာင္​ႏွံပံု
*************************
​​​ေရးဆြဲသူ  =  မိုင္​ကယ္​ဆိုင္​း(Michael Symes)
ခုႏွစ္​         = ၁၇၉၅ 
ကာလ     = ဗဒံုမင္​းလက္​ထက္​(ကုန္​း​ေဘာင္​​ေခတ္​)

ဤပံုသည္​ ဘိုး​ေတာ္​ဗဒံုမင္​းလက္​ထက္​တြင္​
ဘုရင္​ခံ ဆာ၊ဂြၽန္​႐ႈိး(Sir John Shore)က မိုက္​ကယ္​ဆိုင္​းကို သံမႉးခန္​႔၍ အင္​းဝ​ေနျပည္​​ေတာ္​သို႔​ေစလြတ္​
ရာတြင္​ ရခိုင္​ႏွင္​့ အင္​းဝၾကား ျပည္​ခ႐ိုင္​​ေဒသ ​ေတာင္​​ေပၚ​ေန ကရင္​ဇနီး​ေမာင္​ႏွံႏွစ္​ဦးကို ​ေတြ႔႐ွိ၍ ၁၇၉၅ ခုႏွစ္​
တြင္​​ေရးဆြဲခဲ့ျခင္​းျဖစ္​သည္​။

မိုင္​ကယ္​ဆိုင္​းသည္​ ပန္​းခ်ီပညာ တတ္​ကြၽမ္​းသူျဖစ္​၍
သူ​ေရးဆြဲခဲ့သည္​့ ပံုမွာ အလြန္​ပင္​တူ​ေၾကာင္​း 
​ေရးဆြဲခ်ိန္​ (၂)နာရီခန္​႔ၾကာခဲ့​ေၾကာင္​း မွတ္​တမ္​းတင္​ထားသည္​။

သူ၏ မွတ္​တမ္​းတြင္​ ကရင္​​ေမာင္​ႏွံႏွစ္​ဦးမွာ သင္​တိုင္​း
အမည္​း​ေရာင္​ ဝတ္​ဆင္​ထားၿပီး အမ်ိဳးသမီးသင္​တိုင္​း
အက်ၤ ီသည္​ အမ်ိဳးသားထက္​ ပို႐ွည္​၍ သင္​တိုင္​း​အက်ၤ ီ
၌ အျဖဴ အနီ ႏွင္​့အဝါအဆင္​းမ်ား ပါ႐ွိ​ေအာင္​ ခ်ည္​ၾကမ္​း
ႏွင္​့ ယွက္​လုပ္​​ထား​ေၾကာင္​း သိရသည္​။

အထူးျခားဆံုးမွာ အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္​ႏွာျပင္​တြင္​ ​ေဆးမင္​​ေၾကာင္​မ်ား​ေရးထိုးထား၏။ အမ်ိဳးသမီးတိုင္​းပင္​
ဤသို႔ပါ႐ွိၿပီး ထိုဓ​ေလ့သည္​ မည္​သည္​့အခ်ိန္​က ​ေပၚ​ေပါက္​ခဲ့​ေၾကာင္​းကို ​ဆိုင္​း​ေမး၍မရခဲ့​ေပ။
ကရင္​အမ်ိဳးသမီးသည္​ လည္​ပင္​းႏွင္​့လက္​​ေမာင္​းတို႔၌
ပုတီး​ေစ့ႏွင္​့​ေႂကြ​ေစ့မ်ားျဖင္​့ တန္​ဆာဆင္​​ေသာလည္​ဆြဲ
တို႔ကို ဝတ္​တင္​ထားသည္​။ ယင္​းတို႔၏ စကားမွာလည္​း
ျမန္​မာတို႔ႏွင္​့မတူ​ေၾကာင္​း မိုက္​ကယ္​ဆိုင္​း သိခဲ့သည္​။

ထုိ​ေဒသ႐ွိကရင္​မ်ားသည္​ ဆင္​မ်ားႏွင္​့
သစ္​ခုတ္​သည္​့အလုပ္​ျဖင္​့ အသက္​​ေမြးၾကကာ 
သစ္​​ေစ်းမွာအလြန္​​ေပါ​ေၾကာင္​းနတ္​ယံုၾကည္​သူမ်ားျဖစ္​ၿပီး ​ေသသူအား မီးသၿဂိဳဟ္​၍အ႐ိုး​ေကာက္​ဓ​ေလ့႐ွိ​ေၾကာင္​းလည္​း  မွတ္​တမ္​းတင္​ခဲ့သည္။

(အက်ယ္​ကို ​ေဒါက္​တာ နန္​းလႈိင္​၏ 
ကရင္​သမိုင္​းစာအုပ္​တြင္​ ​ေလ့လာႏုိင္ပါသည္​)

Saturday, February 16, 2013

အုတ္ခဲဲက်ိဳးေဇာ္ႀကီး (သို႕) သတၱ၀ါ တေကာင္အေၾကာင္း ( ဧရာ၀တီ သတင္းဌာန ျဖစ္ေပၚလာျခင္းအစ)

L-Zaw Sai shared a photo.
(ဧရာ၀တီသတင္းဌာနကေအာင္ေဇာ္ရဲ႕ေက်ာင္းသားေတြအေပၚသစၥာေဖါက္ကိုယ္က်ိဳးရွာခဲ့
တာဒီလိုကိုး….
                                         မြန္းဒီပါ)

အတြင္းသိ အဆင္းသိ တစ္ေယာက္ မွ ထုတ္ေဖာ္ ေရးသားလုိက္တဲ့ 
သတၱ၀ါ တေကာင္
-----------------------------------------------------------
အုတ္ခဲဲက်ိဳးေဇာ္ႀကီး (သို႕) သတၱ၀ါ တေကာင္အေၾကာင္း ( ဧရာ၀တီ သတင္းဌာန ျဖစ္ေပၚလာျခင္းအစ)

သူ ့အေၾကာင္းမသိၾကတဲ့သူေတြဆိုရင္ အတိုက္အခံေလာကတခုလံုးကို သူကလုပ္ေၾကြး ေနရသလို..အားလံုးကသူ ့ေအာက္မွာရွိသလို..ေျမာက္ပိုင္းကို သူကစၿပီးဖြေပး သလို..ေျပာ ေနတဲ့ ေအာင္ေဇာ္ .. သတၱိရွိ ရင္ မင္းေနာက္ေစ့က အမာရြတ္အေၾကာင္း အားလံုးသိ ေအာင္ေျပာ လိုက္ပါ လား...။
၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလမွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းအၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံ အရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ဆင္ႏႊဲဖို႕အတြက္ နယ္စပ္ေဒသေတြဆီ ထြက္လာၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမထဲမွာ
အစားအေသာက္ဆင္းရဲဒဏ္၊ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ေတြခံစားရတာေၾကာင့္
တခ်ိဳ႕လဲျပည္ေတာ္ျပန္ၾကၿပီး၊ တခ်ိဳ႕လဲဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး 
UNHCR မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေပၚနိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ့္ညီမေလးတေယာက္လဲ အေရးအခင္းၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ
ထြက္သြားတာလိုက္တာ လိုက္ရွာရင္း ညီမေလးကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ Victory
monument အနီး စနမ္းေပါင္ရပ္ကြက္ ဆြိဳင္ရ္ လူးျခား မွာရွိတဲ့ JRS Jesuit
Refugee Service မွာျပန္ေတြ႕ခဲ႔ရပါတယ္။ Jesuit ဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆို
လိမ္ညာသင့္ရင္ လိမ္ညာရမယ္လို႕ အယူအဆရွိတဲ့
ခရစ္ယန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးအုပ္စုျဖစ္ၿပ္ီး ဒီအယူအဆနဲ႔ပဲ ဒုကၡသည္ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားကို အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
JRS ကဘန္ေကာက္ေရာက္
ျမန္မာေက်ာင္းသားေလးေတြအခ်ိဳ႕ကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားၿပီး
အဲဒီက်ာင္းသားေလးေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္အကူအညီေပးဖိုBSCSA Burmese Student Committee for Social Affairs ဆိုတဲ့အဖြဲ႕ေလးဖြဲ႕ထားၾကပါတယ္။
၁၉၉၀ေလာက္က က်ေနာ္ သူတို႔ေလးေတြကိုသေဘာက်ၿပီး ၀င္ေရာက္ကူညီခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ့အတြက္ JRS ကအလုပ္အကိုင္အသစ္ကေလးဖန္တီးေပးျပီး Burmese
Border Liaison Person အျဖစ္နဲ႕တာ၀န္ယူရပါတယ္။ က်ေနာ္အလုပ္က
အခ်ဳပ္ခန္းေတြနဲ႕၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီက အေမာင္ေတြကို လိုက္ေတြ႕ၿပီး
အကူအညီေပးရတယ္၊ ျပင္ပမွာရွိေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕အဆက္အသြယ္လုပ္ေပးရတယ္။
(၂)ပါတ္တႀကိမ္ေလာက္ နယ္စပ္ဆင္းၿပီး Camp ေတြကိုဆန္နဲ႔ေဆး၀ါး
ေ၀ေပးတဲ့အလုပ္နဲ႔လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္ခံရတ့ဲ
သတင္းေတြစုစည္းေပးရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က IDC မွာ “ဘ”ကုုလား (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) ေတြကို
ေတာ္ေတာ္ေအာက္က်ခံၿပီး ေပါင္းခဲ့ရတယ္။ ဘဂံုးကုုလားေတြ ဟာေက်ာင္းသားေတြထက္
ဆယ္စုနွစ္တခုေလာက္ ေစာၿပီး ေတာင္ေက်ာ္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ သူတို႕အလုပ္က
ထိုင္းပုလိပ္ ကိုဆရာေမြးၿပီး တြန္းလွည္းနဲ႕ပလာတာလိုက္ေရာင္းတယ္၊ ၿပီးရင္
ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာ သတင္းေပးတယ္။
အခန္႔မသင့္လို႕အဖမ္းခံရရင္လဲ ထိုင္းပုလိပ္က ဘဂံုးကလားကို
တန္းစီးျပန္ခန္႔ၿပီး ဆက္ေၾကးေတာင္းခိုင္းတယ္။ IDC (Immigration detention
Centre) ဆိုတာနိုင္ငံတကာက အခ်ဳပ္သားေတြထားတဲ့ေနရာမို႔အေမာင္ေတြဟာ
တတ္နိုင္သမ်ွစုစည္းၿပီးေနတာေတာင္ အျခားလူမ်ိဳးေတြကရန္စတာခံရတယ္၊
ထိုင္းပုလိပ္ ရဲ႕ရိုက္နွက္ျခင္းကိုခံရတယ္။ ရဲနည္ေလးဆိုရင္ ႏွာေခါင္းရိုး
နဲ႕နံၾကားေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ထိခံထားရတယ္။ ၾသဇီ( ၾသစေၾတးလ်) က၀င္းေအာင္တို႔၊
ေနာ္ေ၀ကအရွည္ႀကီးေအာင္ထြန္း၊ နယ္သာလန္ကရန္နိုင္၊ ကိုဘီစီ၊
ကေနဒါကကို၀င္းသိန္း၊ မင္းသူရ၀င္းတို႔ဆိုအသိဆံုးဘဲေနမွာပါ။ JRS
မွာေက်ာင္းသားေလး(၂)ေယာက္နဲ႕ ဆံုခဲ့ဘူးပါတယ္၊ တေယာက္က English majorကလို႕မိတ္ဆက္ၿပီး၊ တေယာက္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္ ေရာက္မလာခင္ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ
သူဘယ္လို ၾကက္ျခင္းေတြထမ္းၿပီး ရပ္တည္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သနားစဖြယ္
ေျပာျပရွာတယ္၊ နာမည္ကေတာ့ ၾကည္ေဇာ္မိုး တဲ့။ ဒီတုန္းကေတာ့
သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲအုတ္ခဲကိ်ဳးေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမာတဲ့ ရြံစရာ သတၱ၀ါတေကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
သူ႔ရဲ႕ပထမဦးဆံုး စေရႊ႕လိုက္တဲ့အကြက္ကဘယ္သူမွမသိလိုက္ပါဘူး။
ဘာလဲဆိုေတာ့သူနဲ႕တြဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုသံရုံးကေနတဆင့္
ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ေလွာ္ေပးလိုက္တာပါ။ အဖမ္းအဆီးအရမ္းမ်ားလို႔
စိတ္ဓါတ္အရမ္းက်ေနတဲ့အခ်ိန္ ျပည္တြင္းထဲကေနလဲျပည္ပနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး
လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီး လိုင္းခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ English major က
သူ႔ရဲ႕ေဘာ္ဒါ (နာမည္အတိုေကာက္က YL)နဲ႔ တျခားတေယာက္(KM)
တို႔သံရံုးကေနတဆင့္ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကတယ္။ သူ႔အတြက္ကေတာ ျပည္တြင္းမွာ
အခ်ိန္က်ရင္သံုးဖို႔ေဒါက္တိုင္တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ထားနိုင္ခဲ့တယ္။
ABSDF ဟာလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲေနသလို။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး
လမ္းစဥ္ကိုစြန္႔ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ (Overseas National Students’
Organization of Burma) ဆိုၿပီးဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ONSOBဟာ (Ramkamhaeng) ရမ္ကမ္ဟဲင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းနဲ႔
ေပါင္းၿပီးျမန္မာသံရံုးေရွ႕မွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္
အႀကိမ္ႀကိမ္ဆႏၵျပနိုင္ခဲ့သလို၊ ထိုင္းအစိုးရရဲ႕
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြကိုလဲ ေခါင္းငံု႔မခံဘဲ
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကသိေအာင္ မီးေမာင္းထိုးျပနိုင္ခဲ့တဲ့
သမိုင္းအစဥ္အလာေကာင္းတခုရွိခဲ့တယ္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀ကလဲ
သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့မဟုတ္ပါဘူ။ ၁၉၉၁ ေလာက္မွာအဖမ္းအဆီးအရမ္းၾကမ္းပါတယ္။
ေရႊေတြလဲ ရွမ္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနၾကတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ ရိုးရာမပ်က္၊
ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္တာ၊ မႏၱေလးဖိနပ္စီးတာ၊ ဆံပင္မညွပ္တာ၊
သံုးေယာက္ေလာက္စုမိရင္ ဂီတာတီးတာေတြေၾကာင့္လဲဖမ္းခံရတယ္။ အဖမ္းခံရလို႔လႊတ္ရင္ နယ္စပ္ျပန္ပို႔ပါတယ္၊ ျမန္မာဘက္ျခမ္းအနီးမွာ လူေတြကိုအမႈိက္လိုသြားသြန္တာပါ။ လူကိုသြန္လို႔ရတယ္ဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွသိရတယ္။
ျမန္မာဘက္ျခမ္းေရာက္သြားလို႔ကံဆိုးၿပီးေက်ာင္းသားမွန္းသိသြားရင္
အႏၵရာယ္အရမ္းႀကီးသလို၊ ဘန္ေကာက္ျပန္တက္ဖို႔ကလဲ စရိတ္စကႀကီးပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆိုအိမ္မွာ ညမအိပ္ရဲဘဲ ညလံုးေပါက္ေျပးတဲ့
ဘစ္ကားေတြေပၚမွာဂိတ္စဂိတ္ဆံုးစီးၿပီး အိပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ထိုင္းပုလိပ္ရဲ႕
Walki-Talki ကရွဲရွဲျမည္သံၾကားရင္ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔တေန႔ညေနပိုင္း JRS ဧည့္ခန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕မ်က္နွာေတြဟာသာမန္ေန႔ေတြနဲ႔မတူဘဲ ခက္ထန္ေနတယ္။
သူတို႔ဟာအေရးႀကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကိ ုအမ်ားသေဘာတူဆံုးျဖတ္ၾကဖို႔
ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျမန္မာသံရံုးကို၀င္စီး၊ န၀တ
အလံကိုျဖဳတ္ခ်ၿပီး ခြတ္ေဒါင္းအလံကို တင္ခဲ့တဲ့ ေဂ်ာ္နီလဲပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ၿပီး
တုန္တုန္ရီရီနဲ႔( ေဟး ေပ်ာ္တယ္ေဟ့ ငါတို႔ေတာ႕ မနက္ျဖန္သြား
အဖမး္ခံေတာ့မယ္)ဆိုၿပီး အေၾကာက္ေျပ လာေျပာတာကေတာ့ ၾကက္ျခင္းထမ္းခဲ့တဲ့
အႀကံသမားေက်ာင္းသားငယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႕ဟာ UNHCR ကအသိအမွတ္ျပဳခံထားရတဲဲ့ဒုကၡသယ္ေတြျဖစ္ေပမဲ့
ထိုင္းအစုိးရကဖမ္းဆီးၿပီးျပန္ပို႔ေနတာေတြကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာက
အေလးထားလာဖို႔အတြက္ မနက္ဖန္မွာ သတင္းဌာနေတြကိုအသိေပးၿပီ လ၀ကေရွ႕မွာဆႏၵျပၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေတြထုတ္ျပန္ဖို႔က BSCSA ရဲ႕
Information group ကေနတာ၀န္ယူရမွာပါ။ တာ၀န္ေပးခံရတာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ပါ။
ဒါေပမဲ့တာ၀န္ေတြအားလံုးခြဲေ၀ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့
အႀကံသမားေက်ာင္းသားငယ္ေလးဟာ ေဇာ္ေဇာ္တေယာက္ထဲတာ၀န္ေတြကိုမနိုင္မွာအေၾကာင္းျပၿပီး ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလဲေကာင္းပါတယ္ ေဇာ္ေဇာ္ဟာ အေမရိကားကို scholar နဲ႕သြားဖို႕အတြက္ visaရၿပီျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းဘဲ ဘန္ေကာက္ လ၀ကရံုးေရွ႕မွာအကၤ် ီ္အျဖဴေရာင္လက္ရွည္၊ ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္၀တ္ၿပ္ီး
ဆႏၵျပအဖမ္းခံၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာစနစ္တက် တန္းစီထိုင္ၿပီး
ေက်ာင္းသားေတြကိုဖမ္းတာမရပ္ရင္ ငါတို႕ကိုဖမ္းပါဆိုၿပီးဆႏၵျပၾကေတာ့
နိုင္ငံတကာရဲ့မီဒီယာေရွ႕မွာ ဒီအေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးမရွိခဲ့တဲ့
ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြ အခက္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက
နိုင္ငံတကာရဲ႕မီဒီယာေရွ႕မွာ ဖမ္းဆီးဖို ခက္ေနတဲ့အတြက္
ေက်ာင္းသားေတြကိုမဖမ္းဘဲျပန္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာဂတိစကားမွမရတဲ့အတြက္ေက်ာင္းသားေတြကလဲဆက္လက္ဆႏၵျပၾက
တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသား အားလံုး
ေယာကၤ်ားေလး ၃၅ေယာက္၊ စိုးလြင္၊ ညီညီ၊ နီထြန္း၊ စိုးစိုး၊
ျပည္ႀကီး၊ေက်ာ္နီ၊ေငြစိုး စသည္တို႕ပါၿပီး၊ မိန္းခေလး ၃ ေယာက္ကေတာ့ ညီမငယ္ျမင့္ျမင့္စန္း၊ ဖိုးသက္နဲ႕ ဖြားဖြားတို႔အဖမ္းခံခဲ့ၾကတယ္။
သူ႔ေကာင္မေလးပါသြားလို႕ရင္ကြဲနာက်ၿပီးက်န္ခဲ့ရတာကေတာ့ ကိုယဥ္ေထြးပါပဲ။သူ႕ခမ်ာေတာ္ေတာ္ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကိုထိမ္းသိမ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာသတင္းမွမရေတာ့ပါဘူး၊ဘယ္ေနရာမွာထားတယ္ဆိုတာေတာင္မသိ
ရေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူစရာေကာင္းတဲ့
အေျခအေနပါဘဲ။ JRS မွာလဲေတာ္ေတာ္အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္သြားတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္က
အေမရိကားထြက္သြားၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကFather Tom က အေမရိကား
ျပန္သြားတယ္။ သူေနရာမွာ Alan နဲ႕ Dennis ဆိုတဲ့ (Aussie)မိသားစု
ေရာက္လာၾကတယ္။ Alan က Baptist တရားေဟာဆရာပါ။ သူကစာေရးတာ၀ါသနာပါၿပီး
ေရာက္ေရာက္ျခင္းဘဲ news journal ေလးထုတ္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲဲ့တယ္။
အဂၤလိပ္စာအေရးအသားအတြက္လဲ အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ JRS ၿခံ၀င္းထဲ ရံုးခန္းရဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ Bertil Lintner က အိမ္ခန္းေလးတခန္းငွားေနပါတယ္။
၀င္၀င္ျခင္းဘယ္ဖက္မွာပါ။ သူ႔ကိုအကူအညီေပးေနတဲ့ ေအးခ်မ္းႏိုင္တို႔၊
မသီတာတို႔ကလဲ DVB မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ဖို႔ေနာ္ေ၀ကိုသြားၾကၿပီ။
ၾကက္ျခင္းထမ္းခဲ့တဲ့လူငယ္ေလးကေတာ့ တပည့္လိုေနတဲ့ Bertil Lintner နဲ႔
စာသင္ေပးလိုတဲ့ Alan အကူအညီနဲ႔ journalist ပညာသင္ဖို႔အခြင့္သာသြားတယ္။
(ဒါကေတာ့လူငယ္တိုင္းႀကိဳးစားရမဲ့တာ၀န္မို႔
ေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႔ဘဲျမင္ပါတယ္)သူက ညေနေစာင္းရင္
ျမန္မာလြယ္အိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး Foreign correspondent club ကိုသြားတတ္ေနၿပီ။
ဘန္ေကာက္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိတ့ဲသူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ
ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕သတင္း ေတြအတြက္
သူဟာအေရးပါတဲ့ေနရာကိုေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ဘယ္တံုးကမွ JRS
အျပင္ထြက္ၿပီးေက်ာင္းသားထုရဲ႕အသံကို နားမေထာင္ခဲ့ဘဲ
လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာေနထိုင္ၿပီး
ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္အာေဘာ္ေတြကိုသြားဖလွယ္ေနတာသာျဖစ္တယ္။ သူတေယာက္ထဲ
မ်က္ႏွာရေနတဲ့အေပၚမွာလဲ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ေနပံုရပါတယ္။ သတၱ၀ါတေကာင္
အျဖစ္ကိုေျပာင္းသြားတဲ့လုပ္ရပ္ကေတာ့ BSCSA ရဲ႕သတင္းဌာနကို
သူ႔ရဲ႕သတင္းဌာနအမည္ေျပာင္းခဲ့တာပါဘဲ။ ေျပာင္းလိုက္တဲ့သတင္းဌာနအမည္ကေတာ့
BIG (Burma Information Group) ေပါ့။ နာမည္ကိုၾကည့္ရင္
သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္စိတ္ထား ႀကီးက်ယ္တာကိုေတြ႕ရမွာပါ။ ေန၀င္းလိုေကာင္မ်ိဳးကို
အာဏာအပ္မိသြားၿပီ။
တႀကိမ္မွာဆို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေႏွာက္အယွက္လဲျဖစ္ ေဒါသလဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ONSOB ဥကၠဌ ကိုသီဟရဲ႕ သတင္းပါဘဲ။ က်ေနာ္က IDC သြားေနေတာ့
ဘယ္သူေတြဘယ္ေန႔လြတ္မယ္၊ ဘယ္သူေတြဆီက လြတ္လာတဲ့သူအတြက္
ဘယ္လိုအကူအညီေပးရမယ္ဆိုၿပီး အသိေပးပါတယ္။ IDC ကလြတ္တဲ့ေန႔မွာ
ရေနာင္းကိုပို႔ရင္ျပန္တက္လာရတာခက္တယ္။ ရေနာင္း ကေန
ေကာ့ေသာင္ဖက္ကမ္းကိုေလွနဲ႔ပို႔ရင္လဲ
ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔တိုးမွာမို႔ထိုင္းပုလိပ္နဲ႔ေငြေပးၿပီး
စံခလဘူလီဘက္ကိုထြက္ၾကတယ္။ စံခလဘူလီ ဘက္ကေတာ့ ေန႔ျခင္းျပန္တက္လာလို႔ရတယ္။
က်ေနာ္ ကိုသီဟနဲ႔မေတြ႕ခဲ့ရဘူး၊ ဒါေပမဲ့သူထြက္မွာကေတာ့ေသျခာေနၿပီ။မေတာ္တဆ
သူကိုေထာက္လွမ္ေရးကေန ဖမ္းသြားခဲ့ရင္ မီဒီယာကေနေအာ္ေပးဖို႔နဲ႔
သူစိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာေရာက္မွ ဒီသတင္းကိုထုတ္ဖို႔ပါဘဲ။
က်ေနာ္ဒီသတင္းကိုယူလာၿပီး JRS မွာေပးပါတယ္။ ေသေသျခာျခာလဲမွာခဲ့ပါတယ္။
ကိုသီဟ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာေရာက္မွ ဒီသတင္းကိုထုတ္ပါလို႔။ ေနာက္ေန႔က်ေနာ္လဲ
JRS ေရာက္ေရာ သတင္းစာကိုင္ၿပီး သူပို႔လိုက္တဲ့သတင္းပါလာတယ္
ဆိုျပီးေရွာက္ၾကြားေနတဲ့သတၱ၀ါကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေအးဗ်ာ
ကိုယဥ္ေထြးတို႔ခ်က္ခ်င္းစံုစမ္းေပးမွ ကိုသီဟျပန္ေရာက္ေနတာ
သိရၿပီးစိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ အေပၚယံရွပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့
သတင္းဦးေလးပို႔ရံုပဲထင္ရတာ၊တကယ္ေတာ့သူ႔ေနရာမွာ
တျခားသူေတြမရွိရေအာင္ရွင္းလိုက္တာပါ။ က်ေနာ္ကိုသီဟကို ဒီေန႔ထိ
မေတာင္းပန္ရေသးဘူး၊ လိုင္းေပၚကေန ဒီစာနဲ႔ပဲ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
JRS ၿခံ၀င္းရဲ႕၀င္၀င္ျခင္းညာဖက္အေဆာက္အဦးဟာ ဧည့္ခန္းျဖစ္ၿပီး၊
ရံုး၀န္ထမ္းေတြထမင္စား ေကာ္ဖီေသာက္ၾကပါတယ္။ အေပၚထပ္ကိုေတာ့
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ရံုးခန္းလုပ္ထားပါတယ္။
ျပင္ပကဧည့္သယ္ေတြလာရင္ေအာက္ထပ္ေနရာေလးမွာဘဲဧည့္ခံၾကပါတယ္။ ABSDF
ကေက်ာင္းသူ မရီရီထြန္း ငွက္ဖ်ားပိုး ဦေဏွာက္ထဲ၀င္ၿပီး
ေဆးရုံမွာမဆုံးမီအထိ အေပၚထပ္အခန္းေလးထဲမွာေနသြားပါတယ္။
က်ေနာ္မွာဦး၀င္းတင္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးရွိပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္က ရေနာင္းက
ျမန္မာေတြကို အရမ္းအကူအညီေပးတဲ သူေဌးခ်ိဳခ်ိဳင္းရဲ႕လူယံုျဖစ္ပါတယ္။ IDC
ကေနလႊတ္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ဦး၀င္းတင္ အကူအညီနဲ႔
သူေဌးခ်ိဳခ်ိဳင္းရဲ႕ငါးေျခာက္ဂိုေဒါင္မွာ ခိုလႈံခဲ့ရဘူးပါတယ္။ တေန႔
မိတ္ေဆြႀကီးဦး၀င္းတင္က ေျပာလာတယ္၊ သူစိတ္တိုေနပံုလဲရပါတယ္။ ( က်ေနာ္
ဒီေကာင္ကိုရိုက္မိေတာ့မယ္တဲ့) ဒါနဲ႕အႀကိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့၊
နယ္စပ္ကတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ ေရေတာင္းေသာက္တယ္တဲ့
ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ ခေလးကခြက္ကိုမေဆးဘဲခ်ထားလိုက္တယ္၊
အဲဒါကိုခြက္ကိုယူၿပီးအဲဒီ ေက်ာင္းသားေလး ေရွ႕မွာ
ေရေဆးျပေနတာမၿပီးေတာ့ဘူးဗ်ာတဲ့။ ေၾကေၾကကြဲကြဲေျပာရွာတယ္။ တကယ္ေတာ့
နယ္စပ္ကတက္လာတဲ့ ခေလးေတြကေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ အဟာရကလဲခ်ိဳ႕တဲ့၊
ငွက္ဖ်ားကလဲပါလာ၊ အ၀တ္အစားကလဲမေတာ္တေရာ္၊ တခ်ိဳ႕က
ေတာလမ္းကအသက္စြန္႔ၿပီးတက္လာ၊ အသားအေရကလဲညစ္ေပေပနဲ႔ဆိုေတာ့၊
ေတာ္ေတာ္ေလးနွိမ့္ခ်ခံၾကရတယ္။ မတူမတန္သလိုအမူအရာလုပ္ျပတာ၊
ဖိုင္တြဲႀကီးပိုက္ၿပီးအလုပ္မ်ားေနတဲ့ပံုစံနဲ႕ရုံးခန္းေတြကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ျပတာလဲခံၾကရတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ပံုမွန္ပါဘဲ။ နယ္စပ္သြားတယ္၊
အခ်ဳပ္ခန္းေတြလဲပံုမွန္သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေတာအတြင္းမွာစိတ္အေနွာက္အယွက္နဲ႔ႀကံဳလာရျပန္တယ္။ IDC ကျပန္ေရာက္ရင္
IDC ထဲကေန UNHCR ရုံးေလးမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆီေပးလိုက္တဲ့စာေတြ နဲ႕IDC
ထဲကထူးတဲ့သတင္းေတြJRS မွာ၀င္ေပးပါတယ္၊အဲဒီစာေတြကို ကိုယဥ္ေထြးက
ရုံးေလးပို႕ေပးပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူျပန္ေပးတဲ့
ရဲဖမ္းခံထားခံရတဲ့သူေတြရဲ့နာမည္စာရင္းနဲ IDCထဲမွာ လိုက္ရွာေပးရတယ္။
ဒါေပမဲ႔ (၂)ရက္ (၃)ရက္ေလာက္ရွိေနၿပီ၊ JRS ရုံးခန္းတခါးပိတ္ပိတ္ထားေတာ့
အေမာဆို႔ဆို႔သြားတယ္။ ရံုးခန္းထဲမွာလူရွိေနတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။
ကိုယဥ္ေထြးကိုေတာ့ မွာခဲ့ပါတယ္ ေန႔ခင္းရံုးခန္းပိတ္မထားဖို႔။
ဒါေပမဲ့လဲမထူးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပိတ္ထားတာလဲေျပာရရင္ေတာ့… JRS
ကို၀င္ထြက္ေနတဲ့ Canadianမ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူ႔နာမည္က Monique ပါ။ သူက
အေမာင္ေတြကို လာၿပီး အီစီကလီ လုပ္ေနတာ။ JRS မွာေရြးစရာေတြကမ်ားေနေတာ့
သူလဲ အိုက္စကလင္ လုပ္ေနရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုသတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားၿပီး
အသိအမွတ္ျပဳေပးထားခံရတဲ့ သူတေယာက္လဲရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကေတာ့ IDC
မွာသြားအဖမ္းခံတဲ့အထဲပါသြားၿပီး ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိရေသးဘူး။ ခုေတာ့
Canadianမ လဲ ေရြးစရာလူမရွိေတာ့ဘဲ ရံုးခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး
စာသင္တဲ့အဆင့္ေရာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ။ SDC ထဲ ကကိုယ့္ရဲေဘာ္တေယာက္ဘယ္လို
ခံစားရမလဲ။
ဒီလိုေနရင္းနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို SDC (Special Detention Centre)
ပို႔လိုက္တယ္လို႔ၾကားရပါတယ္။ IDC ထဲကေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ ကိုလဲ SDC
ပို႔လိုက္လို႔ SDC ထဲမွာေက်ာင္းသား၅၀ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ထက္အရင္
ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆြဲမႈ႔နဲ႔နွစ္ရွည္ေထာင္ခ်ခံထားရတဲ့ ရဲရင့္ နဲ႔ ရဲသီဟဆိုတဲ့
ေက်ာင္းသား၂ေယာက္လဲရွိေသးတယ္။ သတင္းေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔မယ္၊
ေက်ာင္းသား camp အသစ္ဖြင့္ၿပီးအရင္ဆံုးအသုတ္အေနနဲ႔ထည့္မယ္၊
ေတြ႕ခြင့္ေပးမယ္၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ေတြ႕ခြင့္ရၿပီဆိုတဲ့
သတင္းၾကားရလို႕အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔
စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနတာကေတာ့ ဟိုသတၱ၀ါေလးပဲ။
အခြင့္ေကာင္းကိုအမိအရဖမ္းၿပီး တကိုယ္ရည္ journalist
တေယာက္ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာကလြဲလို႔ဘာမွမယ္မယ္ရရ မလုပ္ထားခဲ့ေတာ့ SDC
ကိုေထာင္၀င္စာေတြ႕လို႔ရတဲ့အခ်ိန္ ဘာသတင္းစကားမွမပါးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အထဲကသူေတြ စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ အျပင္မွာလဲအရမ္းႀကိဳးစားေနပါတယ္ကြာ ဆိုၿပီး
ေခၽြးသိပ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ပါလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိၿပီးအျပင္မွာ က်န္ေနတဲ့
ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ JRS မွာလာၿပီးေဆြးေႏြးတာလဲမေတြ႕ရသလို
ကိုယ္တိုင္လဲသြားၿပီးေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လာတာမၾကားမိဘူး။ SDC
အထဲမွာလဲရက္ေတြၾကာလာေတာ ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြလဲ အကြိဳင္ခံေနရၿပီ။
သတၱ၀ါေလးၾကည့္ရတာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ လြတ္လာမွာ အရမ္းစိုးရိမ္ေနပံုရတယ္။
သူဟာအခုရေနတဲ့အခင္းအက်င္းမ်ိဳးမွာ သာယာေနၿပီး ထိမ္းသိမ္းခံထားရသူေတြ
လြတ္လာရင္ သူ႔ကိုလႊဲခဲ့တဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို ျပန္မအပ္နိုင္ေတာ့ဘူး
(အာဏာရူးျဖစ္သြားတာေပါ့)။ SDC ကေက်ာင္းသားေတြလြတ္လာေတာ့မယ္ၾကားရလို႔
က်ေနာ္တို႕တေတြအားလံုး ၀မ္းသာေနတဲ့အခ်ိန္
သူေတာ္ေတာ္ေျခာက္ျခားေနၿပီျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ (၉)လနီးပါးမွာ SDC
ကေက်ာင္းသားေတြလြတ္လာတယ္။ က်ေနာ္အမွန္အတိုင္းပဲရွင္းျပလိုက္တယ္။
သူတို႔လဲေတာ္ေတာ္ေၾကကြဲေနပံုရပါတယ္။ အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲေနၿပီး
ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုမႈကို မရတဲ့အျပင္၊
လက္တြဲေခၚယူဖို႔ကိုကန္႔ထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြဟာ
သူနဲ႔တစိမ္းေတြလိုရွိန္ေနၾကတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ သူတို႕အစည္းအေ၀းတရပ္ေခၚၿပီး
ေခါင္းေဆာင္လုပ္မဲ့သူအသစ္ျပန္ေရြးတဲအခါ၊ အဲဒီသတၱ၀ါရွံုးသြားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ေနရာဖယ္ေပးဖို႔ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြကို သတၱိျပခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳျခင္း
မခံရဘဲ လူသစ္ကေလးေတြလိုျပန္ျဖစ္ေနေတာ့ မေက်နပ္မႈေတြဟာ ထိမ္းခ်ဳပ္မရဘဲ၊
သူတို႔ထဲက စကားနည္းၿပီး အေအးဆံုးေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က အုတ္ခဲနဲ႔သတၱ၀ါကို
ထုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အုတ္ခဲလဲက်ိဳး သတၱ၀ါလဲေဆးရုံပို႔လိုက္ရတယ္။
ေဆးရုံကေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ဗဟိုယိုထင္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာရွိတဲ့ ဖရထိုင္း ၂
ေဆးရံုပါ။ ေခါင္းမွာေလးငါးခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္လိုက္ရၿပီး၊ နွစ္ညေလာက္
ေဆးရုံတက္လိုက္ရပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းဟာ မွားယြင္းတဲ့လုပ္ရပ္ဆိုတာ
နားလည္ပါတယ္၊ အဒီေက်ာင္းသားငယ္မွားသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့
အျပစ္ရွိၿပီးတာ၀န္ရွိတာ က်ေနာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုဦးစားေပးတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္
ေဒါသေပါက္ကြဲရတာသာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ေဆးရံုကိုမသြားခဲ့ဘူး။
ေဆးရံုသြားၾကည့္တဲ့သူေတြကေတာ ေျပာျပတယ္။ အျဖဴေတြေရွ႕မွာ “ပဲ”
ေတြအရမ္းမ်ားျပတယ္တဲ့။ ေဆးရံုကုတင္ေပၚမွာေတာင္ သနားသြားေအာင္ lobby
လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ Alan ရဲ႕ ဇနီး Dennies ကေတာ အရမ္း၀မ္းနည္းၿပီး
စိတ္မေကာင္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္ရွာတယ္။ Dennies ကစိတ္ထားသိပ္ၿပီးႏူးညံ့တယ္။
ဘာအကူအညီသြားေတာင္းေတာင္း မရရေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္တယ္။
သူ႔ကို စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းသြားေျပာမိရင္ သူကပိုၿပီးထိခိုက္လြယ္တယ္။
Dennies မသိလိုက္တာကေတာ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ဒီသတၱ၀ါက ( ဒီေကာင္မေလး အရမ္းကို
နန္႔တယ္) လို႔ေျပာခဲ့တာပါဘဲ။ Dennies က သူ႔အေမအရြယ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔
က်ေနာ္လဲမွာမေပ်ာ္ေတာ့တာနဲဲ႔ JRSက အလုပ္ထြက္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ BIG ကေန ဧရာဝတီသတင္းဌာန ဆိုၿပီး ေျပာင္းသြားတယ္ ၾကားတယ္။
က်ေနာ္ ဧရာဝတီသတင္းကိုမဖတ္ပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရြံလြန္းလို႔ပါ၊ ဒါေပမဲ့
links ေတြကေန ေရာက္သြားေတာ့လည္း က်ေနာ့္ညီငယ္ေလးေတြ(ရဲနည္၊ ကိုသက္)
ဧရာ၀တီမွာ လုပ္ေနတာဘဲေလဆိုၿပီးေျဖပါတယ္။ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို ေစာ္ကားၿပီး အင္တာနက္ဟက္လုပ္ခံရတယ္
ေျပာတာလဲၾကားပါတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းတေယာက္
နပိုလီယံဆိုၿပီးေရးလိုက္တာေတြ႕တယ္။ နပိုလီယံ နဲ႔ႏိွဳင္းရင္ေတာ့
ေနာက္ကြယ္မွာဟားတိုက္တာခံရတာျမင္မိတယ္။ သူ႔ဗီဇက သူဆြလိုက္လို႔
သူမ်ားေဒါသထြက္သြားရင္ ဟားတိုက္တတ္တဲ့ မညွိဳးလံုးဗ်။
မႏၱေလး မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ညီမ မသင္းသင္းနဲ႔မေခ်ာအိျဖဴတို႔ကို
ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးေတြ JRS မွာ
နယ္စပ္ကလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအေပၚဆက္ဆံခဲ့တာ ျပန္ျမင္မိတယ္။
ေျမာက္ပိုင္းကိစၥ သူကအေစာဆံုး ၁၉၉၆ ကစခဲ့တာပါတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က
အတိုက္အခံေတြဘက္မွာဒီသတင္းကိုမျပန္႔ေစခ်င္ေသးဘူး။ အတိုက္အခံ
အင္အားေလ်ာ့သြားမွာစိုးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းေျမာက္ပိုင္းမွာတကယ္ပဲ
သူလွ်ိဳ၀င္ခဲ့တယ္ထင္ၾကသလို၊ လြတ္ေျမာက္လာသူေတြကိုယ္တိုင္က
သူတို႔ေလးစားဂုဏ္ယူခဲ့တဲ့ ABSDF ရဲ့ဂုဏ္သိကၡာကိုငဲ့ညွာၿပီး ခုလို
ဖြင့္ဟမေျပာၾကေသးပဲ ကာလတခုကိုေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
သတင္းဦးအေနနဲ႔သတင္းဌာန နာမည္ရဖို႔အတြက္ အတိုက္အခံ အခ်င္းခ်င္းႏွိပ္ကြပ္
လိုက္တာပါ။ ေျမာက္ပိုင္းကလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ေက်ာင္သားေတြရဲ႕
သေဘာထားႀကီးမႈနဲ႔သည္းခံ စိတ္ရွည္မႈကလဲအံၾသစရာပါဘဲ။ ေနာက္တေၾကာင္းက NGO
ေလာကထဲက Donor ေငြေတြရွယ္ၿပီးယူေန ရတဲ့သူတေယာက္(ကိုနိုင္ေအာင္)
ကိုရွင္းလိုက္ရင္ သူ႔ဆီေငြေတြ ပိုၿပီးစီးဆင္းလာဖို႔အတြက္ပါ။
ေျမာက္ပိုင္းကေက်ာင္သားေတြကို ကရုဏာသက္လို႔ေတာ့ျဖစ္ဟန္မတူပါဘူး
မရိုးနုိင္တဲ့ ဟသၤာကိုးေသာင္းဇာတ္ ခင္းလိုက္တာပါဘဲ။ လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့
တျခားသတင္းေထာက္ေတြလဲေရးေနၾကတာမို႔သတင္းဦးမဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္
ေျမာက္ပိုင္းကိစၥကေသးေသးေလးျဖစ္သြားတာေပ့ါ။
(၈၈) အေရးအခင္း ကထြက္လာခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ အနာဂါတ္ေတြ
ေပ်ာက္မွာစိုးရိမ္လို႔တတိယနိုင္ငံေတြထြက္ၿပီး ပညာလဲသင္
ႏိုင္ငံေရးလဲလုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကတယ္။ တကယ္တန္းမွာေတာ့
ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ေလာက္သာအဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္ေတြမွာ
အစိုးရေခ်းေငြနဲ႔ပညာသင္ၾကားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
လုပ္ငန္းခြင္ထဲ၀င္၊ အိမ္ေထာင္ေတြက်ျဖစ္ကုန္ၿပီး၊ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ
ဆႏၵျပတာထက္ သိပ္ပိုၿပီးတိုးမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။ဘာသာစကားအခက္အခဲကလဲ
အႀကီးမားဆံုးျပႆနာတရပ္ပါပဲ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ
စကားေျပာသင္ေနလို႔ရတာမွမဟုတ္တာဘဲ။ကိုယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာၾကေတာ့လဲဗမာလိုဘဲေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔မို႔ အဂၤလိပ္စကားကို အလုပ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ပဲ
ေျပာတတ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာ့အေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္
နိုင္ငံျခားသားေတြဆီမွာ အကူအညီသြားၿပီးေတာင္းၾကရတယ္။ ခ်င္းမိုင္
ဂြင္က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ျမန္မာ့အေရးစိတ္၀င္စားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ၊ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေတြ ဟာ စာတမ္းျပဳစုတာဘဲျဖစ္ျဖစ္
သူတို႕ႏိုင္ငံမွာျပန္တင္ျပဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာေတြဆီမွာ
သိခ်င္တာေလးေတြလာေမးရတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းေလးေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္အသစ္ေလးေတြ၊
လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြဟာ၊ တေလးတစားနဲလာၿပီး သူတို႔သိခ်င္တာေလးေတြ
ျမန္မာေတြဆီ တေလးတစားလာ ေမးရတဲ့အဆင့္ပါ။ စာအေရးအသားလက္ေသြးၿပီး
ကူညီခ်င္သူေတြရွိသလို အဂၤလိပ္စကားေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကလဲ
လူအခြင့္အေရး၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြမို႔
စကားေျပာရာမွာလဲတိုးတက္ပါတယ္။ Donor ေတြဆီက project တင္လို႔
ရထားတဲ့ေငြေတြ အသံုးျပဳေပးဖို႔လာတဲ့ NGO ေတြက လုပ္ေပးကိုင္ေပးမယ့္သူ
လာရွာရတာမို႔ကိုယ္ကအလိုက္သင့္ေလး ဆြဲစားယံုပါဘဲ။ NGO ေတြဆီမွာ project
တင္နည္းေတာင္ သင္တန္းေပးပါေသးတယ္။
ျပည္တြင္းကျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြဟာ အမွန္တရားေတြကမၻာက သိရွိဖို႔အတြက္၊
အလုပ္အျပဳတ္ခံ၊ ႏွစ္ရွည္ေထာင္က်ခံၿပီး သတင္းဌာနေတြဆီ
သတင္းေတြေပးပို႔ၾကတယ္။ ျပည္ပက မီဒီယာသမားေတြကေတာ့ အဲဒီေခၽြး၊ ေသြးေတြနဲ႔
ေပးဆပ္ထားတဲ့ သတင္းေတြကို ရင္းၿပီး ႏိုင္ငံတကာက အလွဴရွင္ေတြဆီက
အလွဴေငြေတြနဲ႔နွစ္၂၀ေလာက္ ေလေအးစက္ပါတဲ့ရံုးခန္း၊ ကိုယ္ပိုင္ကား၊
အသံုးအေဆာင္အျပည့္နဲ႔အီဆိမ့္ေနေအာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ
မီဒီယာနဲ႔ဆက္သြယ္လို႔အဖမ္းခံသြားရျပန္ေတာ့ သူ႔လူပါဆိုၿပီး
အလွဴရွင္ေတြဆီအသံုးစရိတ္ျပလို႔ေကာင္းသြားျပန္ေရာ။ ခုေတာ့အလွဴရွင္ေတြက
ျပည္ပမွာထက္ ျပည္တြင္းကိုစိတ္၀င္စားလာတယ္။ သတင္းဌာနေတြထက္ လူမႈေရး၊
ပညာေရးနဲ႔ လူငယ္ေတြျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးေတြမွာ စိတ္၀င္စားလာေတာ့၊
သတင္းဌာနေတြလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္
ျမန္မာျပည္ထဲေျပး၀င္ၾကရေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္လို႔ျပန္လာတာမဟုတ္ပါဘူး
ဂြင္ေပ်ာက္ကုန္လို႔ပါ။ ဒီသတၱ၀ါတေကာင္က အခု NLD လဲ၀င္ထြက္ေနတာမို႔
ေကာက္က်စ္တဲ့ ေကာင္ကိုသတိထားဖို႔ ဒီစာကိုေရးလိုက္တာပါ။ ဒီေကာင့္မွာ
သူ႔သတင္းဦးဖို႔ကလြဲရင္ ဘာ stance မွမရွိပါဘူး။ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ
အကြက္ခ်ထားၿပီး သူ႔ရဲ႕စားခြက္ကို လုမဲ့သူကိုအခြင့္သာရင္ ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔
အၿမဲတန္း အေကာက္ႀကံေနတတ္တယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ အသစ္ေလးေတြကိုလဲမွာပါရေစ၊
တန္ရာတန္ေၾကးရမွအလုပ္လုပ္ပါ။ တန္ရာတန္ေၾကးဆိုတာ ေငြေၾကးထက္၊ ေလးစား၊
အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံရမႈကိုဆိုလိုတာပါ။
Press conference ေတြမွာထပ္ေတြ႕ရင္ေမးၾကည့္ပါ။ဘန္ေကာက္က ေက်ာင္းသား
၃၈ေယာက္ အေရးမွာ ဘယ္အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ပါသလဲ၊ ဘယ္မွ်ေလာက္
တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါသလဲ။ အဲဒီသတၱ၀ါ မ်က္နွာမွာမရွိတဲ့ေသြးေတာင္ေပ်ာက္သြားအံုးမယ္။



အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားလ်က္
ကိုဖိုးေထာင္
 
 သူ ့အေၾကာင္းမသိၾကတဲ့သူေတြဆိုရင္ အတိုက္အခံေလာကတခုလံုးကို သူကလုပ္ေၾကြး ေနရသလို..အားလံုးကသူ ့ေအာက္မွာရွိသလို..ေျမာက္ပိုင္းကို သူကစၿပီးဖြေပး သလို..ေျပာ ေနတဲ့ ေအာင္ေဇာ္ .. သတၱိရွိ ရင္ မင္းေနာက္ေစ့က အမာရြတ္အေၾကာင္း အားလံုးသိ ေအာင္ေျပာ လိုက္ပါ လား...။
၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလမွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းအၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံ အရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ဆင္ႏႊဲဖို႕အတြက္ နယ္စပ္ေဒသေတြဆီ ထြက္လာၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမထဲမွာ
အစားအေသာက္ဆင္းရဲဒဏ္၊ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ေတြခံစားရတာေၾကာင့္
တခ်ိဳ႕လဲျပည္ေတာ္ျပန္ၾကၿပီး၊ တခ်ိဳ႕လဲဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီ
UNHCR မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေပၚနိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ၾကတယ္
က်ေနာ့္ညီမေလးတေယာက္လဲ အေရးအခင္းၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ
ထြက္သြားတာလိုက္တာ လိုက္ရွာရင္း ညီမေလးကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ Victory
monument အနီး စနမ္းေပါင္ရပ္ကြက္ ဆြိဳင္ရ္ လူးျခား မွာရွိတဲ့ JRS Jesuit
Refugee Service မွာျပန္ေတြ႕ခဲ႔ရပါတယ္။ Jesuit ဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆို
လိမ္ညာသင့္ရင္ လိမ္ညာရမယ္လို႕ အယူအဆရွိတဲ့
ခရစ္ယန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးအုပ္စုျဖစ္ၿပ္ီး ဒီအယူအဆနဲ႔ပဲ ဒုကၡသည္ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားကို အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

Thursday, January 3, 2013

“အေထြေထြယဥ္ေက်းျခင္း”

Nwe Aung and 2 other people shared အလင္းေရာင္ ခ်စ္သူ's photo.
“အေထြေထြယဥ္ေက်းျခင္း”

၁။ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ လူစိမ္းမ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း စကားေျပာလွ်င္ ေခါင္းငုံ႕၍မေျပာပါႏွင့္၊ ထိုသူကိုၾကည့္၍ေျပာရာ၏။

၂။ စကားေျပာဆိုရာတြင္ ရွက္္ကန္းကန္းလည္းမျဖစ္ႏွင့္၊ ရဲတင္းလြန္းေသာအမူအရာျဖင့္ မဖြယ္မရာလည္းမျပဳႏွင့္၊

(သူတစ္ပါးသည္ သင့္အားအျပစ္ရွာေနသည္ဟုမထင္ႏွင့္)။

၃။ သူတစ္ပါးစကားေျပာလွ်င္ ၾကားျဖတ္၍မေျပာရ၊ ထုိသူ၏စကားဆုံးေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းရာ၏။

အကယ္၍ စိတ္မပါသ့ည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္မပါသည့္ အမူအရာမျပဘဲ စိတ္ပါသကဲ႕သို႕ နားေထာင္ရာ၏။

၄။ ျဖည့္စြက္၍ေျပာရန္ရွိေသာ္လည္း ထိုသူစကားျပီးဆုံးမွ ယဥ္ေက်းေသာအမူအရာႏွင့္ ရိုေသစြာျဖည့္စြက္ရမည္။

(မိမိတတ္ကၽြမ္းနားလည္ေၾကာင္း ျပလိုသည့္ သေဘာ၊ ဆရာလုပ္လိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျပာဆုိျခင္းမျပဳရ)။

၅။ သူူတစ္ပါး၏ အျပစ္ကို မေျပာဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။ သို႕မဟုတ္ အေကာင္းကိုသာလွ်င္ ေျပာရာ၏။ အေကာင္းခ်ီးမြမ္းရန္မရွိလွ်င္ မေျပာဘဲေနရာ၏။

၆။ ေဒါသထြက္ေနသူတစ္ဦး၏ အတုံ႕ အျပန္ေျပာဆိုျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏၊ တစ္ယူသန္သူႏွင့္လညး္ ယွဥ္ျပဳိင္ေျပာဆိုျခင္းမျပဳအပ္၊

ထုိသူႏွင့္ မလႊဲမေရွာင္သာ၍ ေျပာရလွ်င္ျဖည္းညင္းစြာ၊ ခ်ဳိသာစြာ ေျပာဆုိအပ္၏။

၇။ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ စကား၊ အက်ဳိးမရွိေသာစကားကို မေျပာရာ၊ ေျပာေလ့ရွိလွ်င္ အက်င့္ပါတတ္၏။


၈။ လူၾကီးလူေကာင္း မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပီသစြာ ရုိင္းပ်ေသာ စကားအသုံးအႏွုဳန္းကိုေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏၊

စိတ္ဆုိးေသာအခါမွာပင္ မသုံးမိေစရန္ သတိထားရာ၏၊

(လွ်ာကုိထိန္းႏုိင္လွ်င္ ကိုယ္ကို ထိန္းႏုိင္လာလိမ့္မည္)။

၉။ မေကာင္းေသာစကားကို မေျပာမိေစရန္၊ မေကာင္းေသာအလုပ္ကို မလုပ္မိေစရန္ သတိၾကီးစြာ ထားရာ၏။

သူတစ္ပါးေျပာဆုိလုပ္ကိုင္ေနပါလွ်င္ေရွာင္၍သြားရာ၏၊ တစ္စုံတစ္ရာအား ေပးျခင္း၊ မျပဳဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနရာ၏။

ရြယ္တူခ်င္းျဖစ္ေသာ္ ဆုံးမရာ၏။

( ဤကား ဝတၱရားျဖစ္ေၾကာင္း မေမ့အပ္)။

၁၀။ မိမိႏွင့္ မဆုိင္ေသာေနရာ အရာဝတၳဳပစၥည္း အလုပ္အကို္င္မ်ားတြင္ မပါမဝင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။

၁၁။ မိမိႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္ေစကာမူ မိမိအား သိေစေသာ အခါမွသာလွ်င္ သိရာ၏၊

သိလုိေဇာႏွင့္ ေလာဘတၾကီး စကားမဆုံးမီ ေမးျမန္းျခင္းမျပဳႏွင့္ ၊ အခြင့္ကိုေစာင့္၍ ေမးသင့္မွေမးရာ၏။

၁၂။ အျခားသူမ်ား၏ အာရြက္စားတမ္းမ်ားအား ေစာင္းငဲ႕ ၍ပင္ မၾကည့္ရာ၊ (စည္းကမ္းစနစ္ၾကီးသူျဖစ္ပါေစ)။

၁၃။ မိမိေဆာင္ရြက္ရန္ တာဝန္ဝတၱရားရွိပါက မညည္းညဴပါႏွင့္၊ ညည္းတြားတတ္သူသည္ မည္သည့္ေနရာမွ် အသုံးမဝင္ေခ်၊

အမ်ား၏ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစရုံမွ်မက ၾကားသူတို႕စိတ္တြင္ မႏွစ္ၿမဳိ႕မွဳကိုျဖစ္ေစသည္။

၁၄။ မည္သည့္အခါမဆုိ မ်က္ႏွာကုိေကာင္းစြာထားရာ၏။ မေကာင္းေသာေဘးဒုကၡ ေတြ႕သည့္အခါမွာပင္ စိတ္မညစ္ဘဲ မွတ္သားရန္

သင္ခန္းစာရေပသည္ဟုအေကာင္းဘက္က ယူရာ၏။

၁၅။ ျပဳံးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာကုိ ထားႏိုင္သမွ်ထားပါ။

၁၆။ စကားေျပာခ်ဳိျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ အမူအရာျဖစ္၍ မိတ္ေဆြေပါမ်ားေၾကာင္းျဖစ္၏၊

၁၇။ ယဥ္ေက်းေသာ စကားအသုံးအႏွဳန္းတုိ႕ကို အစဥ္အၿမဲ သတိထား၍ သုံးျပီးလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ မ်က္ႏွာထားခ်ဳိသာ ရႊင္ျပဳံးႏုိ္င္ပါေစ။
“အေထြေထြယဥ္ေက်းျခင္း”

၁။ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ လူစိမ္းမ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း စကားေျပာလွ်င္ ေခါင္းငုံ႕၍မေျပာပါႏွင့္၊ ထိုသူကိုၾကည့္၍ေျပာရာ၏။

၂။ စကားေျပာဆိုရာတြင္ ရွက္္ကန္းကန္းလည္းမျဖစ္ႏွင့္၊ ရဲတင္းလြန္းေသာအမူအရာျဖင့္ မဖြယ္မရာလည္းမျပဳႏွင့္၊

(သူတစ္ပါးသည္ သင့္အားအျပစ္ရွာေနသည္ဟုမထင္ႏွင့္)။

၃။ သူတစ္ပါးစကားေျပာလွ်င္ ၾကားျဖတ္၍မေျပာရ၊ ထုိသူ၏စကားဆုံးေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းရာ၏။

အကယ္၍ စိတ္မပါသ့ည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္မပါသည့္ အမူအရာမျပဘဲ စိတ္ပါသကဲ႕သို႕ နားေထာင္ရာ၏။

၄။ ျဖည့္စြက္၍ေျပာရန္ရွိေသာ္လည္း ထိုသူစကားျပီးဆုံးမွ ယဥ္ေက်းေသာအမူအရာႏွင့္ ရိုေသစြာျဖည့္စြက္ရမည္။

(မိမိတတ္ကၽြမ္းနားလည္ေၾကာင္း ျပလိုသည့္ သေဘာ၊ ဆရာလုပ္လိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျပာဆုိျခင္းမျပဳရ)။

Sunday, December 23, 2012

ေရႊမေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား (အထူးေဆာင္းပါး)

Mahn Koko and 3 other friends shared Ko Nyo Win's photo.
ေရႊမေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား (အထူးေဆာင္းပါး)

“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ လူပြဲစားကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာပါ။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။

နအဖလက္ထက္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရး ေလ့လာေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းမငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲ ေနရာေဒသအသစ္ကို ေရာက္ရွိလာသူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။

ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ

သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒသတြင္း ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္တန္ဆာ႐ုံဟူ၍ သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမ်ားၾကားထဲတြင္ အေရာအေႏွာသေဘာသာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားသာ အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေနအထားသို႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။

ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြမ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆိုစမွတ္ ျပဳၾကသည့္အထိ ျဖစ္သည္။

လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲသဲက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေငြရလြယ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။ မလြယ္ပါဘူးရွင္၊ အလုပ္တခါလုပ္ရင္ က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တ၀က္၊ ကိုယ္က တ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့အထဲက စားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ခံရတယ္။ က်မတို႔ဘ၀လည္း ရရစားစားပါပဲ။ ဖာ႐ုံဆိုတာက တရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြကလည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံကပိုက္ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလကားလည္းလိုက္ေပးရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့ အကုန္တူတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ဆက္လက္၍ “အိမ္ကိစၥ အေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို႔ ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီးသတ္နဲ႔ အျခားတာဝန္ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီး စစ္ေဆးတယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရဲဂိတ္ထဲမွာသူတို႔နဲ႔ အိပ္ရတာရွိသလို တခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔ကရာမွာရွိတဲ့ အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရတဲ့အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ဆီကလူေတြဟာ ျမ၀တီကိုသြားရင္ အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္သြားရတယ္။ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္မွာက ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာမရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာက ပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ အလုပ္လာရွာၾကေသာ္လည္း အေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ တလ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘန္ေကာက္မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရာက္စမွာ စကားလည္းနားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အေတြ႔မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္းကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့ သမီးမသိဘူး။ သမီးတို႔အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။ အေမကစာပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့စာဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူးဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့ သမီးတို႔႐ုံမွာ အရင္ကလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အစ္မေတြ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြလည္း တိုက္နဲ႔တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟု ေျပာ သည္။

ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိဘ၀မွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။

သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေကဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူရတယ္။ က်မတို႔ လုပ္အားခအျပင္ကို လာလည္တဲ့ဧည့္သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြားတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔လည္း ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာလည္း ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ ညဘက္အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံကပိုင္တယ္။ ကိုယ့္ရည္းစားလည္း အျခားလူေတြရဲ႕ရည္းစားလို တူတူတန္တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပးထားရတယ္။ ကိုယ္ကခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီပါသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ “ဒီမိန္းကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္းၾကတယ္။ သူတို႔ ရည္းစားထားတဲ့ သူေတြကလည္း မဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလးမေလးေတြကို ျခဴစားေနၾကတာ။ သူတို႔ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။ ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္သူက ျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီး အျပင္ကေစာင့္တယ္။ ကေလးအေမ အခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူတူ ျပန္သြားၾကတယ္။
အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တ႐ုံထဲမွာအတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ

သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္တေယာက္ရရန္ အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို ျပည့္တန္ဆာဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေျပာသည္။

သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မတို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်မတို႔႐ုံက အထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအလာမ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္တ၀က္ ယူရတယ္။ သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာ တႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။ လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့ အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္က က်မတို႔႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။

ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပအေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္းတို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။

“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္သြားရင္ တခါတေလ ကေလးပါေခၚသြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာနဲ႔ ႏွလုံးသားကေတာ့ လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာမိသား စု မဲေဆာက္တခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။ က်မေယာက္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလးထိန္း၊ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀)ရတယ္။ ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာတုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယားခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ပန္းဦးေစ်းကြက္

ပန္းဦးေရာင္းရာမွ ျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးကအႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုးယူၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ ၾကက္သြန္ခြာတယ္၊ ပန္းရန္လုပ္တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔နယ္ကပဲ ေခါင္းလုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစုအတြက္ က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။ ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။ ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးစစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾကရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာမွတခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ထားရတယ္။ ဖာက်ိဳးရင္ ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။ အႏၱရယ္မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြကို သိေစခ်င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာကမ်ားေတာ့ ဒီဘက္ထြက္လာတာက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပးရတယ္။ဒါကို က်မတို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။

အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမ်ားမွ အလုပ္သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။ ျပည္တြင္းရွိ မိဘမ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္းကစားမႈမ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္း ေျပာသည္္။

မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားအမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။ အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လိုက္အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို(၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။ ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္း ေငြရလြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြက် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀)ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ားအျပားလုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။

သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္အေျခေနနဲ႔ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်မကိုအျပစ္ေျပာတဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္မေလးဂ်မ္းသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္းလာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။

(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)
ေရႊမေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား (အထူးေဆာင္းပါး)

“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ လူပြဲစားကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာပါ။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။

နအဖလက္ထက္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရး ေလ့လာေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။

Saturday, December 22, 2012

အသက္ မေသေသာ္လည္း ဘဝေသခဲ့ရေသာ တိုက္တန္းနစ္ေပၚက ဂ်ပန္တစ္ေယာာက္

Zaw Lin shared Aye Chan Mon's photo.
အသက္ မေသေသာ္လည္း ဘဝေသခဲ့ရေသာ တိုက္တန္းနစ္ေပၚက ဂ်ပန္တစ္ေယာာက္

တိုက္တန္းနစ္ သေဘၤာေပၚမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တစ္ဦးတည္းပဲ ပါဝင္ပါတယ္။ တကယ့္ ရွားရွားပါးပါးပါပဲ။ ဂ်ပန္ ပု႔ိေဆာင္ေရး ဝန္ၾကီးဌာနက အသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ Masabumi Hosono လို႔ အမည္ရပါတယ္။

ရုရွား ႏိုင္ငံကေန မီးရထားလမ္းပညာ ေလ့လာသင္ယူျပီးေနာက္ ဂ်ပန္ ကို ျပန္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ လန္ဒန္အရင္ေရာက္ပါတယ္။ တိုက္တန္းနစ္ သေဘၤာရဲ ႔ ခရီးစဥ္မွာ သူလည္း ပါလာပါတယ္။ ဒုတိယတန္းစား ခရီးသည္ အေနနဲ႔ လိုက္စီးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘၤာေရခဲနဲ႔ တိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္ယာမွာ ရွိေနျပီး သေဘၤာလုပ္သားႏိုးမွ ထပါတယ္။ အေပၚ တက္ၾကည့္ေတာ့ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနျပီး သက္ကယ္ေလွတိုင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပထမတန္းစား ဧည့္သည္ေတြကို ပိုျပီး ဦးစားေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသျပီလို႔ ယူဆ ထားေပမယ့္ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ နံပါတ္ ၁၀ သက္ကယ္ေလွက လူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေနရာရွိေသးေၾကာင္း လွမ္းေအာ္ပါတယ္။

ၾကိမ္းေသတာကေတာ့ ယင္းႏွစ္ေယာက္ ေနရာမွာ အမ်ိဳးသား စီးခြင့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြကိုပဲ ဦးစားေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ပ်က္၊ သေဘၤာကလည္း ယိမ္းေနတာေၾကာင့္ အေမွာင္ ထဲမွာ Hosono ဟာ မိန္းကေလးကို အသံျပဳလို႔ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလွေပၚကို မိန္းကေလးလို အသံျပဳလို႔ တက္သြားျပီး ေသေဘးမွ လြတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။

နယူးေယာက္ကို အရင္ေရာက္ျပီး ဂ်ပန္ေရာက္ဖို႔ အေမရိကန္အစိုးရက စီစဥ္ ေပးပါတယ္။ စစေရာက္ခ်င္းမွာေတာင္ လူသိမ်ားထင္ရွားျပီး တိုက္တန္းနစ္မွ လြတ္လာေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသား အမည္နဲ႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ သက္ကယ္ေလွေပၚ မတက္ေသာ္ျငား အသက္ ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ စားေရးဆရာ Archibald Gracie IV ကေတာ့ အားလံုးကို သိေနပါတယ္။

Archibald Gracie IV သူေရးတဲ့ သေဘၤာႏွစ္တဲ့အေၾကာင္း စာအုပ္ထဲမွာ လည္း ယင္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားဟာ မိန္းကေလးလုိ ဟန္ေဆာင္လုိ႔ လြတ္သြား ပါတယ္ ဆုိတာကို ရွံု ႔ခ်ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ Hosono ေျပာသမွ်ဟာ အမွန္ကိုခ်န္ခဲ့ျပီး မိန္းကေလးအစားထိုးျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္း ေျပးလာ သူဆုိတာကို သိသြားပါတယ္။ ဂ်ပန္အစိုးရကလည္း သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္ခဲ့ပါ တယ္။ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကလည္း သူ႔လုပ္ရပ္ကို ရွံု ႔ခ်ျပီး ရိုးရာ ဓေလ့အတိုင္း သက္ေသဖု႔ိေတာင္ ေတာင္းဆုိ ပါတယ္။

သုိ႔ေပမယ့္ Hosono သရဲေဘာေၾကာင္ျပီး ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္း အစဥ္အလာ ကေန ေတာင္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ယင္းေနာက္ပိုင္း ဘဝ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အရွက္နဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ မိသားစု အေပၚ လည္း အရွက္ရေစခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ ႔သရဲေဘာေၾကာင္မွုကေတာ့ ဂ်ပန္ပညာေရး စာသင္ရုိးမ်ာ စံျပ သရဲေဘာင္ေၾကာင္သူ အျဖစ္ ယေန႔တိုင္ က်န္ရွိေစခဲ့ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးကို ဦးစားေပးရမယ္ဆုိတဲ့ ကမၻာ့က်င့္ဝတ္ကို ပယ္ဖ်တ္ျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ Masabumi Hosono ကို ယေန႔တိုင္ လူသိမ်ားေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
--
Ref: wiki

http://www.innewsmyanmar.com/2012/12/blog-post_5557.html


ေအးခ်မ္းမြန္မွ International news for myanmar တြင္ေဖာ္ျပေသာ သတင္းကို မူရင္းအတိုင္းမွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
Photo From :International news for myanmar
အသက္ မေသေသာ္လည္း ဘဝေသခဲ့ရေသာ တိုက္တန္းနစ္ေပၚက ဂ်ပန္တစ္ေယာာက္

တိုက္တန္းနစ္ သေဘၤာေပၚမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တစ္ဦးတည္းပဲ ပါဝင္ပါတယ္။ တကယ့္ ရွားရွားပါးပါးပါပဲ။ ဂ်ပန္ ပု႔ိေဆာင္ေရး ဝန္ၾကီးဌာနက အသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ Masabumi Hosono လို႔ အမည္ရပါတယ္။

ရုရွား ႏိုင္ငံကေန မီးရထားလမ္းပညာ ေလ့လာသင္ယူျပီးေနာက္ ဂ်ပန္ ကို ျပန္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ လန္ဒန္အရင္ေရာက္ပါတယ္။ တိုက္တန္းနစ္ သေဘၤာရဲ ႔ ခရီးစဥ္မွာ သူလည္း ပါလာပါတယ္။ ဒုတိယတန္းစား ခရီးသည္ အေနနဲ႔ လိုက္စီးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘၤာေရခဲနဲ႔ တိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္ယာမွာ ရွိေနျပီး သေဘၤာလုပ္သားႏိုးမွ ထပါတယ္။ အေပၚ တက္ၾကည့္ေတာ့ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနျပီး သက္ကယ္ေလွတိုင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပထမတန္းစား ဧည့္သည္ေတြကို ပိုျပီး ဦးစားေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသျပီလို႔ ယူဆ ထားေပမယ့္ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ နံပါတ္ ၁၀ သက္ကယ္ေလွက လူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေနရာရွိေသးေၾကာင္း လွမ္းေအာ္ပါတယ္။

Friday, December 21, 2012

ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔စၾကာ၀ဠာအေၾကာ င္း

Ah Tar shared အရွင္ေကာမလ ဆန္နီေနမင္း's photo.
ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္း

ကုိယ္ကမယံုၾကည္လုိ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ေအးေဆးေနေနတာကုိ ဦးဇင္း ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္ဆုိတာ ဟုတ္လား၊ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ ဘယ္လုိထင္လဲ။ ယုံလားဆုိၿပီး ခဏခဏ Messges ေတြ လာလာေနတာေၾကာင့္ ဦးဇင္းေျဖဆုိေပးထားၿပီးသားျဖစ္တဲ့  ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္းကုိ မဖတ္ရေသးလုိ႔ ေမးေမးေနၾကတဲ့သူေတြအတြက္ ထပ္မံတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ကမၻာေျမႀကီးဟာ ထုထည္အားျဖင့္ ယူဇနာေပါင္း (၂)သိန္း(၄)ေသာင္းရွိပါတယ္။ အထက္တစ္၀က္မွာ ေျမသားျဖစ္ၿပီး ေအာက္တစ္၀က္မွာ ေက်ာက္သားျဖစ္တယ္။ ေျမႀကီးေအာက္မွာ ယူဇနာ(၄)သိန္း(၈)ေသာင္းထူေသာ ေရျပင္ေရခဲတံုးႀကီးရွိတယ္။ ေျမအထုထက္ ႏွစ္ဆႀကီးမားတဲ့ ေရျပင္ေရခဲတံုးႀကီးက ေျမျပင္ကုိ ေျမွာက္ထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ တဖန္ ထုိေရျပင္ေရခဲတံုးႀကီးကုိ ယူဇနာ(၉)သိန္း(၆)ေသာင္းရွိတဲ့ ေလျပင္ႀကီးက ေအာက္မက်ေအာင္ ပင့္ေျမွာက္တုိက္ခက္ ေပးေနတယ္။ အဲဒီေလျပင္ႀကီးေအာက္မွာမွ အဆံုးအပုိင္းအျခားမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီး တည္ရွိပါတယ္။  ထုိေကာင္းကင္ၾကီးအတြင္းတြင္ မီးကလပ္ အျပည့္ရွိေနတယ္။ ထုိေအာက္တြင္မွ ငရဲၾကီးရွစ္ထပ္ အစဥ္အတုိင္း တည္ရွိေနပါတယ္။ (၁)ယူဇနာဟာ (၈)မုိင္အနည္းဆံုး ရွိပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ကမၻာေျမေအာက္ပုိင္း တည္ေနပံုပါ။ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုဟုသတ္မွတ္တဲ့ ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕အက်ယ္အ၀န္းမွာ ယူဇနာေပါင္း (၃)သန္း၊ (၆)သိန္း၊ (၁)ေသာင္း၊ (၃၅၀၀) ရွိတယ္။ ကမၻာေျမ၀န္းႀကီးကုိ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးမ်ားက ၀ုိင္း၀န္းရစ္ပတ္ၿပီး တံတုိင္းခတ္ထားၾကတယ္။ ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕အတြင္းမွာ သမုဒၵရာ ေရျပင္ႀကီးရွိတယ္။ ထုိသမုဒၵရာရဲ႕အနက္ဟာ ယူဇနာေပါင္း(၈)ေသာင္း (၄)ေထာင္ရွိတယ္။ ေရျပင္အထက္မွာလည္း ယူဇနာေပါင္း(၈)ေသာင္း(၄)ေထာင္၊ ေရတြင္းမွာလည္း ယူဇနာေပါင္း(၈)ေသာင္း(၄)ေထာင္ရွိတယ္။ အဲဒီေရျပင္အထက္နဲ႔ေရတြင္း ႏွစ္ခုေပါင္း (၁)သိန္း(၆)ေသာင္း(၈) ေထာင္ဟာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္အျမင့္လည္း အဲဒီေလာက္အတူတူမုိ႔ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ တည္ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သမုဒၵရာရဲ႕ေရျပင္၊ ေရတြင္း၊ ေရအနက္ စုစုေပါင္းဟာ ယူဇနာ(၂)သိန္း၊(၅)ေသာင္း၊  (၂)ေထာင္ရွိပါတယ္။ သမုဒၵရာရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာရွိတဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ကေတာ့ အထက္ေရျပင္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္အထိ ယူဇနာရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ရွိသကဲ့သို႔ သမုဒၵရာအတြင္း၌လည္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္အျမင့္ ရွိပါတယ္။

ထုိသမုဒၵရာရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သီဒါေခၚတဲ့ ျမစ္တစ္ခုျခားၿပီး ျမင့္မုိရ္ေတာင္ရဲ႕ ေအာက္တစ္၀က္ေလာက္နိမ့္တဲ့ ယုဂႏၶိဳရ္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ သီဒါျမစ္တစ္ခုတစ္ခုျခားကာ ေတာင္စဥ္(၇)ထပ္ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ကုိ ၀ုိင္းရံေနၾကပါတယ္။ ထုိျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ ေတာင္စဥ္(၇)ထပ္တုိ႔ရဲ႕ ေလးမ်က္ႏွာေရလယ္ေခါင္းတြင္ ကၽြန္းႀကီးကၽြန္းငယ္မ်ား ရွိေနၾကပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းမ်ားတြင္ လူစတဲ့သတၱ၀ါမ်ား ေနထုိင္ၾကတာေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္တြင္ရွိတဲ့ကၽြန္းကုိ အေရွ႕ကၽြန္း၊ အေနာက္ဘက္ကုိ အေနာက္ကၽြန္း၊ ေျမာက္ဘက္ကုိ ေျမာက္ကၽြန္း၊ ေတာင္ဘက္ကုိ ေတာင္ကၽြန္းလုိ႔ သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚၾကေလတယ္။

ယုဂႏၶိဳရ္ေတာင္ထိပ္မွာ စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္တည္ရွိေနၿပီး ျမင့္မုိရ္ေတာင္ထိပ္မွာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ တည္ရွိေနပါတယ္။ ဒီနတ္ျပည္(၂)ခုဟာ ေျမျပင္နဲ႔ဆက္စပ္ေနလုိ႔ ေျမျပင္ရဲ႕အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေတာင္ေတြေပၚမွာ တည္ရွိေနတာပါ။ က်န္တဲ့နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြကေတာ့ ေကာင္ကင္ေပၚမွာ တည္ရွိေနၾကပါတယ္။ ေကာင္းကင္အလႊာအထပ္ထပ္တြင္ က်န္တဲ့နတ္ျပည္မ်ားဟာ တစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္ ယူဇနာအကြာအေ၀း ေလးေသာင္း ႏွစ္ေထာင္စီအကြာျဖင့္ တည္ရွိေနၾကတယ္။ ျမင္းမုိရ္ေတာင္၏အထက္ ယူဇနာ ငါးသန္း ငါးသိန္းရွစ္ေထာင္ေ၀းေသာအရပ္တြင္ ျဗဟၼာဘံုမ်ား ရွိၾကပါတယ္။

ဒါကေတာ့ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုရဲ႕ကမၻာေျမတည္ေနပံုပါ။ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုအတြင္းမွာ ေနတစ္ခု လတစ္ခု ရွိၾကပါတယ္။ ေနနဲ႔လတုိ႔ဟာ ယုဂႏၶိဳရ္ေတာင္နဲ႔အမွ် ေကာင္ကင္မွာ လက္ယာရစ္ လွည့္ပတ္ေနၾကေပတယ္။ ျဖစ္ေဖာ္ျဖစ္ဖက္ ပ်က္ေဖာ္ပ်က္ဖက္ စၾကာ၀ဠာေတြဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆန္ေတြစီခ်ထားသလုိ စၾကာ၀ဠာေတာင္ေတြ ေခြရစ္ပတ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီစၾကာ၀ဠာလုိ တည္ရွိေနၾကေသးတဲ့ က်န္တဲ့စၾကာ၀ဠာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက စၾကာ၀ဠာအနႏၱ-ေရတြက္လုိ႔ေတာင္ မရႏုိင္ေအာင္ မ်ားစြာရွိတယ္လုိ႔ မိန္႔ခဲ့တာပါ။

တစ္ခါ ေလာကဓာတ္အေနနဲ႔ ထပ္ရွင္းျပရမယ္ဆုိရင္ ျဖစ္တူ-တည္တူ-ပ်က္တူျဖင့္ အတူတူျဖစ္ အတူတူတည္ အတူတူပ်က္ၾကတဲ့ စၾကာ၀ဠာေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းကို မဟာေလာကဓါတ္တစ္ခုလို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမဟာေလာကဓါတ္ႀကီးကို တစ္ေသာင္းအုပ္စုတစ္ခုစီ ထပ္ခြဲလုိက္ရင္ အဲဒီထဲကမွ တစ္ေသာင္းအုပ္စုတစ္ခုကုိ မဇၥ်ိမေလာကဓါတ္ဟုေခၚပါတယ္။

မဇၥ်ိမေလာကဓါတ္ကို စူဠေလာကဓါတ္လုိ႔ေခၚတဲ့ စၾကာ၀ဠာတစ္ေသာင္းနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားပါတယ္။ အဲဒီတစ္ေသာင္းထဲက တစ္ခုတုန္လႈပ္ရင္ တြဲဖက္ျဖစ္တဲ့ အျခားစၾကာ၀ဠာ ကိုးေထာင္ကိုးရာကိုးဆယ့္ကိုးခုကလည္း လိုက္ၿပီးေတာ့ တုန္လႈပ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဟာ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္အထံမွ နိယတဗ်ာဒိတ္ခံ ယူၿပီးေတာ့ ဘုရားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ငါဘာေတြကို လုပ္ရမွာပါလဲလို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပါရမီဆယ္ပါးကို ျဖည့္က်င့္ရမယ္လုိ႔ မိမိဘာသာ သိျမင္တဲ့အခါမွာ ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ စၾကာ၀ဠာဟာ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ တုန္လႈပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ စၾကာ၀ဠာနဲ႔တြဲဘက္ျဖစ္တဲ့ စၾကာ၀ဠာ ကိုးေထာင္ကိုးရာကိုးဆယ့္ကိုးခုကပါ ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ စၾကာ၀ဠာနဲ႔အတူ လိုက္ၿပီးေတာ့ တုန္လႈပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို မဇၥ်ိမေလာကဓါတ္တစ္ခုလံုး တုန္လႈပ္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ဗုဒၶ၀င္ပါဠိေတာ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီမဇၥ်ိမေလာကဓါတ္ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီစၾကာ၀ူဠာထဲမွာ အေရွ႕ကၽြန္း အေနာက္ကၽြန္း ေတာင္ကၽြန္း ေျမာက္ကၽြန္းဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္းႀကီးေလးကၽြန္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းႀကီးေလးကၽြန္းထဲက ေတာင္ကၽြန္းမွာ မဇၥ်ိမေဒသ အရပ္ဆိုတာရွိပါတယ္။ အဲဒီ မဇၥ်ိမအရပ္ေဒသမွာပဲ သဗၺညဳဘုရားရွင္မ်ား၊ ပေစၥကဗုဒၶါဘုရားရွင္မ်ား ပြင့္ၾကၿပီး က်န္ကၽြန္း(၃)ကၽြန္းမွာ မပြင့္ၾကေပ။ အခု ဦးဇင္းတုိ႔ေနထုိင္တဲ့ စၾကာ၀ဠာအျပင္ က်န္တဲ့စၾကာ၀ဠာမ်ားမွာလည္း ဦးဇင္းတုိ႔ေနထုိင္တဲ့ စၾကာ၀ဠာလုိ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစၾကာ၀ဠာေတြမွာ ဘုရားရွင္မ်ား၊ လူအရိယာမ်ားမရွိၾကဘဲ စၾကာ၀ေတးမင္းႏွင့္ နတ္ျဗဟၼာအရိယာမ်ားသာ ရွိၾကပါတယ္၊၊

အဲဒီေတာ့ မဟာေလာကဓါတ္ႀကီးထဲက သဗၺညဳဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုကို ဖယ္ထားလုိက္ရင္ အျခားစၾကာ၀ဠာေပါင္း ကုေဋကိုးေသာင္း ကိုးေထာင္ ကိုးရာ ကိုးဆယ့္ ကိုးကုေဋေသာ စၾကာ၀ဠာတိုင္းမွာ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုရွိတယ္။ ဘုရားရွင္မ်ား၊ လူအရိယာမ်ား၊ ရဟန္းအရိယာမ်ား မရွိ။ နတ္အရိယာ၊ ျဗဟၼာအရိယာနဲ႔ စၾကာ၀ေတးမင္းမ်ားသာ ရွိၾကတယ္။ နတ္အရိယာ၊ ျဗဟၼာအရိယာရွိေနၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ လူအရိယာ၊ ရဟန္းအရိယာ မရွိရတာလဲလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ လူအရိယာ၊ ရဟန္းအရိယာမရွိတာက သူတို႔ဆီမွာ သဗၺညဳဘုရားရွင္မ်ား မပြင့္ၾကလို႔ပါ။ ပေစၥကဗုဒၶါမ်ား မရွိၾကတာကေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါမ်ားဟာ သာသနာပမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ထံုးတမ္းစဥ္လာအားျဖင့္ သဗၺညဳဘုရားမပြင့္တဲ့ စၾကာ၀ဠာမ်ားမွာ ပေစၥကဗုဒၶါမ်ားလည္း မပြင့္ၾကလို႔ မရွိၾကတာပါ။

အရိယာ နတ္ေတြျဗဟၼာေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္မ်ားႏွင့္ ဘုရားပြင့္တဲ့ စၾကာ၀ဠာမွာ တရားနာလာၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရိယာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပက်မ္းဂန္ အႏွံ႔အျပားမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားပြဲေတြမွာ စၾကာ၀ဠာတုိက္တစ္ေသာင္းက နတ္ျဗဟၼာေတြ တရားနာလာၾကတယ္ဆုိတာကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ အျခားစၾကာ၀ဠာက လူေတြလည္း ဘုရားမပြင့္ေပမယ့္ ကၽြတ္တန္း၀င္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔စၾကာ၀ဠာမွာ စၾကာ၀ေတးမင္းရွိတယ္။ သူက တရားသျဖင့္ ဆံုးမအုပ္ခ်ဳပ္မယ္။ လူေတြဟာ စၾကာ၀ေတးမင္းရဲ႕ အဆံုးအမကို လိုက္နာၿပီးေတာ့ သီလေတြထိန္းသိမ္းၾကမယ္။ ဒါေနေတြျပဳၾကမယ္။ သမထေတြ ပြားမ်ားၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီနတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြဟာ ဘုရားရွင္ရွိရာကို လာၿပီးေတာ့ တရားနာၾကမယ္။ ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကတယ္။ ဒီသေဘာပါပဲ။

အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို ေထာက္ရႈ႕ၿပီးေတာ့ အျခားေသာစၾကာ၀ဠာမ်ားမွာလည္း လူသားမ်ား ဧကန္ရွိၾကတယ္လို႔ မွတ္ရပါမယ္။ ရတနသုတ္ေတာ္ ခႏၵသုတ္ေတာ္ ေမာရသုတ္ေတာ္ ဓဇဂသုတ္ေတာ္ အာဋာနာရိယသုတ္ေတာ္မ်ားရဲ႕ အာဏာေတာ္ဟာ စၾကၤာ၀ဠာေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတ့ဲ မဟာေလာကဓါတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔တည္တ့ံပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ မဟာေလာကဓာတ္လုိမ်ိဳး မဟာေလာကဓါတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲရွိပါတယ္။ အဲဒီ အကုန္လံုးေသာ မဟာေလာကဓါတ္ေတြကိုေတာ့ အနႏၱေလာကဓါတ္လို႔ ေခၚဆိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့ စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္းကုိ ပုိရွင္းေအာင္ ရွင္းျပတာပါ။

ျမတ္ဗုဒၶတာဝတႎသာကုိ ၾကြခ်ီေတာ္တဲ့အခါတုန္းက ရတနာစႀကႍမွာ ေျခတစ္ဖဝါးခ်ၿပီး လက္ယာေျခေတာ္ လွမ္းေတာ္မူကာ ယုဂႏၶဳိေတာင္ထိပ္မွာ တစ္ဖဝါး ခ်ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ထိပ္ကုိ တစ္ဖဝါးခ်ေတာ္မူတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ တန္ခုိးေတာ္နဲ႔သြားလုိ႔ စုစုေပါင္း ႏွစ္လွမ္း၊သုံးဖဝါးနဲ႔ ၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့တာပါ။

ကမၻာတစ္ခုပ်က္တဲ့အခါ ေျမ၊ မီး၊ ေလ၊ ေရစတဲ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပ်က္ပါတယ္။ ထုိသုိ႔ကမၻာပ်က္တဲ့အခါ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအရင္းခံရွိတဲ့ သူမ်ားဟာ ကမၻာပ်က္ကာလတြင္ ဒုတိယစ်ာန္ဘံုစတဲ့ ျဗဟၼဘံုမ်ားမွာ ေျပာင္းေရြ႕ေနၾကရသလုိ မေကာင္းမႈ အရင္းခံတဲ့သူမ်ားဟာ အ၀ီစိငရဲတြင္ေနျပီး ကမၻာတံတုိင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ မဲေမွာင္ပိတ္ဖံုးေနသည့္ ေခ်ာက္နက္ႀကီးမ်ားတြင္ ေျပာင္းေရြ႕ကာ ဒုကၡခံၾကရတယ္။ ယခုလုိ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ဘံုေလာကမ်ားကုိေတြးၾကည့္ရင္ သံသရာရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ကုိ သိျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀မ်ိဳးစံုကုိ လုိခ်င္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘ၀သံသရာတြင္ က်င္လည္ေနၾကရကာ ဒုကၡပင္လယ္ ဆုိက္ေရာက္ေနဦးမည္မုိ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ သံသရာမွ အျမန္ဆံုးလြတ္ေအာင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ားကုိ အသက္ရွင္စဥ္ ဘ၀ေကာင္းေလးမွာ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာ အားလံုးသိၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ဟာ အဆမတန္ႀကီးမားၿပီး ႏု႔ညံ့တာေၾကာင့္ သာမန္လူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ သာမာန္လူေတြလုပ္ထားတဲ့ အရာ၀တၳဳနဲ႔ျဖစ္ေစ ျမင္ဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ငါးက်ပ္ေလာက္ေပးရင္ရတဲ့ အရာ၀တၳဳနဲ႔ တစ္သိန္းေလာက္ေပးမွျမင္ရမဲ့အရာကုိ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ျမင္မွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ အတင္းေအာ္ေနရင္လည္း ေအာ္တဲ့လူသာ အရူးျဖစ္မွာပါ။ ခုလည္း ျမင့္မုိရ္ေတာင္ဟာ အလြန္အင္မတန္ႀကီး မားၿပီး ႏု႔ညံ့လွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီအရာ၀တၳဳကုိျမင္ႏုိင္တဲ့ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္ရသူေတြသာ ျမင္ႏုိင္တာပါ။ မိမိတုိ႔က တကယ္ျမင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါးက်ပ္တန္ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ၊ လံုးလ၀ီရိယေလးနဲ႔ ျမင္ခ်င္တယ္ေအာ္မေနဘဲ တစ္သိန္းေလာက္ေပးမွရတဲ့ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးက ႏုိင္ငံျခားသာတစ္ေယာက္ကုိ မင့္တုိ႔ ေလးငါးေျခာက္သိန္းေပးရတဲ့ မွန္ဘီလူးနဲ႔ေတာင္ အေ၀းႀကီးမွာရွိတဲ့ အရာေတြကုိျမင္ရေသးရင္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီမ်ားစြာကုိ ပင္ပန္းခံျဖည့္က်င့္မွရတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္က မင့္တုိ႔ မွန္ဘီးလူးေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အစြမ္းထက္ရမွာေပါ့။ မင့္တုိ႔ မွန္ဘီးလူးနဲ႔ၾကည့္လုိ႔မရတဲ့ အရာကုိ မရွိဘူးဆုိၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာလုိ႔မရဘူးေလ။ မင့္တုိ႔မွန္ဘီးလူးက ဒီတစ္ဘ၀စာရင္းရင္ ရတယ္။ သဗၺညဳတဉာဏ္က ေလးသေခ်ၤနဲ႔ကမၻာတစ္သိန္းေတာင္ ရင္းခဲ့ရတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင့္တုိ႔ မွန္ဘီးလူးထက္ သာတယ္ဆုိတာ မင့္ယံုရမယ္လုိ႔ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာလုိက္တဲ့အခါ ႏုိင္ငံျခားသားလည္း ေခါင္းမုိင္ခ်ၿပီး အရႈံးေပးခဲ့ရပါသတဲ့။

ဒီထက္မက ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္းကုိ ပုိမုိျပည့္စံုစြာသိရွိခ်င္ပါက ပထမဦးဆံုး ဝိသုဒၶိ (၁၊ ၁၉၉) http://tipitakamyanmar2.blogspot.com/2011/08/blog-post_7312.html မွာ ေလာက၀ိဒူအဖြင့္ကုိျပထားတဲ့ အခန္း(၁၃၅)ကေန စဖတ္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဒုတိယအေနနဲ႔ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္စာအုပ္ထဲက ေလာက၀ိဒူအေၾကာင္းကုိ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ တတိယအေနနဲ႔ကေတာ့ တည္ေတာဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေမးအေျဖမ်ား အမွတ္စဥ္(၂)ကုိ ဖတ္ပါ။ စတုတၳအေနနဲ႔ကေတာ့ ဓမၼာစရိယ လႊမ္းေအာင္ေရးထားတဲ့ ဤစၾကာ၀ဠာစာအုပ္ကုိ ၀ယ္ဖတ္ပါ။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ အင္တာနက္မွာ ၀ယ္ရမည့္စာအုပ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးဇင္းလည္း ၀ယ္ဖတ္မရလုိ႔ ေသခ်ာျပည့္စံုပါမပါေတာ့ မသိရေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ အင္တာနက္ကေန ၀ယ္ႏုိင္မည့္လူမ်ား၊ ျမန္မာျပည္ကလူမ်ား ၀ယ္ယူဖတ္ၾကည့္လွ်င္ ျမင့္မုိရ္ေတာင္အေၾကာင္းကုိ ျပည့္စံုစြာ သိရပါလိမ့္မယ္။ စာအုပ္မာတိကာမွာေတာ့ အျပည့္စံုေရးထားတယ္လုိ႔ http://www.myanmarbookshop.com/MyanmarBooks/ BookDetails/18595 ဒီဆုိဒ္မွာ ေၾကညာထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

မွတ္ခ်က္--ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္းမ်ားကုိ မယံုၾကည္သူမ်ားလည္း အမ်ားႀကီးရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လက္ေတြ႕မျမင္ရလုိ႔ဆုိၿပီး ေျပာၾကမွာပါ။ လက္ေတြ႕မျမင္ရဘဲ ယံုၾကည္ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ မေမ့ၾကပါနဲ႔။ ဥပမာ-ကုိယ္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္မျမင္ခဲ့ရဘဲ ယံုၾကည္သင့္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြေၾကာင့္ ယံုၾကည္ေနၾကတယ္ဆုိတာ အားလုံုးအသိပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ျမင္မွ ယံုၾကည္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္အေဖအေမေခၚေနတဲ့သူကုိေတာင္ ကုိယ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ေသြးသားေပါင္းစပ္သူေတြ ဟုတ္မဟုတ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္မျမင္ရလုိ႔ မယံုၾကည္ဘဲ ေနရပါလိမ့္မယ္။ စၾကာ၀ဠာကမၻာအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ခဏခဏ အေမးခံရလုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားသိရွိေစရန္အက်ိဳးငွါ ဦးဇင္းေနရာစံုမွ ရွာေဖြဖတ္ရႈ႕ၿပီး ေရးသားတင္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဦးဇင္းထက္ပုိမုိကာ ဗဟုသုတျပည့္စံုသူ စာဖတ္ပရိတ္မ်ားအေနျဖင့္ အမွားေတြ႕ပါကလည္း အမွန္ျပင္ေပးၾကဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံလုိက္ပါတယ္။ စာဖတ္သူအားလံုး ဗဟုသုတၾကြယ္၀ကာ မိမိဘာသာကုိ ပုိမုိေလ့လာယံုၾကည္ၿပီးသကာလ ပုိမုိေလ့လာလုိက္စားႏုိင္ၿပီးလွ်င္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ားကုိလည္း ေန႔စဥ္မျပတ္ျပဳလုပ္ၿပီး ပန္းတုိင္ကုိလ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳဆုေတာင္းေပးေနလ်က္……။

အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း
Sanninaymin@gmail.com
http://www.sanninaymin.com/
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။
ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔စၾကာ၀ဠာအေၾကာ
င္း

ကုိယ္ကမယံုၾကည္လုိ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ေအးေဆးေနေနတာကုိ ဦးဇင္း ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္ဆုိတာ ဟုတ္လား၊ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ ဘယ္လုိထင္လဲ။ ယုံလားဆုိၿပီး ခဏခဏ Messges ေတြ လာလာေနတာေၾကာင့္ ဦးဇင္းေျဖဆုိေပးထားၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္းကုိ မဖတ္ရေသးလုိ႔ ေမးေမးေနၾကတဲ့သူေတြအတြက္ ထပ္မံတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ကမၻာေျမႀကီးဟာ ထုထည္အားျဖင့္ ယူဇနာေပါင္း (၂)သိန္း(၄)ေသာင္းရွိပါတယ္။ အထက္တစ္၀က္မွာ ေျမသားျဖစ္ၿပီး ေအာက္တစ္၀က္မွာ ေက်ာက္သားျဖစ္တယ္။ ေျမႀကီးေအာက္မွာ ယူဇနာ(၄)သိန္း(၈)ေသာင္းထူေသာ ေရျပင္ေရခဲတံုးႀကီးရွိတယ္။ ေျမအထုထက္ ႏွစ္ဆႀကီးမားတဲ့ ေရျပင္ေရခဲတံုးႀကီးက ေျမျပင္ကုိ ေျမွာက္ထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ တဖန္ ထုိေရျပင္ေရခဲတံုးႀကီးကုိ ယူဇနာ(၉)သိန္း(၆)ေသာင္းရွိတဲ့ ေလျပင္ႀကီးက ေအာက္မက်ေအာင္ ပင့္ေျမွာက္တုိက္ခက္ ေပးေနတယ္။ အဲဒီေလျပင္ႀကီးေအာက္မွာမွ အဆံုးအပုိင္းအျခားမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီး တည္ရွိပါတယ္။ ထုိေကာင္းကင္ၾကီးအတြင္းတြင္ မီးကလပ္ အျပည့္ရွိေနတယ္။ ထုိေအာက္တြင္မွ ငရဲၾကီးရွစ္ထပ္ အစဥ္အတုိင္း တည္ရွိေနပါတယ္။ (၁)ယူဇနာဟာ (၈)မုိင္အနည္းဆံုး ရွိပါတယ္။

Sunday, December 16, 2012

စကားႀကီး (၁၁) ခြန္း by လက္တြဲေဖာ္ခ်စ္သူ ဘေလာ ့(ဂ္)မွ



 
စကားႀကီး (၁၁) ခြန္း
၁။ ေရကူးညာတင္ေျပာဆိုျခင္း ~ လုိသည္ထက္ပို၍ေျပာဆိုျခင္း
၂။ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီးေျပာဆိုျခင္း ~ စကားတစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ အပိုင္ေျပာဆုိျခင္း
၃။ ေရစီးေဖာင္ဆန္ေျပာဆိုျခင္း ~ စကားေျပာရာ၌ လက္ဝင္ ပင္ပန္းေသာ စကားမ်ိဳးေျပာဆုိျခင္း
၄။ အိုးတန္ဆန္ခပ္ေျပာဆုိျခင္း ~ တစ္ဖက္လူႏွင့္ တန္သေလာက္ေျပာဆိုျခင္း
၅။ ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႕ေျပာဆိုျခင္း ~ တျဖည္းျဖည္း ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာဆိုျခင္း
၆။ ဆင္ေဝွ႔ရန္ေရွာင္ေျပာဆုိျခင္း ~ တာဝန္မဲ့ေသာ၊ ေရွာင္လႊဲေသာစကားကို ေျပာဆုိျခင္း
၇။ ေတာင္သူယာခုတ္ေျပာဆိုျခင္း ~ ေျပာသင့္သည္ကိုအရင္ေျပာၿပီး လိုရာကို ေနာက္မွေျပာဆိုျခင္း
၈။ ၾကက္ဆုပ္ခြပ္ပစ္ေျပာဆုိျခင္း ~ မိမိအသာစီးရေသာအခါ အပိုင္ေျပာဆုိျခင္း
၉။ ေရစစ္ကရားေျပာဆုိျခင္း ~ စကားကိုခ်န္မထားဘဲ အကုန္ေျပာျခင္း
၁၀။ ေရသာသဲတင္ေျပာဆိုျခင္း ~ အ႐ံႈးျဖင့္ေျပာဆုိျခင္း
၁၁။ ခက္တင္ေမာင္းနင္းေျပာဆုိျခင္း ~ မတင္မက်ႏွင့္ ေရွ႕မေရာက္ ေနာက္မထိုင္ ေျပာဆုိျခင္း
စကားမ်ားျခင္း၏ အျပစ္ (၅) ပါး
၁။ မဟုတ္မမွန္ေသာစကားကို ေျပာမိတတ္၏။
၂။ ကုန္းတုိက္စကားကုိ ေျပာမိတတ္၏။
၃။ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို ေျပာမိတတ္၏။
၄။ အႏွစ္မဲ့ေသာစကားကို ေျပာမိတတ္၏။
၅။ ေသလြန္ေသာအခါ အပါယ္သို႔က်၏။
စကားအရာ အဂၤါ (၁၀) ပါး
၁။ ကာလဝါဒီ ~ ေျပာခ်ိန္ေျပာခြင့္သင့္မွ ေျပာဆိုျခင္း
၂။ ဘူတဝါဒီ ~ ဟုတ္မွန္ေသာ စကားကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း
၃။ ဓမၼဝါဒီ ~ တရားႏွင့္ စပ္သည္ကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း
၄။ အတၱဝါဒီ ~ အက်ိဳးႏွင့္ စပ္သည္ကိုသာ ေျပာဆုိျခင္း
၅။ ပိယဝါဒီ ~ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း
၆။ မိဟိတပုဗၺဘာဏီ ~ ျပံဳးရႊင္ျခင္းကိုသာ ေရွးဦးျပ၍ ေျပာဆိုျခင္း
၇။ မိတာဘာဏီ ~ မပိုမလြန္ ခ်င့္ခ်ိန္၍ ေျပာဆိုျခင္း
၈။ အတုရိတဝါဒီ ~ အေဆာတလ်င္ မေျပာဆိုျခင္း
၉။ ေပါရီ ~ ဓေလ့ထံုးစံကိုလိုက္၍ ေျပာဆုိျခင္း
၁၀။ ဝိသဒဝါဒီ ~ သန္႔ရွင္းေသခ်ာ ႒ာန္က႐ိုဏ္းက်ေအာင္ ေျပာဆုိႏုိင္ျခင္း
စကား ၆ ခြန္း လူ၌ထြန္း၊ ၄ ခြန္းကိုပယ္ ၂ ခြန္းတည္
၁။ မွန္လည္းမမွန္၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးကလည္းမႏွစ္သက္ေသာ မုသာဝါဒစကားမ်ား
၂။ မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးကႏွစ္သက္ေသာ ပိသုဏဝါစာစကားမ်ား
၃။ မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးလည္းမႏွစ္သက္ေသာ ဖ႐ုသဝါစာစကားမ်ား
၄။ မွန္လည္းမမွန္၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးကႏွစ္သက္ေသာ သမၹပၸလာပဝါစာစကားမ်ား
၅။ မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းရွိ၏၊ သူတစ္ပါးလည္းႏွစ္သက္ေသာ သမၼာဝါစာစကားမ်ား
၆။ မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းရွိ၏၊ သူတစ္ပါးေတာ့မႏွစ္သက္ေသာ သမၼာဝါစာစကားမ်ား

Saturday, December 15, 2012

ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ား၏ အဂၤလိပ္ အေခၚအေဝၚမ်ား..

Winmit WinMyint shared Patricia Lun Lun's photo.
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ား၏ အဂၤလိပ္ အေခၚအေဝၚမ်ား.... တဲ့ 
ဗဟုသုတေလးေပါ့ !
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး.. တေနရာကေန မလာတာ ..သူငယ္ခ်င္းေတြ န႔ဲ ကၽြန္မအတြက္ေရာ.. အားလံုး သိရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ !
--------------------------------------------------------------------
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ား၏ အဂၤလိပ္ အေခၚအေဝၚမ်ား..

Acacia - ကင္မြန္းခ်ဥ္ရြက္
Sour green/Roselle/Sorrel/Kenaf - ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္
Marrow / chayote / chaico - ေဂၚရခါးသီး
Cabbage - ေဂၚဖီထုပ္ၿဖဴ
Asparagus - ကညြတ္
Spinach - ဟင္းႏုႏြယ္
Egg plant / Aubergine - ခရမ္းသီး
Bamboo shoot - မွ်စ္
Bean curds - ပဲၿပား
Bean spouts - ပဲပင္ေပါက္
tomato - ခရမ္းခ်ဥ္သီး
Gourd - ဗူးခါးသီး ( အေသးစား )
Calabash - ဘူးသီး

Calabash shoot - ဘူးညႊန္႕
Bitter gourd/ karilla fruit - ၾကက္ဟင္းခါးသီး
carrot - မုန္လာဥနီ ( ရွည္ ေမ်ာေမ်ာ ပံု )
beet root - မုန္လာဥနီ ( အလံုး ပံု )
White radish / turnip - မုန္လာဥၿဖဴ အၾကီး။
Red radish - မုန္လာဥ နီ အလံုးေသး
Cauliflower - ပန္းေဂၚဖီ
Chinese cabbage - မုန္ညင္းၿဖဴ ( တရုပ္ )
White mustard - မုန္ညင္းၿဖဴ ( ၾကံမဆိုင္ )
cucumber - သခြားသီး
Gherkin - သခြားငယ္ ( ခ်ဥ္ )
Musk melon - သခြားသီးေမႊး
White pumpkin - ေက်ာက္ဖရံုသီး
yellw pumpkin - ေရႊဖရံုသီး
Okra / lady's fingure - ရံုးပေတသီး

capsicum - bell pepper
spring onion - ၾကက္သြန္ၿမိတ္
garlic - ၾကက္သြန္ၿဖဴ
cardamon - ဖာလာေစ႕
star of aniseed - နာနတ္ပြင္႕
ginger - ဂ်င္း
chives - ဂ်ဴးဖူး
clove - ေလးညွင္းပြင္႕
cumin - ဇီယာ။
basil - ပင္စိမ္းရြက္
bay leave - ကရေ၀းရြက္။
lemon grass - စပါးလင္
nut meg - ဇာဒိပိုသီး။
Cinnamon bark - သစ္ဂ်ပိုးေခါက္။
licorice or sweet wood - ႏြယ္ခ်ဳိ
shallot or small onion - ၾကက္သြန္နီအေသးစား။

salt - ဆား
chilli powder - ငရုပ္သီးမူန္႕
green chilli - ငရုပ္သီးစိမ္း
pepper/hot pepper/ cayenne pepper - ငရုပ္ေကာင္း
curry leaf -ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္းရြက္
pepper corn/ black pepper - ငရုပ္ေကာင္း။
leek ( shallot, scallion ) - ၾကက္သြန္ၿမိတ္
seasoning powder ( monosodium glutamate powder ) - အခ်ဳိမူန္႕
celery or chinese persley- တရုပ္နံနံ
coriander leaf/ seeds - နံနံရြက္။ နံနံပင္။
mustard seeds - မုန္႕ညင္းေစ႕။
mustard leaf - မုန္႕ညင္းရြက္။
mint - ပူစီနံ။
tamarind - မန္က်ည္းသီး။
turmeric powder - နႏြင္းမွဳန့္။
saffron - ဂုန္မာန္။

(copy fr: ထူးထူးဆန္းဆန္း )
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ား၏ အဂၤလိပ္ အေခၚအေဝၚမ်ား.... တဲ့
ဗဟုသုတေလးေပါ့ !
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး.. တေနရာကေန မလာတာ ..သူငယ္ခ်င္းေတြ န႔ဲ ကၽြန္မအတြက္ေရာ.. အားလံုး သိရေအာင္ဆိုၿပီးေ
တာ့ !
--------------------------------------------------------------------
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ား၏ အဂၤလိပ္ အေခၚအေဝၚမ်ား..

Acacia - ကင္မြန္းခ်ဥ္ရြက္
Sour green/Roselle/Sorrel/Kenaf - ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္
Marrow / chayote / chaico - ေဂၚရခါးသီး
Cabbage - ေဂၚဖီထုပ္ၿဖဴ
Asparagus - ကညြတ္
Spinach - ဟင္းႏုႏြယ္
Egg plant / Aubergine - ခရမ္းသီး
Bamboo shoot - မွ်စ္
Bean curds - ပဲၿပား
Bean spouts - ပဲပင္ေပါက္
tomato - ခရမ္းခ်ဥ္သီး
Gourd - ဗူးခါးသီး ( အေသးစား )
Calabash - ဘူးသီး