ႏိုင္ငံတကာ သမိုင္းႏွင့္ေရွးေဟာင္းသုေတသီမ်ားအတည္ဳျပဳေသာမြန္သမိုင္း (အဆ ၃၀၀၀ ခန္႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ထားသည္)
မြန္လူမ်ဳိးသည္ ဘီစီ ၃ ရာစု( ဘီစီ ၃၀၀၀)ခန္႔တြင္တရုတ္မွ ျမန္မာ၊ထိုင္းႏွင့္ ကမ္ေဘာဒီးယားေဒသမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည္။ ေအဒီ ၆ရာစု၌ ျမန္မာေဒသတြင္ဟံသာဝတီပဂူး၊ ထိုင္းေဒသမယ့္နမ္းျမစ္ဝွမ္းတြင္ ဒြာရာဝတီထီးနန္းၿမိဳ႕ေတာ္မ်ားႏွင့္ ယေန႔တိုင္ရွိေနေသးေသာ ဟရီပြန္ခ်ဳိင္း ၿမိဳ႕မ်ားကိုတည္ေထာင္သည္။ ဘီစီ ၃၀၀ တြင္ သုဝဏဘူမိသထံုျပည္ကို ျမန္မာေဒသေတာင္ပိုင္းပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းတြင္ထူေထာင္သည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ၏အဓိကက်ေသာေဒသမ်ားတြင္လဲမြန္ၿမိဳ႕ျပမ်ားစြာကိုထူေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုင္းေဒသ၌၁၁ရာစုတြင္ မြန္ထီးနန္းမ်ားပ်က္သုန္းၿပီး နန္ခ်ိဳျပည္ ယူနန္မွေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည့္ တိုင္းအႏြယ္ဝင္ ရွမ္းမ်ားက မြန္ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ထြန္းကားေနသည့္ဟင္ဒူအႏုပညာႏွင့္ဗုဒသာသနာစာေပယဥ္ေက်းမႈကို အေမြဆက္ခံကာ ရွမ္းမူလဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားႏွင့္ေပါင္းစပ္ ခံယူက်င့္သံုးသည္။မြန္ႏွင့္ခမာ အကြဲအျပဲမ်ားျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ ေအဒီ ၆ရာစုခန္႔တြင္ ဒြာရာဝတီႏွင့္ဟရီပြန္ခ်ဳိင္းမွမြန္မ်ား ျမန္မာေဒသဘက္သို႔ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။လက္ရွိ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ၊ ရန္ကုန္တိုင္း၊ပဲခူးတိုင္း၊ မြန္ျပည္နယ္၊ တနသာရီေဒသမ်ားသည္
ရာမန္ေခၚရာမညတိုင္း မြန္ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။၁၇၅၇ခန္႔တြင္ အေလာင္းဘုရားဘုရင္က မြန္ႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ၿပီး မီးရွို႔ဖ်က္ဆီးပစ္ေသာ္လည္းေက်ာက္စာ၊ ၿမိဳ႕ေဟာင္းစသည့္ တခ်ဳိ႕အေထာက္အထားမ်ားစြာက်န္ရွိေနေသးသည္။ ထိုင္းေဒသဘက္တြင္မူ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ပိသုကာအေဆာက္အအံုမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္သည့္အစဥ္အလာမထြန္းကားခဲ့သျဖင့္ ေရွးေဟာင္းမြႏ္ေက်ာက္စာမ်ား၊ ဘုရားပုထိုးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေဟာင္းမ်ားစြာ သဘာဝအတိုင္းယေန႔တိုင္ရွိေနၾကေသးသည္။ဥေရာပႏိုင္ငံအမ်ားစုသည္လည္း ထိုသို႔ဖ်က္ဆီးပစ္သည့္ဓေလ့မရွိၾကေပ။ အာဖဂန္နစ္စတန္တာလီဘန္မ်ားမွာမူ အေလာင္းဘုရားဘုရင္ကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးဘာသာခ်ားမ်ား၏အေထာက္အထားမ်ားကိုဖ်က္ဆီးရမည္ဟုခံယူက်င့္ၾကံၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။က်ဴပင္ခုတ္က်ဴငုတ္မက်န္ဆန္ဆန္ ထူးျခားေသာအယူအဆမ်ားဟုဆိုရမည္။
No comments:
Post a Comment
mr.kyaingtun@gmail.com