မစုႏုိင္ရင္ဆင္းရဲမည္
အခ်ိန္က ၁၉၈၉ အာဏာသိမ္းၿပီးစ လအနည္းငယ္အၾကာ။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ေပၚက လအနည္းငယ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ဖြဲဖြဲေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ပုန္းေနၾကတဲ့ ေနရာေတြက ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ ျပန္ၿပီး စုစည္းမိၾကတဲ့အခါ အဓိကအေနနဲ႔ ဆက္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့တဲ့ သူေတြကလြဲၿပီး က်န္ဆက္လုပ္ၾကမယ့္သူေတြကုိ အုပ္စုသုံးခုခြဲလုိက္တယ္။ ၈၈ လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ လူသိမ်ား ေနတဲ့သူေတြက ပါတီအဖြဲ႔၀င္ေတြအေနနဲ႔ ပါတီရိပ္ေတြေအာက္မွာ ဆက္ၿပီးလုပ္ၾကဘုိ႔။ အထူးသျဖင့္ အလုံၿခံဳဆုံးက အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD လုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ဳိ႔လည္း ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုိမုိးသီးဇြန္ဦးေဆာင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီကုိ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ သိပ္ၿပီးလူသိ ထင္ရွားမဟုတ္တဲ့ အထူးသျဖင့္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလုိ လူငယ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကုိေတာ့ ဗကသ (ေျမေအာက္) အေနနဲ႔ျပန္စုစည္းၿပီး ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္က အရင္ ၿမိဳ႔နယ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ခဲ့တာရယ္၊ တခါတေလ လူၾကားထဲမွာ တရားလွည့္ေဟာခဲ့တာေတြရယ္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လူငယ္) NLD (Youth) ကုိ၀င္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္၀င္စားစရာ ထူးထူးျခားျခားေတြအေတာ္ျဖစ္တယ္။ ပါတီေတြကုိ တရား၀င္ စည္းရုံးေရး လုပ္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳထားတဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ဘဏ္ေတြမွာ “မစုႏိုင္ရင္ဆင္းရဲမည္” ဆုိတဲ့ စာတမ္းေတြ လုိက္ ကပ္လာတယ္။ အဓိပၸါယ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (မစု) ေရြးေကာက္ပြဲမွာႏုိင္ရင္ တစ္တုိင္းျပည္လုံး ဆင္းရဲတြင္းက်မယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ထဲကတစ္ေယာက္က လူအလစ္မွာ ေနာက္ပစ္ကုိ ေနာက္ခံ ေရာင္တူေဆးသုတ္ၿပီး သြားဖ်က္လုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ “မစုႏုိင္ရင္ဆင္းရမည္” ျဖစ္သြားေရာ။ ဆုိးတာက ေနာက္တစ္ေန႔အရာရွိနဲ႔တူတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အဲဒီစာတမ္းကုိ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး “ဘယ္မေအရုိး က လာၿပီး လက္ကျမင္းသြားတာလဲ။ ခုခ်က္ျခင္းျဖဳတ္ပစ္” ဆုိၿပီး ေဒါသေပါက္ကြဲေနတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း က က်ိတ္ရီခဲ့ၾကရတယ္။
မခံခ်င္လြန္းလုိ႔
က်ေနာ္တုိ႔ထဲမွာ တင္ညြန္႔သန္းဆုိတဲ့ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ပုံနဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူအဖမ္းခံရေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ ပုသိမ္ဘက္ကုိေရာက္ေနတာ။ က်န္တဲ့လူေတြျပန္ေျပာျပလုိ႔ သိရေတာ့ ငုိအားထက္ရယ္အားသန္။ ျဖစ္ပုံက အဲဒီေန႔က ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၂) ရက္ေန႔။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔က ေက်ာင္းသားေတြေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္သူရဲေကာင္း စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ကုိဘုန္း ေမာ္က်ဆုံးတဲ့အထိမ္းအမွတ္ မတုိင္ခင္ အမွတ္တရ ေၾကျငာခ်က္စာေ၀မယ္ဆုိၿပီး ၿမိဳ႔နယ္သမ၀ါယမမန္ေန ဂ်ာေဟာင္း ဦးစံသိန္းအိမ္ကုိ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၿပီးသြားၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာဘဲစုၿပီး စာေရး၊ ဖေယာင္း စကၠဴေဖာက္၊ မီးေခ်ာင္းနဲ႔လွိမ့္ၿပီးမိတၱဴကူးရတဲ့ လက္ျဖစ္စာလွိမ့္နည္းနဲ႔ ေလးငါးေယာက္ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾက တာေပါ့။
တင္ညြန္႔သန္းအေမႀကီးက အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္။ အသက္ႀကီးၿပီ။ ေနာက္ၿပီးသူ႔အေမက ေတာသူရုိးရုိး ႀကီး။ အဲဒီအခ်ိန္သူအိမ္မွာဆန္ျပာေနတုန္း ရဲေထာက္လွမ္းေရးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး သူ႔သားကုိ ေမးပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ အဖြားႀကီးက ငါဘယ္သိမလဲေပါ့။ ရဲကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးလွည့္ေမးၿပီးမရေတာ့၊ ထြက္သြားခါနီး “ဘယ္လုိအေမလဲမသိဘူး။ ကုိယ့္သားေတာင္ ကုိယ္.. ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ..” လုိ႔ေျပာ ၿပီး လွည့္ထြက္တဲ့အခ်ိန္ အဖြားႀကီးက “ဟဲ့။ ေနဦး။ ငါနင့္ကုိ မေျပာခ်င္လုိ႔မေျပာတာေပါ့ဟဲ့။ ငါကအေမဘဲ။ ငါ့သားဘယ္မွာရွိတယ္ဆုိတာ ငါသိတာေပါ့။ မနက္ကတည္းက ကုိစံသိန္းတုိ႔အိမ္ကုိသြားမလုိ႔လုိ႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတာဘဲ” တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဟုိလူေတြ ဦးစံသိန္းအိမ္ကုိလုိက္သြားေတာ့ မီးေခ်ာင္းေတြ။ မွင္ေတြ စာရြက္ေတြနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ တၿပံဳလုံးလက္ပူးလက္က်ပ္ကုိမိေတာ့တာေပါ့။ အကုန္လုံး ေထာင္ရွစ္လစီက် ကုန္တယ္။
ငါးလေက်ာ္ေနရၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ျပန္လြတ္လာၾကပါတယ္။ ေထာင္အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြလည္း ပါလာၾက တာေပါ့။
အခ်ဥ္မဟုတ္
ေထာင္ထဲမွာ ပစ္မႈႀကီးႀကီးေတြက်ဴးလြန္ၿပီေထာင္က်လာတဲ့သူေတြရွိတယ္တဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႔က လူသတ္၊ မုဒိန္း က်င့္လုိမ်ဳိးေတြ အျပင္မွာပက္ပက္စက္စက္ေတြ က်ဴးလြန္ၿပီး အဖမ္းခံရလုိ႔ ေရာက္လာၾကတာ။ အဲဒီလူေတြ ထဲမွာ တစ္ခ်ဳိ႔က ေထာင္ထဲေရာက္မွ ေထာင္ေစတီေရွ႔မွာ ဘုရားေတြ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ရွိခုိး၊ ပုတီးေတြစိတ္ ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြလုိ လုပ္ေနၾကေတာ့။ မ်က္ေစ့ေနာက္တဲ့တစ္ေယာက္က ဘုရားေရွ႔နံရံမွာ ဟုိလူ ေတြမသိခင္ စာသြားေရးထားတယ္တဲ့။ ဟုိလူတစ္ေယာက္ ဘုရားရွိခုိး၊ ပုတီးစိတ္ၿပီး ထထခ်င္း အသံထြက္ လာတယ္။ “ဘယ္.. မေအ..xxx… ငါ..xxx… မသားက လာေရးသြားတာလဲ။ ေခြးမသားေတြ….xxxx……” ဆဲသံေတြမုိးမႊန္လုိ႔။
က်န္တဲ့ေထာင္သားေတြက ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္ဆုိၿပီးသြားၾကည့္ၾကေတာ့ ဘုရားေရွ႔နံရံက စာတမ္းကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒါက… “ကုိယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံ မေတာင္းပန္နဲ႔။ သုံးလူ႔ထြဋ္ထား ငါဘုရားသည္။ မင္းတုိ႔ထင္သလုိ အခ်ဥ္မဟုတ္” တဲ့။
တေစၦသံေလလား
က်ေနာ့အေဖဖက္က အဖုိးက ေလျဖတ္ၿပီးလဲတယ္။ ကုိယ္တစ္ျခမ္းေသၿပီး စကားေတြဗလုံးဗေထြးျဖစ္ တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကုိယ့္ၿမိဳ႔ကေဆးရုံမွာကုေတာ့ အေျခအေနသိပ္ၿပီးမတုိးတက္တာနဲ႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကုိ တင္ဖုိ႔စီစဥ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိလည္း ဘဘကုိ လူနာေစာင့္လုိက္သြားၾကတယ္။ ဟုိေရာက္ ေတာ့ ေဆးရုံႀကီးရဲ့ေရွ႔က ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာအထူးကုေဆးရုံမွာ တင္ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိက တစ္ေယာက္တလဲ ဘဘကုတင္ေဘးက လူနာေစာင့္ခုံေပၚမွာ ဘဘကုတင္ေပၚကုိေခါင္းတင္ၿပီး အိပ္ေစာင့္ ၾကတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျပင္ကတန္းလ်ားတစ္ခုခုေပၚမွာ သြားအိပ္ရတယ္။ လူနာေစာင့္ ေတြမ်ားတဲ့ေန႔ေတြဆုိရင္ ညအိပ္စရာေနရာေတာင္ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ တစ္ရက္ က်ေနာ္ လူနာေဆာင္ အျပင္စႀကၤန္လမ္းေပၚက တန္းလ်ားေတြမွာ လူေတြျပည့္ေနတာနဲ႔ အိပ္ဖုိ႔တစ္ခုခုေတာ့ရွာမွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး ေဘးဘီ၀ဲယာကုိ ၾကည့္ေတာ့ အခန္းနဲ႔ကပ္ၿပီးေထာင္ထားတဲ့ လက္ကုိင္ေလးခုနဲ႔ လူနာသယ္တဲ့ကပ္ (ထမ္း စင္) တစ္ခုကုိေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လည္းခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲဒါကုိလမ္းလြတ္ေအာင္ ေဘးဖက္ကုိကပ္ထား ၿပီး တက္အိပ္လုိက္တယ္။ လႈပ္လုိက္တုိင္းတကၽြိကၽြိနဲ႔ အသံထြက္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ ဘူး။ မနက္ အနားပတ္၀န္းက်င္က ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူနာေစာင့္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြက လူနာ ထမ္းစင္ေပၚ မွာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္တက္အိပ္ေနတဲ့က်ေနာ့ကုိ ၾကည့္ၿပီးရီေနၾကတဲ့အသံေတြနဲ႔ အိပ္ရာႏုိးရတယ္။
လူနာေဆာင္ထဲမွာ ေဆးရုံက ေဆးနံ႔ (ေဆးရုံနံ႔ေခၚမလား) ေတြမႊန္ေနတာ။ က်ေနာ္တစ္ခါတစ္ေလ အျပင္ ကုိ ထြက္ၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဴေလ့ရွိတယ္။ တစ္ည က်ေနာ္အျပင္က စႀကၤန္ေဒါင့္ကုိထြက္ၿပီး ထုိင္ေန တဲ့အခ်ိန္ လူေတြအမ်ားႀကီး ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ ေအာ္ဟစ္ေနသံေတြကုိၾကားရတယ္။ သပိတ္ကာလက အသံ ေတြအတုိင္းဘဲ။ က်ေနာ္စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဘးကခုံတစ္ခုေပၚမွာ ကုိယ့္လုိပဲထုိင္ေနတဲ့ ေဆးရုံ ေစာင့္ အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ အဲဒါဆႏၵျပေနတဲ့အသံေတြလား၊ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲမသိဘူးလုိ႔ ေမးေတာ့ သူ က ဒီအသံေတြက ဆႏၵျပသူေတြကုိေဆးရုံႀကီး၀န္းက်င္မွာ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း မၾကာခဏ ၾကားရ တယ္ တဲ့။ သြားၾကည့္ရင္ဘာမွမရွိဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္က ပစ္သတ္ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြထဲက မကၽြတ္မလြတ္ေသးတဲ့ သူေတြရဲ့ ၀ိဥာဥ္ေတြျဖစ္မယ္တဲ့။
ဘာဘဲေျပာေျပာ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ေသခ်င္းတရားကုိရႈမွတ္ ဘာ၀နာပြား ခ်င္ရင္ေတာ့ ေဆးရုံက အေကာင္း ဆုံး ေနရာပါ။ ခဏေန ေဘးကုတင္က လူနာတစ္ဦးအသဲအသန္ျဖစ္မယ္၊ သူနာျပဳေတြေျပး၀င္လာမယ္၊ ကုတင္ကုိပတ္ၿပီး လုိက္ကာေတြအေရးေပၚကာ၊ ေအာက္စီဂ်င္ဗူးေတြသယ္လာၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပ ရင္ေျပ၊ မေျပရင္ေတာ့ တကၽြိကၽြိမည္ေနတဲ့တြန္းလွည္း၊ ဒါမွမဟုတ္ လူနာသယ္တဲ့ကပ္ေပၚမွာ ပိတ္ျဖဴပတ္ ၿပီး ထုတ္သြားၿပီ။ လူဆုိတာကလည္း ေမြးလာၿပီးရင္ တစ္ေန႔ေသၾကရတာပဲမဟုတ္လား။ ဘုန္းႀကီးအုိ ႀကီးတစ္ပါးဆုိရင္ ႏြမ္းပါးၿပီးေဆးဖုိး၀ါးခမတတ္ႏႈိင္ၾကတဲ့ သူ႔ရဲ့မိသားစုကုိ မၾကည့္ရက္တဲ့အဆုံး သူ႔ဖာသာ အစာျဖတ္ေရျဖတ္ၿပီး ပ်ံေတာ္မူသြားတာကုိလည္း စိတ္မေကာင္းစရာႀကံဳခဲ့ရတယ္။
ဘာလုိခ်င္လဲ
ေဆးရုံမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဘဘရဲ့ ႏွစ္ကုတင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ၁၄ ႏွစ္သား လူထြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆးရုံလာ တက္တယ္။ လူေကာင္က အသက္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ႀကီးလြန္းလုိ႔ လူထြားႀကီးလုိ႔ေခၚတာ။ သူက မၾကာခဏ ခ်ဳံးပြဲခ်ၿပီး ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငုိတတ္တယ္။ အဲဒီလုိအခါတုိင္း သူ႔အေမ၊ သူ႔အမ ေတြ၊ အမ်ဳိးေတြေတြက ၀ုိင္းေခ်ာ့ၾကရတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း အမွတ္တမဲ့ေပါ့။ သူက ေျမက်င္းထဲကုိျပဳတ္က်ၿပီး စိတ္ေ၀ဒနာ တစ္မ်ဳိးခံစားေနရတယ္လုိ႔ေတာ့ တစ္ဆင့္စကားနဲ႔သိရတယ္။ ညပုိင္းဆုိရင္ သူ႔ရဲ့အကုိေတြလား၊ ၀မ္းကြဲညီ အကုိေတြလား လာၿပီးလူနာေစာင့္ေပးၾကတာေတြ႔တယ္။
တစ္ေန႔ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ လူနာေတြကုိ ေရာင္းလွည့္တဲ့ (လွည့္ပတ္စစ္ေဆး) ဆရာ၀န္နဲ႔ သူနာျပဳေတြ တစ္အုပ္ထုံးစံအတုိင္း လူနာေဆာင္ကုိ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီကေလးႀကီးက ရုတ္တရက္ ဟီးကနဲငုိခ်လုိက္ တယ္။ သူ႔ေမေမနဲ႔ သူ႔အမေတြ၊ အမ်ဳိးေတြက ၀ုိင္းေခ်ာ့ၾကတာေပါ့။ သားေလးရယ္ ဘာလုိခ်င္လုိ႔လည္း၊ မငုိ ပါနဲ႔၊ ဘာမွစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ ေမေမရွိတယ္၊ သားေလးဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲေျပာ ဆုိတဲ့ အေမ့ရဲ့စကားကုိ ၾကားေပမယ့္ ဆက္ငုိေနတယ္။ အမေတြ၊ အမ်ဳိးေတြကလည္း သူ႔အေမလုိဘဲ ၀ုိင္းေခ်ာ့ၾကတာေပါ့။ ပုိၿပီး ရႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ျဖစ္လာတယ္။ ဆရာ၀န္ကလည္း တစ္ခုတင္ေက်ာ္ေလာက္ကုိ ေရာက္လာၿပီဆုိေတာ့ တစ္ျခားကုတင္က လူနာေစာင့္ေတြပါမေနသာေတာ့ဘဲ ကူၿပီးတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းေခ်ာ့ၾကတယ္။ “တိတ္ပါကြာ၊ မငုိနဲ႔ေတာ့ေလ.. သားေမေမကလည္း ေမးေနတာဘဲ။ ဘာလုိခ်င္လဲ ေျပာလုိက္ေလ” “ေမာင္ေလးက တိတ္ပါကြယ္။ မမတုိ႔ကုိေျပာ ဘာလုိခ်င္လဲ” “ကဲ… တိတ္ေတာ့။ မင္းဘာလုိခ်င္လဲေျပာ လုိက္။ ဟုိမွာ ေမေမလည္းေမးေနတယ္မဟုတ္လား” …
ဆရာ၀န္နဲ႔ လက္ထဲမွာ လူနာမွတ္တမ္းေတြကုိင္ထားၾကတဲ့သူနာျပဳေတြ သူ႔ကုတင္ေဘးေရာက္သြားၾက တယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲေမးရင္းက ဆရာ၀န္လည္း အေျခအေနကုိသေဘာေပါက္သြားပုံနဲ႔ ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး “ေအး ေလကြာ။ မင္းကလည္း။ ဘာစိတ္ညစ္စရာရွိလဲ။ ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲဥစၥာ။ မင္းေမေမကလည္း ေျပာၿပီးၿပီဘဲ။ သားဘာလုိခ်င္လဲ ေျပာ” ဆုိေတာ့ သူကရွဳိက္ငုိရင္း လုိခ်င္တာကုိေျပာလုိက္တယ္။ အားလုံး ၀ုန္းကနဲ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ေတြလည္း ၀ါးကနဲ ၀ုိင္းရီၾကတယ္။ ေနာက္ ဆရာ၀န္နဲ႔ သူနာ ျပဳေတြကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ လွစ္ကနဲဘယ္ေရာက္သြားၿပီလည္း မသိေတာ့ဘူး။ လူနာေဆာင္အျပင္ကုိလစ္ သြားတာျဖစ္မယ္။ ဟုိကေလးေျဖလုိက္တာက “အဟင့္… အဟင့္… ဒီမုိကေရစီ” တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ လူ တုိင္းက ဘာလုိခ်င္လဲေမးေနေတာ့ သူလည္း သူလုိခ်င္တာေျပာမွာေပါ့။
အန္တီစု
ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကာလမွာ ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုေရွ႔ကုိထြက္ၿပီး ဦးေဆာင္လာ တယ္။ ဒီမုိကေရစီရရွိေရးအတြက္ အားလုံးစည္းကမ္းရွိရွိတုိက္ပြဲ၀င္ၾကဖုိ႔ သူကေဆာ္ၾသလုိက္တယ္။ ႏုိင္ငံရဲ့ ရန္ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲအတြင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္ကုိ ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံ ေတာ္နဲ႔ ျပည္သူလူထုလူတန္းစားအားလုံးရဲ့ေၾကးဇူးရွင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ဓာတ္ပုံေတြဟာ စစ္အစုိးရရုံး နံရံေတြကေန တစ္ေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္လာခဲ့တာေတြ႔ရတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ပုိင္းေလာက္မွာ ၿမိဳ႔နယ္ NLD လူငယ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD ရုံးကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD ရဲ့ အေထြ ေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိလည္း သူ႔ေနအိမ္မွာ ေတြ႔ခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္လည္းရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အန္တီ့အိမ္ကဆက္တီေလးေပၚမွာထုိင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ အန္တီက အိမ္ခန္းထဲကေရေႏြးဗန္းေလးကုိင္ၿပီးထြက္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးလက္ထဲက ေရေႏြး ဗန္းကုိ လက္လႊဲယူလုိက္ၿပီး ေရေႏြးခြက္ေလးေတြထဲကုိ သူကုိယ္တုိင္ေရေႏြးငွဲ႔ထည့္ေပးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ ေယာက္စီကုိေပးတယ္။ သိပ္ၿပီးယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လြန္းတဲ့သူ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေလးေလးစားစားနဲ႔ လုိက္ေငး ၾကည့္မိၾကတယ္။ သူက တစ္ဖက္မွာလည္း ဘဘဦးၾကည္ေမာင္တုိ႔၊ ဘဘဦးတင္ဦးတုိ႔နဲ႔ အစည္းအေ၀းက ရွိေနတယ္လုိ႔ေျပာရင္းက နယ္ဘက္ကအေျခအေနေတြကုိေမးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ပထမ ၿမိဳ႔နယ္ရုံးက အေျခအေနအခက္အခဲေတြကုိ ရွင္းျပမလုိ႔စဥ္းစားထားေပမယ့္ ေျပာမထြက္တာေၾကာင့္ ဒီလုိပါပဲအန္တီလုိ႔ ေရာခ်ေတာ့ အန္တီက လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ လူႀကီးေတြကုိသည္းခံၿပီး ဆက္လုပ္ၾကဖုိ႔တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္သူေျပာတာက က်ေနာ္တုိ႔ကုိေတာမခုိၾကဖုိ႔ေပါ့။
စိတ္ထဲမွာ ေနာင္ဘာေတြျဖစ္ဦးမယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ ေတာခုိျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာလုိ႔ စဥ္းစားထားတဲ့က်ေနာ္က အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ အန္တီ့ရဲ့ဆုံးမစကားကုိ နားေထာင္ရုံ သက္သက္လုပ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က အန္တီ့ကုိစကားေျပာေဆြးေႏြးတာထက္စာရင္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး မွာ သူေျပာတာကုိပဲ ေလးေလးစားစားနားေထာင္ခဲ့ၾကတာပါဘဲ။ ဟုိတစ္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပြဲမွာလည္း ကုိယ့္ထက္အမ်ားႀကီး အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ဘဘေတြ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကတာကုိအားနာလုိ႔ အခ်ိန္မဆြဲခ်င္ တာလည္း ပါတာေပါ့။ ကမၻာကေလးစားရတဲ့ ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ကုိ လူကုိယ္တုိင္ျမင္ဖူးရုံသာမက စကားပါေျပာခြင့္ရခဲ့တာဆုိေတာ့ ဒါဟာ က်ေနာ့ဘ၀ထဲမွာ အႀကီးမားဆုံးအခြင့္အေရးပါဘဲ။
ေျပးတမ္းလုိက္တမ္း
ေနာက္ပုိင္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္အစပုိင္းမွာ လုံၿခံဳေရးအေျခအေနေတြအရ က်ေနာ္တုိ႔ပါတီရဲ့ လူငယ္အလုပ္အမႈ ေဆာင္တာ၀န္ေတြက ႏႈတ္ထြက္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ပါတီတြင္းက ေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႔ ကစၿပီး တစ္သီးပုဂၢလေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၾကမယ့္ပုဂၢိဳလ္ေတြအဆုံး အဆက္အစပ္မျပတ္ၾကပါ။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကုိကုိႀကီးတုိ႔အဖြဲ႔ ၿမိဳ႔ကုိလာေတာ့လည္း ၿမိဳနယ္က တက္ၾကြတဲ့လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အစည္းအေ၀းကုိ သူတုိ႔လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႔က ေနရာေပးၿပီးစီစဥ္ေပးၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၀) ရက္ေန႔ေလာက္ကတည္းက မတ္လ (၁၃) ရက္ေန႔၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား အာဇာ နည္ ကုိဖုန္းေမာ္က်ဆုံးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔အတြက္ အစီအစဥ္ဆြဲရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဲဒီအခ်ိန္က သိပ္ၿပီး မထင္ရွားၾကတဲ့ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ရွိတဲ့ တက္ၾကြတဲ့လူငယ္ေက်ာင္းသားငယ္ေတြကုိ အခမ္းအနားတစ္ခုကုိ ဦးေဆာင္ၿပီးစီစဥ္ၾကဖုိ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္တုိင္ပင္ၾကတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီက ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္ တုိ႔က အၿမဲလုိလုိ ေနာက္ကေနအလုိက္ခံေနၾကရေတာ့ ဒီပြဲမွာ အစုိးရကုိ မ်က္လွည့္ပြဲေလးတစ္ခုလုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားၾကတယ္။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၁၃) ရက္ မနက္ပုိင္းကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ၀တ္စုံျဖစ္တဲ့ အက်ၤီျဖဴနဲ႔ ကခ်င္ပုဆုိးေတြကုိ၀တ္ထားတယ္။ ရင္ဘတ္မွာ ညီမငယ္တစ္ခ်ဳိ႔ အခ်ိန္ယူအပင္ပန္း ခံၿပီး လုပ္ေပးထားတဲ့ အ၀တ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအမဲေရာင္ရင္ထုိးေတြကုိတပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ ေစ်းထဲကုိသြားၾကတယ္။ ေနာက္ကေထာက္လွမ္းေရးေတြေတာ့ မသိမသာလုိက္လာၿပီဆုိတာ သတိထားမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး လၻက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တယ္။ လုိက္ေနတဲ့လူ ေတြလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကစားပြဲခုံေတြမွာ ၀င္ထုိင္လာတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ ထမင္းျပန္စားၾကၿပီး ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းမွာဆုံၾကဖုိ႔ ျပန္ခ်ိန္းၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေန႔ခင္းလုံးလုိလုိ ေလေသနတ္ထုိင္ပစ္ေနၾကတာ ညေနေလးနာရီ၀န္းက်င္အထိပဲ။ အဲဒီ လုိ ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနၿပီး လူစုခြဲၿပီး ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ပုိင္း ညီငယ္ညီမငယ္ေတြစီစဥ္တဲ့ပြဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ၾကားရတဲ့အတြက္ က်ိတ္၀မ္းသာၾကရသလုိ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ေလွ်ာက္လုိက္ၿပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားလုပ္သြားတာမရွိဘဲ ေနာက္မွ တစ္ေနရာမွာ အခမ္းအနားျဖစ္သြားတယ္လုိ႔သတင္းရၾကတဲ့ ရဲ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း က်ေနာ္တုိ႔လက္ခ်က္တစ္စုံတရာမကင္းဘူးဆုိတာကုိ သကၤာမကင္းျဖစ္ေပမယ့္ လက္ပူးလက္ၾကတ္မျပႏႈိင္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ေဒါသျဖစ္ေနၾကမွာဘဲလုိ႔ အခ်င္း ခ်င္းျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။
ဧည့္စိမ္း
အဲဒီႏွစ္လည္ပုိင္းမွာပဲ ညအခ်ိန္မေတာ္ ၁၀ နာရီခြဲ ၁၁ နာရီေလာက္ ရဲ၊ ရဲေထာက္လွမ္းေရး၊ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြ လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႔ လူ ၂၀-၃၀ ေလာက္ အိမ္တံခါးလာေခါက္တယ္။ အေဖက တံခါးထ ဖြင့္ေပးတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ကားစက္သံေတြလည္းၾကားရတယ္။ ေၾသာ္… ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ဆုိတဲ့ အေဖ့အသံနဲ႔အတူ အိမ္ေရွ႔က သံဘာဂ်ာတံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္သံၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ရာကေနထၾကည့္ တယ္။ အိမ္ထဲကုိခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတဲ့အရပ္၀တ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္က ညီေလးက ကုိျမတ္လား၊ ဟုိအိမ္ ေရွ႔က ဧည့္ခမ္းမွာထုိင္ေနေပးပါ။ အကုိတုိ႔ ဒီအိမ္ကုိ ရွာမလုိ႔တဲ့။ က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီ။ ၿမိဳ႔ထဲက စီးပြားေရး လုပ္ ငန္းပုိင္ရွင္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က မၾကာခင္ေလးကတင္ မင္းတုိ႔သတိထားေနၾက၊ ဒီရက္ထဲမွာ ရဲက ဘယ္ အိမ္လဲေတာ့မသိဘူး၊ ရုတ္တရက္၀င္ရွာဖုိ႔ရွိတယ္ေနာ္၊ မင္းအိမ္ျဖစ္ႏႈိင္တယ္လုိ႔လည္း သတိေပးထားေသး တယ္။ က်ေနာ္လည္းက်ေနာ့အနားမွာရွိတဲ့ ကုိယ့္ကုိဒုကၡေပးႏႈိင္တဲ့စာရြက္စာတမ္းတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၀ွက္ထားလုိက္တယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ကုတင္အေပၚက ထုတ္တန္းမွာတင္ထား တဲ့ စကၠဴေျပာင္းေတြထဲကတစ္ခုထဲမွာေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ေတာခုိသြားၾကတဲ့ ေရာင္းရင္း ရဲေဘာ္ေတြေရးထားတဲ့စာေတြ၊ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ပထမဆုံးထုတ္ေ၀တဲ့ ပုိ႔စ္ကဒ္။ အဲဒီပုိ႔စ္ ကဒ္မွာ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသူေလးက လက္ထဲမွာ အမ္-၁၆ M-16 ေသနတ္ကုိအသင့္ပုံစံကုိင္ထားၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္ကစစ္သားေတြကုိင္ေနၾက ဂ်ီသရီးေသနတ္ကုိေျခေထာက္နဲ႔နင္းထားတယ္။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ တုိ႔ ဓာတ္ပုံျပန္ရုိက္ၿပီးထပ္ျဖန္႔လုိက္ၾကေသးတယ္။
ခုနအာဏာပုိင္ေတြက အိမ္အႏွံ႔ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနၾကတဲ့အခ်ိန္၊ အိမ္ေရွ႔ဧည့္ခန္းမွာထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ့ေရွ႔ မွာထုိင္ေစာင့္တဲ့ရဲေထာက္လွမ္းေရးက သူ႔ရဲ့ ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္ကုိ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး လွည့္ကစားေန တယ္။ က်ေနာ္က ေပါက္ထြက္ပါဦးမယ္ဗ်ာဆုိေတာ့ သူက ထြက္ေျပးဘုိ႔မက်ဳိးစားနဲ႔လုိ႔ က်ေနာ့ကုိေျပာ တယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ကရာဇ၀တ္သားမွမဟုတ္တာ ဘာကိစၥထြက္ေျပးရမွာလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ား တုိ႔ေသနတ္ေတြကုိင္ထားတဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲမွာ ထြက္ေျပးရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္မမုိက္ပါဘူး လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သူကက်ေနာ့ကုိ ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ထုိင္ေနတယ္။
အထဲက “ဆရာေတြ႔ၿပီ” ဆုိတဲ့အသံထြက္လာေတာ့ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ဖြက္ထားတာေတြ ေတြ႔သြားၿပီလားမသိဘူးေပါ့။ အားလုံးရွာေဖြၿပီးၿပီဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရွာထားတာေတြကုိ တစ္စုတစ္စုခြဲပုံထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ အိမ္ရဲ့သစ္သားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာျဖန္႔ခ်ထားၿပီး က်ေနာ့ကုိေခၚတယ္။ ဒါေတြက က်ေနာ့ပစၥည္း ေတြဟုတ္မဟုတ္ အတည္ျပဳတာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္ခုျခင္းလုိက္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အေရးေတာ္ပုံ ကာလက သတင္းစာေတြ၊ ၿမိဳ႔နယ္ေက်ာင္းသာသမဂၢကထုတ္ထားတဲ့သတင္းစာေတြ၊ ပုံႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာသုံး တဲ့ ဖေယာင္းစကၠဴေတြ၊ ညွစ္သုံးရတဲ့ အနက္ေရာင္မွင္ဗူးအသစ္တစ္ဗူးနဲ႔ သုံးလက္စတစ္ဗူး၊ ပန္းခ်ီစုတ္တံ ေတြနဲ႔ တျခားစာေရးကရိယာေတြပါ။ ဖြက္ထားတာေတြကုိ သူတုိ႔မေတြ႔ဘူးဆုိေတာ့ က်ေနာ္ရင္ေအးသြား တယ္။ ဟုတ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔အထဲမွာဦးေဆာင္လာတဲ့ ပထမလူက ညီေလး လက္မွတ္ ထုိးေပးပါ၊ အကုိတုိ႔ ရွာေဖြပုံစံနဲ႔သိမ္းရမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ရပါတယ္ဆုိၿပီးထုိးေပးလုိက္တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ အေဖ့ဆီမွာ က်ေနာ့ကုိ စစ္ေဆးေမးျမန္းစရာရွိလုိ႔ ေခၚသြားခြင့္ေတာင္းတယ္။ အေဖကလည္းရပါတယ္ေပါ့။ က်ေနာ္လုိက္ထြက္မယ္အလုပ္ အေမက ေနာက္ကေန “သားႀကီး။ အက်ီ ၤအ၀တ္အစားလဲသြားေလ။ ညဖက္ ၀တ္အိပ္တဲ့အ၀တ္ေတြနဲ႔” ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ အိမ္ေနာက္ဖက္အခန္း၀ကအေမ့ဆီကုိ ျပန္လွည့္လာတယ္။ အေမ က က်ေနာ့အ၀တ္ေတြယူလာၿပီးေပးတဲ့အခ်ိန္ ေဘးဘီကုိအကဲခတ္ေတာ့ သူတုိ႔ကအိမ္ေရွ႔မွာ အေဖနဲ႔စကား ဆက္ေျပာရင္းေစာင့္ေနၾကတာကုိ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အ၀တ္လဲေနတဲ့အခ်ိန္ အေမ့ကုိက်ေနာ္ဖြက္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြအားလုံးကုိ ညတြင္းခ်င္းမီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ပါလုိ႔ ေျပာရတယ္။ အေမကလည္း မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။ ရၿပီ။
က်ေနာ့ကုိလက္ထိပ္မခတ္ပါ။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ဒီအတုိင္းေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေခၚသြားတယ္။ ဂ်စ္ကား တစ္စီးေပၚေရာက္ေတာ့ ဦးေဆာင္လာတဲ့သူကပဲ ကားေမာင္းၿပီး ကားေနာက္ခန္းကက်ေနာ့ေဘးမွာ လက္နက္ကုိင္ ရဲတစ္ခ်ဳိ႔ညွပ္ထုိင္တယ္။ က်ေနာ္အဲဒီညက အရင္ဆုံးအဖမ္းခံရတာ။ က်ေနာ္ကားေပၚေရာက္ မွ သူတုိ႔ေနာက္ထပ္၀င္စရာအိမ္ေတြရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာေနသံၾကားရၿပီး ကားေတြ ဦးတည္ၿပီးသြားေနၾက တဲ့အေနအထားကုိၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးရဲ့အိမ္ကုိ ခုနအတုိင္း၀င္ရွာၾက ၿပီး သူတုိ႔ကုိပါစစ္ေဆးဖုိ႔၀င္ေခၚလာၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔သုံးေယာက္ကုိ ကားသုံးစီးခြဲၿပီးေခၚစစ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ၿမိဳ႔နယ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးေကာ္မတီ (မ၀တ) ရုံးမွာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က လည္း ရဲစခန္းမွာေပါ့။ က်ေနာ့ကုိေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရုံးကုိ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္အဲဒီအခ်ိန္က စဥ္းစားမိတာက ငါ့အတြက္ထိပ္တုိက္စိန္ေခၚမႈေတာ့ျဖစ္ေနၿပီ စကားမွားရင္ေတာင္ ေထာင္က်အႏွိပ္စက္ခံရ ႏႈိင္တယ္၊ ေထာင္က်ရင္ သူတုိ႔လက္ထဲမွာ ေသလူလုိဘာမွလြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆက္လုပ္လုိ႔ရေတာ့မွာ မ ဟုတ္ေတာ့ဘူး သတိထားၿပီးကုိယ့္ထြက္ေပါက္ကုိ ကုိယ္ရွာမွျဖစ္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္။
အဲဒီ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရုံးမွာက်ေနာ့ကုိ စစ္ေမးတဲ့သူက ခုနကအဖြဲ႔ကုိဦးေဆာင္လာတဲ့သူဘဲ။ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကနာမည္ၾကားဖူးထားေတာ့ “အကုိက ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိးလား” လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက မဟုတ္ပါဘူး အကုိကသူ႔ရဲ့ေအာက္က တပည့္တစ္ေယာက္ေပါ့တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိး ကုိယ္တုိင္ပါဘဲ။ သူက ၿမိဳ႔နယ္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဌာနတာ၀န္ခံေလ။ က်ေနာ္လည္း သူေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ ကုိေျဖရင္း အဓိကအတုိက္အခံပါတီျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ NLD ပါတီက လူေတြမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ၿဖီးျဖန္းၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က ေဘးကေနၿပီး က်ေနာ္ေျပာတာေတြကုိ ေရးမွတ္ေန တယ္။ သူေမးၿပီးအျပင္ကုိထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားတစ္ေယာက္၀င္္လာၿပီး အရင္အတုိင္းျပန္ေမးေတာ့ ထပ္ေျပာရျပန္တယ္။ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိး ျပန္၀င္လာၿပီးဆက္ေမးတယ္။ ည ၂ နာရီေက်ာ္ ၃ နာရီျဖစ္လာ ေတာ့ က်ေနာ္မ်က္လုံးစင္းၿပီး အိပ္ငုိက္လာၿပီ။ ေမးခြန္းေတြကုိလည္း မမွားရေအာင္ဂရုစုိက္ေျပာရေတာ့ အရမ္း ပင္ပန္းလာတယ္။ က်ေနာ္က အိပ္ခ်င္ၿပီဗ်ာ၊ က်ေနာ္အိပ္ငုိက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာေန ရင္ အကုိတုိ႔ပုိၿပီးအလုပ္ရႈပ္မယ္။ က်ေနာ္အိပ္လုိ႔ရမလားဆုိေတာ့ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတုိးကဘဲ “အာ.. ရပါတယ္။ ေဆာရီး အကုိတုိ႔ရုံးေအာက္မွာ ကုိယ့္ညီအိပ္ဖုိ႔စီစဥ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ေခါင္းအုံးတစ္လုံးနဲ႔ ေစာင္တစ္ထည္ရွာ ေပးလုိက္တယ္။ ကုတင္ကေတာ့ အဲဒီရုံးေအာက္က စားပြဲခုံေတြကုိဆက္ၿပီး အဲဒီခုံေတြေပၚတက္အိပ္ရတာ။ တကယ္အိပ္ေတာ့ ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူး။ အိပ္ေနက် အိပ္ယာမဟုတ္တာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
မနက္ေျခာက္နာရီမထုိးခင္ က်ေနာ္အေစာႀကီးႏုိးလာတယ္။ အိမ္ကအက်င့္အတုိင္း ေစာင္ကုိေခါက္သိမ္းၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚမွာ ေသေသသပ္သပ္ျပန္တင္ထားေပးလုိက္တယ္။ အိမ္သာက အေဆာက္အဦရဲ့ အျပင္မွာဆုိ ေတာ့ က်ေနာ္အျပင္ထြက္ရတယ္။ အျပင္မွာအေတာ္ေအးေနၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ထပ္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္ႏုိးလာၿပီ။ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး။ သူတုိ႔က က်ေနာ့ကုိ လၻက္ရည္နဲ႔အီၾကာေကြး၀ယ္ေႂကြးၾကတယ္။ မနက္ ၇ နာရီခြဲ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ တစ္ေယာက္ ၀င္လာၿပီး ဆက္ေမးတယ္။ အဓိကပုိလာတာက က်ေနာ့ေျခရင္းကမွန္ဘီရုိထဲက ရွာေတြ႔လာတဲ့ပစၥည္းေတြ အေၾကာင္း။ က်ေနာ္က မွင္ဗူးေတြ၊ စာရြက္ထုတ္ေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ က်ေနာ္ကျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ယူတဲ့အခ်ိန္ အေျခအေနမေကာင္းလုိ႔ေရႊ႔ၾကေျပာင္းၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက က်ေနာ့ကုိ သိမ္း ထားဖုိ႔ လာအပ္ထားတာလုိ႔ရွင္းျပတယ္။ သူတုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္လက္ရွိသုံးေနတာဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆး ၾကည့္ႏိႈင္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး သတင္းစာေတြကုိေတာ့ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလုံးအေရး ေတာ္ပုံအမွတ္တရ သမုိင္းအေနနဲ႔သိမ္းထားခ်င္လုိ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူကေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့ကုိ အသင့္ယူလာတဲ့ စာရြက္လြတ္ေတြေပၚမွာ က်ေနာ့အေၾကာင္းေတြေရးဖုိ႔ထုတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ ညက ေျပာထားတဲ့အတုိင္းမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ခ်ေရးေပးလုိက္တယ္။
မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ အသားညိဳညိဳခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ တပ္မွဴးဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေမးခ်င္တာရွိတယ္ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ ရုံးခန္းကုိသြားရျပန္တယ္။ သူကလည္း အရင္လူေတြ လုိပဲ နာမည္၊ မိဘေတြရဲ့နာမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ၊ ပညာအေရအခ်င္းနဲ႔စလာျပန္ေတာ့ က်ေနာ္က အရင္လူ ေတြလည္းေမးထားတာရွိတယ္၊ ညကတည္းကအခုအခ်ိန္အထိ ဒါေတြကုိဘဲထပ္တလဲလဲေျဖေနရတဲ့အျပင္ လက္ေရးနဲ႔ပါ က်ေနာ္ေရးထားတာရွိေတာ့ ေတာင္းၾကည့္လုိက္လုိ႔ရပါတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာထဲ့လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔သူက ကုိယ္ကဒါမ်ဳိးမွႀကိဳက္တာ၊ ကဲ… ဒီစာရြက္က မင္းေရးထားတာမဟုတ္လားဆုိၿပီး အိတ္ထဲကေန စာရြက္ တစ္ရြက္ကုိ က်ေနာ့ေရွ႔ကစားပြဲေပၚကုိ ဖတ္ကနဲပစ္တင္လုိက္ၿပီး ေမးတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီလက္ ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးစာရြက္ကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေကာက္ဖတ္လုိက္ၿပီး လက္ေရးလက္ သားညံ့တာရယ္၊ စာလုံးေပါင္းေတြမွားေနတာေတြက က်ေနာ္ေရးတာမဟုတ္ဖူးဆုိတာေသခ်ာေနၿပီ။ ဒါက အလယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ေရးထားတဲ့ လက္ေရးမ်ဳိးဘဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးရင္း က်ေနာ္ မနက္ကေရးထားရတဲ့ လက္ေရးနဲ႔တုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ သူ႔ကုိေျပာလုိက္တယ္။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာက က်ေနာ္ နဲ႔ တြဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ရုကၡေဗဒကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လက္ခ်က္။ သူကစာကုိ ညာလက္ နဲ႔ေရးရင္ အာဏာပုိင္ေတြကလုိက္ရတာလြယ္ေနမွာစုိးလုိ႔ ဘယ္လက္နဲ႔လက္ေရးဖ်က္ေရးၿပီး ေလွ်ာက္ေ၀ ထားတာလုိ႔ ေနာက္မွသိရတယ္။) သူက “ဒါဆုိရင္၊ မင္းကုိတည့္တည့္ဘဲေမးမယ္ကြာ။ မင္း… ဘာျဖစ္လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ့အိမ္ေတြကုိ ၀င္ထြက္ေနလဲ” တဲ့။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိ လက္ရွိန၀တဥကၠဌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြျဖစ္တဲ့ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္တဲ့ ပါတီကုိ အာဏာလႊဲေပးၿပီးရင္ စစ္တပ္ကဘားတုိက္ေတြကုိျပန္မယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္မွ်မွ်တတျဖစ္မလာ မွာကုိ စုိးရိမ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ လက္ရွိအတုိက္အခံပါတီနဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလႏုိင္ငံ ေရးသမားေတြကုိ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုဆႏၵနဲ႔အညီျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ကူညီေနတာပါလုိ႔ သူ႔ကုိေျပာလုိက္တာ နဲ႔တစ္ဆက္ထဲ “ေရြးေကာက္ပြဲက မွန္မွန္ကန္ကန္ေတာ့ ျဖစ္မွာပါ ေနာ္” လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ သူက ဆတ္က နဲ က်ေနာ့မ်က္ႏွာကုိေစ့ေစ့ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ စားပြဲကုိလက္၀ါးနဲ႔ ဘုန္းကနဲရုိက္ၿပီး “မင္းတုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ ေပါ့” ဆုိေတာ့။ က်ေနာ္ ပုခုံးအသာႀကံဳ႔ၿပီး သူ႔ကုိၿပံဳးျပလုိက္တယ္။ သူက ဆက္ေျပာစရာကုန္သြားပုံနဲ႔ ထ ထြက္သြားတယ္။
က်ေနာ္အခန္းအျပင္ကုိေရာက္ေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္က အဆင့္ သုံးေလးဆင့္ပါ တဲ့ အ၀ါေရာင္ထမင္းခ်ဳိင့္တခုလာေပးတယ္။ မင္းအိမ္ကပုိ႔ေပးတာတဲ့။ က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီ၊ အေမဘဲျဖစ္ရ မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဒါေတြလုိက္လုပ္ေပးေနရတာလဲ မလုိပါဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ညည္းသလုိေျပာၿပီး ထမင္း စားဖုိ႔ထမင္းခ်ဳိင့္ကုိဖြင့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔သီးစုံခ်ဥ္ဟင္း၊ ဘာလေခ်ာင္ ေၾကာ္ေလးနဲနဲအျပင္ သရက္သီးမွည့္ကုိပါ အခြံႏႊာၿပီးလွီးထည့္ေပးထားေသးတယ္။ က်ေနာ့ေဘးမွာ စားေန ၾကတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲေဘာ္ေတြက ဟင္းေကာင္းပုံမရဘူး။ က်ေနာ္မ်ဳိမက်ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဟင္း နဲနဲနဲ႔၀ေအာင္စားၿပီး သူတုိ႔ကုိ အားလုံးေပးလုိက္တယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသားေတြကုိ ရဲစခန္းကတစ္ဆင့္ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ရွာေဖြပုံစံနဲ႔သိမ္းသြားတဲ့ ရွစ္ ဆယ့္ရွစ္ဆႏၵျပပြဲကာလက သတင္းစာေဟာင္းေတြနဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြကုိ အစုိးရအၾကည္ညိဳပ်က္ေစ ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားထားရွိမႈဆုိၿပီး ႏွစ္လအတြင္း ၿမိဳ႔ကေနဘယ္မွမသြားရဘူးဆုိၿပီး ရဲစခန္းမွာ အပတ္စဥ္ လက္မွတ္ထုိးရတယ္။
xxxxxxxxx
ဆက္ပါဦးမည္.....
ရဲေဘာ္ျမတ္
No comments:
Post a Comment
mr.kyaingtun@gmail.com