‘က်န္းမာေတာ္မူပါစ' - ဂ်ဴး

Health Magazine (က်န္းမာေရးမဂၢဇင္း)'s photo.

ဒီဇင္ဘာလထုတ္ က်န္းမာေရး မဂၢဇင္းမွ
‘က်န္းမာေတာ္မူပါစ' - ဂ်ဴး
အခုတေလာ ကၽြန္မ နံနက္တိုင္းလိုလို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သြားေနက် ေစ်းေလးတစ္ခုမွာ ဆည္ေျမာင္း ၀န္း ႏွင္႔ကပ္လ်က္ ရပ္ကြက္ေစ်းငယ္ေလးျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔အနီးက ေအ၀မ္းေစ်းသည္ အိမ္ေရွ႕ တံခါးအ ထြက္မွ ေစ်းတန္းအစအေရာက္ထိ ေျခလွမ္းတစ္ေထာင္သာ လွမ္းရ၏၊ အသြားအျပန္ဆိုေတာ႔ ေျခလွမ္း ႏွစ္ ေထာင္ ေပါ႔။ နည္းေသးသည္။ ဆည္ေျမာင္း၀န္းနားက ေစ်းကေတာ႔ ေစ်းအစေရာက္သည္အထိဆိုလ်ွင္ ေျခ လွမ္း ၂၇၀၀ လွမ္းရသည္။ အသြားအျပန္ဆိုလွ်င္ ၅၄၀၀ ေပါ႔။ ဒါက သိပ္မဆိုးလွဘူးဟု ထင္သည္။ စြယ္ေတာ္္ ဘုရား၀န္းအျပင္ဘက္ကေန ကမၻာေအးဘုရားလမ္းအတိုင္း ရွစ္မိုင္မီးပိြဳင္႔ေဘးကေန ျပည္လမ္းသို႔ ျပန္လာလွ်င္ အိမ္အေရာက္ ေျခလွမ္း ၆၅၀၀ ျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းကိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္တစ္လွည္႔ ပ်က္တစ္လွည္႔၊ မိုးတြင္း ေတြမွာဆို ေခ်ာ္လဲမွာစိုးသျဖင္႔ မသြားျဖစ္ေတာ႔ေပ။ အခုအခါ အေလ႔အက်င္႔ ပ်က္ေနျပီ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဆည္ ေျမာင္းေစ်း သြားလွ်င္ ေျခလွမ္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္ ရသျဖင္႔ ထိုေစ်းသို႔သြားျဖစ္တာမ်ားပါသည္။
မၾကာေသးမီက ထိုရပ္ကြက္ေစ်း၊ ၀င္ေပါက္ေလးႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ေဆးခန္းေလးတစ္ခု ေသေသ သပ္သပ္ တည္ေဆာက္လိုက္သည္။ ဆည္ေျမာင္းဦးစီးဌာနသည္ မူလငွားထားသည္႔ ေဆးခန္းေနရာကို ျပန္ယူ ျပီး အစအဆံုး ျပန္ျပင္လိုက္တာျဖစ္သည္။ မူလေဆးခန္းတုန္းကေတာ႔ ေဆးခန္းလည္းျဖစ္၊ ကပ္လ်က္မွာ ကုန္စံု ဆုိင္၊ မုန္႔ဆုိင္ေလးလည္း ဖြင္႔သည္ဟု မွတ္မိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးလည္း ရွိသည္ထင္ပါရဲ႕။အခု အခါ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲသြားျပီ။ ေဆးခန္းသည္ ဆည္ေျမာင္း၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အခမဲ႔ကုသေပးေသာ ေဆး ခန္း ျဖစ္သြားသည္။ ျခံ၀န္းေလးႏွင္႔ အေဆာက္အဦေလးကလည္း တစ္ထပ္တိုက္ေလး။ ဆည္ေျမာင္း၏ အ ေရာင္ ေရညွိေရာင္ႏုႏု၊ ေဒါနပန္းေရာင္။ တည္ေဆာက္ထားပံုေလးက ေသသပ္လွပသည္မို႔ ကၽြန္မ ေစ်းသြား လွ်င္ ထိုေဆးခန္း ေနရာေလးကို အျမဲပင္ၾကည္႔မိသည္။ ယခုေတာ႔ ထုိေနရာေလးမွာ အခမဲ႔ ေဆးခန္းျဖစ္ ေန ေတာ႔ ပိုေတာင္စိတ္၀င္စားမိေလသည္။ ဆည္ေျမာင္းရုံးသည္ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ႔ ႏွစ္ေနရာရွိသည္။ ရန္ကင္းမွာတစ္ေနရာ၊ အခုေနရာ ရွစ္မိုင္ခြဲမွာ တစ္ေနရာျဖစ္သည္။ ရန္ကင္းဆည္ေျမာင္း၀န္းမွာလည္း အခုလို ပင္ ေဆးခန္းေလးရွိသည္ဟု ေျပာသည္။ ဆရာ၀န္သည္ ရွစ္မိုင္ေဆးခန္းမွာ ႏွစ္ရက္၊ ရန္ကင္းေဆးခန္းမွာ ႏွစ္ရက္ ထိုင္သည္ဟု သိရသည္။

ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္၀န္ထမ္းကို အခမဲ့ကုေပးေသာ ဆည္ေျမာင္းေဆးခန္းေလးကို ျမင္ရသျဖင့္ ကၽြန္မ ေက်နပ္မိသည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၀န္ထမ္းဆိုတာက အနည္းႏွင့္အမ်ား ဆိုသလို လစာအကန္႔အ သတ္ေတြႏွင့္မို႔ လစာႏွင့္ ေလာက္ငေအာင္ သံုးစြဲရသည္က မ်ားမည္။ ေဆးခန္းတစ္ခါျပလွ်င္ ကုန္က်မည့္စရိတ္ က မနည္းလွေပ။ ဆရာ၀န္စမ္းသပ္ခ၊ ေဆးဖိုး၊ အျခားေသာ ဓာတ္ခြဲခန္းႏွင့္ ဓာတ္မွန္စသည္ စစ္ေဆးမႈေတြႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ေအာက္ ေျခ၀န္ထမ္းမွာ လခကုန္သြားႏိုင္သည္။ အခမဲ့ ေဆးခန္းဆိုေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြ ကုသမႈခံယူဖို႔ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသည္။ ၀န္ထမ္းကို အခမဲ့ ကုသေပးၿပီး ၀န္ထမ္း၏ ဇနီး၊ ခင္ပြန္း၊ သားသမီး တို႔ကို တစ္၀က္ခက်ခံရသည္ဟု ေျပာသည္။ ဆည္ေျမာင္းေဆးခန္းေလးသည္ အဂၤါႏွင့္ ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာ ဖြင့္တာမို႔ ထိုႏွစ္ရက္တြင္ နံနက္ေတြမွာ စည္ကားသည္ဟု ဆည္ေျမာင္း ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာေနေသာ ကၽြန္မ တို႔ အဖြဲ႕၏ ေစတနာ့၀န္ထမ္း တူမေလးက ေျပာပါသည္။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ၀န္ႀကီးဌာနတိုင္းမွာ အဲဒီလို အခမဲ့ ေဆး ခန္းေတြရွိလား ကၽြန္မေတြးမိသည္။ ကၽြန္မက ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ၀န္ထမ္းေတြႏွင့္ အလွမ္းေ၀းသျဖင့္ ကိုယ့္ အနီးအနား ကိုယ့္မ်က္စိ ေရွ႕မွာ ရွိေနေသာအရာကိုပဲ ျမင္မိတာျဖစ္မွာပါ။ က်န္သည့္ ၀န္ႀကီးဌာနေတြလည္း အ ခုလိုပဲ ကိုယ့္ ၀န္ႀကီးဌာန၏၀န္ထမ္းေတြအတြက္ အခမဲ့ ေဆးခန္း လုပ္ေပးမွာပါ။
မၾကာခင္ကပဲ ကုန္းေဇာင္းမွ ကၽြန္မ ျပန္ခဲ့သည္။ ကုန္းေဇာင္း အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာကန္ ေတာ့ပြဲသို႔ သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကုန္းေဇာင္းမွာ သည္တစ္ေခါက္ အခမဲ့ ဇီ၀ိတဒါန ေဆးေပးခန္းႏွစ္ခုကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ တစ္ခုက ျမေစတီဘုရားအထြက္ သံကိုင္းလမ္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ေစတနာေဆးခန္း၊ ေနာက္တစ္ခုက မနီးမေ၀းမွာရွိသည့္ ေရႊပါရမီေဆးခန္း။ ေရႊပါရမီေဆးခန္း တိုက္အေဆာက္အဦမွာ အၿပီး သတ္ေနၿပီကို ျမင္ရသည္။ ေဆးခန္းဖြင့္ပြဲ မၾကာခင္ ျပဳလုပ္ေတာ့မည္တဲ့။ ေစတနာကေတာ့ အခုကိုပဲ ေဆး ကုသမႈ စတင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ႏွစ္ခုလံုးမွာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားႏွင့္ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းလူငယ္မ်ားက ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမ၀တီၿမိဳ႕တြင္ လည္း ဆရာေတာ္ ရွင္ဆႏၵာဓိက၏ ဦးေဆာင္မႈ ျဖင့္ ေရႊပါရမီ အခမဲ့ေဆးကုခန္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ၿပီဟု သိရပါသည္။
ကုန္းေဇာင္းၿမိဳ႕ေလးတြင္ တိုက္နယ္ ေဆး႐ုံရွိသည္။ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း ရွိသည္။ ပစ္ၦိမပရဟိတ လူမႈကူညီအသင္းရွိသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တန္း အေရးေပၚျဖစ္လာလွ်င္ အနီးဆံုး ျဖစ္သည့္ ပြင့္ျဖဴေဆး႐ုံက ရွစ္မုိင္ေ၀းေသးသည္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး အရင္ကထက္ ေကာင္း မြန္လာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လူနာတင္ဖို႔ ယာဥ္က လုိေသးသည္။ ေငြက်ပ္ငါးေသာင္းမွ တစ္သိန္း ထိေပးၿပီး ငွားရေသာ္လည္း ယာဥ္က ရွာေဖြဖို႔ အခက္ အခဲ ရွိသည္။ ဆိုင္ကယ္ေတြေတာ့ မ်ားတာ ေပါ့။ ကားကေတာ့ အလိုရွိတုိင္း ငွားလုိ႔မရႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူနာ တင္ယာဥ္ လိုအပ္ေနသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးေတြေတာ့ အလွဴဒါနေၾကာင့္ ရွိေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ လူနာတင္ ယာဥ္အတြက္ စုေဆာင္းေနေသာ ရန္ပံုေငြက မျပည့္ေသးဘူးတဲ့။ ညံကန္ေက်ာင္းတိုက္က ဆရာေတာ္ ဦးေတဇ ဦးေဆာင္သည့္ ပစ္ၦိမပရဟိတအဖြဲ႕၏ အခက္အခဲကို ၾကားသိရသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လိုအပ္ခ်က္အရ (အစိုးရ မဟုတ္သည့္၊ ႏိုင္ငံျခား အန္ဂ်ီအုိအဖြဲ႕အစည္းႀကီး ေတြလည္း မဟုတ္သည့္) ေဒသခံ အခမဲ့ ေဆးကု ခန္းေလးမ်ား ဟိုေနရာ ဒီေနရာမွာ အသီးသီး ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္မွာ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ရွိၿပီဟု သတိထားမိသည္။ မႏၱေလး ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ အခမဲ့ေဆးခန္း ေလး ရွိသည္။ အမရပူရက ေဆးခန္းေလး ဖြင့္လွစ္သည့္ ေန႔မွာလည္း တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ကၽြန္မက မႏၱေလး ေရာက္ေနခိုက္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္သျဖင့္ သြားေရာက္အားေပးႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကန္တက္ကုန္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း သို႔ သြားစဥ္ကလည္း ကၽြန္မ ဇီ၀ိတ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းေလး အေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ဇီးကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အင္း လယ္ႀကီးရြာရွိ အင္းလယ္ႀကီး ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေမတၱာလြင္ျပင္ ဆိုသည့္ ဇီ၀ိတအခမဲ့ ေဆးကုခန္းေလးကိုလည္း ေဟာေျပာပြဲသြားရင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေဆးခန္းေတြကိုေရာက္တုိင္း ကၽြန္မ ေဆးခန္းထဲသို႔ ၀င္ၾကည့္ျဖစ္တာ မ်ားသည္။ စာေရးဆရာအျဖစ္ သြားတာျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာ၀န္စိတ္က ဘယ္လိုေပၚလာမွန္းမသိ။ စူးစမ္းၾကည့္ခ်င္လာမိသည္။ တခ်ဳိ႕ေဆးခန္း ေတြမွာ ဆရာ၀န္ကို ေတြ႕ရသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဆရာ၀န္မေတြ႕ရေသးဘဲ ေဆးခန္းအကူ ၀န္ထမ္း မ်ား ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ဆရာမေလးေတြ မေတြ႕ရ။ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြက ပိုေတာင္ ရွားပါးေနေလသလား။ ေဆးခန္းအကူ ၀န္ထမ္း ေလးမ်ားကို တစ္ခါ တစ္ခါ ကၽြန္မ ေမးမိသည္။ ဘယ္ႏွတန္းေအာင္ၿပီးၿပီလဲ။ ဘြဲ႕ရၿပီး သားလား။ ေဆးပညာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အျခား သင္တန္း ေတြဘာေတြ တက္ထားသလား။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ပုဂၢလိကသူနာျပဳအကူသင္တန္းတို႔၊ ေဆး၀ါး ကၽြမ္းက်င္သင္တန္းတို႔ တေလာဆီက ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စား လိုက္သည္။ ရြာက ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဘာသင္တန္းမွ တက္ခြင့္မရသူေလးေတြလည္း ပါမည္။ ကိုယ့္ေဆး ခန္းအတြက္ ကိုယ့္ဆရာ၀န္က သင္တန္းဖြင့္ေပး၊ သင္ေပးတာကိုပဲ ေလ့လာ၊ မွတ္သားရသူေတြ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတာေပါ့။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ထိုးေဆးထက္ ေသာက္ေဆး၊ စားေဆးေတြကို ပိုၿပီးအသံုးမ်ားတာ ေတြ႕ရသည္။ ထိုးေဆး၊ စားေဆး ဘယ္ေဆးေတြ ရွိသလဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံကလာတဲ့ ေဆးကို အသံုးျပဳ ေနသလဲ။ အမ်ားစုက တ ႐ုတ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေဆးေတြပဲ ျဖစ္မလား ေတြးမိသည္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ ဆရာ၀န္ဘ၀တုန္းကေတာ့ ဘီပီအိုင္ ေဆး က သိပ္အစြမ္းထက္ၿပီး ယိုးဒယားေဆးက အလယ္ အလတ္ျဖစ္ကာ တ႐ုတ္ေဆးက ေစ်းခ်ဳိသည္။ ပင္နယ္ဆ လင္ႏွင့္ စထရက္ပ္တိုမိုင္ဆင္ ထိုးေဆး မ်ားကို ဘီပီအုိင္ကိုမွ သံုးၾကသည္။ ဂ်င္တာမုိင္စင္ ေဆးကိုေတာ့ တ ႐ုတ္ ေဆးကို သံုးၾကသည္။ ေဆးျပား၊ ေဆးလံုးေတြကို ဘယ္လို ထည့္ေပး သလဲ။ ေဆးေတြကို လက္ျဖင့္ ဒီအ တိုင္း ကိုင္ ေပးသလား။ လက္ျဖင့္ မထိေအာင္၊ စားပြဲ ၾကမ္းခင္းႏွင့္လည္း မထိေအာင္ ဘူးခြက္ေလးထဲ ပလတ္ စတစ္ေခ်ာင္းေလးႏွင့္ (သို႔မဟုတ္) ဇြန္းငယ္ေလးျဖင့္ အသာဆြဲယူၿပီး ပလတ္စတစ္ အိတ္ထဲ ထည့္ေပးလား။ ကၽြန္မတို႔၏လက္ေတြက သိပ္မသန္႔တတ္ဘူးေလ။ ဖံုေတြ ေပခ်င္ေပေန မည္။ ေခ်းအထပ္ထပ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ေန မည္။ ထိုလက္ဖ်ားတို႔ျဖင့္ ေဆးျပား၊ ေဆးလံုးကို ထိသည့္အခါ ရြံစရာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ဆရာကိုတာကေတာ့ ခဏခဏ ေျပာဖူးသည္။ I trust my hands တဲ႔။ သူက လက္မေဆးရေသးဘဲ လက္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ စားေသာက္တာကို မရြံရွာဘူးတဲ့။ သူ႔လက္ကို သူ ယံုၾကည္သည္ဟု ဟာသေျပာေလ့ ရွိ သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေနရာတကာမွာ လက္ကို ဆပ္ျပာ ျဖင့္ ေဆးခ်င္သူမို႔ ေရာဂါပိုးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ နည္း နည္းပုိသည္ဟု သိသူေတြက စြပ္စြဲေလ့ရွိ သည္။ ကိုတာ့စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မလက္ကို မယံု သူေပါ့။ ေဖေဖ့သမီးမို႔လား မသိ ကၽြန္မ သူမ်ားလက္ကို ပို၍ပင္ မယံုပါ။ ေဖေဖက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ ေယာက္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သည့္အေလ့ကို မႏွစ္သက္ေၾကာင္း ကၽြန္မကို ဖြင့္ေျပာဖူးသည္။ ကိုယ့္လက္ကို သူမ်ား လက္ႏွင့္ ထိကိုင္ခံရမွာ မသဒီသည့္သေဘာ ပါသည္။ မရြံၾကဘူးလား မသိဘူး။ သူမ်ားလက္က ဘာ ေတြကိုင္ထားမွန္း ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ အိမ္သာ က ထြက္လာၿပီး လက္ေဆးမထားရင္လည္း မသိႏိုင္ဘူးဟု အ တည္ေျပာဖူး၏။
ကၽြန္မကလည္း အဲဒီအတုိင္းပဲေပါ့။ အံမယ္ ... လက္ကိုသာ ေရႏွင့္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေဆးၿပီးမွ အစား အ ေသာက္ စားခ်င္တာ ျဖစ္ေသာ္ လည္း တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းေဘးမွာ အေၾကာ္ အေလွာ္ေလးေတြကို ၀ယ္စား ျဖစ္ တာ ျပန္စဥ္းစား မိေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာ။ သူတို႔ေၾကာ္ေလွာ္သူေတြ လက္ကို လက္အိတ္စြပ္တာ ဘယ္ႏွခါ ေတြ႕ဖူး လို႔ လဲ။ အေၾကာ္ေၾကာ္ဖို႔ မုန္႔ႏွစ္ကိုမ်ား လက္ျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အားရပါးရ နယ္ေနလိုက္တာ။ ျမင္ဖူးပါ လ်က္ႏွင့္ စားမိသြားသည့္အခါေတြ ရွိဖူးသည္။ ဆိုင္ေတြမွာ အစားအေသာက္စားလွ်င္ သူတို႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ တာ ျမင္မွ မျမင္ႏိုင္ဘဲ။ ကိုတာေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ အခုလို ေခ်းမ်ားေနလို႔ေရာ ဘာထူးမွာတုန္း။ သို႔ ေသာ္ စိတ္ဆိုတာက အသိရခက္ေလသည္။ ကၽြန္မတို႔က သန္႔စင္ေသာ ေသာက္ေရသံုးေရကို အလြယ္တကူ ရ ႏိုင္သည့္ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ကံေကာင္းသူ ေတြမုိ႔ကိုး။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြမွာ လက္ေဆးဖို႔ ေနေနသာသာ ေသာက္ ေရေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါးစြာ ခရီးေ၀းသုိ႔သြားခပ္မွ ရတာမ်ဳိးေတြ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ရြာက မုိးေရ စု ေသာ ကန္ႀကီးမ်ားမွ ေရကို ေသာက္ၾကသံုးၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြမွာ ေရသည္ အနယ္မ်ားျဖင့္ ေနာက္က်ိ လ်က္ ရွိသည္။ ေရကို အနယ္ထိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ ၾကာၾကာထားၿပီး ထိုအေပၚေရကို ေသာက္ၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္ ၾက ရသည္။ ေအာ္ ... တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏုိင္ငံသည္ စာရင္းဇယားအရလည္း (၇၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ျပည္သူလူ ထုသည္သာ ေသာက္ သံုးေရကို ရရွိသည္ဆိုတာကိုး။ က်န္သည့္ သံုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ သန္႔စင္သည့္ ေသာက္ ေရ သံုးေရကိုမရ။ ရြာလယ္ကန္ႀကီးမွာ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး ေႏြအစ က်န္ရစ္ သည့္ မစို႔မပို႔ေရကို ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြ ႏွင့္အတူ လူေတြပါ ေရာၿပီး သံုးေနၾကရသည့္ ဘ၀ေတြ။ ေႏြရာသီမွာ ထို ကန္ေတြက ေရခန္း တတ္ေသး၏။ အဲဒီလို ရြာကလူေတြကို လက္ကို ဆပ္ျပာျဖင့္ ေရစင္စင္ေဆးၿပီးမွ အစား အ စာတို႔၊ ေဆးလံုး၊ ေဆးျပားတို႔ကို ကိုင္ပါဟု သြားေျပာမိ လွ်င္ ဟားတိုက္ရယ္ၾကမည္လားမသိ။ ေသြးဖိအားတိုင္းသည့္ ကိရိယာႏွင့္ နားက်ပ္ကို သံုးတတ္ၿပီး ေသြးဖိအားတိုင္းေပးႏိုင္ လွ်င္ကိုပဲ ေသြး တိုးေရာဂါကို ေစာေစာစီးစီး ေျခရာ ေကာက္မိမွာမို႔ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ ဇီ၀ိတအခမဲ့ ေဆးခန္းေလးေတြကေတာင္ ရပ္ရြာက ျပည္သူ လူထုအတြက္ အားကိုးစရာေကာင္းလွသည္။ ငွက္ဖ်ားေဆးရွိသည္။ ၀မ္းေလွ်ာ၀မ္းပ်က္၊ အ ဆုတ္အေအးမိေရာဂါမ်ားအတြက္ ေဆး၀ါးေတြ ရွိသည္။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက ကေလးငယ္ေလးေတြ အေသအ ေပ်ာက္ အမ်ားဆံုးေရာဂါေတြက ၀မ္းေလွ်ာ၀မ္းပ်က္ႏွင့္ အသက္႐ွဴလမ္းေၾကာင္းမွာ ပိုး၀င္သည့္ အဆုတ္ ေရာ ဂါအဖ်ားေတြျဖစ္တာကိုး။
ကၽြန္မ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားရင္း၊ သာမန္ခရီးေတြသြားရင္း ႀကံဳရေလ့ရွိေသာ ဇီ၀ိတ အခမဲ့ ေဆးကုခန္းတို႔ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မနည္းလွပါ။ ထိုေဆးခန္းေလးေတြေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားေတြ သာမန္ အာဂႏၱဳ အ ဖ်ား အနာႏွင့္ ေလထိုးေလေအာင့္ ေသြးတိုး ဆီးခ်ဳိေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕သို႔ တက္စရာမလိုေတာ့ေပ။ တကယ္တန္း ႀကီး ႀကီးမားမားဆိုလွ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေဆးခန္း ေဆး႐ုံသို႔ သြားရမွာပဲ။ ထိုအခါ သြားေရးလာေရး က အေရးပါေသာ အ ခက္အခဲတစ္ခု ျဖစ္လာ ျပန္တာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ျပည္မ ကြက္ကြက္ ေလးသာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းသည္ ဟု ဆိုရမည္။ က်န္တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ေတြမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲ သည္။ ဒါေတာင္ ျပည္မျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ တခ်ဳိ႕နယ္ ေတြမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲသည္။ ရြာေတြဆီ သြားရသည့္ တခ်ဳိ႕လမ္း ေတြသည္ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၏။ ဖံုတေထာင္းေထာင္း သဲေတြပို႔ေနသည့္ လမ္း သည္ လမ္းျဖစ္႐ုံ မည္ကာမတၱာပါပဲ။ အခုအခါ အရင္ကလို လွည္းေတြႏြား ေတြျဖင့္ သြားစရာမလိုေတာ့တာက ေပါ မ်ား လာသည့္ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြေၾကာင့္ပါ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ ေပါလာေတာ့လည္း လမ္းဆိုး သည့္ ေနရာ မွာ ဆိုင္ကယ္စီးသူေတြအတြက္ အႏၱရယ္ျဖစ္လာသည္။ တိုက္မိ၊ ခိုက္မိတာမ်ဳိး ေမွာက္တာမ်ဳိး ခဏခဏ ၾကား ရ ေတြ႕ရသည္။ အရင္ကလို ရြာေတြဆီ ေရာက္ေအာင္ ထြန္စက္ ျဖင့္ သြားရတာမ်ဳိးေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီျဖင့္ သြားရ တာမ်ဳိးေတြေတာ့ ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္မ မႀကံဳရ ေတာ့ေပ။
ေဆးခန္းေလးမွာ ေဆး၀ါးႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္သူမျပည့္စံုလို႔ အနီးဆံုးေဆး႐ုံသို႔ လူနာကို ပို႔ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ လူနာ တင္ဖို႔ ယာဥ္ အဆင္သင့္ ရွိဖို႔လုိသည္။ ထိုယာဥ္အတြက္ ဆီျဖည့္စရာ စက္သံုးဆီအဆင္သင့္ရွိဖို႔ လိုသည္။ တ ခ်ဳိ႕ရြာေတြက ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆယ္မိုင္ ဆယ့္ငါးမိုင္ ေ၀းသည္။ ေဆး႐ုံသုိ႔ အခ်ိန္မီမေရာက္ႏိုင္သျဖင့္ လမ္းမွာတင္ အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားသည့္ လူနာေတြ အေၾကာင္း အခုခ်ိန္ထိ မၾကာခဏ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ “ကၽြန္မအေမက ေဟာဒီလမ္းမွာ၊ ေဟာဒီေနရာ နားမွာပဲ အသက္ဆံုးသြားတာ။ ညီမေလးကို ေမြးဖို႔ရာ ဒီမွာမေမြးႏိုင္လို႔ ထား၀ယ္ ေဆး႐ုံကို အသြားေပါ့” မႏွစ္က ကၽြန္မကို ေျပာျပခဲ့သည့္ ေဒသခံတူမေလးတစ္ေယာက္၏ စကားမွာ နာက်င္ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေတာႀကီး မ်က္မည္းထဲမွာ က်န္ရစ္ေနေသးသည္ဟု ခံစားရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အခ်ိန္ကာလေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲ။ ဇီ၀ိတ ဒါန အခမဲ့ေဆးခန္းေလးေတြမွာ သားဖြား ဆရာမေလးေတြလည္း ရွိေနလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ။ သားဖြားေဆးခန္းေလးေတြလည္း မ်ားစြာ လိုအပ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မ ခဏခဏ စဥ္းစားမိသည္။ “ေယာက်္ားေဖာင္စီး၊ မိန္းမမီးေန” ဆုိ သည့္ ဟိုးေရွးေရွးက စကားပံု အခုထိ သက္၀င္ေနဆဲ၊ မွန္ကန္ေနဆဲပါလား။ မိခင္ ေသဆံုးႏႈန္း သည္ ၂၀၁၀ မွာ ၂၀၀ ဟူ၏။ အဓိပၸာယ္က ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္း မီးဖြားသည့္မိခင္ တစ္သိန္းမွာ မိခင္ ၂၀၀ ေသဆံုးရသည္။ တခ်ဳိ႕ စာရင္း ေတြ မွာ ေတာ့ ၂၂၅ ေယာက္ႏႈန္းဟု ဆိုပါသည္။
ကမၻာ႔ကုလသမဂၢ ကေလးမ်ား ရံပံုေငြ အဖြဲ႕-ယူနီဆက္ဖ္၏ စာရင္းဇယားေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေအာက္ဆံုးနားမွာ ရွိေနဆဲ။ ငါးႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ား အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ၂၃ ရာခိုင္ႏႈန္း။ ငါးႏွစ္ေအာက္ က ေလး ေသဆံုးႏႈန္း ၁၉၇၀ တုန္းက ၁၇၁ တဲ့။ ၁၉၉၀ မွာ ေတာ့ ၁၁၂ တဲ့။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၈၇ တဲ့။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၆၆ တဲ့။
ကေလးမီးဖြားစဥ္ ကၽြမ္းက်င္သည့္ လက္သည္ သို႔မဟုတ္ သူနာျပဳ တစ္ဦးဦးျဖင့္ မီးဖြားႏိုင္သူ ကိုယ္၀န္ ေဆာင္ မိခင္က အခုအခါ ၇၇ .၅ ရာခိုင္ႏႈန္းတဲ့။ က်န္သည့္ ၂၂ေယာက္၊ ၂၃ ေယာက္က ကၽြမ္းက်င္သည့္ လက္သည္ ပင္ မရွိဘဲ အိမ္မွာ ျဖစ္သလိုေမြးဖြားရသည္ဟု အဓိပၸာယ္ေဖာ္ၾကည့္မိသည္။ ေအးေလ။ တေလာ ဆီက ကၽြန္မ ၾကားလိုက္ရသည့္ သာေကတက သားအိမ္ကြဲသြားသည္ဆိုေသာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္၏အျဖစ္ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ သာေကတဆိုတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ပဲ။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး ေတြသာမက ပုဂၢလိကေဆးခန္းေတြ မ်ားစြာရွိေနသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ကလည္း ႏိုင္ငံမွာ ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေနရာေပါ့။ ဒီၾကားထဲက ဘာမွ မေ၀းလွသည့္ ေနရာသို႔ သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လုိ႔ အိမ္မွာပင္ မကၽြမ္းက်င္သည့္လက္သည္ျဖင့္ ေမြးဖြားရေအာင္ သူ႔ကို ဘယ္အခ်က္ ေတြက တားဆီး ပိတ္ပင္ ထားလုိ႔လဲ။ ေငြက အဓိကျဖစ္မလား။ မသိနားမလည္မႈက ဒုတိယ ျဖစ္မလား။ ဘယ္မိခင္ေလာင္းက ဒီလို ျဖစ္ခ်င္ မွာ လဲ။ ကၽြမ္းက်င္သည့္ သူနာျပဳေတြ ဆရာ၀န္ ေတြ၏ လက္ထဲသို႔သာ မိမိႏွင့္မိမိကေလး အသက္ကို ထည့္ခ်င္မွာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီအျဖစ္ေတြ ရွိရသလဲ။ မိခင္တစ္ေယာက္ ကၽြမ္းက်င္သည့္ သူနာျပဳႏွင့္ ေမြးဖြားခြင့္ရဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ဒီေလာက္ေတာင္ နည္းပါးေနသလား။ ၂၂ ရာခိုင္ႏႈန္းကို နည္းပါသည္ဟု ေစာဒက တက္ လွ်င္ေတာင္ အဲဒီ ၂၂ ရာခိုင္ႏႈန္း ထဲမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္က မိခင္ေလာင္းတစ္ ေယာက္ ပါ၀င္သြားခဲ့ရသည့္ အျဖစ္သည္ မယံုႏိုင္စရာပါ။
ေဆးပညာဗဟုသုတကို ျပည္သူေတြ သိေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ လိုအပ္တာလည္း အံ့ၾသစရာ မဟုတ္။ ေဆး ပညာကၽြမ္းက်င္သူေတြဟု ယူဆရသည့္ လူမ်ဳိးေတြမွာေတာင္ နက္နဲေသာ အသိပညာ လိုအပ္ေနတာ ေတြ လည္း ၾကားဖူး ျမင္ဖူးသည္။ ေန႔တုိင္းေတြ႕ႀကံဳေနရေသာ ျပင္ပလူနာေဆးခန္းတို႔တြင္ ဆရာ၀န္သည္ လူနာကို ေဆးပတ္လည္ေအာင္ အခ်ိန္မွန္မွန္ စားဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္မမွာႏုိင္သူေတြကို ေတြ႕ရ၊ ၾကားရဖူးသည္။ ပဋိဇီ၀ေဆးတုိ႔သည္ တခ်ဳိ႕က အခ်ိန္ၾကာၾကာ အာနိသင္ရွိၿပီး တခ်ဳိ႕က အခ်ိန္အနည္းငယ္သာ အာနိသင္ ရွိ သည္။ ေဆးအမ်ဳိးအစားကိုလုိက္ၿပီး တစ္ေန႔လွ်င္ ေလးႀကိမ္စားမွ အာနိသင္ေကာင္းတာေတြ ရွိသည္။ သံုး ႀကိမ္ ေလာက္ဆိုလွ်င္ အဆင္ေျပတာ မ်ဳိး ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္မွ်ႏွင့္ လံုေလာက္သည့္ ေဆး ေတြရွိသည္။ ဒီလို ေဆးမ်ဳိးဆိုလွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီၾကာ အာနိသင္ ရွိေနသည္မို႔ ဆယ့္ႏွစ္နာရီၾကာလွ်င္ ေနာက္ တစ္လံုးေသာက္ရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ စနစ္တက် ေဆးေသာက္တတ္ေအာင္ ေဆးကို သံုးရက္ သို႔မဟုတ္ ေလးရက္ သို႔မဟုတ္ ငါးရက္ ေသာက္ ျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ညႊန္ၾကား သည့္ဆရာ၀န္ေတြ ရွိသလို လူနာ နား လည္ ၿပီးသားပံုစံျဖင့္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေဆးၫႊန္လုိက္သည့္ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ရွိသည္။ ေဆးကို စားလုိက္ မစား လိုက္၊ ျဖတ္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ ျဖတ္ခ်လိုက္ ထပ္ခါထပ္ခါ ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ထိုေဆးကို ထိုခႏၶာကိုယ္က မတိုးေတာ့ သည့္အတြက္ ေဆးၿပီးသြား သည္ဟုေခၚေသာ အျဖစ္မ်ဳိးျဖစ္တတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒုတိယ မ်ဳိးဆက္ ေဆး ( Second generation drug) ၊ တတိယမ်ဳိးဆက္ေဆး(Third generation drug) ဟု တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းလဲ အသံုးျပဳရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ တီဘီေဆး ယဥ္ပါးသြားသည့္အျဖစ္မ်ဳိးေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Multidrug Resistant TB (MDR TB)ေခၚေသာ ေဆးမ်ဳိးစံုကို ယဥ္ပါးသြားၿပီးသည့္ ကူကယ္ရာမဲ့ တီဘီေရာဂါေတြ ျပန္႔ပြားေနတာလည္း ကၽြန္မတို႔ အားလံုး အသိပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏုိင္ငံကို လာလည္လုိသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြသည္ အႀကိဳအျဖစ္ အင္တာနက္မွ သတင္းေတြ၊ စာေတြ ရွာဖတ္ၾကည့္လွ်င္ သူတို႔ကို အားေပးတုိက္တြန္း သည့္စာေတြထက္ သတိ ထားဖို႔စာေတြကိုသာ ပိုအေတြ႕ရမ်ားလိမ့္မည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိသည့္ လူဦးေရ သန္း ငါးဆယ္ေက်ာ္သည္ ေႁမြ၊ ေခြး႐ူးႏွင့္ အျခား အဆိပ္ရွိ တိရစၧာန္ မ်ား၏ အကိုက္ကို ခံရဖို႔ ရာႏႈန္းမ်ားသည္ဟု ေရးထားသည္ကို ကၽြန္မ ဖတ္လိုက္ရဖူးသည္။ ပုပၸါးက ေမ်ာက္ေလး ေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေၾကာက္ၾကသည္။ ေမ်ာက္က ကုတ္လွ်င္၊ ကိုက္လွ်င္ ေမ်ာက္မွ တစ္ဆင့္ ေခြး ႐ူးေရာဂါ၊ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီေရာဂါ ကအစ ဘာေရာဂါေတြ ရႏိုင္မွာလဲဟု စိုးရိမ္ပူပန္ ၾကသူေတြ ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေခြးေပါင္း သန္းႏွင့္ခ်ီၿပီး ရွိသည့္အနက္ ေခြး႐ူးကာကြယ္ေဆး ထိုးထားသည့္ေခြးမွာ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိသည္ ဟုဆိုသည္။ ေခြး႐ူးေဆး ၀ယ္လို႔ရလွ်င္လည္း ထိုေဆးသည္ မီးမမွန္သည့္တိုင္းျပည္မွာ အေအးခန္းထဲ သိမ္းဆည္းထားဖို႔ အခြင့္မရွိတာမို႔ အာနိသင္ရွိမွ ရွိပါဦးမလား။ ေႁမြဆိပ္ေျဖေဆး ကလည္း မလံုေလာက္။
“သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ မွာ ကမၻာသူ ကမၻာသား အားလံုးအတြက္ အေျခခံက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ရေစ ရမည္” ဟူသည့္ ကမၻာ႔ ကုလသမဂၢက်န္းမာေရးအဖြဲ႕ WHO ၏ ေဆာင္ပုဒ္ သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမည္လဲမသိ။
ခ်ဳိၿပံဳး၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက “က်န္းမာ ေတာ္မူပါစ ေလလိႈင္းၾကားက ခြန္းဆက္ပါရဲ႕ အေဆြ” ဟူသည့္ အစပိုဒ္ကို ၾကားတိုင္း ကၽြန္မ ေျပးျမင္ေယာင္မိသည့္ မ်က္ႏွာေတြ မ်ားစြာရွိ သည္။ အဲဒီမ်က္ႏွာေတြထဲမွာ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ လည္း ပါ၀င္ေလသည္။
ဂ်ဴး