ေစ့ေစ့ေတြးလွ်င္
အလြန္ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္
ၾကာၿပီးေနာက္ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ယွဥ္တြဲ ႐ႈျမင္လုိက္ေသာအခါ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္
တုိးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနိမ့္ဆုံး အဆင့္အတန္းမွာ ထိပ္ဆုံးနား ေရာက္ေနသည္ကုိ
ျမင္ရေလသည္။ သယံဇာတ အေမြအႏွစ္မ်ား ေပါႂကြယ္လွသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ
ျမန္မာႏုိင္ငံ။ ငါတုိ႔ဆီမွာ သယံဇာတေတြ အမ်ားအျပား၊ သုံးလုိ႔ မကုန္ႏုိင္ဟူ၍
၀င့္ႂကြား ေလ့ရွိေသာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ား။
ယခုေတာ့ ေျခာက္ခန္းလာေနေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး၊ ေကာစ ျပဳေနေသာ အင္းေလး ကန္ႀကီး၊ ေျပာင္သလင္းခါေနေသာ သစ္ေတာကြက္မ်ား၊ တူးေဖာ္ ၿဖိဳခ်ထား၍ မြစာႀကဲေနေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕၊ ေရနံ၊ ေရႊ၊ သတၱဳသုိက္မ်ား တည္ရာေဒသမ်ား။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏုိင္ဟု ထင္ခဲ့ၾကေသာ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားက ယခုအထိ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးသည္ဟု ဆုိေနသည့္ၾကားကပင္ အေတာ္ေျခာက္ခန္းေနခဲ့ၿပီ၊ အေတာ္ ျပဳန္းတီး ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ငါးဆယ္ခန္႔ အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ တန္ဖုိးႀကီး ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္ မ်ားေပၚ တည္မီွ၍ မည္သည့္ အစိတ္အပုိင္းမွ ႀကီးပြားတုိးတက္ လာသည္ဟု မရွိဘဲ၊ ဆုတ္ယုတ္ ျပဳန္းတီးသြားတာကုိသာ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရသည္။ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားကုိ ဆြဲဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၊ မိဘထားခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားသာ ကုန္ဆုံးျပဳန္းတီး သြားခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရသည္။ တုိင္းျပည္၏ မည္သုိ႔ေသာ က႑မ်ားမွာမွ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ မျမင္ရ။ ေတာေတာင္ေရေျမတုိ႔ ေျခာက္ခန္းသြားၾကသလုိ၊ ျပည္သူအမ်ားစု၏ ဘ၀ေတြက ေျခာက္ေျခာက္ ခန္းခန္း။
သည္ေတာ သည္ေတာင္၊ သည္ေျမသည္ေရ၊ သည္သယံ ဇာတမ်ားဆိုသည္က ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းလာ တုိ႔ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မ်ားဟု ဆုိရပါမည္။ တုိ႔ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မုိ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ခဲ့ၾကပါသလား။ မိဘအေမြကုိ အရင္းအႏွီးျပဳ၍ ပုိမုိ တုိးပြားလာေအာင္ ႀကဳိးစား အားထုတ္ခဲ့ၾကပါသလား။
တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား မည္သုိ႔မည္မွ် ႀကဳိးစားခဲ့ သည္ေတာ့ မသိ။ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက မဖုံးႏုိင္ မဖိႏုိင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့၊ အဆုိပါ ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္ မ်ား ေမာင္ပုိင္စီးသူမ်ား လက္တြင္းတြင္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ေပ်ာက္ဆုံးကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့သည္လဲ ဆုိသည္က ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္လုိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပုံျပင္မဟုတ္သည့္ တကယ့္ ဇာတ္လမ္း။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၏ေခတ္သစ္ သမုိင္းဟု ဆုိရပါမည္။
ယင္း ျပည္ေထာင္စု သမုိင္းပုံျပင္သစ္က ၾကက္သီးထစရာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ဟုိးေရွးေရွး မိဘဘုိးဘြား အဆက္ဆက္ ထံမွ လက္လႊဲရရွိလာခဲ့ေသာ လယ္ေတြယာေတြ လည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ အဘြား သုိ၀ွက္ထားေသာ ရတနာေသတၱာလည္း ကုန္ၿပီ။ အဘုိး၏ စိပ္ပုတီးေလးကုိပင္ ေရာင္းခ်လုိက္ၿပီးၿပီ။ အိမ္ႀကီးသည္လည္း အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။ အိမ္ႀကီးက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေဆးပင္ေကာင္းေကာင္း မသုတ္ႏုိင္ေတာ့၊ မညီမညာႏွင့္ ျဖစ္သလုိ လိမ္းက်ံထားေသာ ထုံးမ်ားက ဟုိတစ္ကြက္ သည္တစ္ကြက္၊ မိသားစု ေသာက္ေရကန္လည္း ေကာေနၿပီ။ အမႈိက္မ်ား၊ အိမ္သာ အညစ္အေၾကးမ်ားကလည္း စနစ္တက် သိမ္းဆည္းမႈ မရွိသည့္အတြက္ အိမ္သူအိမ္သားမ်ား ေနထုိင္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ လုပ္ရဲ၊ ကုိင္ရဲ၊ လုပ္ရက္ကုိင္ရက္၊ သုံးရဲ စြဲရဲ၊ သုံးရက္ စြဲရက္ အႏုိင္က်င့္ ဗုိလ္က်ေနသူႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား ကေတာ့ အရွိန္မပ်က္ ေရာင္းခ်သုံးစြဲ စီးပြားရွာလုိ႔ ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ စီးပြားရွာသည့္နည္းက ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္သည္ဟု ဆုိရမည္။ ရွိသမွ် ထုတ္ႏုတ္ ေရာင္းခ်သည္။ ယခုအခါ အိမ္တုိင္မ်ားကုိပါ ခၽြတ္ေရာင္းဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီလားမသိ။ အမုိးေတြလည္း ခြာေရာင္း ဦးမည့္ပုံ။ တုတ္မုိး ဓားမုိးထားတာေၾကာင့္ မိသားစု၀င္မ်ားက မတားရဲတာ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ဗုိလ္က် ေနသူမ်ားမွအပ၊ အားလုံး ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည္မွာ ထင္သာျမင္သာ။ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္လာခဲ့သည့္ စနစ္ေၾကာင့္ ဗုိလ္က်စုိး မုိးႏုိင္သည့္သူမ်ားမွာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိသည့္ သေဘာျဖစ္လာသည္။ ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္လုိ႔ရသည္ဟု ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာၾကသည္။ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရး တစ္ခုလုိ ေရာင္းခ်စားေသာက္ခဲ့သည့္ သည္ပုံျပင္ကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ အဆုံးသတ္ ရမည္မွန္း မသိ။
မၾကာမတင္ ကာလမွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရွိ အမ်ားဆုိင္ေျမ ကြက္လပ္မ်ားအားလုံး ပုဂ္ၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ ပ႐ုိဂ်က္မ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့ေလမည္လားဟု ျပည္သူလူထု စိတ္ပူပန္ေနၾက ရသည္။ မည္သူကမည္သုိ႔ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့သည္ေတာ့ မသိ၊ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ အတန္ၾကာ တုန္းကအထိ ဆူးေလဘုရား အနီး၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္မွာ ပန္းၿခံငယ္ေလး တစ္ခုရွိသည္။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းေပၚမွာပဲ ကုန္သည္လမ္းႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းၾကားမွာလည္း ပန္းၿခံေလး ရွိဖူးသည္။ သည္လုိ အမ်ားဆုိင္ ေျမကြက္လပ္မ်ားက အမ်ား ျပည္သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလုိက္ဘဲ မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္ဟုထင္သည္။ စည္ပင္သာယာပုိင္ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တပ္မေတာ္ပုိင္ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲပုိင္ေျမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနပုိင္ ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျခား အျခားေသာ ဌာနတစ္ခုခုပုိင္ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူပုိင္ေျမ၊ ျပည္သူ ဆုိင္ေျမ ျပည္သူပုိင္ အေဆာက္အအုံ အျဖစ္ သေဘာထားဖုိ႔ လုိမည္ထင္ပါသည္။ ျပည္သူအားလုံးႏွင့္ဆုိင္ေသာ အေမြအႏွစ္ေျမ အေမြအႏွစ္ေရ။ ျပည္သူအားလုံးႏွင့္ ဆုိင္ေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ သတၱဳသုိက္မ်ား။ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာႏွင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ျပည္သူပုိင္ အေဆာက္အအုံမ်ား။
ယခုတေလာတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္တြင္းက က်န္ရွိေနေသးသည့္ ပန္းၿခံမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူဆုိင္ ေျမကြက္လပ္မ်ားတြင္ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ ပ႐ုိဂ်က္မ်ား ေဖာ္ေဆာင္ေနသည္မ်ားကုိ ၾကားသိေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အေမြအႏွစ္ အေဆာက္အအုံ အခ်ဳိ႕ သည္လည္း ပုဂၢလိက လက္ထဲ ေရာက္ကုန္သည္ဟု ၾကားသိေနရသည္။ အမ်ားဆုိင္၊ အမ်ားပုိင္ ေျမကြက္လပ္မ်ား၊ အေဆာက္အအုံမ်ားက အမ်ား မသိလုိက္ပါဘဲ၊ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ျပဳန္းတီးသြားလုိ႔ မျဖစ္။ အမ်ားဆုိင္ေနရာမ်ားတြင္ တည္ေဆာက္မည့္၊ သုိ႔မဟုတ္ တူးေဖာ္ ထုတ္လုပ္မည့္ ပ႐ုိဂ်က္မ်ား၊ စီမံကိန္းမ်ားဆုိလွ်င္ အမ်ားျပည္သူကုိ တင္ျပသည့္ အမ်ားျပည္သူ ၾကားနာေရး (public hearing) စနစ္ရွိမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထင္သာျမင္သာ ပြင့္လင္းပါ ဆုိသည့္ မူက လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲ ေရာက္ဖုိ႔လုိေနပါၿပီ။
အားလုံးပုိင္ အားလုံးဆုိင္ေသာ ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မ်ားကုိ တစ္ဦးတည္း တစ္ဖြဲ႕တည္း ပုိင္ဆုိင္ထားသလုိ အျမင္ျဖင့္ ေရာင္းခ်စားေသာက္သည့္ တစ္ေခတ္တစ္ခါက အားေကာင္း ေကာင္းျဖင့္ ထူေထာင္ထားေသာ ငါတေကာေကာ စနစ္တစ္ခုရွိသည္။ သည္လုိ စနစ္မ်ဳိးျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ တည္ေဆာက္လုိ႔ မရႏုိင္။ ၿပီးေတာ့၊ အေမြအႏွစ္ မ်ားကုိ ေရာင္းခ်စားေသာက္သည့္ စီးပြားေရးမ်ဳိးႏွင့္ေတာ့ တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ေရး အတြက္ လမ္းစမေပၚႏုိင္။
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂
ျပည္သူ႕ေခတ္ အယ္ဒီတာ
ယခုေတာ့ ေျခာက္ခန္းလာေနေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး၊ ေကာစ ျပဳေနေသာ အင္းေလး ကန္ႀကီး၊ ေျပာင္သလင္းခါေနေသာ သစ္ေတာကြက္မ်ား၊ တူးေဖာ္ ၿဖိဳခ်ထား၍ မြစာႀကဲေနေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕၊ ေရနံ၊ ေရႊ၊ သတၱဳသုိက္မ်ား တည္ရာေဒသမ်ား။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏုိင္ဟု ထင္ခဲ့ၾကေသာ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားက ယခုအထိ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးသည္ဟု ဆုိေနသည့္ၾကားကပင္ အေတာ္ေျခာက္ခန္းေနခဲ့ၿပီ၊ အေတာ္ ျပဳန္းတီး ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ငါးဆယ္ခန္႔ အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ တန္ဖုိးႀကီး ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္ မ်ားေပၚ တည္မီွ၍ မည္သည့္ အစိတ္အပုိင္းမွ ႀကီးပြားတုိးတက္ လာသည္ဟု မရွိဘဲ၊ ဆုတ္ယုတ္ ျပဳန္းတီးသြားတာကုိသာ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရသည္။ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားကုိ ဆြဲဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၊ မိဘထားခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားသာ ကုန္ဆုံးျပဳန္းတီး သြားခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရသည္။ တုိင္းျပည္၏ မည္သုိ႔ေသာ က႑မ်ားမွာမွ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ မျမင္ရ။ ေတာေတာင္ေရေျမတုိ႔ ေျခာက္ခန္းသြားၾကသလုိ၊ ျပည္သူအမ်ားစု၏ ဘ၀ေတြက ေျခာက္ေျခာက္ ခန္းခန္း။
သည္ေတာ သည္ေတာင္၊ သည္ေျမသည္ေရ၊ သည္သယံ ဇာတမ်ားဆိုသည္က ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းလာ တုိ႔ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မ်ားဟု ဆုိရပါမည္။ တုိ႔ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မုိ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ခဲ့ၾကပါသလား။ မိဘအေမြကုိ အရင္းအႏွီးျပဳ၍ ပုိမုိ တုိးပြားလာေအာင္ ႀကဳိးစား အားထုတ္ခဲ့ၾကပါသလား။
တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား မည္သုိ႔မည္မွ် ႀကဳိးစားခဲ့ သည္ေတာ့ မသိ။ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက မဖုံးႏုိင္ မဖိႏုိင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့၊ အဆုိပါ ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္ မ်ား ေမာင္ပုိင္စီးသူမ်ား လက္တြင္းတြင္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ေပ်ာက္ဆုံးကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့သည္လဲ ဆုိသည္က ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္လုိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပုံျပင္မဟုတ္သည့္ တကယ့္ ဇာတ္လမ္း။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၏ေခတ္သစ္ သမုိင္းဟု ဆုိရပါမည္။
ယင္း ျပည္ေထာင္စု သမုိင္းပုံျပင္သစ္က ၾကက္သီးထစရာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ဟုိးေရွးေရွး မိဘဘုိးဘြား အဆက္ဆက္ ထံမွ လက္လႊဲရရွိလာခဲ့ေသာ လယ္ေတြယာေတြ လည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ အဘြား သုိ၀ွက္ထားေသာ ရတနာေသတၱာလည္း ကုန္ၿပီ။ အဘုိး၏ စိပ္ပုတီးေလးကုိပင္ ေရာင္းခ်လုိက္ၿပီးၿပီ။ အိမ္ႀကီးသည္လည္း အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။ အိမ္ႀကီးက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေဆးပင္ေကာင္းေကာင္း မသုတ္ႏုိင္ေတာ့၊ မညီမညာႏွင့္ ျဖစ္သလုိ လိမ္းက်ံထားေသာ ထုံးမ်ားက ဟုိတစ္ကြက္ သည္တစ္ကြက္၊ မိသားစု ေသာက္ေရကန္လည္း ေကာေနၿပီ။ အမႈိက္မ်ား၊ အိမ္သာ အညစ္အေၾကးမ်ားကလည္း စနစ္တက် သိမ္းဆည္းမႈ မရွိသည့္အတြက္ အိမ္သူအိမ္သားမ်ား ေနထုိင္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ လုပ္ရဲ၊ ကုိင္ရဲ၊ လုပ္ရက္ကုိင္ရက္၊ သုံးရဲ စြဲရဲ၊ သုံးရက္ စြဲရက္ အႏုိင္က်င့္ ဗုိလ္က်ေနသူႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား ကေတာ့ အရွိန္မပ်က္ ေရာင္းခ်သုံးစြဲ စီးပြားရွာလုိ႔ ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ စီးပြားရွာသည့္နည္းက ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္သည္ဟု ဆုိရမည္။ ရွိသမွ် ထုတ္ႏုတ္ ေရာင္းခ်သည္။ ယခုအခါ အိမ္တုိင္မ်ားကုိပါ ခၽြတ္ေရာင္းဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီလားမသိ။ အမုိးေတြလည္း ခြာေရာင္း ဦးမည့္ပုံ။ တုတ္မုိး ဓားမုိးထားတာေၾကာင့္ မိသားစု၀င္မ်ားက မတားရဲတာ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ဗုိလ္က် ေနသူမ်ားမွအပ၊ အားလုံး ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည္မွာ ထင္သာျမင္သာ။ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္လာခဲ့သည့္ စနစ္ေၾကာင့္ ဗုိလ္က်စုိး မုိးႏုိင္သည့္သူမ်ားမွာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိသည့္ သေဘာျဖစ္လာသည္။ ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္လုိ႔ရသည္ဟု ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာၾကသည္။ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရး တစ္ခုလုိ ေရာင္းခ်စားေသာက္ခဲ့သည့္ သည္ပုံျပင္ကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ အဆုံးသတ္ ရမည္မွန္း မသိ။
မၾကာမတင္ ကာလမွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရွိ အမ်ားဆုိင္ေျမ ကြက္လပ္မ်ားအားလုံး ပုဂ္ၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ ပ႐ုိဂ်က္မ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့ေလမည္လားဟု ျပည္သူလူထု စိတ္ပူပန္ေနၾက ရသည္။ မည္သူကမည္သုိ႔ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့သည္ေတာ့ မသိ၊ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ အတန္ၾကာ တုန္းကအထိ ဆူးေလဘုရား အနီး၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္မွာ ပန္းၿခံငယ္ေလး တစ္ခုရွိသည္။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းေပၚမွာပဲ ကုန္သည္လမ္းႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းၾကားမွာလည္း ပန္းၿခံေလး ရွိဖူးသည္။ သည္လုိ အမ်ားဆုိင္ ေျမကြက္လပ္မ်ားက အမ်ား ျပည္သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလုိက္ဘဲ မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္ဟုထင္သည္။ စည္ပင္သာယာပုိင္ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တပ္မေတာ္ပုိင္ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲပုိင္ေျမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနပုိင္ ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျခား အျခားေသာ ဌာနတစ္ခုခုပုိင္ေျမပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေဆာက္အအုံပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူပုိင္ေျမ၊ ျပည္သူ ဆုိင္ေျမ ျပည္သူပုိင္ အေဆာက္အအုံ အျဖစ္ သေဘာထားဖုိ႔ လုိမည္ထင္ပါသည္။ ျပည္သူအားလုံးႏွင့္ဆုိင္ေသာ အေမြအႏွစ္ေျမ အေမြအႏွစ္ေရ။ ျပည္သူအားလုံးႏွင့္ ဆုိင္ေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ သတၱဳသုိက္မ်ား။ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာႏွင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ျပည္သူပုိင္ အေဆာက္အအုံမ်ား။
ယခုတေလာတြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္တြင္းက က်န္ရွိေနေသးသည့္ ပန္းၿခံမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူဆုိင္ ေျမကြက္လပ္မ်ားတြင္ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ ပ႐ုိဂ်က္မ်ား ေဖာ္ေဆာင္ေနသည္မ်ားကုိ ၾကားသိေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အေမြအႏွစ္ အေဆာက္အအုံ အခ်ဳိ႕ သည္လည္း ပုဂၢလိက လက္ထဲ ေရာက္ကုန္သည္ဟု ၾကားသိေနရသည္။ အမ်ားဆုိင္၊ အမ်ားပုိင္ ေျမကြက္လပ္မ်ား၊ အေဆာက္အအုံမ်ားက အမ်ား မသိလုိက္ပါဘဲ၊ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ျပဳန္းတီးသြားလုိ႔ မျဖစ္။ အမ်ားဆုိင္ေနရာမ်ားတြင္ တည္ေဆာက္မည့္၊ သုိ႔မဟုတ္ တူးေဖာ္ ထုတ္လုပ္မည့္ ပ႐ုိဂ်က္မ်ား၊ စီမံကိန္းမ်ားဆုိလွ်င္ အမ်ားျပည္သူကုိ တင္ျပသည့္ အမ်ားျပည္သူ ၾကားနာေရး (public hearing) စနစ္ရွိမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထင္သာျမင္သာ ပြင့္လင္းပါ ဆုိသည့္ မူက လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲ ေရာက္ဖုိ႔လုိေနပါၿပီ။
အားလုံးပုိင္ အားလုံးဆုိင္ေသာ ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မ်ားကုိ တစ္ဦးတည္း တစ္ဖြဲ႕တည္း ပုိင္ဆုိင္ထားသလုိ အျမင္ျဖင့္ ေရာင္းခ်စားေသာက္သည့္ တစ္ေခတ္တစ္ခါက အားေကာင္း ေကာင္းျဖင့္ ထူေထာင္ထားေသာ ငါတေကာေကာ စနစ္တစ္ခုရွိသည္။ သည္လုိ စနစ္မ်ဳိးျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ တည္ေဆာက္လုိ႔ မရႏုိင္။ ၿပီးေတာ့၊ အေမြအႏွစ္ မ်ားကုိ ေရာင္းခ်စားေသာက္သည့္ စီးပြားေရးမ်ဳိးႏွင့္ေတာ့ တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ေရး အတြက္ လမ္းစမေပၚႏုိင္။
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂
ျပည္သူ႕ေခတ္ အယ္ဒီတာ
No comments:
Post a Comment
mr.kyaingtun@gmail.com