“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”

Maung Lwin shared Khin Hnin Kyi Thar's photo.

“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”

( ဆက္လက္ Share ေပးၾကပါ)

“ေျခေထာက္မွာ အနာေတြနဲ႔ပါလား။ ဖိနပ္လည္း စီးမထားဘူး”
“ေဖေဖတို႔က ၀ယ္မေပးလို႔ရွင့္။ အနာေတြ ေပါက္ေနတာ ၾကာျပီ။ နာတယ္”

အသက္ ၅ႏွစ္ခန္႔သာ ရိွဦးမည့္ ကေလးငယ္ေလးက ကၽြန္မ၏ အေမးမ်ားကို ေျဖသည္။ သူမ၏ ေျခေထာက္ ေသးေသးေလးတြင္ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ လက္မ၀က္ခန္႔ေလာက္ရိွမည့္ အနာစိမ္းမ်ားက ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အသားအေရ ညိဳမြဲမြဲႏွင့္ အက်ီခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း သူမ၏ အျပံဳးက မနက္ခင္းေစာေစာ တြင္ လတ္ဆတ္ေနသည္။ သူမကဲ့သို႔ အနာစိမ္းမ်ား ေပါက္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား သံုးေလးဦးခန္႔ရိွေလ သည္။ “ ေဆးမထည့္ဘူးလား” ဆိုေတာ့ “ ေဆးမွ မရိွတာ” ဟု ကေလးငယ္မ်ား အားလံုးက တက္ညီလက္ညီ ေျဖၾကသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒီေတာေတာင္၊ ဒီလမ္းခရီးႏွင့္ ဒီမွာေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ား စာသင္ခြင့္ ရေနသည္ကပင္ ကံေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟုပင္ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ပခုကၠဴထဲရိွ ျမိဳင္ျမိဳ႕ႏွင့္ ေပါက္ျမိဳ႕အစပ္မွ ေတာတိုက္ေက်ာင္းဟု ေခၚၾကသည့္ ေတာထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္းေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ေဒသခံမ်ား ေျပာၾကကတည္းက ကၽြန္မသြားခ်င္မိသည္။ ထိုေက်ာင္းေလးမ်ား ဆီသို႔ သြားဖို႔ရာ ေလးလေလာက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရသည္။ ကၽြန္မ၏ အားလပ္ခ်ိန္ႏွင့္ လိုက္ပို႔ၾကမည့္ ေဒသခံ မ်ား၏ အားလပ္ခ်ိန္တို႔ကို ညိွယူရသည့္အျပင္ ႏြမ္းပါးလွေသာ ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားသို႔ လွဴဒါန္းၾကရန္ အလွဴေငြ ေကာက္ခံၾကရျခင္းႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားခမ်ား ထည့္၀င္ၾကရန္လည္း ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး လုပ္ငန္းခြင္ ကိုယ္စီတြင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရေလသည္။

ထိုေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားသို႔သြားရန္ ေရစၾကိဳျမိဳ႕မွ နံနက္ ၄နာရီကတည္းက ဆိုင္ကယ္ကို အျပင္းေမာင္ႏွင္ခဲ့ရေလသည္။ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ ရိွေနသည့္အျပင္ ေဆာင္း၀င္ျပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းတြင္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေမးခ်င္းရိုက္ေနၾကေတာ့သည္။

လမ္းခရီမည္မွ် ၾကမ္းတမ္းသည္ကို မသိေသာ္လည္း ျမိဳင္အေရာက္မွာေတာ့ ေဒသခံေတြက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ကယ္စီးျပီးလိုက္ပို႔မွ ျဖစ္မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္အားလံုးကို ဆီျဖည့္ကာ ေဒသခံမ်ားႏွင့္အတူ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမိဳင္မွ ေတာေက်ာင္းေလးမ်ားရိွရာ ေညာင္မရြာ၊ ေက်ာ္ရြာႏွင့္ ၀ယ္ေတာင္ ေျမာက္ေတာသို႔ ေရာက္ရန္ ဗဟင္းေရနံေျမသို႔ သြားရာလမ္းကို အသံုးျပဳရေလသည္။

ျမိဳင္ျမိဳ႕က ေက်ာ္လိုက္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ လမ္းခရီးက သိသိသာသာပင္ ဆိုးရြားလာသည္။ လမ္းခုလတ္ေနရာမ်ား တြင္ လမ္းျပင္ေနျခင္းမ်ားကို ျမင္ရေသာ္လည္း အစမွ အဆံုးသို႔ ျပဳျပင္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ လမ္းကိုပိုင္းျခားကာ ေနရာကြက္၍ ျပဳျပင္ေနသည္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ အံ့ၾသရေလသည္။ ေယာက်ာ္းၾကီးတစ္ဦး၏ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ ၾကီးမားသည့္ ေက်ာက္ခဲမ်ားႏွင့္ ခင္ထားေသာ လမ္းေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္စီးရေသာ ကၽြန္မတို႔မွာ တဒုန္းဒုန္း တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ၀ုန္းဒိုင္းသာ က်ဲေနၾကေလသည္။

ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ အနီးဆံုးျဖစ္သည့္ ဆပ္လူးအိုင္ရြာကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္း၏အေျခအေနမွာ အဆိုးရြားဆံုးဘက္သို႔ ဦးတည္ေနေလသည္။ ဆိုင္ကယ္ေတြ ပ်က္ၾက၊ လဲၾက၊ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ဖုန္ေတြသဲေတြႏွင့္ စုတ္ျပတ္ေနၾကေလျပီ။ ဆိုင္ကယ္ ရွစ္စီး၊ လူ ၁၆ဦးသြားေသာခရီးတြင္ မလဲသည့္ဆိုင္ကယ္က ခပ္ရွားရွားျဖစ္သည္။

“ေတာတြင္း ဆိုင္ကယ္ျပိဳင္ပြဲအတြက္ ဒီလမ္းမွာ ျပိဳင္ခိုင္းသင့္တယ္။ ဒီလမ္းကို ေမာင္းႏိုင္ျပီဆိုရင္ တကယ့္ဆိုင္ကယ္စီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့သူ ျဖစ္ျပီ” ဟု ကၽြန္မႏွင့္အတူ ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားဆီသို႔ အလည္လာေသာ GTC B-Tech ဒုတိယႏွစ္မွ ကိုေက်ာ္ထက္ေအာင္က ဆိုသည္။

တမာပင္ခင္တန္းေတာရိုးတိုက္ဟု အမည္ေပးထားေသာ္လည္း ေတာင္ထိပ္ေက်ာင္းဟုသာ ေခၚတြင္သည့္ ေက်ာ္ရြာမွ ေတာတိုက္ေက်ာင္းသို႔ မြန္းလြဲ ၁၂နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ပံုျပင္ေျပာမည့္ အဖြဲ႕ပါလာမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေန႔လည္စာပင္ မစားႏိုင္ဘဲ ကေလးငယ္မ်ားအားလံုး ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေရစၾကိဳျမိဳ႕မွ ပံုေျပာသူမ်ားအဖြဲ႕က ပူျပင္းသည့္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းကို ျဖတ္သန္းလာၾက ေသာ္လည္း နည္းနည္းမွ အနားမယူဘဲ ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ပံုျပင္မ်ားေျပာၾက၊ သီခ်င္းမ်ားဆိုကာ ကၾက ခုန္ၾကႏွင့္ ပညာေပးေဖ်ာ္ေျဖေရးဟု ေခၚေသာ Edutainment ကို စတင္ၾကသည္။ ေလးစားေလာက္ေသာ အဖြဲ႕ပင္ျဖစ္ေလသည္။

ေျမျပန္႔တြင္ေနထိုင္ေသာ ေဒသခံတို႔သည္ လယ္ယာေျမရွားပါးမႈေၾကာင့္ လယ္ေျမသစ္မ်ားခ်ဲ႕ထြင္ရင္း ယခုကဲ့သို႔ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ အေျခခ်ေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ဆိုသည္။ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ၏ ေျမာက္ဘက္ပိုင္း ေတာင္ေၾကာျဖစ္ေသာ ထိုရြာေလးမ်ားမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘ၀သည္ လြန္စြာၾကမ္းတမ္း ၾကေလသည္။ ေတာထဲတြင္သာ ေနထိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ အိမ္သာအသံုးျပဳေသာ အေလ့အထမရိွသည့္အျပင္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးခန္းမဆိုထားႏွင့္ ထမိန္အနီ၀တ္ သူနာျပဳပင္မရိွေပ။

“ေနလာၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေက်ာ္ေပါ့ေလ။ ဘာေဆးခန္းမွ မရိွဘူး။ ျဖစ္ေတာ့ ႏြားလွည္းနဲ႔ သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကၾကမ္းေတာ့ သိပ္မသြားၾကပါဘူး။ ဒီလိုပဲေနလိုက္တာပဲ။ ေသၾကတာပဲ” ဟု အသက္၆၀ေက်ာ္ခန္႔ရိွမည့္ ေတာင္ေပၚေက်ာ္ရြာမွ ေဒသခံ ဦးထြန္းျမင့္က ဆိုသည္။

ေတာရိုးတိုက္ ခင္တန္းတစ္၀ိုက္တြင္ ျပန္႔က်ဲစြာေနထိုင္ၾကသည့္ တဲအိမ္ေလးမ်ားမွ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ား ဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္ျပီး ေတာတိုက္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ တဲအိမ္ ၅၀ခန္႔မွ ကေလးငယ္မ်ား စာသင္ၾကသည္ဟု ထိုရြာမွ ေဒသခံမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းေလး ေလးေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၾကားေပးမည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ငွားထားၾကျပီး ထိုရြာမ်ား၌ပင္ ေနထိုင္ေစသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏လစာအတြက္ ကေလးငယ္မ်ား၏ အေရအတြက္ႏွင့္ အခ်ိဳးခ်ကာ မိဘမ်ားက က်သင့္သေလာက္ေပးရသည္ဟု ဆိုသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္လစာ ေက်ာင္းလခကား ေငြက်ပ္ ၃၀၀၀ထက္ မနည္းေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ဦးက ေျပာသည္။

“ဒီေတာင္ေပၚမွာ ၀ါးေပါတယ္ေလ။ ႏြားလွည္းတစ္စီးစာနဲ႔တိုက္ျပီး ျမိဳင္သြားေရာင္းရင္ ၂၅၀၀၀ ရတယ္”ဟု ေညာင္မရြာမွ ရြာသားတစ္ဦးက ကေလးမ်ား၏ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ေျဖရွင္းရပံုကို ေျပာျပေလသည္။

ျမိဳင္ျမိဳ႕ႏွင့္ ထိုရြာေလးမ်ားသည္ မိုင္၃၀နီးပါးေ၀းသည့္အျပင္ လမ္းခရီးသည္ အေကြ႔အေကာက္ အတက္အဆင္း အလြန္မ်ားျပားျပီး ေက်ာက္တံုးၾကီးမ်ား ေပါသည့္အျပင္ ရြ႕ံညႊန္ထူထပ္ေလသည္။ မိုးရြာျပီဆိုလွ်င္ေတာင္နံရံမ်ား ျပိဳက်တတ္သည့္အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ပိုမိုခက္ခဲတတ္ေလသည္။ ထိုခရီးမ်ားကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္ျဖတ္ကာ သားသမီးမ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ ေျဖရွင္းေနၾကရသည့္ ေတာင္သူမ်ား၏ မိဘေမတၱာကား အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။

ေတာင္ေတာင္ထဲတြင္ ဖြင့္လွစ္ရပ္တည္ေနသည့္ ေက်ာင္းေလးမ်ားကို UNICEF မွ ဖတ္စာအုပ္၊ ဗလာစာအုပ္ အျပင္ ခဲတံ၊ ေဘာပင္ စသည္တို႕ကို ေထာက္ပံ့ေပးေသာ္လည္း အနည္းပိုေ၀းျပီး အလြန္လမ္းၾကမ္းသည့္ ဆပ္လူးအိုင္ေက်ာင္းေလးမွာ မရႏိုင္ရွာေပ။

ဆပ္လူးအိုင္ေက်ာင္းေလးသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၀ ကတည္းက စတင္ဖြင့္လွစ္ထားျပီး သက္တမ္း ၁၂ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္ ေသာ္လည္း ကေလးငယ္မ်ားက ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ကာ စာသင္ေနရဆဲျဖစ္ေလသည္။ ျမိဳင္ျမိဳ႕မွ က်ဴရွင္ဆရာေလးမ်ား၏ စိတ္အားထက္သန္သည့္ ပရဟိတစိတ္ေၾကာင့္ ယခုအခါ ခံုပုေလး ၁၀လံုးေလာက္ ရိွေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ထ႔ိုျပင္ ဆပ္လူးအိုင္မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳ ေက်ာင္းေလးျဖစ္ရန္ ေပါက္ျမိဳ႕နယ္ထဲတြင္ အေၾကြးျဖင့္ ေျမကြက္၀ယ္ကာ တည္ေထာင္ရျပန္သည္။ ခင္တန္းတစ္၀ိုက္တြင္ ရိွၾကသည့္ တဲ ၃၅လံုးမွ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ျမိဳင္ျမိဳ႕မွ က်ဴရွင္ဆရာေလးမ်ား၏ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈသည္ ၾကားရသူတိုင္း ၾကက္သီးထေလာက္စရာပင္ျဖစ္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကရင္ ဒီေတာထဲက ေက်ာင္းေလးေတြ ျပည့္စံုလာမွာပါ။ အခုလိုအမိုးမရိွ အကာမရိွတဲ့ ေက်ာင္းေလးကို ေတြ႔တိုင္း တာ၀န္မေက်ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရွက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အလွဴရွင္ရဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္။ ဒီေဒသခံျဖစ္တဲ့ ရြာကလူေတြအားလံုးကလည္း အလွဴရွင္ ရမွလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မေမြးဘဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္တာ၀န္ယူၾကပါ” ဟု ေက်ာင္တစ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္တိုင္း ရြာသူရြာသားမ်ားကို အားေပးစကားေျပာတတ္ေသာ ျမိဳင္ျမိဳ႕က ဆရာဦးႏိုင္ထူး၏ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္း ရင္း ဆရာ့ကို ေလးစားၾကည္ညိဳမိသည္။

ဆိုင္ကယ္မ်ား အၾက္ိမ္ၾက္ိမ္လဲျပိဳၾကရင္း ေတာင္ကုန္း ေတာင္တက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရင္း ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းေလးျဖစ္သည့္ ၀ယ္ေတာင္ရြာမွ သေျပညိဳေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုးေရာက္ရိွခ်ိန္တြင္ ညေန ၆နာရီခြဲသြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ေတာေတာင္ထဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနေစာင္းျပီဆိုသည္ႏွင့္ အေအးဓါတ္က လြန္ကဲ လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ နံနက္ ၉နာရီကတည္းက ပံုျပင္မ်ားနားေထာင္ရန္ ေစာင့္ေနၾကေသာ ကေလးငယ္တို႔လည္း အိမ္ျပန္သြားၾကျပီ။ ညေန၅နာရီအထိ ဇြဲရိွရိွႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ထပ္ဆံုခ်င္ေသးတာ ေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္း အိမ္ျပန္မည့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းကာ အနီးဆံုးရြာျဖစ္သည့္ ဆင္စြယ္ရြာတြင္ ညအိပ္ ရန္ စီစဥ္ၾကသည္။

ေရစၾကိဳျမိဳ႕၏ ပံုေျပာသူမ်ားအဖြဲ႕မွ အဖြဲ႕သားမ်ားကလည္း အိမ္မ်ားကိုဖုန္းဆက္ကာ ခြင့္ေတာင္းၾက၊ အဆူခံၾကရႏွင့္ အလုပ္မ်ား ရႈတ္ရွပ္ခတ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔ နားခိုမည့္ ဆင္စြယ္ရြာမွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ည ၁၁နာရီေက်ာ္ျပီျဖစ္သည္။ ရာသီဥတုကလည္း အလြန္ေအးခဲေနျပီ။ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့ တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ျပင္ထားေပးသည့္ ေနရာအေရာက္မွာ ကၽြန္မတို႔အားလံုး အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ အနားယူေနၾကေသာ္လည္း ပံုေျပာသူမ်ားအဖြဲ႔(ေရစၾကိဳ)မွ လူငယ္မ်ားကေတာ့ အနားမယူၾကဘဲ ပံုျပင္အသစ္ မ်ားေျပာရန္ ေလ့က်င့္ေနၾကေလသည္။ တကယ့္ကို မြန္ျမတ္ကာ ကေလးမ်ားအေပၚထားသည့္ ေစတနာၾကီးမား လွေသာ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။

နံနက္၈နာရီ ထိုးျပီဆိုသည္ႏွင့္ သေျပညိဳေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္မတို႔ခရီးစဥ္ ျပန္လည္စတင္ခဲ့သည္။ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ ေအးခ်မ္းလွသည္။ ျပန္႔ျပဴးေနသည့္ ေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္ ကေလးငယ္မ်ား ၃၀ေက်ာ္ခန္႔ လက္ပိုက္ကာ ထိုင္ေနၾကသည္။ ခ်စ္စဖြယ္ေတာင္ေပၚေန ရိုးသားသည့္ မ်က္ႏွာေလးမ်ားက နံနက္ခင္းမွာ ပိုျပီးက်က္သေရ ရိွလွသည္။ ထိုကေလးငယ္ ၃၀ ေက်ာ္ခန္႔ထဲမွ အနာစိမ္းမ်ား ေပါက္ေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ား ကို ကၽြန္မေတြ႔ရိွခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ပံုေျပာသူမ်ားအဖြဲ႕( ေရစၾကိဳ)က ကေလးယ္မ်ားႏွင့္အတူ ပံုျပင္မ်ားေျပာလိုက္ သီခ်င္းမ်ားဆိုလိုက္ႏွင့္ ခုန္ေပါက္ေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မနားထဲတြင္ ကေလးမေလးေျပာသည့္ “ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္” ဆိုသည့္စကားမ်ားသာ အထပ္ထပ္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။

ကၽြန္မတို႔ျပန္ရန္ ဆိုင္ကယ္မ်ားေရႊ႕ၾကစဥ္ ကေလးငယ္မ်ားႏႈတ္ဆက္သည္ကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္မရင္ထဲ၌ “ဒီေနရာေလးဆီ ကၽြန္မျပန္လာမည္။ ဒီေက်ာင္းေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားေပးမည္” ဆိုသည့္ သံဓိဌာန္က ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။

ထိုေတာတိုက္ေက်ာင္းေလး ေလးေက်ာင္းအတြက္ ျမိဳင္ျမိဳ႕မွ ေစတနာ့၀န္ထမ္းမ်ား၏ အလွဴရွင္ရွာေဖြပံုက ထူးျခားလွသည္။ ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားအေၾကာင္း ေရးသားထားသည့္ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ျပကာ စိတ္၀င္စားလွ်င္ အပင္ပန္းခံကာ ထိုေက်ာင္းေလးမ်ားဆီသို႔ လိုက္ပို႔ၾကေတာ့သည္။ အက်ိဳးအျမတ္တစ္စံုတစ္ရာမွ် မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေက်ာင္းေလးမ်ားအေပၚထားသည့္ ေမတၱာတရားၾကီးမားၾကသည္။ ဆက္သြယ္လိုပါက ျမိဳင္ျမိဳ႕- ၀၉၄၇၂၂၄၈၈၄၊ ၀၉၄၀၁၅၀၄၅၅၆။ ေရစၾကိဳျမိဳ႕- ၀၆၂-၃၀၅၈၈။ ရန္ကုန္- ၀၉၇၃၀၆၅၃၅၇ သို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္သည္။

“ကေလးေတြကို ျမင္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူတို႔ဘ၀ေတြ ေျပာင္းလဲေအာင္ ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလွဴရွင္ရွာေပးမယ္” ဟု ေရစၾကိဳပံုေျပာသူမ်ားအဖြဲ႕မွ AGTI ေက်ာင္းဆင္း ကိုေက်ာ္သူသူက သူ၏ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပသည္။

ပခုကၠဴမွ ရန္ကုန္ျပန္ရန္ အေ၀းေျပးကားေပၚ ကၽြန္မေရာက္ရိွေနခ်ိန္တြင္ ည၈နာရီေက်ာ္ျပီျဖစ္သည္။ မွန္လံုကားထဲမွ ဖြင့္ထားေသာ ေနာက္ဆံုးေပၚေခတ္သီခ်င္းမ်ားကို ကၽြန္မမၾကားႏိုင္ေပ။ ကၽြန္မ၏ နားထဲတြင္ တစ္ခုေသာ အသံသာ စိုးမိုးလို႔ေနသည္။ ထိုအသံကား…..

“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”


ခင္ႏွင္းၾကည္သာ၊ လင္းေစေသာ္