“မူရင္းေကာင္းမွ မိတၱဴေကာင္းမည္” by Soe Min on Tuesday, January 1, 2013 at 12:22am ·

          “တိမ္ယံအတြင္းက ႏွင္းက်ၿပီ။ အာကာတိုင္းက မႈိင္းလို႔ရီ။ ေဟမန္ခါမွီ အထူးပဲခ်မ္းလွသည္။ တေမခင္ ေဘြသဥၨာလီ စက္ရာခန္းေဆာင္ ၾကာျခည္ ကတၱီပါေစာင္ ျခဳံေထြးတာေတာင္ ေႏြးနိုင္ေပါင္အတည္။”
          ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ “ေဆာင္းကတၱီပါ” ဆိုတဲ႔ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းကေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက နားေရာအသည္းေရာ စြဲေနခဲ႔တာမို႔ ျပင္သစ္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ “Le Lambeth walk” ဆိုတဲ႔ျပင္သစ္သီခ်င္းကေလးကို ၾကားလိုက္တဲ႔အခါ “ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း။ တစ္သက္လုံး ငါတို႔ကသာ သူတို႔ဆီက ခိုးခိုးခ်လာခဲ႔တာ။ သည္တစ္ခါေတာ႔ ငါတို႔ဆီကေန သူတို႔ျပန္ခိုးခ်ရပဟဲ႕။” ဆို ေခါင္းေလးဘာေလးေတာင္ ေမာ႔သြားၿပီး ျပင္သစ္ဆရာမကိုေတာင္ “အဲဒါ ငါတို႔ဆီမွာ ကိုလိုနီေခတ္တုန္းက အရမ္းနံမယ္ႀကီးတဲ႔ သီခ်င္း။” လို႔ ၾကြားပလိုက္မိပါတယ္။ တို႔ဆီမွာ ဟိုးေရွးေရွးကတည္းက နံမယ္ႀကီးၿပီးသားဆိုေတာ႔ နင္တို႔ကသာ ေကာ္ပီျဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ ေသးေသးတင္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ႔။ ဘူတန္ေရာက္လို႔ Youtube မွာေမႊတတ္သြားေတာ႔မွ အဲဒါသူတို႔ ျပင္သစ္သီခ်င္းလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ “Me and My Girl” ရုပ္ရွင္ထဲက “The Lambeth Walk” ဆိုတဲ႔သီခ်င္းကို သူတို႔လည္း ေကာ္ပီျပန္လုပ္ထားတာ လို႔ သိလာတယ္။ အႏုပညာဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ နားထဲမွာနား၀င္ပီယံျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းကေလးေတြကိုခံစားဖို႔ ဘာသာစကားက အတားအဆီးျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဘာသာနဲ႔ ျပန္လည္ခံစားေရးဖြဲ႔လိုက္ေတာ႔ ထိထိမိမိ အရသာခံစားႏိုင္တာေပါ႔။ ဥေရာပတစ္တိုက္လုံး သီခ်င္းေလးေတြကို အျပန္အလွန္ ကူးယူခံစားခဲ႔ၾကတယ္။ ဥပမာေတြ ျပလို႔ေတာင္ မကုန္ဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း လို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ စာေပေလာကမွာလည္း အတူတူပါပဲ။ ဂႏၱ၀င္ျမန္မာစာေပေတြျဖစ္တဲ႔ ပန္းသာမစာအုတို႔၊ ရတနာပုံတို႔ဟာ ေကာ္ပီကူးထားမွန္းကို ယုံႏိုင္စရာမရွိေအာင္ ေကာင္းတဲ႔ အနုပညာလက္ရာေတြပါ။ “Moment to Moment” ကေန “တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္” ျဖစ္လာတာ။ “North by North-West” ကေန “ေက်ာက္ဘီလူး နဲ႔ ပပ၀င္း” ျဖစ္လာတာေတြကို ၾကည့္ရင္ ေမြးစားထားတဲ႔ဇာတ္အိမ္မို႔လို႔ အႏုပညာ မေျမာက္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရမွန္း သိပါလိမ္႔မယ္။


          ျပည္ပကအႏုပညာလက္ရာတစ္ခုကို ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာအျဖစ္ ျပန္လည္အသက္သြင္းတဲ႔အခါ ဖန္တီးမႈ မပါဘူး။ အရည္အခ်င္းမရွိဘူး။ သူတပါးဖန္တီးမႈကို အညြန္႔ခူးစားတယ္ စသည္ျဖင္႔ တရားေသ အထင္ေသးထားလို႔ေတာ႔ မရပါဘူး။  ဟိုမွာနံမည္ႀကီးလို႔ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ငါအရင္ကူးခ်ထားနွင္႔မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္မွ ေကာ္ပီကူးတဲ႔သူ အႏုပညာမေျမာက္ရင္ မူရင္းအရသာေလးပါ ပ်က္ၿပီး သုံးစားလို႔မရတာ ေတြ႔ဖူးေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ ဥပမာ ျမန္မာလိုေရးထားတဲ႔ ဒစ္စနီကာတြန္း၊ ဘာဘီကာတြန္းေလးေတြ၊ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားကာတြန္းေလးေတြဟာ ေလးမြန္ေထြးမြန္တို႔၊  ေမာင္တီထြင္၊ ဖိုးဆိတ္ျဖဴတို႔လို ဖန္တီးသူအနုပညာရွင္နံမယ္ကို ဘယ္သူမွ မမွတ္မိပါဘူး။ Angry Bird အရုပ္ပါတဲ႔အကၤ်ီကို ကေလးေတြ ႀကိဳက္ၾကသလိုမ်ဳိးသာ ေခတ္စားတုန္းခဏ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ႔ အမွတ္တရပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ အသုံး၀င္ပါလိမ္႔မယ္။ အဂၤလိပ္ကားကို ျမန္မာမႈျပဳတဲ႔အခါမွာလည္း တိုက္ရိုက္ပုံတူကူးၿပီး ဘာသာျပန္ရိုက္သြားရင္ အႏုပညာ မေျမာက္ဘူးေပါ႔။ ဒီအခါမွာ ေမြးစားျခင္း အႏုပညာဆိုတာက စကားေျပာလာပါတယ္။
          ပထမဦးဆုံး လိုအပ္ခ်က္ကေတာ႔ ကိုယ္႔မိခင္ ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္တဲ႔အရာတစ္ခုကို နားလည္ေအာင္ ခံစားတတ္ဖို႔ လိုတာေပါ႔။ ေျပာသေလာက္ေတာ႔ မလြယ္ပါဘူး။ စာေၾကာင္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားတဲ႔ ေရေျမသဘာ၀ေတြရွိတယ္။ အိမ္လွလွေလးတစ္လုံးေဆာက္တာကို ဘလူးပရင္႔ထဲမွာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ျမင္ႏိုင္ေပမယ္႔ တကယ္ေဆာက္တဲ႔အခါ ေျမအေနအထား၊ ေဘးနားပတ္၀န္းက်င္ အခင္းအက်င္း၊ စတဲ႔ပထ၀ီေတြကို အထိုက္အေလ်ာက္ သေဘာေပါက္ပါမွ ျဖစ္သလိုပါပဲ။ သူမ်ားႏိုင္ငံ ေရေျမသဘာ၀ကို ကိုယ္႔ဆီကနဲ႔ ထပ္တူတြက္လို႔ မရျပန္ဘူး။ “ေရႊစင္တစ္ေထာင္” စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္တဲ႔အခါ မၾကာခဏ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ရတာကေတာ႔ တရုတ္ျပည္မႀကီးရဲ႕ ေျမပုံပါ။ ဟန္ႏိုင္ငံ၊ ခ်ဴႏိုင္ငံ၊ ခ်င္ႏိုင္ငံ စသည္ျဖင္႔ နံမယ္ေလးတစ္ခု ၾကားရုံနဲ႔ အဲဒါ ဘယ္အရပ္က ျပည္နယ္ကိုေျပာေနတာလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္မွျဖစ္မွာကိုး။ ပထ၀ီၿပီးရင္ သမိုင္းကလည္း အေရးႀကီးတာပဲ။ ဇာတ္အိမ္တည္တဲ႔အခါ ေနရာၿပီးရင္ အခ်ိန္ကိုပါ ကန္႔သတ္ေပးရတယ္ေလ။ သူတို႔ဇာတ္ပႏၷက္ရိုက္ထားတဲ႔ေနရာနဲ႔အခ်ိန္ကို ေရေရရာရာ မသိပဲ ဇာတ္လမ္းကေလးတင္ ကြက္ကြက္ကေလး စကားျပန္နဲ႔၊ ျမန္မာစာတန္းထိုးနဲ႔ ၾကည့္ရင္ မူရင္းဖန္တီးသူရဲ႕ ဆိုလိုရင္းအခ်က္အလက္ကို အေပၚယံေလာက္သာ ခံစားလို႔ ရလိမ္႔မယ္။ ဒီ႕ထက္ပိုရႈပ္ေထြးတာကေတာ႔ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြပါ။ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြလည္းပါတယ္။ ဥပမာဆိုၾကပါစို႔။ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြဟာ ေဆးရုံမွာ ျငင္ျငင္သာသာ အသက္ထြက္ဖို႔ထက္စာရင္ အိမ္ကို အသက္ေငြ႔ေငြ႔ေလးနဲ႔ အေရာက္ျပန္ဖို႔ ပိုလိုလားၾကပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ေသသူရဲ႕၀ိဥာဥ္ကို အိမ္ေစာင္႔နတ္ေတြက ေပးမ၀င္တဲ႔အတြက္ တမလြန္မွာ ခိုကိုးရာမဲ႔ျဖစ္မွာစိုးသတဲ႔။ ဟိႏၷဴေတြက်ေတာ႔ ဘယ္အရပ္မွာပဲေသေသ၊ အရိုးျပာကေလးေတာ႔ ဂဂၤါျမစ္ထဲ လာေမွ်ာရတာ။ မွားတာမွန္တာ ကိုယ္႔အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အေလ႔အထကေလးေတြကို သိထားရင္ေတာ႔ ဒါ ဘာသေဘာနဲ႔လုပ္တာလဲ။ သူတို႔ဘယ္လိုေတြး ဘယ္လိုခံစားၾကသလဲ ပိုနားလည္လာပါလိမ္႔မယ္။ ဒိုင္ယာေလာ႔ခ္ေတြ နိမိတ္ပုံေတြကို အနက္ရင္း အနက္ပြား၊ စာေၾကာင္းၾကားကအဓိပၸါယ္ပါ ဖတ္တတ္လာမွသာ ခံစားရတာ ပို အရသာရွိပါတယ္။ ဒီအထိက ခံစားျခင္း အႏုပညာပါ။ ဖန္တီးတဲ႔ဆီ မတက္ေသးပါဘူး။
          ကိုယ္႔ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ထဲမွာ ဆင္႔ပြားဖန္တီးေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ေစာေစာက ခံစားထားတဲ႔အတိုင္း ကာလံေဒသံ ေနာက္ခံတစ္ခုခုကို ဇာတ္အိမ္တည္ဖို႔ ေရြးရေတာ႔မယ္။ ဒီအခါမွာ ကိုရီးယားကအိမ္ကို အလုံးလိုက္ဖ်က္ သေဘၤာနဲ႔တင္လာၿပီး ဒီမွာျပန္ေဆာက္ယူလို႔ ရေပမယ္႔ ၀တၳဳ၊ ရုပ္ရွင္က်ေတာ႔ မရေတာ႔ျပန္ဘူး။ မတူတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေနာက္ခံေတြနဲ႔ကိုး။ ကုလားကားတစ္ကားကို ျမန္မာမႈျပဳတဲ႔ရုပ္ရွင္တစ္ကားၾကည့္ဖူးပါတယ္။ မင္းသားက ေရႊတိဂုံဘုရားတက္တာ ေယာဂီတဘက္ လက္ကန္ေတာ႔ထိုးနဲ႔ ေရေလာင္းေနတယ္။ ျမန္မာမႈ အျပဳလြန္သြားတာ ထင္ပါရဲ႕။ စာေၾကာင္းခ်င္း စာပိုဒ္ခ်င္း ဘာသာျပန္ခ်င္ျပန္ယူပါ။ ဒါေပမယ္႔ စာအေခ်ာျပန္ေရးတဲ႔အခါေတာ႔ ဒီအတိုင္း ျပန္ကူးထည့္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ဆိုလိုခ်င္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ေပၚလြင္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘာသာစကားနဲ႔ ဘယ္လိုျပန္ေဖာ္ျပမလဲ။ အဲဒါက အႏုပညာပါ။ ဒီအခါက်ေတာ႔ ဆင္႔ပြားဖန္တီးသူဆီမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ၀မ္းစာျပည့္ေနဖို႔ လိုျပန္ပါတယ္။ ဦး၀င္းဦးႀကီးရဲ႕ “တေက်ာ႔ႏွစ္ေက်ာ႔ ေတးကိုသီ” ဟာ အမွီးဇာတ္အိမ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသတဲ႔။ သို႔ေသာ္ သူခင္းက်င္းေဖာ္ထုတ္သြားတဲ႔ ျမန္မာ႔ဂီတေတြက အဲဒါေတြကို သူဘယ္ေလာက္ထိလိုက္စားထားသလဲ အရမ္းထင္ရွားပါတယ္။
          အခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ မွီျငမ္းရုပ္ရွင္၊ ၀တၳဳေတြဟာ အႏုပညာ မေျမာက္ဘူး။ ခိုးခ်ထားတာသက္သက္ျဖစ္တယ္လို႔ တရားေသ ေျပာလို႔မရမွန္း သေဘာေပါက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒီစကားေျပာျခင္းဟာ သည္ႏွစ္အကယ္ဒမီေတြ တသီႀကီးရသြားတဲ႔ ဇာတ္ကားႀကီးကို ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္လို႔ ဆြဲမေတြးလိုက္ပါနဲ႔ဦး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ၾကည့္မွ မၾကည့္ရေသးပဲနဲ႔။ ဘယ္လိုလုပ္ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ ေျပာႏိုင္မွာတုန္း။  ျပႆနာက အဲဒါပါပဲ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး အုန္းၿခိမ္႔ၿခိမ္႔ညံ ဆင္ႏႊဲေနတဲ႔ပြဲႀကီးမွာ အဲဒီရုပ္ရွင္ကားေတြကို ၾကည့္ၿပီးၿပီဆိုတဲ႔သူက အရမ္းအရမ္းကို နည္းပါးလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္ဆိုတစ္ကားမွ မၾကည့္ဖူးဘူး။ MRTV4 ကေန အကယ္ဒမီရင္ခုန္သံနဲ႔ ဇာတ္ကားတစ္ကားခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးသြားတဲ႔ ဦးၾကည္စိုးထြန္းႀကီးေတာင္ သူမိတ္ဆက္ေပးေနတဲ႔ကားေတြ မၾကည့္ဖူးဘူးတဲ႔။ ဒီကားေလးကေတာ႔ နံမယ္ဖတ္ၾကည့္ရတာ ေကာင္းမယ္႔ပုံေလးေနာ္။ သရုပ္ေဆာင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီဒါရိုက္တာကားေတြခ်ည့္ပဲ ေလးငါးကားပါတယ္ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ လူႀကိဳက္မ်ားလို႔ေနမွာပဲ။ ဒါကေတာ႔ ဟာသကားျဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲသလိုမိတ္ဆက္ေပးတာ။ စက္မႈနဲ႔နည္းပညာပိုင္းကို ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏိုင္စရာ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကို အျပတ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔က ဟာသနဲ႔ဖက္ရွင္ကိုပဲ အားကိုးစရာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာကားအမ်ားစုဟာ လန္ထြက္ေနေအာင္ ၀တ္စားၿပီး၊ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေျပာ၊ မိန္းမရွာလို၀တ္ျပ၊ အဲဒါမွ ပိုက္ဆံရမယ္ လို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္အဆင္႔အတန္းျမွင္႔တင္ဖို႔ဆိုတာ ရုပ္ရွင္အစည္းအရုံးႀကီး နဲ႔ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြကိုခ်ည့္ပဲ ျမင္႔တင္ေနလို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္ႀကီးရဲ႕ အဆင္႔အတန္းကိုလည္း ျမွင္႔တင္ယူရလိမ္႔မယ္။ ေစ်းကြက္က သူ႔ဆီမွာကိုး။
          အဲဒီလို တပ္ပ်က္ေနတဲ႔ ေစ်းကြက္ႀကီးထဲမွာ ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာ စိုက္ထုတ္ၿပီး အကယ္ဒမီကို တည့္တည့္ခ်ိန္ရိုက္တဲ႔ကားေလးေတြ လက္ခ်ဳိးေရေလာက္စရာ ထြက္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ရီျမင္႔ရုပ္ရွင္ရဲ႕ အစဥ္အလာကို ရုပ္ရွင္တေလာကလုံး သိၿပီးသားမို႔ သူ႔ဆီကကား ဆုေတြရတာ သိပ္ေတာ႔ အံ႔ၾသစရာ မရွိပါဘူး။ ဟုန္မင္ယန္ဆိုတဲ႔ ငန္းရိုင္းတံခါးထမင္းစားပြဲတုန္းက ေျပာဖူးတယ္။ တရုတ္ေတြဟာ မ်က္ႏွာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ သိပ္ဂရုစိုက္ၾကသတဲ႔။ အရင္ႏွစ္ကထက္စာရင္ ရုပ္ရွင္ေလာကထဲကလူေတြ အကဲျဖတ္အဖြဲ႔ထဲပါလာတဲ႔အခါ သူတို႔မွာလည္း မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ေထာက္ထားစရာ မ်က္ႏွာေတြရွိမယ္ မဟုတ္လား။ မျဖစ္သင္႔တဲ႔ကိစၥမွ မဟုတ္တာ လို႔ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ မိဘေမတၱာကားေတြခ်ည့္ ၾကည့္ေနရတာ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ဆရာ႔ေက်းဇူးကေလး အလွည့္ေပးလို႔ ေၾကနပ္ပါတယ္။ ကားေကာင္းတာ မေကာင္းတာကေတာ႔ ဖန္တီးသူေတြ အသိဆုံးျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ အႏုပညာဆိုတာ ငါစြဲကပ္ၿပီး ေလဟပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ထြက္လာမယ္႔ ဖန္တီးမႈေတြမွာ အာရုံမကပ္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ခါထက္တစ္ခါ အၿမဲေကာင္းေနဖို႔ဆိုတာ အစဥ္တစိုက္ အားထုတ္မႈလည္း လိုတာေပါ႔။
          ဒီရုပ္ရွင္ကားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘ၀င္မက်တာ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ သူ၀ယ္ၿပီးရိုက္တဲ႔ဇာတ္လမ္းက ကာတြန္းရုပ္ျပဆိုေပမယ္႔ တိုက္ရိုက္ေကာ္ပီကူးတဲ႔ျပကြက္ေတြ ပါေနတယ္လို႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ တစ္ခန္းခ်င္း ေထာက္ျပထားတာေတြ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေမာင္သင္၊ သီသီ၊ စံရွားတင္တို႔ရဲ႕ အေတြ႔ဇာတ္ကားကို ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္ဗီဒီယိုမွာ ေလးႀကိမ္ေလာက္ ျပန္ရိုက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ မင္းသမီးေတြက အင္တာဗ်ဴးတဲ႔အခါ မူရင္းဇာတ္ေဆာင္မင္းသမီးဆီက အိုက္တင္ေတြကူးမွာစိုးလို႔ ကားေဟာင္းျပန္မၾကည့္ပါဘူး လို႔ဆိုၾကတယ္။ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္။ ဒိုင္ယာေလာ႔ခ္တူေပမယ္႔ အမူအယာေတြ မတူၾကဘူး။ တိုက္ရုိက္ကူးခ်လိုက္ရင္ အႏုပညာမေျမာက္ပဲ အတုပညာေျမာက္သြားမွာ စိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိး ဖန္တီးခဲ႔သလဲဆိုတာ ကာယကံရွင္ထက္ ဘယ္သူကပိုသိဦးမွာလဲ။ လိပ္ျပာလွဖို႔လိုတာ နတ္ကေတာ္ေတြခ်ည့္႔ပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုပညာရွင္ေတြက ပိုေတာင္ လိုအပ္ေသး။ အခုေခတ္က အရင္ကနဲ႔မတူေတာ႔တာလည္း ေလွ်ာ႔မတြက္သင္႔တဲ႔အခ်က္ပါပဲ။ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ဖူးတဲ႔ကားကို အကယ္ဒမီရၿပီး မိနစ္ပိုင္းကေလးမွာတင္ မူရင္းတရုတ္ကား မရရေအာင္ရွာၿပီး ဘယ္အခန္းကဘယ္လို တစ္ခါတည္း မွတ္ခ်က္ေတြ တက္လာတာ အံ႔ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ အကယ္ဒမီမင္းသားေလးကို ဘယ္သူမွလည္း မသိဘူးလို႔ ေျပာရင္းဆိုရင္းမွာပဲ ဇာတိဇစ္ျမစ္တင္မကဘူး။ ဘယ္တုန္းက ဘာျဖစ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာပါ အတိတ္ကိုလွန္္ေသာ္ လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဆယ္လီဗ်စ္တီျဖစ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနရလိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြက ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ ပြထသြားတာ။ ငါကူးခ်လိုက္တာ ဘယ္သူမွ သိမယ္႔လူမရွိပါဘူးေလဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၿဖီးမယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေဖာ္လို႔ ေပၚကုန္ေတာ႔ အရွက္မရပါလား။ အလြတ္က်က္လာတဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကား အရွည္ႀကီးထဲမွာ ဇာတ္ကားနံမယ္ေလး ထည့္ေက်းဇူးတင္လိုက္ရင္ ၿပီးေရာ။ သူလည္းသိကၡာရွိ ကိုယ္လည္းသိကၡာရွိမယ္႔ဥစၥာ။
          ႏြားပ်ဳိသန္လွ ႏြားအိုေပါင္က်ဳိးတဲ႔။ ေကာင္ေလးသရုပ္ေဆာင္တာ ျမင္ရသေလာက္ေတာ႔ျဖင္႔ မ်က္လုံးပါလာတာ မေတြ႔ရဘူး။ ဓါတ္ပုံနဲ႔ကို သိသာတယ္။ မယုံရင္ ဆဒၵါန္ဆင္မင္းဇာတ္ခင္းတဲ႔ ေမာင္႔မ်က္ရည္ရည္၀ိုင္း ဘဘႀကီး ဓါတ္ပုံနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္။ မုဒ္ခ်င္းက အျပတ္အသတ္ပဲ။ ဒါေတာင္ဟိုက ဗူးသီးလုံးေလာက္က်ျပရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္တယ္လို႔ေျပာရမယ္။ သက္မြန္ျမင္႔ကိုျမင္တိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္။ ဒီႏွစ္မင္းသမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ရွည္လ်ားေထြျပားႀကီးေတြဆိုေတာ႔ ဆုတက္ယူတဲ႔အခ်ိန္မွာ ျမင္ရသူတိုင္း သူ႔ကိုသတိရၾကမွာ မလြဲဘူး။ ႏွစ္ပတ္လည္လာေတာ႔ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ၿပီး မႏွစ္တုန္းက အကယ္ဒမီခ်န္နယ္နဲ႔အၿပိဳင္ လခတိုးေပးမယ္ဆိုတဲ႔ ဘဘႀကီးကိုလည္း သတိရလာၿပီ။ ဘတ္ဂ်က္မေလာက္ေသးလို႔ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ တိုးေပးမွာဆို။ ခု ေနာက္ႏွစ္ေရာက္ၿပီ ဘေရ။ သားသားတို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ကေလးေတြ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးေတြကို ပ်က္စီးေအာင္ မလုပ္ဘူး မဟုတ္လား ဟင္။ ဟင္ .. ပါဆို။