ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ား အတြက္ ျပည္သူ႔ နီတိ/ by Saya Myo Win

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚရွိ ႏိုင္ငံ အားလုံးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ အက်ယ္အဝန္း အရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူဦးေရ အရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံငယ္ကေလး တစ္ခု မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ အရြယ္အစား အားျဖင့္ ႀကီးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ၃၉ ႏိုင္ငံသာ ရွိၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ထက္ ေသးေသာ ႏုိင္ငံမွာ ၂ဝ၉ ႏိုင္ငံ ရွိေၾကာင္းႏွင့္ လူဦးေရအားျဖင့္ ဆိုလွ်င္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ မ်ားေသာ ႏိုင္င

ံမွာ ၂၅ ႏိုင္ငံသာ ရွိၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ လူဦးေရ နည္းေသာႏိုင္ငံ စုစုေပါင္း ၂၁၆ ႏိုင္ငံ ရွိေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အေနႏွင့္ မိမိတို႔ ကိုယ္ကို မိမိႏိုင္ငံငယ္ကေလး တစ္ခုက ႏိုင္ငံသားမ်ား အျဖစ္ မမွတ္ယူ ေစလို ဘဲ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ား အျဖစ္ မွတ္ယူကာ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ား၏ ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္ ထိုက္တန္သူမ်ား အျဖစ္ မိမိတို႔ဘာသာ တည္ေဆာက္ျမႇင့္တင္ ထားသင့္ေၾကာင္း အြန္လိုင္း ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

မွန္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေသာ္ လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံတကာ တြင္ ေအာက္ တန္း ေနာက္တန္း က ရွိခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ေပ။ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အရည္အခ်င္း ည့ံဖ်င္းေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း က်င့္သုံး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ အမ်ား အထင္ေသးခံ ရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မ်က္ေမွာက္ ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ စည္းကမ္းမဲ့မႈမ်ား၊ အျပစ္တင္စိတ္ကဲေသာ ႐ႈျမင္ သုံးသပ္မႈမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး သက္သက္ ခ်ဳိးႏွိမ္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား၊ ကိုယ္က်ဳိးသက္သက္ ၾကည့္ကာ အမ်ားအက်ဳိး လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈမ်ား၊ အေခ်ာင္စီးပြားျဖစ္ လိုသူမ်ား၊ အေျပာင္းအလဲ ကို မသိသူမ်ား၊ အေျပာင္းအလဲကို အခုအခံ ႀကီးႀကီးျဖင့္ ကာဆီး လိုသူမ်ား၊ အာဏာ ဖက္တြယ္လိုသူမ်ား စသည့္ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ား၏ ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနမႈ မ်ားသည္ ႏွစ္ ၅၀ ကာလ က်င့္သုံးခဲ့ေသာ စနစ္ဆိုး၏ အလြဲၾသဇာ သက္ေရာက္မႈမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ကုန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ငါးဆယ္ မတိုင္ခင္ကမူ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေဒသတြင္းတြင္ေရာ ကမၻာေပၚတြင္ပါ အမ်ားက ေလးစား ခံ့ညားရသည့္ ႏိုင္ငံႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေစရန္လည္း လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး အခ်ဳပ္အျခာ ပိုင္ႏိုင္ငံ အျဖစ္ ရပ္တည္ခ်ိန္မွ စကာ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ အသိပညာ ေရခ်ိန္ကို ထိုေခတ္ ပညာေရး စနစ္က ျမႇင့္တင္ ေပးခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ အသိပညာ ေရခ်ိန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ား အျဖစ္ ေလ့က်င့္ ျမႇင့္တင္ ေပးေရး အတြက္ အဓိက အေရးႀကီးသည္မွာ Civic Education ေခၚ ျပည္သူ ႔နီတိ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခတ္က ပညာေရး စနစ္အရ အေျခခံပညာ မူလတန္းမွ စကာ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ ေကာလိပ္၊ တကၠသိုလ္ အဆင့္အထိ သူ႔အဆင့္ႏွင့္သူ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိမည့္ ျပည္သူ႔နီတိကို သင္ၾကားေပးပါသည္။ ထိုပညာေရး စနစ္ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ႏိုင္ငံ သား မ်ား ႏိုင္ငံတကာ အလယ္တြင္ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိ အဆင့္တန္း ျမင့္ျမင့္ ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ေျပာင္း ကာလမ်ဳိးတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈအျပင္ စိတ္ပိုင္း ပါ ဖြံ႔ၿဖိဳးေစရန္ အလို႔ငွာ အာဏာသုံးရပ္ အပါအဝင္၊ စတုတၳ မ႑ိဳင္ႏွင့္ ပဥၥမမ႑ိဳင္တို႔တြင္ ရွိေနသူ အားလုံး ျပည္သူ႔နီတိကို ေလ့လာ သင္ယူၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ယေန႔လႊတ္ေတာ္အတြင္း ေရာက္ ရွိေနၾကေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အစိုးရ အဖြဲ႔အတြင္း သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ အလိုက္ ဝန္ႀကီး အျဖစ္ တာဝန္ ယူထားသူမ်ား၊ တရားေရး မ႑ိဳင္မွ တာဝန္ရွိသူမ်ား ျပည္သူ႔နီတိကို အေျခခံမွ စကာ ယခုပင္ ေလ့လာသင္ယူ သင့္လွပါသည္။ သို႔မွသာ ျပည္သူ႔နီတိသည္ ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္မႈတို႔တြင္ မည္ေရြ႕မည္မွ် အေရးႀကီးေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။

လက္ရွိ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ ေနၾကသူ အဓိက ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ Stakeholder မ်ား အေနႏွင့္ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွသည္ အႏွစ္ငါးဆယ္ တစ္ရာ တိုင္သည္ အထိ မ်ဳိးဆက္သစ္ မ်ားစြာတို႔ ဆင့္ပြား အေမြ ခံၾကရမည့္ ဒီမိုကေရစီ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တစ္ခု အျဖစ္ ကမၻာ႔အလယ္တြင္ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ႏိုင္သည္ အထိ ေမွ်ာ္ေတြး စဥ္းစား ၾကပါမည့္အေၾကာင္း အထူး တိုက္တြန္း အပ္ပါသည္။

အယ္ဒီတာ (၁၈-၁၀-၂၀၁၂)

REF: The Voice Weekly
Posted by Admin Team-NOM