အ႐ႈံးေတြကုိ ဆက္တုိက္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိ ခ်ဳံးပဲြခ် ငုိယုိလုိက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငုိလုိ႔မရဘူး။ ရင့္က်က္မႈဆုိတဲ့အရာႀကီးဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ေဆးခါးႀကီးလုိပဲ ၿမိဳရခက္ တယ္။
ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လူေတြအားလုံး ကုိယ္နဲ႔ ခဲြခြာရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိ ႐ုတ္တရက္ အျပင္းအထန္ သတိရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အသက္ေတြႀကီးလာေလ ကုိယ့္ကုိ နားလည္ေလ။ ပညာေတြ ပုိးၿပီးတတ္ လာေလ။ ကုိယ္ေျပာတာကုိ ပုိၿပီးသေဘာေပါက္လာေလမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ . . .။
ေလာကအက်ဴိးကုိ ေဆာင္သူတုိင္း အမ်ားနဲ႔မတူဘဲ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ တစ္စတစ္စနဲ႔ ကုိယ္တုိင္႐ုန္း ကန္ၾကည့္မွ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဉာဏ္နဲ႔ဝီရိယကုိ ေလးစားမိတယ္. . .။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္နဲ႔ သံေယာဇဥ္တုိ႔က ကုိယ့္ကုိျပန္ၿပီး နာက်င္ေစတာမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ ဥပမာ၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ မျမင္ရရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ ျမင္ရေတာ့လည္း ရင္နာတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့ . . .
ေနေပ်ာ္တာေေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူေတြက ကုိယ့္ကုိ အဆင္မေျပတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႔ ျမင္ေပ မယ့္ ကို္ယ္တုိင္ကေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့အခါမ်ဳိးေပါ့. . .။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါျပႆနာရဲ႕အစပဲ။ ကုိယ့္ဘဝကုိ မွတ္ေက်ာက္တင္မယ့္ ေလာကဓံနဲ႔ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္ရသလုိပဲ။
ပ်ားေကာင္လုိ လူေတြတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးက ေနေပ်ာ္ေနတာ။ သူတုိ႔ဟာေကာင္းတဲ့အရပ္၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ အရပ္က လာတာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဝတ္ရည္ကလည္း ခ်ဳိျမျခင္းအတိ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတာ့ သြားမထိေလနဲ႔ အဆိပ္ရွိေၾကာင္း ျပလိမ့္မယ္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ယင္ေကာင္လုိပါပဲ။ ယင္ေကာင္ေတြ အညႇီရွိရာ ဝုိင္းအုံသလုိ၊ မစင္ရွိရာ ဝုိင္းအုံသလုိ "ေက်ာ္ၾကားမႈ" ဆုိတဲ့ အရာနားမွာ လူ႔ယင္ေကာင္ေတြ တင္းၾကမ္း။
သူမ်ားေတြ ကုိယ့္အေပၚကုိထင္တဲ့အထင္ထက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္တဲ့အထင္က ပုိၿပီး အေရးႀကီး တယ္။ ပုိၿပီးလည္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ ကုိယ့္အေပၚ ကုိယ္ထင္တဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ တစ္သက္လုံး မေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့လူေတြ ျပည့္လုိ႔။
စကားလုံးေတြကုိ ဖြင့္တဲ့အဓိပၸာယ္ကလည္း တစ္ခါတေလ ကုိယ့္အတြက္ မရွင္းဘူး။ ဘာသာတရားကုိ မယုံၾကည္တဲ့လူေတြကုိ ဘာသာမဲ့လုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ကုိ မယုံၾကည္သူေတြကုိ အခ်စ္မဲ့တဲ့ သူလုိ႔ေခၚရင္ မွန္ႏုိင္ပါ့မလား. . .။
ကုိယ့္အေပၚ အေပၚယံဆက္ဆံသြားတာထက္စာရင္ ပုံမွန္အတုိင္း ခပ္တန္းတန္းေနသြားတာကုိ တျဖည္းျဖည္း သေဘာက်လာတယ္။ ႐ုိးသားမႈကုိ ဟန္ေဆာင္ျခင္းဝတ္႐ုံနဲ႔ မလုံ႔တလုံ ျခံဳလႊမ္းတာမ်ဳိး ကေတာ့ လူတုိင္းနီးပါးရဲ႕ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ဘဝလမ္းဆုိကတည္းက ဘယ္လုိလုပ္ ေျဖာင့္ျဖဴးျခင္းရွိပါ့မလဲ။ အဆင္းခက္တယ္။ အတက္ၾကမ္း တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔ဘဝက စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျမဴးႂကြၿပီး အသက္ဝင္ေနတာ။ ဘဝလမ္း က တေျဖာင့္ႀကီးျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘဝကလည္း ပုံေသဘဝႀကီးျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္။
"အေသးအဖဲြေလးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္နဲ႔ကြ။ ေအး တစ္သက္လုံး စားေလာက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လိမ္ခ်င္လိမ္" ဆုိတဲ့ စကား လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ႏႈတ္က ထြက္တတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မတူဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္သက္လုံးစာေလာက္ရင္လည္း မလိမ္ဘူး။ ကုိယ့္ရဲ႕ အက်င့္သီလကုိ ဘာနဲ႔မွ မလဲဘူး။ အေရာင္းအဝယ္ မလုပ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ မင္းေကာင္က ငေၾကာင္ပါကြာလုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာလုိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္မေကာင္းဘူး။ သူခုိးဂ်ပုိးလုိ႔ေတာ့ မစြပ္စဲြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ရလိမ့္မယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြဝတၱရားပဲ။
"႐ုိးသားမႈ" ဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း သူသိဖုိ႔ သူ႔အသိနဲ႔သူ ျပန္ေက်ာင္းေနရပါတယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ "႐ုိးသားမႈ" ဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အၿမဲရွိေနတာပါတဲ့။ ကုိယ္ကရယူမလား၊ မရဘူးလားဆုိတာပဲ အဓိကပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ သူ႔အဆုိကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ခံပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕က ကဗ်ာဆရာေတြဟာ စကားလုံးေတြကုိ အျပန္အလွန္ ကစားလာၾကတာေတြ႕ရ တယ္။ ဥပမာ၊ "မသိလုိ႔ မွားတာဆုိေပမယ့္ မမွားဖုိ႔သိရင္ ပုိမေကာင္းဘူးလား"၊ "အလုိက္သိတယ္ဆုိ တာ အသိေတြ ေနာက္က လုိက္လာတာ"၊ "အတၱဆုိတာ 'အ' တတ္တာ"၊ "သတၱိဆုိတာ 'သိ' တတ္ တာ" ဆုိတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပန္အလွန္လုပ္ရာမွာ အဓိပၸာယ္ရွိလာရင္ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်တတ္တယ္။
ေလာကမွာ ကုိယ္မသိတဲ့ကိစၥေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြ ေရတြက္လုိ႔ မဆုံးႏုိင္ဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီေအာင္ နာမည္မေသတဲ့ ဆုိကေရးတီးရဲ႕ "ေလာကမွာ ငါသိတာဆုိလုိ႔ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ငါဘာမွ မသိေသးဘူးဆုိတာပဲ" ဆုိတဲ့ စကားရပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေမာ္မႂကြားမိဖုိ႔ အၿမဲတမ္းသတိေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိးကလည္း သူမေသခင္ "ေထာင္ရင္လဲ ေမာ္ရင္မဲြ" ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုံးမခဲ့တယ္။
လူတုိင္းလူတုိင္း ကုိယ္ေျပာတဲ့စကားကုိ ကုိယ္ တန္ဖုိးထားၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလုိပဲ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိမွ ေတာင့္တမိတတ္တာေတြ ရွိတယ္။
ကေလးေတြကုိ "ျပန္မေျပာနဲ႔" ဆုိတဲ့ စကားအစား "နည္းလမ္းတက် ျပန္ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ျပ မေပးသင့္ဘူးလား"။ ကေလးေတြကုိ "မဆဲနဲ႔" လုိ႔ ဆုံးမတာနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က "လုံးဝမဆဲဘဲေန တာ" နဲ႔ ဘယ္ဟာက ပုိထိေရာက္မလဲ။
ၾကားဖူးတဲ့ထဲက ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးကုိ လက္ေဆာင္ပါးလုိက္ပါရေစ။ "လက္နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္သူကုိ အလုပ္သမားလုိ႔ေခၚတယ္။ လက္ရယ္၊ ဦးေႏွာက္ရယ္ ေပါင္းၿပီး လုပ္တဲ့သူကုိ ပညာရွင္လုိ႔ သတ္မွတ္တယ္။ လက္ရယ္၊ ဦးေႏွာက္ရယ္၊ ႏွလုံးသားရယ္ သုံးခုေပါင္းၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူကုိေတာ့ အႏုပညာရွင္လုိ႔ ေခၚပါသတဲ့"။
စံပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း
အမွတ္ (၂) ၊ မတ္ ၊ ၂ဝ၁၁
No comments:
Post a Comment
mr.kyaingtun@gmail.com