ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၁) by Htun Aung Gyaw on Friday, November 26, 2010 at 9:12am ·

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၁)

ေနာက္ခံသမိုင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစံနစ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဦး႐ြက္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွမ္းျပည္ ပင္လုံၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ယူပါမည္ဆိုသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့သည့္အခါ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္ေထာင္စုစံနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမဟုတ္ဘဲ တျပည္ေထာင္စံနစ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္တင္ျပလာခဲ့ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲေရးကို ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းလက္၀ဲ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ပုန္ကန္ထႂကြခဲ့ၿပီး၊ ကရင္တပ္မ်ားကလည္း ေကအင္ဒီအို (KNDO) Karen National Defense Organization က ဦးေဆာင္ၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လြတ္လပ္ခါစႏိုင္ငံ သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ားၾကားတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ျပည္သူမ်ားက သူပုန္မ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းေနသည့္ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးလာခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္၏ အခန္းက႑သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးတြင္ အေရးပါလာခဲ့သလို ျပည္တြင္းစစ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားလာခဲ့ရသည္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကို အားကိုးလာခဲ့ၾကသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အာဏာရယူရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ျမန္မာျပည္မွ ခြဲထြက္၍ မိမိကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံထူေထာင္လိုျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစိုးရမွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒကို မေရးဆြဲႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေယဘုယ်သုံးသပ္ႏုိင္ ပါသည္။ လက္၀ဲ လက္ယာႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္လိုရာဆြဲေရးသည့္ သမိုင္းက လည္းရွိသျဖင့္ အဓိက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္း (၃) ခ်က္ကို အက်ဥ္း႐ုံး၍ တင္ျပျခင္းျဖစ္ ပါသည္။

ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ျဖစ္ထြန္းလာျခင္းမွာ ပင္လုံညီလာခံတြင္ ပါသည့္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ဆိုသည့္ စာပုိဒ္သည္ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနသည္ဟုထင္သည္။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကစဥ္ တန္းတူညီမွ်ေရး ႏွင့္ အကယ္၍ မေက်နပ္လွ်င္ ေနာင္ (၁၀) ႏွစ္အၾကာတြင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ထိုစဥ္အခါက ၿဗိတိသွ်တို႔က ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ ထားျခင္းေၾကာင့္ အကယ္၍ ဤအခ်က္ကို လက္မခံပါက တိုင္းရင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မႏွင့္အတူ မပူးေပါင္းဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ သည္ဟု ယူဆရသည္။



တခ်ဳိ႕ေသာ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက “ေအာင္ဆန္းအသုံးမက်လို႔ လက္မွတ္ထိုး ခဲ့တာ၊ ေအာင္ဆန္းဟာတရားခံ” ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက လက္မွတ္မထိုးခဲ့လွ်င္ ျမန္မာရာဇ၀င္သည္ တမ်ဳိးတဖုံေျပာင္းလဲ သြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ လက္မွတ္မထိုးသျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္မရဘဲ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာဓနသဟာယထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ျပည္မႏွင့္သာ လြတ္လပ္ေရးရ လာစရာအေၾကာင္းရွိသည္။ ရွမ္းျပည္၊ ကယားျပည္၊ ခ်င္းျပည္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တို႔ ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္မွ မည္သည့္အခါတြင္ လြတ္လပ္ေရးရမည္ မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း အကယ္၍ သီးျခားလြတ္လပ္ေရးရရွိပါကလည္း ရွမ္းျပည္သည္ ပတ္လည္တြင္ ကုန္းလမ္းပိတ္ (Land Lock) ႏိုင္ငံအျဖစ္ေပၚထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံ တို႔ကို အားကိုးရမည့္ အေနအထားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ရွမ္းျပည္သည္ ယိုးဒယား ျပည္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေကာင္း ပူးေပါင္းသြားႏုိင္ေခ်ရွိသည္။ ဥပမာ SSA ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ဆာ၏ ႒ာနခ်ဳပ္တြင္ ထိုင္းဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဓါတ္ပုံႀကီးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ခြန္ဆာက ၎၏ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားဟု ဆိုခဲ့သည့္ သာဓကရွိသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ ယိုးဒယားသုိ႔မဟုတ္ ဗမာက ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတူ ကခ်င္ႏိုင္ငံငယ္ေလးသည္လည္း ရွမ္းအလား ကုန္းပိတ္ႏုိင္ငံျဖစ္၍ ျမန္မာႏွင့္ တ႐ုတ္ကို အားကိုရေပလိမ့္မည္။ တ႐ုတ္က တိဗက္ျပည္ကို ၀င္သိမ္းသလို သိမ္းယူသြားႏုိင္ေခ်ရွိသလို ျမန္မာႏိုင္ငံကလည္း မိမိပုိင္ နယ္ေျမအျဖစ္ ေတာင္းယူသိမ္းပိုက္ခံရဘြယ္လည္းရွိႏုိင္သည္။ ထိုနည္းတူ ခ်င္းႏိုင္ငံအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာမည္ ဆိုပါက ျပည္မကိုပင္ အားကိုးရမည့္အသြင္ရွိသည္။ သို႔မဟုတ္ ကုလားႏွင့္ ေပါင္း၍ မီဇိုရမ္ ျပည္နယ္ထဲတြင္ ပါ၀င္သြားႏိုင္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေမွ်ာ္အျမင္ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဟူ၍ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလုံး စုစည္းထားသည့္ အေနအထားသို႔ ရွိေနခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္  မမွားႏိုင္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ယုံၾကည္ ကိုးစားသည့္ ပုဂၢဳိလ္ကို မသမာသူတစုက လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တိုင္းရင္းသား မ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္မ်ား၊ တန္းတူညီမွ်ေရးဆိုသည့္ ကတိမ်ားကို ေနာင္တက္လာသည့္ ေခါင္း ေဆာင္မ်ားက ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဂြ်န္လတြင္ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ မြန္ႏွင့္ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္သည့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ညီလာခံမွ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ ဦးႏုက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ “အမ်ဳိးသားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို က်င္းပျပဳလုပ္ ေပးခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အစိုးရကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ မ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားတက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဥကၠ႒ ၀န္ႀကီး စပ္ခြန္ခ်ဳိက အစည္းအေ၀းတြင္ ျပည္မကို ျပည္နယ္တနယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖြဲ႕စည္းေရး၊ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္ အာဏာတူေရး၊ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္သုိ႔ ျပည္နယ္မ်ားက တူညီသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ေပးေရး၊ ျပည္နယ္မ်ားမွ မိမိဆႏၵအေလွ်ာက္လြဲအပ္ေသာ အာဏာကိုသာ ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုအစိုးရမွ ရရွိႏုိင္ေရး၊ က်န္အာဏာကို ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ထားရွိေရး တို႔ျဖစ္သည္။

၎အက်ဳိးဆက္သည္ ေနာက္တလအၾကာ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔ ၁၉၆၂ ႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ေန၀င္းက တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲေတာ့မည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို အသုံးခ်၍ စစ္တပ္ကို ခုတုံးလုပ္၊ အေျခဥပေဒကို သစၥာေဖါက္ဖ်က္၍ အာဏာသိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့ေလသည္။

ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အတားအဆီးမ်ား
(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္။
(၂) မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကိုသာ ၾကည့္လုပ္ေဆာင္႐ြက္ေသာ လုပ္ရပ္။
(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒတည္ရွိေနမႈ။
ဤသုံးခ်က္သည္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အဟန္႔အတားႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

(၁) ဗမာမုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္။
တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ အိုးအိမ္ပစ္၍လည္းေကာင္း၊ သားမယားေသေၾကပ်က္စီး၍လည္းေကာင္း၊ စစ္တပ္၏ ေခ်ာဆြဲ ေပၚတာလိုက္ရ၍ လည္း ေကာင္း၊ သားပ်ဳိ သမီးပ်ဳိမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရ၍လည္းေကာင္း စစ္တပ္ကို မုန္းတီးလာၾကသည္။ ဗမာစစ္တပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကိုပါ မုန္းတီးေနၾကသည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားလည္း တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားနည္းတူ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ဒါဏ္ကို ခံစားေနၾကရသည္။ စစ္အာဏာ ရွင္တုိ႔ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားနည္းတူ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္ကို နားလည္သေဘာေပါက္  လာလွ်င္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္နယ္မ်ားရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား အမ်ားစုမွာ ျပည္မသုိ႔ မေရာက္ဘူးၾကသျဖင့္ ျပည္မတြင္လည္း ျပည္နယ္မ်ားမွာကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းမႈရွိေၾကာင္း မသိျမင္ၾကသျဖင့္သာ ဗမာတပ္ဟူ၍ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို မုန္းတီးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဗမာေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀င္းတင္၊ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ေ႒းေႂကြ၊ မင္းေဇယ်ာတို႔ ေထာင္ထဲတြင္ ဆယ္စုႏွစ္၊ ႏွစ္ခုေနလွ်က္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကျခင္းကို သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္တို႔ကိုသာ သိရွိခ်င္သိရွိေနမည္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္မွာ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈသည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚေပါက္ေရးအတြက္ ႀကီးမား ေသာ အဟန္႔အတားႀကီးျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ေၾကာင့္သာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလုံး ဒုကၡဆင္းရဲခံေနရသည္ကို ရွင္းလင္းစြာ သိၿပီး လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီး မႈမွာ မွားယြင္းေၾကာင္း သိျမင္လာဘို႔ အဓိကလိုအပ္သည္။ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈမရွိမွ၊ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေသာ အခါတြင္ အလြယ္တကူ ယုံၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

(၂) မိမိလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းအတြက္သာၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လုပ္ရပ္။
တတိုင္းျပည္လုံးကို တပ္သားသုံးသိန္းေက်ာ္အင္အားျဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာ စစ္အာဏာ ရွင္စံနစ္ကို မိမိျပည္နယ္တခုတည္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သက္သက္တိုက္ပြဲ၀င္ေန မႈသည္ “ေတာင္ႀကီးၿဖိဳမဲ့ႀကံ ခါးကမသန္” ဆိုသည့္ ပမာျဖစ္ေနသည္။ အဓိက တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျမင္ရမည္မွာ ျမန္မာျပည္တျပည္လုံး လြတ္ေျမာက္မွ ငါတို႔ျပည္နယ္ပါ လြတ္ေျမာက္မည္ ထို႔ေၾကာင့္ တျပည္လုံးလြတ္ေျမာက္ေရးကို ငါတို႔ ႀကိဳးစားရမည္ ဆိုသည့္ အျမင္ကို ထားရွိဘို႔လိုသည္။ ထိုသုိ႔ တျပည္နယ္ လြတ္ေျမာက္ေရးထက္ အေရးထက္ တျပည္ လုံးလြတ္ေျမာက္ေရးဆိုသည့္ အျမင္သုိ႔ ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါက ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေသာ ေန႔တြင္ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀ သာမက တႏုိင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဘ၀သို႔ တက္လွမ္း ေရာက္ရွိလာေပလိမ့္မည္။

(၃) လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ တည္ရွိေနမႈ။
ေန၀င္းလက္ထက္မွစ၍ ယေန႔သန္းေ႐ႊလက္ထက္အထိ ျမန္မာစစ္တပ္သည္ လူမ်ဳိး ႀကီး၀ါဒျဖင့္ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားကို ျမန္မာမႈ (Burmanization) ျပဳခဲ့ၾကျခင္းသည္ တိုင္း ရင္းသားစည္းလုံး ညီၫြတ္မႈကို ႀကီးစြာေသာ ထိခိုက္မႈကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ တုိင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားဘာသာစာေပမ်ား သင္ၾကားခြင့္ကို ပိတ္ပင္၍ ျမန္မာစာကိုသာ သင္ၾကားေစျခင္း တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ထိမ္းသိမ္းေပးျခင္းမျပဳဘဲ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းတုိ႔သည္ အလြန္က်ဥ္ေျမာင္းသည့္ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒျဖစ္သည္။ အေမရိကန္၊ ဥေရာပႏုိင္မ်ားတြင္ မူလတန္းေအာင္ၿပီး (၄- ၅) တန္း ေရာက္လွ်င္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား အျပင္ ႏုိင္ငံျခားဘာသာရပ္တခုခုကိုပါ တြဲယူရသည္။ ႏုိင္ငံျခားသား အေျခခ်သူမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ စာသင္အ႐ြယ္ ခေလးသူငယ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာအျပင္ မိမိ လူမ်ဳိးဘာသာစကား မေပ်ာက္ကြယ္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဘို႔ အားေပးျခင္း ကူညီျခင္းကို ျပဳၾကသည္။ တိုင္းတပါး ဘာသာစကား၏ တန္ဘိုးကို ေလးစားၾကသည္။ အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးၾကသည္။ ငါ့ဘာသာစကားပဲ သင္ရမည္မရွိ။ ဘာသာစကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္တြင္ အက်ယ္ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါမည္။

ပထမပိုင္းၿပီး၏။
ဒုတိယပိုင္း ဆက္ေရးေနပါသည္။