ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၉)
by Myat Thu on Thursday, January 10, 2013 at 4:15am ·
ေစာထခံစစ္
၉၂ အကုန္ေလာက္ တပ္ရင္းကရဲေဘာ္ေတြအမ်ားစုေရွ႔တန္းလႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အတူရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ဗဟုိ က အေရးေပၚအထူးစစ္ေၾကာင္းအတြက္ လူလုိတယ္ဆုိၿပီးေခၚျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကုိယ့္တပ္ရင္းက တပ္စိတ္တစ္စိတ္ေတာင္လူမျပည့္လုိ႔ တပ္ရင္းမွဴးကုိ က်ေနာ္ပါလုိက္သြားမယ္လုိ႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့သူက ခြင့္ျပဳတယ္။ တပ္ရင္း ၂၁၀ တပ္ရင္းမွဴး ကုိဆန္းလင္းနဲ႔အတူ ကုိက်င္သန္းဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္သစ္ေတြပါ ပါလာ တယ္။ အထူးတပ္သာျဖစ္တာ အားလုံးေပါင္းမွ လူ ၄၀ ေတာင္မျပည့္ဘူး။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္ တုိ႔ ၃၆ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ေစာထေဒသဖက္ကုိ ႏြားသယ္တဲ့ေလွႀကီးနဲ႔တက္သြားၿပီး ကမ္းကပ္တာနဲ႔ ေနာက္ ေက်ာဖက္က ေတာင္ေပၚကုိခ်က္ခ်င္းတက္ၿပီး ေနရာယူရေတာ့တယ္။ ေစာထရြာထဲက ရြာသားေတြကေတာ့ ထုိင္းဖက္ကမ္းကုိ တစ္ေရြ႔ေရြ႔ေရႊ႔ေနၾကၿပီ။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႔ ရွမ္းတပ္ေတြ က ကရင္ကုိ သတင္းပုိ႔ထားတယ္တဲ့။ ကုိဆန္းလင္းလည္း က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သူ႔ရဲေဘာ္သစ္ေတြကုိပါ ညွပ္ၿပီး ထိမ္းေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္လုိ႔ ၀ပ္က်င္းေတြတူး၊ ထမင္း စားၿပီး ဘာမွမၾကာလုိက္ဘူး၊ အဲဒီညေန ရန္သူတပ္တက္လာတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔အတူ တစ္က်င္းထဲ တာ၀န္က်တဲ့ ထား၀ယ္သားကုိလွသိန္းက ကုိျမတ္ရန္သူတက္လာၿပီတဲ့။ က်ေနာ္က ဘယ္မွာလဲေမးေတာ့။ သူက ဟုိမွာေလ ပုဆုိးစလြယ္သုိင္းနဲ႔တက္လာတာတစ္ေယာက္ေတြ႔တယ္ တဲ့။ က်ေနာ္ ဟုိအထက္ဖက္ကက်င္းမွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကုိ သတိေပးဖုိ႔ ခဲလုံးေသးေသးေလးေတြ ေကာက္ၿပီး လွမ္းပစ္လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေအာက္ဖက္ကုိ ေမးေငါ့ျပ ေတာ့ သူတုိ႔လည္းသေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။ ရယ္ဒီေပါ့။ ေနာက္ ရန္သူေတြ အၿပံဳလိုက္ေျပးတက္လာ တယ္။ တုိက္ပြဲကၾကမ္းတယ္။ ေအာက္မွာ ရန္သူေတြကအမ်ားႀကီး မဲမဲမဲမဲ ဟုိေျပးဒီေျပးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ပစ္ကြင္းအရ အသာစီးက။ ေနာက္ပုိင္း လက္နက္ႀကီးက်တဲ့ အေနအထားကုိၾကည့္ၿပီး ဒီစစ္ေၾကာင္းက စစ္ေၾကာင္းႀကီးတစ္ခုဘဲလုိ႔ နားလည္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ က်ည္ကုိေခၽြတာၿပီး ပစ္ရတယ္။ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ထိမ္းထားတဲ့သေဘာ။ ေနာက္က တပ္ခြဲမွဴး ရွမ္းႀကီးကုိေက်ာ္ေဇာ တက္လာၿပီး က်ေနာ့ကုိ ကုိျမတ္ ဆုတ္မယ္ဆုိမွ က်ေနာ္ေရွ႔ကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့ အငယ္ေလးက ေသနတ္ကုိခါးေစာင္းတင္ၿပီး တက္ပစ္ေန တာေတြ႔တယ္။ သူ႔ကုိလဲေနာက္ကေန ခဲေသးေသးနဲ႔လွမ္းေပါက္ေတာ့ ဘာလဲတဲ့။ ဆုတ္မယ္ဆုိတာ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပၿပီး သူက်ေနာ့ကုိ ေက်ာ္ၿပီးဆင္းအသြား။ က်ေနာ္ က်င္းထဲက ထထြက္လုိက္တယ္။ ထြက္ထြက္ျခင္း သစ္ကုိင္းတစ္ခုနဲ႔ခလုတ္တုိက္ၿပီး ေရွ႔ကုိ ဟပ္ထုိးဆင္းသြားတယ္။ က်ည္ဆံတစ္ခ်ဳိ႔ေခါင္း ေပၚက ရႊီးကနဲရႊီးကနဲ ျဖတ္သြားတယ္။ လူက ဖိန္းကနဲေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဲဒီ ပထမပြဲမွာ တစ္ေယာက္မွအထိအခုိက္မရွိဘူး။
ေတာင္ေပၚကေနေလွ်ာခ်ၿပီးဆုတ္ေတာ့ ၂၁၀ က ရဲေဘာ္တုိင္းေက်ာ္ေတာ့ ဖင္မွာငုတ္စူးတယ္။ အဆုိးရြား ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ေအာက္ကုိ သုံးစုကြဲၿပီးေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အေတာ္ေမွာင္ေန ၿပီဆုိေတာ့ ရန္သူလည္း ဆင္းလုိက္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေမွာင္ထဲမွာ ေနရာေရႊ႔ၿပီး ရန္သူ႔က်ည္ လြတ္ရာ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ ေနရာယူၾကတယ္။ က်ေနာ္ၾကားလုိက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီေတာင္ ကုန္းမွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ထိမ္းေပးထားႏႈိင္ေတာ့ ေနာက္ဖက္က KNU စခန္းထုိင္ရုံးအဖြဲ႔အပါ အ၀င္ ရြာသားေတြ တိမ္းေရွာင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ရသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ KNU ဗဟုိက ဂုဏ္ျပဳလႊာတစ္ခုပုိ႔ေပး လုိက္တယ္လုိ႔လည္း ကုိဆန္းလင္းဆီက ၾကားတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အရင္ေတာင္နဲ႔ အျမင့္အတူနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကုိ ျပန္တက္ ၿပီးေနရာယူၾကတယ္။ မနက္ပုိင္း ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ တုိက္ပြဲျဖစ္တုိင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကြ၊ ေသရဲရင္တက္ခဲ့လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ တစ္ဘက္ကုန္းက ရန္သူေတြဆီက ေန႔လည္ပုိင္းအသံထြက္လာတယ္။ “ေဟး… ေက်ာင္းသားေတြလား” တဲ့။ ဒီဘက္ကလည္း ဟုတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔က “သစၥာ ေဖာက္ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီးေအးျမင့္ကုိ မယုံနဲ႔” “ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီရေနၿပီကြ၊ ျပန္လာၾကည့္ဦး” တဲ့။ ေနာက္ပုိင္းဟုိေအာ္ဒီေအာ္ အျပန္အလွန္ေအာ္ေနရင္းက သူတုိ႔က ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ငါတုိ႔ေတာ့ ၀က္သား နဲ႔စားတယ္၊ မင္းတုိ႔ဘာဟင္းနဲ႔စားလဲတဲ့။ ကုိယ့္ဖက္က တစ္ေယာက္က ေအး ငါတုိ႔ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ငါးပိ တုိ႔စရာေပါ့ကြာ၊ ငွက္ေပ်ာဖူးေတာ့ ရွိတယ္၊ တုိ႔စားဖုိ႔ယူမလားလုိ႔လွမ္းေအာ္ေမးတယ္။ အဲဒီေတာ့သူတုိ႔က မလုပ္နဲ႔ဦး၊ မလုပ္နဲ႔ဦး ငါတုိ႔ထမင္းစားဦးမယ္တဲ့။ ငွက္ေျပာဖူးက အာပီေဂ် RPG က်ည္ဆံသီးနဲ႔တူတယ္ေလ။
အဲဒီညေနေတာ့ သူတုိ႔တက္မလာခင္ သူတုိ႔စစ္ေၾကာင္းကုိ အေပၚစီးကေန သြားေနတာေတြ႔ေတာ့ ခန္႔မွန္း ေျခ လူအင္အား ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္လုိ႔ ကုိလွသိန္းကေျပာတယ္။ ဟာ ဒါဆုိစစ္ေၾကာင္း တစ္ ေၾကာင္းထဲမွ မဟုတ္ဘဲလုိ႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ကုိေက်ာ္ေဇာက အဲဒါ တစ္ျဗဴဟာတက္ထုိးတာျဖစ္မယ္ တဲ့။ အဲဒီညေန သူတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုန္းကုိ တက္လာၾကတယ္။ ျဖစ္တာနဲ႔ ထုံးစံအတုိင္း ဂ်ိန္းဂြမ္းဘဲ။ က်ေနာ္ အေျခအေနကုိ တက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ့မ်က္ႏွာနဲ႔တည့္တည့္မွာ ဒႆကုိင္ထားတဲ့ အာပီဂ်ီဖင္ ႀကီးက တည့္တည့္ႀကီးဆုိေတာ့ “ေဟ့.. မင့္အဘ၊ ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႔တည့္တည့္ႀကီး” လုိ႔လွမ္းေအာ္ေတာ့ သူလွည့္ ၾကည့္တယ္။ သူ႔ကုိ ဘယ္ဘက္ကုိပစ္ရမယ္ ဆုိတာကုိ ၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့ သူညာဘက္ကုိ ေရႊ႔သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္က်ေနာ္ ေနာက္ဖက္ကုိ လွည့္ၿပီး ျပန္လာတုန္း ဂ်ိန္းကနဲသူ႔အနားကုိ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးတစ္လုံး က်တယ္။ ဖုံေတြၾကားထဲမွာ မနဲၾကည့္ယူရတယ္။ ဟား… ဒႆက အဲဒီေနရာမွာပါလား။ က်ေနာ္ေျပးတက္ သြားေတာ့ ကုိက်င္သန္းဦးလည္း တဘက္က ေျပးတက္လာတယ္။ “ေဟ့… ဒႆ၊ ရလား” ကုိက်င္သန္းဦးရဲ့ စိုးရိမ္တစ္ႀကီးေလသံ။ က်ေနာ္ ဒႆေဘးေရာက္ေတာ့ သူက “ရပါတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္…” စကားကတ၀က္ တျပက္။ ေနာက္သူက်ေနာ့ဖက္ကုိ သူ႔ေခါင္းကုိသူျပန္စမ္းရင္း ယုိင္ဆင္းလာတယ္။ ဟာ… ေခါင္းကုိထိထား တာကုိး။ က်ေနာ့ေသနတ္ကုိ အျမန္လြယ္လုိက္ၿပီး သူ႔ကုိ လက္တစ္ဖက္က ဆြဲထိမ္းထား၊ ေနာက္တစ္ဖက္ က သူ႔လက္ထဲက က်ည္ထည့္ၿပီးသား အာပီဂ်ီကုိဆြဲ။ အာပီဂ်ီကုိ ကုိက်င္သန္းဦးကုိ လႊဲေပးလုိက္ၿပီး။ ဒႆကုိလည္း ေဆးမွဴးဆီကုိ တြဲၿပီးပုိ႔ေပးလုိက္ရတယ္။ လက္နက္ႀကီးအစစင္လုိ႔ ေခါင္းကုိရွပ္ထိတာေလ။
အဲဒီပြဲအၿပီး ဆုတ္မိန္႔အရ ထပ္ၿပီးဆုတ္ၾကေတာ့ ရန္သူက က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္သစ္ေတြကုိ ရေအာင္ထိမ္းၿပီး သံလြင္ျမစ္ဖက္ကုိ ဆုတ္ခဲ့ၾကရတယ္။ အေပၚက ေနရာအသာစီးရသြားတဲ့ ရန္သူကလည္း ညွာတယ္မထင္နဲ႔ ပြိဳင့္ဖုိက္ လုိ႔ေခၚတဲ့ ေလယဥ္ပစ္စစ္ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ ေတာင္ေပၚကေနက်ေနာ္တုိ႔ကုိ လုိက္ပစ္တယ္။ ဟုိေကြ႔ဒီ ၀ုိက္နဲ႔ ဆုတ္လာၿပီး ကမ္းစပ္ကုိ ေလွတစ္စီးမွ မလာရဲေတာ့။ သူတုိ႔ေလွရွိတဲ့ေနာက္ကုိ စစ္ေၾကာင္းတစ္ခုလုံး တေ၀ါေ၀ါစီးေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ေဘးက ေက်ာက္ေတာင္ေတြကုိ တြယ္ဖက္သြားၿပီးလုိက္ၾကရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ ေရေကာင္းေကာင္းမကူးတတ္တဲ့ ဘုရားစူးျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားက်ေနာ္ လွမ္းကုိင္လုိက္တဲ့ ေက်ာက္ တုန္းကပဲ့ၿပီး ေရထဲကုိျပဳတ္က်ၿပီးေရနစ္ပါေလေရာ။ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကမ္းေပးတဲ့ ေသနတ္ဒင္ကုိ လွမ္း ဆြဲလုိက္လုိ႔ သက္သာရာရတာ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက က်ေနာ္ကုိင္ေနၾက ေအအာရ္-၁၅ AR-15 (အမ္-၁၆ နဲ႔ပုံစံတူ) ေသနတ္ကေလး ေရထဲမွာထားခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္အဲဒီေသနတ္ကုိ ပထမ မလႊတ္ဘူး။ ဒါေပ မယ့္ က်ေနာ့ဆီမွာက်န္ေနတဲ့ အီကြစ္မန္႔ထဲက က်ဥ္ဆံ ၇၀ ေက်ာ္ရယ္၊ ေက်ာပုိးအိတ္၊ ဖိနပ္ေတြရယ္က က်ေနာ့ကုိ ေရထဲကုိဆြဲခ်ေနၿပီ။ အေပၚက တပ္ခြဲမွဴး ရွမ္းႀကီးကုိေက်ာ္ေဇာက “ကုိျမတ္ ေသနတ္ကုိ လႊတ္ခ် လုိက္ ေနာက္မွျပန္ေကာက္ယူမယ္”ဆုိတဲ့ အသံကုိၾကားလုိ႔။
ဟုိဖက္ကမ္းကုိေရာက္ေတာ့ ထုိင္းကရင္ရြာထဲက ဗူးသီးတစ္လုံးလက္ေဆာင္ရတာကုိ ေသနတ္အစားထမ္း ၿပီး လုိက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ၁၆ တစ္လက္ အစားျပန္ထုတ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ့ကုိ က်ေနာ့သူငယ္ ခ်င္း ရဲေဘာ္ထက္က စစ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာင္းၿပီးမလုိက္ရဘူး။ စစ္ကုိေတာင္းလုိက္လုိ႔ ဒီလုိေရနစ္ တာ မင္းအစား ေသနတ္ဆုံးသြားတာ ေကာင္းတယ္မွတ္ ဆုိတဲ့ စစ္သားၾသ၀ါဒတစ္ခု ထပ္ၾကားရတယ္။ အဲဒါကုိ တစ္ျခားရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေထာက္ခံၿပီး၀င္ေျပာၾကေသးတာမွတ္မိ ေသးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းအဲဒီေစာထေတာင္ေၾကာတစ္ခုေပၚမွာ က်ေနာ္၀မ္းကုိက္ ၀မ္းေလွ်ာျဖစ္တယ္။ အထက္လန္ေအာက္ေလွ်ာ လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ ၀မ္းကလည္းေလွ်ာ၊ အန္ကလည္းအန္ေပါ့။ ဗဟုိနဲ႔ ေနာက္တမ္းကခ်က္ၿပီးပုိ႔လုိက္တဲ့ ထမင္းထုတ္ေတြက ေတာင္ေၾကာေပၚအထိ ေရာက္ေအာင္သယ္ပုိ႔ေပးၾက ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လက္ထဲေရာက္ၿပီး စားမယ့္အခ်ိန္မွာ ထမင္းက နဲနဲသုိးနံ႔ထြက္ေနၿပီ။ ဒါဘဲရွိတာဆုိေတာ့ အဲဒီထမင္းေတြနဲ႔ပဲ ေလႊးေနၾကရင္း ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ၾကတာ။ ႏုံးေခြသြားတဲ့က်ေနာ္ ေနာက္တန္းကုိ ျပန္ဆင္းခဲ့ ရေတာ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ့အခ်ိန္က ရဲေဘာ္ႀကီး ေတြရဲ့ ေသာက္ေရဗူးေတြအမ်ားႀကီးကုိ လြယ္ၿပီး အတက္အဆင္း ၄၅ မိနစ္ခရီးကုိ သြက္သြက္လက္လက္ သြားခပ္ေပးတတ္တဲ့ ၂၁၀ က ရဲေဘာ္သစ္ ညီေလး ရဲေဘာ္ေဇာ္၀င္းက ကုိလွသိန္းလက္ထဲမွာ က်ဆုံးခဲ့ တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေနာက္ထပ္ တုိက္ပြဲက်တဲ့ရဲေဘာ္ေတြရဲ့သတင္းေတြထပ္ၾကားေပမယ့္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ေတာ္ပါေသးရဲ့
အဲဒီေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ တပ္မဟာ (၃) ဖက္က စစ္ေၾကာင္းဆီကုိ တာ၀န္တစ္ခုနဲ႔ ထပ္ဆင္းရျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ဖုိးရခုိင္၊ ကုိသံေခ်ာင္းအပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ေလးငါးေယာက္က်ေနာ္နဲ႔အတူပါ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေလွ ကမ္းေျခကုိကပ္ေတာ့ အထက္ ေစာထဘက္မွာ ေသနတ္သံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညံေနတုန္း။ လက္နက္ႀကီးသံေတြကုိလည္း ျပန္ၾကားလာရတယ္။ ေအာက္ဖက္ ေတာင္ေၾကာတစ္ခုကေန ျဖတ္မဆင္းခင္ အရပ္၀တ္နဲ႔ KNU ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ေလာက္က သူတုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔လုိက္တက္ၿပီး သူတုိ႔တပ္ေတြဆီကုိသြားေပါင္းဖုိ႔ရွိတယ္ဆုိေတာ့ တစ္ခါတည္းေခၚခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ရွည့္ငေပါ တစ္ေကာင္ သစ္ကုိင္းေပၚမွာျဖတ္ေျပးတာကုိ က်ေနာ္ အလြယ္ေကာက္လြယ္ခဲ့တဲ့ ခပ္စုတ္စုတ္ ေအေက AK-47 ေခါက္ဒင္ကုိ ယူၿပီး သူတုိ႔ထဲကတစ္ေယာက္က ထုိးပစ္ထဲ့လုိက္တာ ရွည့္ငေပါျပဳတ္က်လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လက္တည့္တဲ့လူလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးမိတယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ ခရီးေလာက္သြားၿပီး တစ္ဘက္ ေၾကာက ဆင္းလာေတာ့ ေအာက္မွာ မဟာမိတ္ ကရင္တပ္ဖြဲ႔ KNU တစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔ေတြ႔တယ္။ သူတုိ႔သိပ္မမ်ားဘူး ၾကည့္ရတာ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္က်ေနၾကတာ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီေတာင္ေျခက ခေနာ္ ခနဲ႔၀ါးတဲေလးေပၚ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး ထမင္းစားေနၾကေတာ့ ကရင္ရဲေဘာ္ ငယ္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္က စကားစတယ္။ “နင္တုိ႔ဘယ္လမ္းက လာတာလဲ” တဲ့။ က်ေနာ္က “အဲဒီတုိ႔အခုျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ကေပါ့။ တုိ႔ဆင္းလာတာ မေတြ႔ဖူးလား” လုိ႔ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ သူက “အား.. နင္တုိ႔အဲဒီက ဆင္းလာတာ။ ငါတုိ႔ အဲဒီေတာင္ေၾကာမွာ မုိင္းေတြအမ်ားႀကီးေထာင္ထားတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္က “ငါ လမ္းမွာ လာတုန္းက ေတြ႔သားဘဲ” လုိ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာတယ္။ သူကမယုံသလုိနဲ႔ “မဟုတ္ပါဘူး…” လုိ႔ေျပာတာကုိ ကုိယ္က “နင္မေတြ႔ဘူးလား။ ငါတုိ႔ အားလုံး ၈ ေယာက္ေလာက္လာတာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ” လုိ႔ေျပာေတာ့ သူက က်ေနာ့ကုိ အႏၱရာယ္ကင္း အေဆာင္ရွိလားလုိ႔ေမးတယ္။ ကုိယ္လည္း ၿဖီးလက္စနဲ႔ “ဟ.. ရွိတာေပါ့” ဆုိ ေတာ့ သူက “မယုံပါဘူး…” လုိ႔ ရီၿဖဲၿဖဲနဲ႔ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း “နင့္လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိေနတာဘဲ၊ မယုံရင္ပစ္ၾကည့္ေပါ့” လုိ႔ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူဘာလုပ္မလဲ မ်က္ေျခမျပတ္လုိက္ၾကည့္ရတယ္။ သူက မယုံ႔တယုံနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ထြက္သြားေတာ့မွ သက္ျပင္းႀကိတ္ခ်ရတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခုနသူ႔ကုိ ပစ္ခုိင္းတုန္းက သူသာ တကယ္ပစ္ဖုိ႔ ေသနတ္ေျမွာက္လာရင္ က်ေနာ္ တဲေပၚက ဆင္းေျပးေတာ့မွာ။
တပ္ရင္းမွဴးကုိေရာဘတ္နဲ႔ က်ေနာ့တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္အမ်ားစုနဲ႔ ေရွ႔တန္းမွာေတြ႔ၿပီး စီစဥ္စရာေလးေတြ တစ္ခ်ဳိ႔စီစဥ္အၿပီး က်ေနာ္ေနာက္တန္းကုိ ရဲေဘာ္တစ္ခ်ဳိ႔ေခၚၿပီး ျပန္တက္ဖုိ႔ လုပ္ရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြဆီက ေရွ႔တန္းဇတ္လမ္းေလးတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ၾကားရေသးတယ္။
တစ္ခါ သူတုိ႔စစ္ေၾကာင္းက ရန္သူစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လူ တစ္ရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ၿခံဳေတြၾကားထဲမွာ ဟုိဘက္ဒီဖက္ ဆန္႔က်င္ဖက္ ခ်ီတက္ေနၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းေနာက္ဆုံးေလာက္ က စစ္သားနဲ႔ ကုိယ့္ရဲ့မဟာမိတ္တပ္က ကရင္စစ္သားတုိ႔က ၿခံဳဟုိဖက္မွာ အသံၾကားသလုိဘဲဆုိၿပီး တစ္ၿပိဳင္ တည္း ၿခံဳၿဖဲၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္သြားတုိးၿပီး ဘက္တံဆိပ္ေတြေတြ႔ေတာ့ ေသနတ္ေတြလုၿပီး ထပစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ဟုိဘက္ဒီဘက္ ေနရာယူၿပီးတုိက္ပြဲ ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ တုိက္ပြဲၿပီးသြားလုိ႔ လူေတြျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က ကရင္ရဲေဘာ္က ရန္သူ ကုိင္တဲ့ ဂ်ီသရီး G-3 ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ နင့္ေသနတ္က ဘယ္ေရာက္သြားရတာလဲ ေမးေတာ့။ ကရင္ရဲေဘာ္က သူတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တုိးေတာ့ ၀ရုန္းသုန္းကား တစ္ေယာက္ေသနတ္ကုိ တစ္ေယာက္လုလာၾကတာတဲ့။ သူလည္း က်ည္ေဘာက္တစ္ေဘာက္ကုန္ေအာင္ ပစ္ၿပီး က်ည္ဆံထပ္ထည့္စရာက သူ႔ဆီမွာရွိေနတဲ့ က်ည္ဆံေတြနဲ႔မတူေတာ့ တုတ္လုိကုိင္ထားၿပီး ေနရာ ေကာင္းေကာင္းမွာ သြား၀ပ္ေနတယ္။ ဟုိ.. ရန္သူစစ္သားလည္း အဲဒီလုိဘဲျဖစ္ေနမွာ က်ိန္းေသတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဆီကရဲေဘာ္ေတြအားလုံး စဥ္းစားမိၾကတာက။ ဒီက ကုိယ့္ရဲေဘာ္ကေတာ့ ကုိုယ့္ ေသနတ္ဆုံးေပမယ့္ ရန္သူ႔ေသနတ္တစ္လက္ အစားျပန္ရလာေသးေတာ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴးဆဲတာေလာက္ဘဲ ခံရမွာ၊ ဟုိဘက္က ရန္သူစစ္ေၾကာင္းက စစ္သားက အဲဒီလုိ ေအေက AK-47 နဲ႔ တန္းစီလာရင္ အဲဒီေကာင္ ဘယ္လုိျဖစ္မလဲမသိဘူးေတြးေတြးၿပီး ဟားေနၾကတာေပါ့။
လမ္းကရြာတစ္ခုမွာ ကရင္မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုနဲ႔တုိးေတာ့ ဒညင္းသီးနဲ႔၀က္သား ေခၚေႂကြးလုိ႔ ကုသုိလ္ျဖစ္ သြားၿဖဲနားၿဖဲ ၀င္စားလာၿပီး ေရွ႔ ၁၀ မိနစ္ခရီးေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး တစ္ကုိယ္လုံး ဖ်င္းဖ်င္းဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ အဖုအပိန္႔ေတြထြက္လာတယ္။ ကုိလွသိန္းက “ကုိျမတ္၊ ဘာမီတြန္ မ်ားမ်ားေသာက္ခ်လုိက္၊ ေပ်ာက္သြား လိမ့္မယ္။ ေသာက္ရဲလားတဲ့” က်ေနာ္က ဘာမီတြန္ကုိ ၂ လုံးအထက္ တစ္ခါမွေသာက္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ စမ္းၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး သူထုတ္ေပးတဲ့ ဘာမီတြန္ ၁၅ လုံးေလာက္ကုိ ေရနဲ႔ တစ္ခါထဲေသာက္ထည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေယာကၡမ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ့ တဲမွာ ၀င္ၿပီး ေန႔လည္ပုိင္း တစ္ေရးအိပ္အၿပီး လူက ထူထူပူပူျဖစ္ေနတာကလြဲရင္ အဖုအပိန္႔ေတြအားလုံး မရွိေတာ့ ဘူး။ အခ်ိန္မရွိေတာ့လုိ႔အဲဒီေနရာမွာဘဲ ၀င္အိပ္လုိက္ရတယ္။
ရန္သူေတာ့လဲေနပါၿပီ
ေနာက္တစ္ေန႔ခရီးဆက္ျဖစ္ေတာ့ ၀င္းေမာင္းရြာႀကီးကုိ ဆက္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီကေန ေနာက္ တစ္ေနရာကုိ ခရီးဆက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း တဲအိမ္ ႏွစ္လုံးသုံးလုံးေလာက္နဲ႔ တစ္စုျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေလးမွာ တစ္ေထာင့္နား ထမင္းစားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကရင္တပ္က တပ္ေထာက္အရာရွိ အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံၾကတယ္။ စကားေျပာလည္း ေကာင္းသလုိ ေဖာ္ေရြမႈကလည္း မျပည့္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္း၊ န၀တ အေၾကာင္းေတြကုိ အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေျပာျဖစ္ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ မျပန္ခင္ သူက အားေပးစကားေျပာတယ္။ “ကဲ… ကုိျမတ္ေရ။ ရန္သူကေတာ့ လဲေနပါၿပီကြ” တဲ့ က်ေနာ္ အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ သူ႔ဆီက ေနာက္ဆက္တြဲ စကားကုိ မၾကားရခင္အထိေပါ့။ သူ ဆက္ေျပာ တာက “ငါတုိ႔က မထႏႈိင္ေသးလုိ႔ပါကြ” တဲ့။ ေကာင္းေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလဲေနတာပါလား။ ဟားဟား။ အဲဒီလုိ။
အထူးသင္တန္းမွဴး ဆရာမွတ္ႀကီး
၉၃ မွာ တပ္ရင္းအရာရွိေတြရယ္ စစ္ဆင္ေရးဌာနဆုိင္ရာေတြက အရာရွိေတြအားလုံးလုိလုိ အဘ (ဒု-ဗုိလ္မွဴးႀကီးေအးျမင့္) ဦးေဆာင္ၿပီးေပးတဲ့ စစ္ဦးစီးသင္တန္းအပတ္စဥ္ ၁/၉၃ ကုိတက္ၾကရတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းမွာ ခုနကေျပာတဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္က စစ္သားေဟာင္းႀကီးေတြပါပါလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးရိပ္ ရမယ္ဆုိရင္ စစ္သင္တန္းမတက္ဘူးတုိ႔ဘာတုိ႔ အကန္႔အသတ္ေတြကုိ ညွိႏႈိင္းၿပီးတဲ့အဆုံး သင္တန္းစ တယ္။ တပ္မွဴးေတြတပ္အပ္တဲ့ ပညာေတြဆုိေတာ့ တကယ္ ပညာရပါတယ္။ အဲ.. နားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆုိ ရင္ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ၾကေျပာင္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာပါ။ ဆရာမွတ္ႀကီးက အဲဒီသင္တန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ သင္ တန္းသားအေနနဲ႔ သင္တန္းတက္တာ။ ကုိမွတ္ႀကီး (ဆရာမွတ္) က တစ္ေန႔ စစ္ေရးျပနားတဲ့အခ်ိန္ ေသနတ္နဲ႔ “မင္းတုိ႔မသိေသးဘူး။ ငါ ၾကားေပ်ာက္ သင္တန္း ေကာင္းေကာင္းေပးလုိ႔ရတယ္” လုိ႔စကားစၿပီး တစ္ဆက္ထဲ သူ႔ဘာသာအမိန္႔ေပး၊ သူ႔ဘာသာ တစ္ႏွစ္သုံးေလးဆုိတဲ့အမွတ္စဥ္ေတြကုိ ရြတ္ၿပီး လုပ္ျပ တယ္။ “ေသနတ္ထမ္း” တစ္ႏွစ္သုံးေလး..တစ္။ ေသနတ္ပုခုံးေပၚကုိ ပုံမွန္အတုိင္းထမ္းတင္တယ္။ “ပစ္ခတ္ ရန္အသင့္” တစ္ႏွစ္သုံးေလး… တစ္။ ေသနတ္ကုိ ပုခုံးေပၚမွာ အရွည္လုိက္ေနာက္ျပန္ ပစ္ခတ္ဘုိ႔ပုံစံ ယူ လုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေသနတ္ေမာင္းကြင္းထဲကို ေျပာင္းျပန္ကုိင္ထားေတာ့ လက္ညွဳိးအစား လက္မထည့္ ထားတယ္။ “ေနာက္လွည့္” တစ္ႏွစ္သုံးေလး… တစ္။ ပုံမွန္အတုိင္း ေနာက္ဖက္ကုိလွည့္တယ္။ “ပစ္” ပါးစပ္ကပစ္လုိ႔ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူေသနတ္ေနာက္ျပန္ထမ္းပစ္ရင္း ထြက္ေျပးေနတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာက ထြက္ေျပးတာႀကီးဘဲဆုိတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ရဲ့အေျပာကုိ ဆရာမွတ္ႀကီးက ငါေျပာသားဘဲ ‘ၾကား ေပ်ာက္’ သင္တန္းပါဆုိ၊ ၾကားတာနဲ႔ တခါတည္း ေပ်ာက္သြားရမွာေလတဲ့။ ဆရာမွတ္ႀကီးကလည္း အၾကပ္ ႀကီးေတြထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဓားဂြင္မွာ သူ႔အၾကပ္မခံရတဲ့သူမရွိသေလာက္ပဲ။
ဆရာမွတ္အလွည့္
ေနာက္ပုိင္းဗဟုိေဆးရုံမွာ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ KIA က ရဲေမေတြတစ္ခ်ဳိ႔ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ဳိ ဆီမွာ သင္တန္းလာယူၾကတယ္။ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြမ်ားတယ္။ ၀၀ႀကီးလည္း တစ္ေယာက္ပါတယ္။ ၀၀ အမ်ဳိးသမီးရဲ့နာမည္က မဒါ တဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြက ေခ်ာေခ်ာေလးေတြနားမွာ မေယာင္မလည္လုပ္ရင္း ခုိးခုိး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၀၀ႀကီးလား။ သူ႔ကုိေတာ့ အဆင္မသင့္ရင္ ကုိင္ေပါက္ခံရမွာစုိးလုိ႔လားမသိဘူး ဘယ္သူ မွရဲရဲမၾကည့္ၾကဘူး။ အဲဒီရက္ထဲ ဗဟုိက ျမစ္ဆုံ၀န္းက်င္မွာ အေရးေပၚစစ္ေၾကာင္းထုတ္ဖုိ႔ ဆင့္ေတာ့။ ဗဟုိ ပတ္၀န္းက်င္က တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔ေတြအျပင္ ဗဟုိလုံၿခံဳေရးတပ္ကရဲေဘာ္ေတြပါ ထုတ္ၿပီး တပ္စုႏွစ္စုစာ ေလာက္ ေရွ႔တန္းကုိ လႊတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဆရာမွတ္လဲ ပါတာေပါ့။ သူတုိ႔ေရွ႔တန္းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆရာမွတ္ႀကီးကေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အေၾကာင္းကိစၥေလးေတြနဲ႔ ဗဟုိကုိ ျပန္ျပန္ေရာက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေရွ႔တန္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဗဟုိကအေျခအေနအျပင္ ေဆးရုံမွာရွိေနတဲ့ ကခ်င္ ေဆးမွဴးေကာင္မေလးေတြရဲ့ အေၾကာင္းကုိလည္း ေဖာက္သည္ခ်ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ သူက ဗဟုိကုိျပန္ခါနီးၿပီဆုိရင္ ေဆးရုံဘက္ကုိ အၿမဲ လွည့္၀င္တတ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ေပါင္းထားတယ္။ ေရွ႔တန္းေတာင္ကုန္းေပၚက ရဲေဘာ္ ေတြအတြက္ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရး အစီအစဥ္အေနနဲ႔ ေရွ႔တန္းကရဲေဘာ္ေတြကုိ သူဗဟုိကုိ ျပန္ဆင္းရ ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ႀကိဳၿပီး “ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ငါမနက္ျဖန္ ဗဟုိကုိသြားမွာေနာ္ မင္းတုိ႔မွာစရာရွိရင္မွာ ေပးစရာ ရွိရင္ အခုထဲက ႀကိဳျပင္ထား။ ေဆးရုံကုိလည္းေရာက္မယ္။ စာေရးခ်င္ရင္ အခုေရးထားေနာ္။ ေနာက္မွ ေနာင္တမရနဲ႔” ဆုိၿပီးေျပာေလ့ရွိတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း စိတ္၀င္စားတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ စာေရးတဲ့ သူကေရးေပါ့။ ဆရာမွတ္ကေတာ့ တကယ့္ရဲေဘာ္ေကာင္းႀကီး စာေတြကုိ ေကာင္မေလးတစ္ဦးခ်င္းစီကုိ လုိက္ေပးတဲ့အျပင္ “မင္းတုိ႔ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႔။ ငါတုိ႔ရဲေဘာ္ေလးေတြ ေရွ႔တန္းမွာ တကယ္ဒုကၡေရာက္ၾကတာ။ ဦးမွတ္ သဘက္ခါေလာက္ျပန္မယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ေပးစရာရွိရင္ေပးလုိက္” နဲ႔ တကယ့္ကုိ ကူညီရွာတယ္။
တစ္ေန႔ ေရွ႔တန္းကုိသြားခါနီး သူ႔တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ဆရာမွတ္ က်ေနာ့ကုိ ဒီစာေလးကုိ ဟုိ၀၀နဲ႔ မဒါႀကီးကုိ ေပးေပးပါလား။ ကုိမွတ္က ဟာ… ေကာင္းတာေပါ့။ သူလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ ကြ။ နဲနဲ၀လုိ႔ပါဆုိၿပီး အဲဒီစာကုိယူသြားတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း စာေတြေပးအၿပီး ေကာင္မေလးေတြအားလုံးကုိ ေရွ႔တန္းရဲေဘာ္ေတြရဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲခ်ဳိ႔တဲ့မႈေလးေတြကုိ ထုံးစံအတုိင္း မေမာႏႈိင္မပန္းႏႈိင္ ေျပာျပတယ္။ အဲ… ေရွ႔တန္းကုိ ျပန္တက္မယ္လုပ္ေတာ့ သူက ထုံးစံအတုိင္း ေဆးရုံဖက္လွည့္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြကုိ က်ေနာ္အခုျပန္ေတာ့မွာ ေပးစရာရွိရင္ တခါတည္းထည့္ေပးလုိက္ မွာစရာရွိရင္လည္း မွာလုိက္ေပါ့။ က်န္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြေတာ့ စာေတြေပေတြပါးလားမပါးလား၊ အမွာစကားေတြပါးလားမပါးလားမသိဘူး။ မဒါက ဆရာမွတ္ေလွေပၚတက္ခါနီးေနာက္ကလွမ္းေခၚတယ္ “ဆရာမွတ္” “ဂရုစုိက္သြားေနာ္” တဲ့။ ဆရာမွတ္ လည္း ဟုတ္ကဲ့ဟုတ္ကဲ့ဆုိၿပီးေလွေပၚတက္လာၿပီးမွ သူျပန္စဥ္းစားတယ္။ မဒါက ဒါမ်ဳိး သူ႔ကုိ တစ္ခါမွ မမွာဖူးပါဘူး။ ထူးထူးျခားျခားေပါ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေပးစရာရွိတာေတြေပး။ ေျပာစရာရွိတာေတြေျပာၿပီးတဲ့ အခါ။ မဒါအတြက္စာပါးလုိက္တဲ့ ရဲေဘာ္က ဆရာမွတ္ႀကီး။ က်ေနာ္ေပးခုိင္းလုိက္တဲ့ စာကုိေပးျဖစ္လားတဲ့။ ဟာက်ိန္းေသေပးတာေပါ့ ဆုိေတာ့ အဲဒီရဲေဘာ္က ဒါဆုိ မဒါက ဆရာမွတ္ႀကီးကုိ မျပန္ခင္ ဘာေျပာေသးလဲ တဲ့။ အင္… သူေျပာေတာ့ေျပာတယ္ကြ။ ေနဦး အဲ.. ငါေလွေပၚမတက္ခင္ ဂရုစုိက္သြားဖုိ႔မွာတယ္ေလ။ အဲဒီ ေရွ႔တန္းရဲေဘာ္ေတြ တဟားဟားထရယ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီရဲေဘာ္ေပးလုိက္တဲ့စာက မဒါ အတြက္ရီးစားစာေတာ့မွန္တယ္။ ေအာက္က ဆုိင္းထုိးထားတာက မွတ္ႀကီးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ဆရာမွတ္ ႀကီး ႏွပ္ခ်ခံလုိက္ရၿပီဆုိတာ ရိပ္မိသြားၿပီး “မေအေပးေတြ ငါပါေဆးရုံမသြားရဲေတာ့ဘူး။ လူႀကီးကုိေနာက္ စရာလား.. လခြီး” တဲ့။
ျပင္ဆင္ေရး
ေရွ႔တန္းကုိ စစ္ေၾကာင္းလႊတ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္ေၾကာင္းရွိတဲ့ေနရာကုိ ပုိ႔ေပးဖုိ႔အစီအစဥ္ရွိရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္နက္ နဲ႔ စက္ကရိယာေတြကုိ စစ္ေဆးစမ္းသပ္ရေလ့ရွိတယ္။ တရက္ က်ေနာ္ စစ္ရုံးခ်ဳပ္မွာ ရွိေနတုန္း ရဲေဘာ္တစ္ ေယာက္နဲ႔ ကုိခင္ထြန္းၾကည္တုိ႔ ေရွ႔တန္းစစ္ေၾကာင္းအတြက္ ေပးလုိက္မယ့္ ေ၀ါကီေတာ္ကီ စကားေျပာ အုိင္ကြန္စက္ ႏွစ္လုံးကုိ စမ္းေနၾကတယ္။ က်ေနာ္က စမ္းသပ္ေနတဲ့ စက္တစ္လုံးကုိ လက္ထဲမွာကုိင္ထား တဲ့ ကုိခင္ထြန္းၾကည္ရဲ့ေဘးမွာ။ ေနာက္ထပ္စက္တစ္လုံးနဲ႔ရဲေဘာ္က ေအာက္ဖက္ ခပ္ေ၀းေ၀းကုိ လွမ္း ထြက္သြားၿပီး စက္ဖြင့္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတာ။
“ၾကားလား၊ ၾကားလား၊ အသံဘယ္ေလာက္ရလဲ” ဟုိဘက္ကရဲေဘာ္ေအာ္ေနတဲ့အသံ စက္ထဲက ျပန္ထြက္လာတယ္။ “ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္၊ အသံ ၄-၅ ရတယ္။ အဲဒီမွာ အသံဘယ္ေလာက္ရလဲ”
“အင္း… ၃-၄ ေလာက္ေတာ့ရတယ္။ နဲနဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ဆက္ေလွ်ာက္လုိက္။ ရထားျဖစ္လား”
“ရထား” အဲဒီလုိ စက္စကားေတြေျပာၿပီး စမ္းသပ္ေနၾကတာေပါ့။ စက္သံကလည္း တဂြိဂြိနဲ႔ေပါ့။
ဟုိဘက္က ရဲေဘာ္ဆီက “ၾကားလား၊ ၾကားလား အသံဘယ္ေလာက္ရလဲ အေၾကာင္းျပန္” ဆုိတဲ့အသံ ၾကားရျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္လည္း နားစြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ကုိခင္ထြန္းၾကည္က က်ေနာ့ဘက္ကုိ လွည့္ၿပံဳးျပၿပီး “ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္၊ အျပင္မွာ ေအာ္ေနတဲ့အသံအတုိင္းကုိၾကားတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္ ေအာက္ကုိ ငုံ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုိရဲေဘာ္က ရုံးေရွ႔ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ အေပၚနဲ႔ေအာက္နဲ႔ေအာ္ေနတာ စက္သံတြင္မဟုတ္ ဘူး သူလွမ္းေအာ္ေနတာကုိ အျပင္ကအတုိင္းသားၾကားေနရတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ထဲမွာသုံးတဲ့ ပစၥည္း ေတြက အေရးထဲအေၾကာင္းထဲက်မွ ပ်က္ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူးေလ။ အစစ စိတ္ခ်ရေအာင္ လုပ္ၾကရတာပါဘဲ။
လူနာနဲ႔ လူနာေစာင့္
တပ္ရင္းမွာ ငွက္ဖ်ားခပ္ျပင္းျပင္းထိထားတာ က်ေနာ္တြင္မဟုတ္ဘူး က်ေနာ့ထက္ဆုိးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ့ထက္ ေလးငါးႏွစ္ႀကီးတဲ့ ကုိေအာင္၀င္းႀကီးရယ္၊ က်ေနာ့ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ စစ္ တပ္က ေသနတ္နဲ႔အတူေျပးလာတဲ့ ရဲေဘာ္သံေခ်ာင္းရယ္ေပါ့။ ၀မ္ခခံစစ္အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ ကိုေအာင္၀င္းနဲ႔ က်ေနာ္ေရွ႔တန္းကျပန္အတက္ တစ္လမ္းလုံးဖ်ားလာတဲ့ ကုိသံေခ်ာင္းက တစ္ခါတစ္ခါ ေၾကာင္ေနတတ္ၾက တယ္။ ကုိေအာင္၀င္းက တပ္ရင္းမွာ ညညမအိပ္ဘဲနဲ႔ ဘားတုိက္ေအာက္မွာ တစ္ညလုံးရပ္ၿပီး အျပင္ဘက္ ကုိ ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ ေလးငါးရက္ျဖစ္လာေတာ့ ဗဟုိေဆးရုံကုိပုိ႔လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ တန္းမွာ လူနာေစာင့္လႊတ္ဘုိ႔ အဆင္အေျပဆုံးျဖစ္တာက ကုိသံေခ်ာင္းကုိ ကုိေအာင္၀င္းအတြက္ လူနာ ေစာင့္အေနနဲ႔ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။
ေဆးရုံမွာ ကုိေအာင္၀င္းအတြက္ အာရုံေၾကာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေဆးေတြ ေပးတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔ေသာက္ရတဲ့ေဆး ေတြျဖစ္လုိ႔ လူနာမေသာက္မွာစုိးလုိ႔ ေဆးမွဴးအမ်ဳိးသမီးရဲေဘာ္ေတြကုိယ္တုိင္ လုိက္ၿပီးတုိက္ၾကတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း ကုိေအာင္၀င္းက ညေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ့လူနာကုတင္ကထၿပီး မအိပ္ဘဲ ေဆးရုံနံရံကေန တစ္ည လုံး အျပင္ကုိၾကည့္ေနတာေပါ့။ ပထမတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ ကုိသံေခ်ာင္းက လူနာကုတင္ေပၚကုိေခါင္း တင္ၿပီး ထုိင္ခုံပုေပၚမွာအိပ္တယ္။ တစ္ရက္ ကုိေအာင္၀င္းကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မအိပ္ဘဲအျပင္ကုိ ထြက္ေငး ေနျပန္ေတာ့ သူလည္း လူနာအိပ္တဲ့ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး အိပ္ေတာ့တာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ လူနာက အိပ္မွမအိပ္တာ။ အိပ္ခုိင္းလုိ႔လည္း မရဘူးတဲ့။
အဲ…. ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးမွဴးေတြ ေရာင္းလွည့္လာေတာ့ လူနာေတြ ကုိ ေဆးလုိက္တုိက္ရင္း ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကုိသံေခ်ာင္းကုိေတြ႔ေတာ့ ႏႈိးၾကတယ္။ ကုိသံေခ်ာင္းက ဘာလဲလုိ႔ျပန္ေမးေတာ့ ေဆးမွဴးတစ္ေယာက္က “ေဆးေသာက္ရမယ္” လုိ႔ေျပာတယ္။ ကုိသံေခ်ာင္းက “ဘယ္မွာလဲ၊ ေပး…” ဆုိၿပီး ေဆးေတြယူေသာက္ပစ္လုိက္ေတာ့ ေဆးရုံထဲမွာရွိေနတဲ့ တျခားလူနာေတြ၊ လူနာေစာင့္ေတြအားလုံး ၀ါးကနဲ၀ုိင္းရီၾကတယ္။ သူကခပ္တည္တည္ဘဲ ျပန္ေတာင္အိပ္ေနလုိက္ေသးတယ္ တဲ့။ တကယ့္လူနာျဖစ္တဲ့ ကုိေအာင္၀င္းက အဲဒီအခ်ိန္အထိမအိပ္ေသးဘဲ အျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ေကာင္းေန တုန္း။ က်ေနာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ ေဆးမွဴးရဲေမတစ္ေယာက္က ကုိျမတ္တုိ႔တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြက ဘယ္လုိေတြလဲ၊ လူနာေစာင့္ဖုိ႔ တစ္ျခားလူမရွိေတာ့ဘူးလားနဲ႔ စကားစၿပီး ျဖစ္ပုံကုိျပန္ေျပာ ျပမွ သိရတာ။ ကုိေအာင္၀င္းႀကီးလဲ အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ ဒုကၡသည္အေနနဲ႔ သြားေနၿပီး ဆုံးသြားၿပီလုိ႔ ၾကားတယ္။
xxxxxxxxx
ဆက္ပါမည္.....
No comments:
Post a Comment
mr.kyaingtun@gmail.com