ဖါးကပ္ တုိက္ပဲြကုိမေဖၚျပမီ စစ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စစ္သ ေဘာထားတခ်ဳိ႕ကုိ တင္ျပလုိသည္။
The purpose of the revolutionary war is peace“ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပဲြ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္ သည္” ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ စစ္တုိက္ေနျခင္းသည္ တပါးသူကုိ ကၽြန္ျပဳ၊ အႏုိင္ က်င့္၊ ေစာ္ကားရန္မဟုတ္၊ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရး၊ တန္းတူ ေရး၊ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ရရွိေရးအတြက္ က်ဴးေက်ာ္လာမႈကုိ ခုခံသည့္ တရား ေသာစစ္ပဲြကုိ တုိက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ နံနက္ ၉းဝဝ နာရီ၊ ကရင္ ျပည္နယ္၊ ဖါးအံခ႐ိုင္၊ ပုိင္က်ဳံၿမိဳ႕နယ္ရွိ တပ္မဟာ (၇)၊ တပ္ ရင္း (၁၉)၊ စစ္ေၾကာင္း (၁) တာဝန္က်ရာ စစ္ေဒသတခြင္လံုး ေဟမႏၱေဆာင္းလရာသီ၌ ေဆာင္းႏွင္းျမဴတုိ႔ျဖင့္ ေအးျမေနလင့္ကစား ႏုိင္ငံေရး စစ္ေရးမတည္ၿငိမ္ မေအးခ်မ္းေပ။
တပ္မ (၄၄) ၊ ကြပ္ကဲမႈေအာက္၊ တပ္ရင္းမ်ား၊ ၾကဴပင္ခုတ္ ၾကဴငုတ္မက်န္ ျဖတ္ေလးျဖတ္ ဗ်ဴဟာခင္းလွ်က္ရွိသည္။ ျဖတ္ေလးျဖတ္ ဗ်ဴဟာ လူထုႏွင့္ အဆက္ျဖတ္၊ သတင္းျဖတ္၊ ရိကၡာျဖတ္၊ သတ္ျဖတ္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း၊ တရုပ္ျပည္သိမ္းပုိက္ ေရးစစ္ပဲြကာလ၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား က်င့္သံုးခဲ့သည့္ Three All ေပၚလစီ အတုိင္းျဖစ္သည္။
Kill all အားလံုးသတ္။
Burn all အားလံုးမီးရွိဳ႕။
Destroy all အားလံုးဖ်က္ဆီး တုိ႔ျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ကရင္ျပည္တြင္း၌၎၊ ဘဝတူညီအစ္ကုိေတာ္ လူမ်ဳိး စုမ်ားနယ္ေျမမ်ား၌၄င္း ရန္သူမ်ား ဤအတုိင္း က်င္းသံုးေန သည္မွာ ရာစုႏွစ္ တဝက္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း (၁) သည္ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီ ယခု တပ္မဟာ (၇) တပ္မဟာမွဴး ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္သူရ ေစာေဂ်ာ္နီ အနီး ကပ္ကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ပုိင္က်ဳံၿမိဳ႕နယ္တြင္လႈပ္ရွားလွ်က္ ေနာတဲခီးရြာ၌ တပ္ခ်ထားသည္။ ထုိစဥ္ကာလ၌ တပ္ခဲြ (၁) သည္ ဗုိလ္ႀကီးဖါးခလုိ ဦးစီး၍ တပ္မဟာ (၄) ဘိတ္၊ ထားဝယ္ခ႐ိုင္၌ တာဝန္သြားယူေနရသည္။ တပ္ခဲြ (၂) အား ဗုိလ္ႀကီးလူးစီ (ဆံုး) ၊ တပ္ခဲြ (၃) အား ဗုိလ္ႀကီးေအာင္လင္း မယ္ပရ တပ္ခဲြ (၄) အားမိမိ၊ တပ္ခဲြ (၅) အားဗုိလ္ႀကီးေဂ်ာ္ျဖဴ (ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဂ်ာ္နီ၏ညီ) စစ္ေၾကာင္းဌာနခ်ဳပ္ တပ္ခဲြအား ဗုိလ္ႀကီးေဒးဝါးတုိ႔အသီးသီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈျပဳထားသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဒုတိယ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ထြန္း(ဆံုး) ျဖစ္ သည္။ တပ္ေရးဗုိလ္ ႀကီး႐ံုးထုိင္မွဴးမွာ ဗုိလ္မွဴးထြန္းႀကိဳင္(ဆံုး) တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။
ကၽြန္ုပ္တုိ႔သည္ တပ္မ (၄၄) ကြပ္ကဲမႈေအာက္ရွိ ခမရ (၃) ႏွင့္ (၅) တပ္ရင္းမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကုိ မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ အကဲ ခတ္လ်က္ရွိသည္။ ကရင္အမိ်ဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္၏ ေျပာက္က်ားစစ္ ပါရဂူတဦးျဖစ္လာႏုိင္ေသာ ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီမွ “က်ေနာ္တုိ႔ ဒီလုိစစ္ေၾကာင္းႀကီးနဲ႔ လႈပ္ရွားေနရင္ ဒီေကာင္ေတြ ဝင္တုိးရဲမွာ မဟုတ္ဘူး”
တပ္အနည္းစုကုိသာျပၿပီး က်န္စစ္ေၾကာင္းကုိ ေျဖာက္ထားမယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ တပ္စိတ္တစိတ္ ပုိင္က်ဳံရန္သူ႔ စခန္းနားကျဖတ္ၿပီး ကစုိ ရြာမွာ အေယာင္ျပမယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနျပမယ္။ စစ္ၾကာင္းက ဒီမွာပဲဲ ခုိေနဦး။ သံုးရက္ေလာက္ခုိၿပီးမွ ညဘက္ ညာမေရာဘက္ ကေန ဖါးကပ္ ကုိဝင္၊ ဟုိေရာက္ရင္ တပ္ခ်၊ ပတ္လည္ ကတုတ္က်င္းတူး၊ ခံစစ္ စီမံခ်က္ခ်၊ က်ေနာ္ ရန္သူကုိ ဒီဘက္ဆဲြေခၚလာမယ္၊ လုပ္႐ုိး လုပ္စဥ္အတုိင္းပဲဲ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္လုိ႔ ေသနတ္မရရင္ ေမာ္ထူး ရမယ္၊ အားလံုးရွင္းလား။”ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ေပးၿပီး တပ္စိတ္ တ စိတ္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္…
ေမာ္ထူး စေကာကရင္ဘာသာျဖင့္ ေဆးေပါလိပ္ျဖစ္သည္။ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္လုိ႔ ရန္သူ႔ေသနတ္မရပါက ႀကိမ္ဒဏ္ ၂၅ ႐ုိက္ခံရမည္၊ တပ္ မွဴးတပ္သားမေရြး က်ခံရမည့္ပစ္ဒဏ္ျဖစ္သည္။ က်ည္ေရာက္ လူေရာက္ စီမံခ်က္ျဖစ္သည္။ တုိက္ပဲြျဖစ္တုိင္း ရန္သူ႔လက္နက္မရပါက တုိက္ပဲြသံုးသပ္ခ်က္မွာ တုိက္ပဲြရွံဳးသည္ဟု သံုးသပ္သည္။ မိမိတပ္မေတာ္ကုိ ရန္သူ႔လက္နက္ျဖင့္ အင္အား ျဖည့္တင္းရမည္ဟူသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္၏ စစ္ေရးေပၚလစီတခုျဖစ္သည္။
စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီသည္ ႏုိင္ငံတကာ စစ္ပါရဂူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ တ႐ုတ္စစ္ပါရဂူ ဖံုသက္ဝုိင္၊ ေမာ္စီတုန္း၊ ငုယင္ဂီယပ္ (ဇပ္)၊ ေခ်ေဂြဗါးရား၊ ေဂ်ာ့ခ်္ ဂရီးဗတ္စ္ (George Grivas) ဆြန္ဇူး၊ ကေလာ့ဇ္ဝစ္၊ လစ္ဒယ္ဟတ္၊ လက္ဝဲသုနရ စသည့္စစ္ပါရဂူမ်ား ၏ သင္ၾကားမႈမ်ားကုိ ဖတ္ခဲ့ဘူး၊ သင္ခဲ့ဘူးျခင္း ရွိမရွိကုိမူ မသိ၊ သို႔ေသာ္ စစ္ေျမျပင္ထက္ေကာင္းေသာ စစ္တကၠသုိလ္မရွိဆုိသည့္ စစ္ ဒႆနကုိ ေကာင္းစြာ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။ တုိက္ပဲြေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာမွ သင္ယူရရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
“ရန္သူကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိးလွည့္စား၊ ျမဴဆြယ္ က်ဳံးသြင္းၿပီး အလွ်င္အျမန္တုိက္”
“တုိက္ပဲြတုိင္း အလစ္အငုိက္ယူ”
“ရန္သူရဲ႕ အားနည္းတဲ့ အပုိင္းကုိတုိက္”
“မႏုိင္ပံုေပၚရင္ အစီအစဥ္ရွိရွိ ဆုတ္” (All warfare is base on deception) ဆုိသည္ “ေျပာက္က်ားစစ္” တုိက္ နည္းဗ်ဴဟာကုိ စစ္သားဘဝက သင္ၾကားမွတ္ယူထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီ တပ္စိတ္တစိတ္ႏွင့္ စတင္လႈပ္ရွားလုိက္သည္ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးကြန္ယက္ကုိ ျဖန္႔ၾကဲထားသည့္ ရန္ သူ႔ ေထာက္လွန္းေရးမ်ားမွ … “ငေပြး ဂေယာင္နီလာ အငယ္တခုနဲ႔ ကစုိ ဘက္ထြက္သြား” ဟူ၍
မွတ္ခ်က္…
ငေပြး၊ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားကုိ နံႏွိမ္ေခၚသည့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ လက္သံုးစကား။ ဂေယာင္၊ ဂငယ္၊ ေဂ်ာ္ စကားေျပာစက္ လွ်ဳိ႕ ဝွက္သေကၤတအေခၚအေဝၚ။
နီလာ၊ နငယ္၊ နီ၊ ဂေယာင္နီလာ ေဂ်ာ္နီအငယ္တခု၊ တပ္စိတ္တစိတ္၊ အလတ္တခု၊ တပ္စုတစု၊ အႀကီးတခု၊ တပ္ခဲြတခဲြကုိဆုိလုိသည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီ ကစုိ ေရာက္ၿပီးအၿငိမ့္ငွားသည္။ ထုိအၿငိမ့္အဖဲြ႔ကုိ ဖါးကပ္ သုိ႔ ေခၚခဲ့ပါၿပီး။ ရန္သူကုိ ဖါးကပ္ သုိ႔ျမဴဆြယ္ ၍ က်ဳံးသြင္းရန္ ေခၚခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ စီမံခ်က္အတုိင္း ညာမေရာ မွတဆင့္ ဖါးကပ္သုိ႔ ည ၉ နာရီတြင္ ေရာက္ ရွိသြားေတာ့သည္။
တပ္ခဲြမ်ား သတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာ၌ ေနရာယူျခင္း၊ ကတုတ္က်င္း တူးျခင္း၊ ပစ္ပုိင္နယ္ ရွာေဖြသတ္မွတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး၊ တပ္ခဲြရွိ ရဲေဘာ္မ်ား တဝက္ပဲြၾကည့္ တဝက္ကင္းခ်ရန္ ညြန္ၾကားလုိက္သည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ငွားလာေသာ အၿငိမ့္အဖဲြ႔သည္ ဖါးကပ္ရြာ၌ စတင္ ကျပလွ်က္ရွိသည္။
ဆုိင္းသံ၊ ဗံုသံက တညံညံ …
ရယ္သံက တေဝါေဝါ …
မင္းသမီး သီခ်င္းသံက တလြင္လြင္ …
ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ညအခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
“ငေပြး ဂေယာင္ နီလာေတာ့ ခုေလာက္ဆုိ မင္းသမီးေတြနဲ႔ လံုးေနေရာေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြကုိ အရွင္ဖမ္းမယ္။ မနက္ဆုိရင္ အတံုးအ႐ံုး အိပ္ကုန္ပါၿပီး၊” လုိ႔ …
ရန္သူ႔တပ္ရင္းမွဴး ယူဆေနမွာျဖစ္တယ္။ စီမံခ်က္သာ မရွိခဲ့ရင္၊ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္အရ ဒီအတုိင္းျဖစ္မွာပါ။
နံနက္ ၉းဝဝ နာရီထုိးပါၿပီး။
“ဒက္၊ ဒက္၊ ဒက္၊ ဒံုး၊ ဂ်ိမ္း၊ ဂြမ္း” ဟူေသာ …
လက္နက္ငယ္၊ လက္နက္ႀကီးမ်ဳိးစံု အသံမ်ားသည္ ဖါးကပ္ရြာကုိ အ႐ုပ္ဆုိး၊ အက်ည္းတန္ သြားေစေတာ့သည္။ ရန္သူသည္ ခတ္စိတ္ စိတ္ ရင္ေဘာင္တန္းပစ္ရင္း၊ ေအာ္ရင္း ခ်ီတက္လာသည္။ မိမိတုိ႔သည္ က်ည္ေရာက္၊ လူေရာက္စနစ္ကုိ တိတိက်က် လုိက္နာလုပ္ ေဆာင္သည္။ က်ည္တေတာင့္၊ ရန္သူတေယာက္၊ ပစ္ပုိင္နယ္ ၂၅ ဂုိက္အေရာက္၊ မိမိ တပ္ခဲြ၊ တပ္စု(၁) ၊ တပ္စိတ္ (၁) မွ တပ္စိတ္ မွဴး တပ္ၾကပ္ မူးမူးေခၚ (ေကာ့နား) ၏ အမ္ဂ်ီ ၄၂ စက္လတ္ စတင္လႈပ္ရွားလုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တပ္စု (၁) တစုလံုး၏ ေသ နတ္မ်ား လႈပ္ရွားပစ္ခတ္ၾကေတာ့သည္။
ရင္ေဘာင္တန္း ခ်ီတက္လာသည့္ ရန္သူ ၈ ေယာက္၊ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္၊ လဲက်ကုန္ေတာ့သည္။ အနည္းငယ္ ၿငီးညဴယံုမွအပ၊ မၾကာခင္ အသက္ထြက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔၏ က်ည္ေရာက္ လူေရာက္စီမံခ်က္ေၾကာင့္ ေသနတ္ေပါက္သည္ႏွွင့္ ဝါရင့္စစ္သည္ေတာ္မ်ား ရန္သူ႔လက္နက္ ၈ လက္ကုိ သြားေရာက္ေကာက္ယူလုိက္ၿပီးျဖစ္သည္။
၉ မမ ဘေရာင္နင္ ပစၥတုိ ၂ လက္၊ ကာဘုိင္ ၁ လက္၊ ဂ်ီ ၃ ၊ ဂ်ီ ၄ ၊ ၅ လက္ သိမ္းပုိက္ရရွိလိုက္သည္။ တုိက္ပဲြကာလ ၁၅ မိနစ္ သာၾကာလုိက္သည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ အသံေကာင္းလား”
စစ္ေၾကာင္းမွဴးမွ မိမိအားေခၚေနသည္။
“တာဖ မွ ေလာကြား၊ အသံ ၅” မိမိျပန္ေျဖသည္။
“အေျခအေနသတင္းပုိ႔”
“ေသနတ္ ၈ လက္ဘဲ ရေသးတယ္၊ ရန္သူ႔ၿငီးသံၾကားေနရတယ္”
“အေကာင္းဆံုးဆက္လုပ္” ရန္
ညြန္ၾကားလုိက္သည္။
မွတ္ခ်က္…
ေလာကြားစစ္ေၾကာင္းမွဴး စကားေျပာစက္အမည္။ တာဖ မိမိစကားေျပာစက္ အမည္။ အသံ ၅ ၊ စက္အသံ အတုိးအက်ယ္အဆင့္၊ ၾကည္လင္ျပတ္သား၊ ရွင္းလင္းမႈ။ ေရွ႕ေျပးတပ္စု ေျခမႈန္းခံလုိက္ရၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ ထိေတြ႔မႈျဖစ္ေနေသာ တပ္ရင္းမွ၄င္း၊ ေဖြးေထာ ႐ူရွိ ပိတ္ဆုိ႔ေရးယူထားေသာ အျခားစစ္ေၾကာင္းမ်ားမွ ၈၁ မမ စိန္ေျပာင္း၊ ၅ မမ ေနာက္ပြင့္ ႐ုိင္ဖယ္၊ ၆ဝ မမ စိန္ေျပာင္း စသည့္ လက္နက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္းအထန္ ပံုေအာပစ္ခတ္လွ်က္ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ဝန္းးက်င္တခုလံုး မဲေမွာင္ေနေတာ့သည္။
တပ္ခဲြ႐ုံးမွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ တပ္ၾကပ္ပုခ်ဳိ ဝမ္းခါ ကက္ဘလူးတုိက္ပဲြတြင္က်ဆံုး၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ပ၊ ရဲေဘာ္အယ္မြီး၊ ရဲေဘာ္ ခင္ေမာင္ဦးတုိ႔သည္ ကတုတ္က်င္းထဲ၌ ရန္သူတက္လာမည္ကုိ သဲသဲမဲမဲၾကည့္ေနသည္။ ပစ္ပုိင္နယ္ ၂၅ ကုိက္ေရာက္မွ ပစ္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ၊ ရန္သူ႔ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္မႈ သတင္းပုိ႔”
ရန္သူသည္ မိမိတုိ႔ စကားေျပာစက္သံကုိ ၾကားျဖတ္ နား ေထာင္ေလ့ရွိေၾကာင္း သိရွိထားသျဖင့္ ရန္သူအား လွည့္စားရန္ လုိအပ္လာ ၿပီးျဖစ္သျဖင့္။
“တာဖ မွ ေလာကြား” အလြန္တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေသာေလသံျဖင့္ …
“ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီး ပစ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ညံ့တယ္ဗ်၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ သင္တန္းသြားတက္ထားတယ္ မသိဘူး၊ ပစ္ရာတျခား၊ ရွရာတျခား ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္ပစ္ေနရင္၊ ဗမာတ ျပည္လံုးကုိ ေရာင္းၿပီးပစ္တာေတာင္ တဦးတေယာက္ မွ ထိမွာမဟုတ္ဘူး” ဟု …
အမွန္မွာ မိမိတပ္ခဲြမွ စစ္သည္တဦး၊ တပ္ခဲြ (၅) မွ စစ္သည္တဦးစီ ဒဏ္ရာအသီးသီးရထားသည္။ မိမိ ရန္သူကုိ လွည့္စားေနမွန္း စစ္ ေၾကာင္းမွဴး သိေနသျဖင့္ …
“ဒါဆုိဘယ္ေလာက္ကြာလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္ရာ
“ကုိက္ ၅ဝဝ ေလာက္ကြာတယ္” ဟု
ရန္သူ႔ ဗ်ဴဟာမွဴးသည္ ၎တုိ႔၏ လက္နက္ႀကီးမ်ားကုိ အေနာက္ဘက္ကုိက္ ၅ဝဝ သုိ႔ ေရြ႕ခုိင္းလုိက္ေတာ့သည္။
“အံုး၊ ဒုိင္း၊ ဂ်ိမ္း၊ ဂြမ္း”
“ေလာကြား မွ တာဖ၊ အေျခအေနဘယ္လုိလဲ”
“တာဖမွ ေလာကြား၊”
အလြန္႐ႈပ္ေထြး ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည့္ ပံုစံျဖင့္
“အေျခအေနမေကာင္းဘူး၊ ထိပ္ေပၚတည့္တည့္ပဲ” ဟုေျဖ လုိက္သည္ႏွင့္ …
ရန္သူဗ်ဴဟာမွဴးမွ …
“ဒီေနရာကုိ မွတ္ပံုတင္ထား၊ အတဲြလုိက္ပစ္၊ ၃ စကၠန္႔တလံုး ပစ္” ဟု
ညြန္ၾကားသံကုိ မိမိတုိ႔ၾကားျဖတ္စက္မွ ၾကား ေနရသည္။ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ား မိမိတုိ႔ေနာက္ဘက္ ကုိက္ ၅ဝဝ ေလာက္သြား က်ေပါက္ကဲြေနသည္ကုိ မိမိႏွင့္ စစ္ေၾကာင္းမွဴးတုိ႔ ျပံဳးေနသည္ကုိ ရန္သူ႔ဗ်ဴဟာမွဴး ျမင္ခဲ့ပါမူ။
ရန္သူ႔ လက္နက္ႀကီးအႏၱရယ္ ကင္းေဝးသြားသည္ႏွင့္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ညည္းညဴေနေသာ ရန္သူအားေခ်ာ့ျမဴ သိမ္းသြင္းေခၚယူရန္၊ ရန္သူ ႏွင့္ အနီးကပ္ ၁ဝ ကုိက္သုိ႔ခ်ည္းကပ္သြားေတာ့သည္။
“ေဟ့ ရဲေဘာ္၊ ဒုိ႔ဆီလာခဲ့” ရန္ ေခၚလုိက္သည္။
“က်ေနာ္လာလုိ႔ မရဘူး၊ ေျခ ေထာက္မွာဒဏ္ရာ ရထားတယ္”
“ဒါဆုိ မင္းေသနတ္ ေရွ႕ခ်ထား” ဟု
ေျပာေျပာဆုိဆုိ မိမိ ကာဘုိင္ေသနတ္အား ၎ထံခ်ိန္ရြယ္ ထားလုိက္သည္။ မိမိအား ရန္သူလွည့္စားေနတာလား၊ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕ လားဆုိေသာသံသယျဖင့္ သတိႀကီးစြာထားၿပီးရန္သူကုိ ၾကည့္ေနသည္။
“က်ေနာ့္ ေသနတ္မရွိေတာ့ဘူး၊ အေဖၚေတြ ယူေျပးသြားၿပီး” ဟု
စစ္ေျမျပင္၌ ယခုလုိ ရန္သူႏွင့္အျပန္အလွန္ စကားေျပာခြင့္ရၿပီးသည္ ႏွင့္ ရန္သူကုိ မိမိတုိ႔ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းႏုိင္ၿပီး ျဖစ္သည္ကုိ သိ လုိက္ပါၿပီ၊
“ဒါဆုိ တြားတက္ခဲ့” ရန္
ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ စစ္ေျမျပင္တ ခုလံုး ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေရွ႕ေျပးတပ္စု ေျခမႈန္းခံလုိက္ရေၾကာင္း ဗ်ဴဟာမွဴးသိေန သည္။ တခုခုေဆာင္ရြက္လာမည္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ဆဲြေန၍မျဖစ္၊ တြားတက္ခဲ့ရန္ မိမိ ညြန္ၾကားခ်က္ကုိ နာခံလုိ႔ထင္သည္၊ ေရွ႕မွရန္ သူ၏ လႈပ္ရွားသံကုိ ၾကားလာသည္။ ေျမႀကီးႏွင့္ ကုိယ္ခႏၶာပြတ္တုိတ္သံကုိၾကားေနသည္၊ တစတစ နီးလာပါၿပီ၊ မိမိကာဘုိင္ ေသနတ္ အားေသျခာစြာခ်ိန္ရြယ္ထားၿပီးၾကည့္လုိက္ရာ…
“အုိး၊ ေျခေထာက္မွာေသြးေတြ၊ ဒဏ္ရာ ရထားပါလား”
ရန္သူကုိ ေဆးကုေပးရန္ လုိအပ္ေနၿပီးျဖစ္၍ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးအား ရြာတြင္းသုိ႔ေခၚသြားရန္ ညြန္ၾကားလုိက္သည္။
“ဒီ ရန္သူကုိရြာထဲ ေခၚသြား၊ ေဆးမွဴး ဆရာသာေလးေဒး က်ေနာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ရြာထဲသုိ႔ေခၚသြားေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာရ ရန္သူသည္ ေသြးထြက္မ်ားလုိ႔ထင္သည္ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ ျဖဴေယာ္ႏွင့္။ က်ည္ကြယ္ရေသာ ထင္းပံုမ်ားၾကား၌ ေဆးမွဴး ဆရာသာေလးေဒး ယခု တပ္ရင္း ၂၄ ဒုတိယတပ္ခဲြမွဴး ဗုိလ္သာေလးေဒးသည္ လုပ္ စရာ ကုိင္စရာမ်ားလုပ္ေနသည္။ ေသြးမ်ားကုိ ေဆးေၾကာေနသည္၊ ေဆးထုိးေပးေနသည္၊ ပတ္တီးစည္းေနသည္၊ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ကုိင္တြယ္ေနသည္။ ကုသေနသည္။ စစ္ေျမျပင္မွာ စစ္သားစုေဆာင္းေရးရွိတယ္၊ ဖမ္းမိရန္သူကုိ မသတ္ရ၊ မႏွိပ္စက္ရ၊ ယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံပါ၊ ဒဏ္ရာရ ရန္သူကုိ ေဆးကုသမႈျပဳပါ ဆုိတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္၏ သံု႔ပန္းေပၚ လစီကုိ က်ေနာ့္ ေဆးမွဴး နားလည္သိရွိထားၿပီး ျဖစ္သည္။
ေဆးမွဴး၏ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ကုသမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာမွ ေသြးတိတ္သြားေတာ့သည္။ ေဆးမွဴးသည္ မိမိအားေမာ့ ၾကည့္ကာ
“ရန္သူအသက္ စုိးရိမ္စရာမရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ အေျခအေနေကာင္းသြားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း”
မ်က္ရိပ္ျပလုိက္သျဖင့္ မိမိဝမ္းသာ မိသည္။ လူသားတေယာက္ကုိ အသက္ရွင္ႏုိင္ေအာင္ ရန္သူမိတ္ေဆြ မခဲြျခားဘဲ စစ္ေျမျပင္မွာ ကယ္ႏုိင္မိသျဖင့္ ဝမ္းသာမိျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတု႔ိ ကရင္တမ်ဳိးသားလံုးကုိ ကၽြန္ျပဳ၊ သတ္ျဖတ္ေနသည့္၊ ရြာဖ်က္၊ မီး႐ွိဳ႕၊ မုဒိန္းက်င့္၊ ေပၚ တာဆဲြ၊ လူမဆန္တဲ့၊ သိကၡာမဲ့တဲ့ အလုပ္ အကုန္လုပ္တဲ့ ရန္သူကုိ ဘာေၾကာင့္ ေဆးကုေပးေနရတာလဲ။
အေျခအေနေကာင္းလာၿပီျဖစ္ေသာ ရန္သူသည္ ဘာေတြ ေတြးေၾကာက္ေနမွန္းမသိ
“အဘ အဘ၊ က်ေနာ္ကုိ သတ္မလား” တဲ့ …
ထုိ အခါသမယ၌ မိမိ ပံုသ႑ာန္သည္ ေတာပုန္းႀကီးစံဖဲ ပံုေပါက္ေနသလားမသိ၊ လူသတ္သမားပံုမ်ား ေပါက္ေနသလားမသိ …
“က်ေနာ္ကုိ သတ္မလား” တဲ့၊
အေမရိကန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝက္စ္မုိးလန္း (West Moland) ယူနီေဖါင္း၊ စစ္ဖိနပ္၊ သံခေမာက္၊ မုတ္ဆိတ္ ပသုိင္းေမြးထူလျဗစ္ႏွင့္ ျဖစ္ ေနသည္။
“မင္းကုိသတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီအထိ ေခၚလာၿပီး ေဆးကုေပးပါ့မလား”။
စစ္သံု႔ပန္း ရန္သူသည္ မိမိအားေၾကာက္ေနပံုရသည္။ ၎တုိ႔တက္ခဲ့ရေသာ အေျခခံစစ္သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ကရင္သူပုန္ေတြဟာ ဆုိးသြမ္းေၾကာင္း၊ ရက္စက္ေၾကာင္း၊ ဖမ္းမိရင္ ဝါးေၾကာျပားနဲ႔လယ္ ပင္းကုိလွီးသတ္ေၾကာင္း၊ ဝက္တုတ္တုတ္ၿပီး ထုတ္မွာဆဲြ၊ ဝါးရင္း တုတ္နဲ႔ ႐ုိက္သတ္ေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး သြားပုတ္ေလလြင့္ ေျပာထားသင္ထားမည္ကုိ သိလုိက္ရသည္။
“သ႔ူကုိသတ္ရင္ ကရင္ျပည္ရလာမွာမွ မဟုတ္တာ”
“သူသတ္၊ ကုိယ္သတ္ဆုိရင္ ဒီအမုန္းသံသရာႀကီး ဘယ္ေတာ့အဆံုး သတ္ေတာ့ မွာလဲ”
“ခုခံစစ္ကုိဆင္ႏြဲေနတဲ့ တုိ႔တပ္မေတာ္ဟာ တုိ႔အမိေျမထဲက်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ရန္သူကုိ
စစ္ေျမျပင္မွာ ေျခမႈန္းရမယ္၊ ဖမ္းမိတဲ့ ရန္ သူ႔စစ္ သံု႔ပန္းကုိ တုိ႔တပ္မေတာ္ရဲ့ သံု႔ပန္းေပၚလစီ အတုိင္းက်င့္သံုးရမယ္၊ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ဘက္စစ္တပ္ဟာ ျပည္ေထာင္စုဘြား ညီေနာင္ ေတြျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား က်ဴးေက်ာ္လာသူေတြမဟုတ္ဘူး၊”
“တုိ႔ညီေႏွာင္မ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျပသနာေတြကုိ စစ္နဲ႔ေျဖရွင္းတဲ့ နည္းပဲရွိသလား။ အျခားနည္း မရွိေတာ့ဘူးလား။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ က ဒီေန႔အထိ စစ္ျဖစ္ေနတယ္၊ သတ္ေနၾကတယ္၊ အပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲေသၾကတယ္”
ေသြးပင္လယ္ထဲလူ႔အေလာင္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္မေကာင္း စြာနဲ႔ ဒဏ္ရာရ ရန္သူကုိၾကည့္ၿပီး လုပ္ကုိင္စရာ မ်ားကုိ ဆက္လုပ္ေတာ့သည္။ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ရန္သူ စိတ္ၿငိမ္သြားေစရန္ …
“ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္သလား” ဟုေမးရာ၊
“ေသာက္တတ္ေၾကာင္း” ေျဖသျဖင့္
ေဆးမွဴးဆရာသာေလးေဒး မွ ညေစ်းကဝယ္လာ ေသာ စီးကရက္တလိပ္ ထုတ္ၿပီး မီးညႇိေပးလုိက္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး စိတ္ၿငိမ္သြားပံုရသျဖင့္၊
“မင္းနာမည္” ေမးလုိက္ရာ၊
“ၾကည္ေအး”
“ကုိယ္ပုိင္အမွတ္”
“၅၆၅ ၅၆၄”
“အဆင့္”
“တပ္သား”
“တပ္ဖဲြ႔”
“မ ၃”
“လူမ်ဳိး”
“ဗမာ” ၎ကုိေမးေနစဥ္ မိမိအေတြး၌
“ဒဏ္ရာရ ရန္သူသည္ မိမိတုိ႔ကရင္လူမ်ဳိးကုိ သတ္ခ်င္လုိ႔၊ မုန္းတီးလုိ႔ စစ္ထဲဝင္ျခင္းမျဖစ္ႏိုင္၊ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ စစ္တပ္ႀကီးစုိးေရး၊ အာဏာတည္ျမဲေရး စနစ္ဆုိးေၾကာင့္ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းနိမ့္က်ၿပီး စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့ ဘဝေရာက္ေနၾကသျဖင့္ စစ္ထဲဝင္လာ ျခင္းျဖစ္မည္”
“အထက္အမိန္႔အရ က်ားတက္ထုိးျခင္း” ျဖစ္မည္။ ေသြးထြက္လြန္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ ျဖဴေယာ္ျဖစ္ေနေသာ တပ္သားၾကည္ေအးကုိၾကည့္ၿပီး၊ မိမိဖခင္ မန္းဘဇန္၏ ၾသဝါဒကုိ ၾကား ေယာင္လာသည္။
“စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူကုိဖမ္းမိရင္ မသတ္ရ၊ မႏွိပ္စက္ရ၊ ေကာင္းစြာဆက္ဆံပါ၊ ဒဏ္ရာနဲ႔ဆုိရင္ေဆးကုေပးပါ”
“စစ္သားစုေဆာင္းေရးဟာ စစ္ေျမျပင္မွာရွိတယ္”
မိမိယံုၾကည္ ကုိးကြယ္တဲ့ သခင္ခရစ္ေတာ္က …
“love your enemy ၏ သင့္ရန္သူကုိခ်စ္ပါ” လုိ႔ သြန္သင္ခဲ့သည္။
မိမိဖခင္ရဲ့သြန္သင္မႈနဲ႔ သခင္ခရစ္ေတာ္ရဲ့ၾသဝါဒကုိ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ ေဖၚခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္ မိမိၾကည္ႏူူးမိသည္။ ထုိအ ခ်ိန္၌ ေသနတ္သံမ်ား ျပန္လည္ေပၚထြက္လာသည္။ တပ္သားၾကည္ေအးအား ေဆးမွဴးႏွင့္ထားခဲ့ၿပီး မိမိတပ္ရွိရာျပန္လာသည္။ တုိက္ ပဲြမ်ားျပင္းထန္စြာ ျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာသည္။ ေသနတ္သံမ်ဳိးစံု ေပၚထြက္လာသည္။ ထိေတြ႔မႈျဖစ္ေနေသာ မ ၃ မွ ၎၊ ေဖြးေထာရူ မွ ပိတ္ဆုိ႔မႈယူထားေသာ မ ၅ မွ လက္နက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စုပံုပစ္ခတ္လာသည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ၊ ကစိုမွာ လ ၂၈ ေရာက္လာ၊ ေနာက္ေၾကာက ပိတ္ဝိုင္းဖို႔ရွိ၊ ဒါေၾကာင့္ အစီအစဥ္အတုိင္းဆက္လုပ္”
ရန္ညြန္ၾကား လာသျဖင့္ လူနာရွိရာသုိ႔ျပန္လာၿပီး၊ မ ၃ တပ္ရင္းမွဴးထံ စာတုိေလးေရးခဲ့သည္။ ၾကည္ေအး စစ္ခံု႐ံုးမေရာက္ရန္ႏွင့္ ေထာင္မက်ရန္ အတြက္
“တပ္သားၾကည္ေအးကုိ ဒဏ္ရာႏွင့္ ဖမ္းမိ၊ ေဆးကုသမႈျပဳခဲ့၊ အသက္အႏၱရယ္ မစိုးရိမ္ရေတာ့၊ မိမိတုိ႔ ဘာေၾကာင့္စစ္တုိက္ေန လဲဆုိတာ နားလည္ပါဗ်ာ” ဟု၊
တပ္ခဲြ (၃) မွ ဗုိလ္ကူေသး က်ဆံုးအား အစီအစဥ္အတုိင္း စတင္ဆုတ္ခြာရန္ ထပ္ဆင့္ညြန္ၾကားလုိက္သည္။ မိမိလည္း ရဲေဘာ္ ၾကည္ ေအးကုိ ထင္းပံုၾကား၌ထားခဲ့ၿပီး အစီအစဥ္အတုိင္း ဖါးအီးသုိ႔ ဆုတ္ခြာလာေတာ့သည္။ မိမိတပ္ခဲြသည္ မ ၃ မွ က်ဆံုး တပ္မွဴးႏွစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ဗုိလ္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္္ ဒုတိယဗုိလ္ ျမင့္ဝင္းၾကဴထံမွ သိမ္းပုိက္ရရွိလုိက္ေသာ ပစၥတုိႏွစ္လက္ႏွင့္ က်န္အျခားလက္နက္ ၆ လက္ ကုိယူေဆာင္၍ စုရပ္သုိ႔ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာေတာ့သည္။
တုိက္ပဲြတပဲြကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အခ်ိန္တုိအတြင္း ရန္သူ႔လက္နက္ ၈ လက္ရရွိ။ မိမိဘက္ ဒဏ္ရာ ၂ ဦး၊ မိမိ က်ည္သံုးစာရင္း ေထာင္ဂဏန္းမွ်သာရွိသည္၊ မိမိေအာင္ပဲြကား ဒဏ္ရာႏွင့္ဖမ္းမိေသာ ရန္သူစစ္သံု႔ပန္းကုိ မိမိတုိ႔တပ္မေတာ္၏ သံု႔ပန္းေပၚလစီကုိ တိ က်စြာက်င့္သံုးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ပိတိျဖစ္ရပါသည္။ အကယ္၍သာ တပ္သားၾကည္ေအးတေယာက္ အသက္ရွင္ေနေသးပါက အမိျပည္ေထာင္စုတဝွမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဝေျပာေရး၊ လူမ်ဳိးစံု ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစ ဟု ဆုေတာင္းလုိက္ပါသည္။
မန္းေရာဘတ္ ဘဇန္
The purpose of the revolutionary war is peace“ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပဲြ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္ သည္” ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ စစ္တုိက္ေနျခင္းသည္ တပါးသူကုိ ကၽြန္ျပဳ၊ အႏုိင္ က်င့္၊ ေစာ္ကားရန္မဟုတ္၊ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရး၊ တန္းတူ ေရး၊ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ရရွိေရးအတြက္ က်ဴးေက်ာ္လာမႈကုိ ခုခံသည့္ တရား ေသာစစ္ပဲြကုိ တုိက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ နံနက္ ၉းဝဝ နာရီ၊ ကရင္ ျပည္နယ္၊ ဖါးအံခ႐ိုင္၊ ပုိင္က်ဳံၿမိဳ႕နယ္ရွိ တပ္မဟာ (၇)၊ တပ္ ရင္း (၁၉)၊ စစ္ေၾကာင္း (၁) တာဝန္က်ရာ စစ္ေဒသတခြင္လံုး ေဟမႏၱေဆာင္းလရာသီ၌ ေဆာင္းႏွင္းျမဴတုိ႔ျဖင့္ ေအးျမေနလင့္ကစား ႏုိင္ငံေရး စစ္ေရးမတည္ၿငိမ္ မေအးခ်မ္းေပ။
တပ္မ (၄၄) ၊ ကြပ္ကဲမႈေအာက္၊ တပ္ရင္းမ်ား၊ ၾကဴပင္ခုတ္ ၾကဴငုတ္မက်န္ ျဖတ္ေလးျဖတ္ ဗ်ဴဟာခင္းလွ်က္ရွိသည္။ ျဖတ္ေလးျဖတ္ ဗ်ဴဟာ လူထုႏွင့္ အဆက္ျဖတ္၊ သတင္းျဖတ္၊ ရိကၡာျဖတ္၊ သတ္ျဖတ္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း၊ တရုပ္ျပည္သိမ္းပုိက္ ေရးစစ္ပဲြကာလ၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား က်င့္သံုးခဲ့သည့္ Three All ေပၚလစီ အတုိင္းျဖစ္သည္။
Kill all အားလံုးသတ္။
Burn all အားလံုးမီးရွိဳ႕။
Destroy all အားလံုးဖ်က္ဆီး တုိ႔ျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ကရင္ျပည္တြင္း၌၎၊ ဘဝတူညီအစ္ကုိေတာ္ လူမ်ဳိး စုမ်ားနယ္ေျမမ်ား၌၄င္း ရန္သူမ်ား ဤအတုိင္း က်င္းသံုးေန သည္မွာ ရာစုႏွစ္ တဝက္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း (၁) သည္ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီ ယခု တပ္မဟာ (၇) တပ္မဟာမွဴး ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္သူရ ေစာေဂ်ာ္နီ အနီး ကပ္ကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ပုိင္က်ဳံၿမိဳ႕နယ္တြင္လႈပ္ရွားလွ်က္ ေနာတဲခီးရြာ၌ တပ္ခ်ထားသည္။ ထုိစဥ္ကာလ၌ တပ္ခဲြ (၁) သည္ ဗုိလ္ႀကီးဖါးခလုိ ဦးစီး၍ တပ္မဟာ (၄) ဘိတ္၊ ထားဝယ္ခ႐ိုင္၌ တာဝန္သြားယူေနရသည္။ တပ္ခဲြ (၂) အား ဗုိလ္ႀကီးလူးစီ (ဆံုး) ၊ တပ္ခဲြ (၃) အား ဗုိလ္ႀကီးေအာင္လင္း မယ္ပရ တပ္ခဲြ (၄) အားမိမိ၊ တပ္ခဲြ (၅) အားဗုိလ္ႀကီးေဂ်ာ္ျဖဴ (ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဂ်ာ္နီ၏ညီ) စစ္ေၾကာင္းဌာနခ်ဳပ္ တပ္ခဲြအား ဗုိလ္ႀကီးေဒးဝါးတုိ႔အသီးသီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈျပဳထားသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဒုတိယ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ထြန္း(ဆံုး) ျဖစ္ သည္။ တပ္ေရးဗုိလ္ ႀကီး႐ံုးထုိင္မွဴးမွာ ဗုိလ္မွဴးထြန္းႀကိဳင္(ဆံုး) တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။
ကၽြန္ုပ္တုိ႔သည္ တပ္မ (၄၄) ကြပ္ကဲမႈေအာက္ရွိ ခမရ (၃) ႏွင့္ (၅) တပ္ရင္းမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကုိ မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ အကဲ ခတ္လ်က္ရွိသည္။ ကရင္အမိ်ဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္၏ ေျပာက္က်ားစစ္ ပါရဂူတဦးျဖစ္လာႏုိင္ေသာ ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီမွ “က်ေနာ္တုိ႔ ဒီလုိစစ္ေၾကာင္းႀကီးနဲ႔ လႈပ္ရွားေနရင္ ဒီေကာင္ေတြ ဝင္တုိးရဲမွာ မဟုတ္ဘူး”
တပ္အနည္းစုကုိသာျပၿပီး က်န္စစ္ေၾကာင္းကုိ ေျဖာက္ထားမယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ တပ္စိတ္တစိတ္ ပုိင္က်ဳံရန္သူ႔ စခန္းနားကျဖတ္ၿပီး ကစုိ ရြာမွာ အေယာင္ျပမယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနျပမယ္။ စစ္ၾကာင္းက ဒီမွာပဲဲ ခုိေနဦး။ သံုးရက္ေလာက္ခုိၿပီးမွ ညဘက္ ညာမေရာဘက္ ကေန ဖါးကပ္ ကုိဝင္၊ ဟုိေရာက္ရင္ တပ္ခ်၊ ပတ္လည္ ကတုတ္က်င္းတူး၊ ခံစစ္ စီမံခ်က္ခ်၊ က်ေနာ္ ရန္သူကုိ ဒီဘက္ဆဲြေခၚလာမယ္၊ လုပ္႐ုိး လုပ္စဥ္အတုိင္းပဲဲ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္လုိ႔ ေသနတ္မရရင္ ေမာ္ထူး ရမယ္၊ အားလံုးရွင္းလား။”ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ေပးၿပီး တပ္စိတ္ တ စိတ္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္…
ေမာ္ထူး စေကာကရင္ဘာသာျဖင့္ ေဆးေပါလိပ္ျဖစ္သည္။ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္လုိ႔ ရန္သူ႔ေသနတ္မရပါက ႀကိမ္ဒဏ္ ၂၅ ႐ုိက္ခံရမည္၊ တပ္ မွဴးတပ္သားမေရြး က်ခံရမည့္ပစ္ဒဏ္ျဖစ္သည္။ က်ည္ေရာက္ လူေရာက္ စီမံခ်က္ျဖစ္သည္။ တုိက္ပဲြျဖစ္တုိင္း ရန္သူ႔လက္နက္မရပါက တုိက္ပဲြသံုးသပ္ခ်က္မွာ တုိက္ပဲြရွံဳးသည္ဟု သံုးသပ္သည္။ မိမိတပ္မေတာ္ကုိ ရန္သူ႔လက္နက္ျဖင့္ အင္အား ျဖည့္တင္းရမည္ဟူသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္၏ စစ္ေရးေပၚလစီတခုျဖစ္သည္။
စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီသည္ ႏုိင္ငံတကာ စစ္ပါရဂူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ တ႐ုတ္စစ္ပါရဂူ ဖံုသက္ဝုိင္၊ ေမာ္စီတုန္း၊ ငုယင္ဂီယပ္ (ဇပ္)၊ ေခ်ေဂြဗါးရား၊ ေဂ်ာ့ခ်္ ဂရီးဗတ္စ္ (George Grivas) ဆြန္ဇူး၊ ကေလာ့ဇ္ဝစ္၊ လစ္ဒယ္ဟတ္၊ လက္ဝဲသုနရ စသည့္စစ္ပါရဂူမ်ား ၏ သင္ၾကားမႈမ်ားကုိ ဖတ္ခဲ့ဘူး၊ သင္ခဲ့ဘူးျခင္း ရွိမရွိကုိမူ မသိ၊ သို႔ေသာ္ စစ္ေျမျပင္ထက္ေကာင္းေသာ စစ္တကၠသုိလ္မရွိဆုိသည့္ စစ္ ဒႆနကုိ ေကာင္းစြာ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။ တုိက္ပဲြေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာမွ သင္ယူရရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
“ရန္သူကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိးလွည့္စား၊ ျမဴဆြယ္ က်ဳံးသြင္းၿပီး အလွ်င္အျမန္တုိက္”
“တုိက္ပဲြတုိင္း အလစ္အငုိက္ယူ”
“ရန္သူရဲ႕ အားနည္းတဲ့ အပုိင္းကုိတုိက္”
“မႏုိင္ပံုေပၚရင္ အစီအစဥ္ရွိရွိ ဆုတ္” (All warfare is base on deception) ဆုိသည္ “ေျပာက္က်ားစစ္” တုိက္ နည္းဗ်ဴဟာကုိ စစ္သားဘဝက သင္ၾကားမွတ္ယူထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီ တပ္စိတ္တစိတ္ႏွင့္ စတင္လႈပ္ရွားလုိက္သည္ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးကြန္ယက္ကုိ ျဖန္႔ၾကဲထားသည့္ ရန္ သူ႔ ေထာက္လွန္းေရးမ်ားမွ … “ငေပြး ဂေယာင္နီလာ အငယ္တခုနဲ႔ ကစုိ ဘက္ထြက္သြား” ဟူ၍
မွတ္ခ်က္…
ငေပြး၊ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားကုိ နံႏွိမ္ေခၚသည့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ လက္သံုးစကား။ ဂေယာင္၊ ဂငယ္၊ ေဂ်ာ္ စကားေျပာစက္ လွ်ဳိ႕ ဝွက္သေကၤတအေခၚအေဝၚ။
နီလာ၊ နငယ္၊ နီ၊ ဂေယာင္နီလာ ေဂ်ာ္နီအငယ္တခု၊ တပ္စိတ္တစိတ္၊ အလတ္တခု၊ တပ္စုတစု၊ အႀကီးတခု၊ တပ္ခဲြတခဲြကုိဆုိလုိသည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးေဂ်ာ္နီ ကစုိ ေရာက္ၿပီးအၿငိမ့္ငွားသည္။ ထုိအၿငိမ့္အဖဲြ႔ကုိ ဖါးကပ္ သုိ႔ ေခၚခဲ့ပါၿပီး။ ရန္သူကုိ ဖါးကပ္ သုိ႔ျမဴဆြယ္ ၍ က်ဳံးသြင္းရန္ ေခၚခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ စီမံခ်က္အတုိင္း ညာမေရာ မွတဆင့္ ဖါးကပ္သုိ႔ ည ၉ နာရီတြင္ ေရာက္ ရွိသြားေတာ့သည္။
တပ္ခဲြမ်ား သတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာ၌ ေနရာယူျခင္း၊ ကတုတ္က်င္း တူးျခင္း၊ ပစ္ပုိင္နယ္ ရွာေဖြသတ္မွတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး၊ တပ္ခဲြရွိ ရဲေဘာ္မ်ား တဝက္ပဲြၾကည့္ တဝက္ကင္းခ်ရန္ ညြန္ၾကားလုိက္သည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ငွားလာေသာ အၿငိမ့္အဖဲြ႔သည္ ဖါးကပ္ရြာ၌ စတင္ ကျပလွ်က္ရွိသည္။
ဆုိင္းသံ၊ ဗံုသံက တညံညံ …
ရယ္သံက တေဝါေဝါ …
မင္းသမီး သီခ်င္းသံက တလြင္လြင္ …
ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ညအခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
“ငေပြး ဂေယာင္ နီလာေတာ့ ခုေလာက္ဆုိ မင္းသမီးေတြနဲ႔ လံုးေနေရာေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြကုိ အရွင္ဖမ္းမယ္။ မနက္ဆုိရင္ အတံုးအ႐ံုး အိပ္ကုန္ပါၿပီး၊” လုိ႔ …
ရန္သူ႔တပ္ရင္းမွဴး ယူဆေနမွာျဖစ္တယ္။ စီမံခ်က္သာ မရွိခဲ့ရင္၊ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္အရ ဒီအတုိင္းျဖစ္မွာပါ။
နံနက္ ၉းဝဝ နာရီထုိးပါၿပီး။
“ဒက္၊ ဒက္၊ ဒက္၊ ဒံုး၊ ဂ်ိမ္း၊ ဂြမ္း” ဟူေသာ …
လက္နက္ငယ္၊ လက္နက္ႀကီးမ်ဳိးစံု အသံမ်ားသည္ ဖါးကပ္ရြာကုိ အ႐ုပ္ဆုိး၊ အက်ည္းတန္ သြားေစေတာ့သည္။ ရန္သူသည္ ခတ္စိတ္ စိတ္ ရင္ေဘာင္တန္းပစ္ရင္း၊ ေအာ္ရင္း ခ်ီတက္လာသည္။ မိမိတုိ႔သည္ က်ည္ေရာက္၊ လူေရာက္စနစ္ကုိ တိတိက်က် လုိက္နာလုပ္ ေဆာင္သည္။ က်ည္တေတာင့္၊ ရန္သူတေယာက္၊ ပစ္ပုိင္နယ္ ၂၅ ဂုိက္အေရာက္၊ မိမိ တပ္ခဲြ၊ တပ္စု(၁) ၊ တပ္စိတ္ (၁) မွ တပ္စိတ္ မွဴး တပ္ၾကပ္ မူးမူးေခၚ (ေကာ့နား) ၏ အမ္ဂ်ီ ၄၂ စက္လတ္ စတင္လႈပ္ရွားလုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တပ္စု (၁) တစုလံုး၏ ေသ နတ္မ်ား လႈပ္ရွားပစ္ခတ္ၾကေတာ့သည္။
ရင္ေဘာင္တန္း ခ်ီတက္လာသည့္ ရန္သူ ၈ ေယာက္၊ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္၊ လဲက်ကုန္ေတာ့သည္။ အနည္းငယ္ ၿငီးညဴယံုမွအပ၊ မၾကာခင္ အသက္ထြက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔၏ က်ည္ေရာက္ လူေရာက္စီမံခ်က္ေၾကာင့္ ေသနတ္ေပါက္သည္ႏွွင့္ ဝါရင့္စစ္သည္ေတာ္မ်ား ရန္သူ႔လက္နက္ ၈ လက္ကုိ သြားေရာက္ေကာက္ယူလုိက္ၿပီးျဖစ္သည္။
၉ မမ ဘေရာင္နင္ ပစၥတုိ ၂ လက္၊ ကာဘုိင္ ၁ လက္၊ ဂ်ီ ၃ ၊ ဂ်ီ ၄ ၊ ၅ လက္ သိမ္းပုိက္ရရွိလိုက္သည္။ တုိက္ပဲြကာလ ၁၅ မိနစ္ သာၾကာလုိက္သည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ အသံေကာင္းလား”
စစ္ေၾကာင္းမွဴးမွ မိမိအားေခၚေနသည္။
“တာဖ မွ ေလာကြား၊ အသံ ၅” မိမိျပန္ေျဖသည္။
“အေျခအေနသတင္းပုိ႔”
“ေသနတ္ ၈ လက္ဘဲ ရေသးတယ္၊ ရန္သူ႔ၿငီးသံၾကားေနရတယ္”
“အေကာင္းဆံုးဆက္လုပ္” ရန္
ညြန္ၾကားလုိက္သည္။
မွတ္ခ်က္…
ေလာကြားစစ္ေၾကာင္းမွဴး စကားေျပာစက္အမည္။ တာဖ မိမိစကားေျပာစက္ အမည္။ အသံ ၅ ၊ စက္အသံ အတုိးအက်ယ္အဆင့္၊ ၾကည္လင္ျပတ္သား၊ ရွင္းလင္းမႈ။ ေရွ႕ေျပးတပ္စု ေျခမႈန္းခံလုိက္ရၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ ထိေတြ႔မႈျဖစ္ေနေသာ တပ္ရင္းမွ၄င္း၊ ေဖြးေထာ ႐ူရွိ ပိတ္ဆုိ႔ေရးယူထားေသာ အျခားစစ္ေၾကာင္းမ်ားမွ ၈၁ မမ စိန္ေျပာင္း၊ ၅ မမ ေနာက္ပြင့္ ႐ုိင္ဖယ္၊ ၆ဝ မမ စိန္ေျပာင္း စသည့္ လက္နက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္းအထန္ ပံုေအာပစ္ခတ္လွ်က္ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ဝန္းးက်င္တခုလံုး မဲေမွာင္ေနေတာ့သည္။
တပ္ခဲြ႐ုံးမွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ တပ္ၾကပ္ပုခ်ဳိ ဝမ္းခါ ကက္ဘလူးတုိက္ပဲြတြင္က်ဆံုး၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ပ၊ ရဲေဘာ္အယ္မြီး၊ ရဲေဘာ္ ခင္ေမာင္ဦးတုိ႔သည္ ကတုတ္က်င္းထဲ၌ ရန္သူတက္လာမည္ကုိ သဲသဲမဲမဲၾကည့္ေနသည္။ ပစ္ပုိင္နယ္ ၂၅ ကုိက္ေရာက္မွ ပစ္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ၊ ရန္သူ႔ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္မႈ သတင္းပုိ႔”
ရန္သူသည္ မိမိတုိ႔ စကားေျပာစက္သံကုိ ၾကားျဖတ္ နား ေထာင္ေလ့ရွိေၾကာင္း သိရွိထားသျဖင့္ ရန္သူအား လွည့္စားရန္ လုိအပ္လာ ၿပီးျဖစ္သျဖင့္။
“တာဖ မွ ေလာကြား” အလြန္တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေသာေလသံျဖင့္ …
“ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီး ပစ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ညံ့တယ္ဗ်၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ သင္တန္းသြားတက္ထားတယ္ မသိဘူး၊ ပစ္ရာတျခား၊ ရွရာတျခား ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီအတုိင္းသာ ဆက္ပစ္ေနရင္၊ ဗမာတ ျပည္လံုးကုိ ေရာင္းၿပီးပစ္တာေတာင္ တဦးတေယာက္ မွ ထိမွာမဟုတ္ဘူး” ဟု …
အမွန္မွာ မိမိတပ္ခဲြမွ စစ္သည္တဦး၊ တပ္ခဲြ (၅) မွ စစ္သည္တဦးစီ ဒဏ္ရာအသီးသီးရထားသည္။ မိမိ ရန္သူကုိ လွည့္စားေနမွန္း စစ္ ေၾကာင္းမွဴး သိေနသျဖင့္ …
“ဒါဆုိဘယ္ေလာက္ကြာလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္ရာ
“ကုိက္ ၅ဝဝ ေလာက္ကြာတယ္” ဟု
ရန္သူ႔ ဗ်ဴဟာမွဴးသည္ ၎တုိ႔၏ လက္နက္ႀကီးမ်ားကုိ အေနာက္ဘက္ကုိက္ ၅ဝဝ သုိ႔ ေရြ႕ခုိင္းလုိက္ေတာ့သည္။
“အံုး၊ ဒုိင္း၊ ဂ်ိမ္း၊ ဂြမ္း”
“ေလာကြား မွ တာဖ၊ အေျခအေနဘယ္လုိလဲ”
“တာဖမွ ေလာကြား၊”
အလြန္႐ႈပ္ေထြး ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည့္ ပံုစံျဖင့္
“အေျခအေနမေကာင္းဘူး၊ ထိပ္ေပၚတည့္တည့္ပဲ” ဟုေျဖ လုိက္သည္ႏွင့္ …
ရန္သူဗ်ဴဟာမွဴးမွ …
“ဒီေနရာကုိ မွတ္ပံုတင္ထား၊ အတဲြလုိက္ပစ္၊ ၃ စကၠန္႔တလံုး ပစ္” ဟု
ညြန္ၾကားသံကုိ မိမိတုိ႔ၾကားျဖတ္စက္မွ ၾကား ေနရသည္။ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက်ည္မ်ား မိမိတုိ႔ေနာက္ဘက္ ကုိက္ ၅ဝဝ ေလာက္သြား က်ေပါက္ကဲြေနသည္ကုိ မိမိႏွင့္ စစ္ေၾကာင္းမွဴးတုိ႔ ျပံဳးေနသည္ကုိ ရန္သူ႔ဗ်ဴဟာမွဴး ျမင္ခဲ့ပါမူ။
ရန္သူ႔ လက္နက္ႀကီးအႏၱရယ္ ကင္းေဝးသြားသည္ႏွင့္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ညည္းညဴေနေသာ ရန္သူအားေခ်ာ့ျမဴ သိမ္းသြင္းေခၚယူရန္၊ ရန္သူ ႏွင့္ အနီးကပ္ ၁ဝ ကုိက္သုိ႔ခ်ည္းကပ္သြားေတာ့သည္။
“ေဟ့ ရဲေဘာ္၊ ဒုိ႔ဆီလာခဲ့” ရန္ ေခၚလုိက္သည္။
“က်ေနာ္လာလုိ႔ မရဘူး၊ ေျခ ေထာက္မွာဒဏ္ရာ ရထားတယ္”
“ဒါဆုိ မင္းေသနတ္ ေရွ႕ခ်ထား” ဟု
ေျပာေျပာဆုိဆုိ မိမိ ကာဘုိင္ေသနတ္အား ၎ထံခ်ိန္ရြယ္ ထားလုိက္သည္။ မိမိအား ရန္သူလွည့္စားေနတာလား၊ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕ လားဆုိေသာသံသယျဖင့္ သတိႀကီးစြာထားၿပီးရန္သူကုိ ၾကည့္ေနသည္။
“က်ေနာ့္ ေသနတ္မရွိေတာ့ဘူး၊ အေဖၚေတြ ယူေျပးသြားၿပီး” ဟု
စစ္ေျမျပင္၌ ယခုလုိ ရန္သူႏွင့္အျပန္အလွန္ စကားေျပာခြင့္ရၿပီးသည္ ႏွင့္ ရန္သူကုိ မိမိတုိ႔ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းႏုိင္ၿပီး ျဖစ္သည္ကုိ သိ လုိက္ပါၿပီ၊
“ဒါဆုိ တြားတက္ခဲ့” ရန္
ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ စစ္ေျမျပင္တ ခုလံုး ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေရွ႕ေျပးတပ္စု ေျခမႈန္းခံလုိက္ရေၾကာင္း ဗ်ဴဟာမွဴးသိေန သည္။ တခုခုေဆာင္ရြက္လာမည္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ဆဲြေန၍မျဖစ္၊ တြားတက္ခဲ့ရန္ မိမိ ညြန္ၾကားခ်က္ကုိ နာခံလုိ႔ထင္သည္၊ ေရွ႕မွရန္ သူ၏ လႈပ္ရွားသံကုိ ၾကားလာသည္။ ေျမႀကီးႏွင့္ ကုိယ္ခႏၶာပြတ္တုိတ္သံကုိၾကားေနသည္၊ တစတစ နီးလာပါၿပီ၊ မိမိကာဘုိင္ ေသနတ္ အားေသျခာစြာခ်ိန္ရြယ္ထားၿပီးၾကည့္လုိက္ရာ…
“အုိး၊ ေျခေထာက္မွာေသြးေတြ၊ ဒဏ္ရာ ရထားပါလား”
ရန္သူကုိ ေဆးကုေပးရန္ လုိအပ္ေနၿပီးျဖစ္၍ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးအား ရြာတြင္းသုိ႔ေခၚသြားရန္ ညြန္ၾကားလုိက္သည္။
“ဒီ ရန္သူကုိရြာထဲ ေခၚသြား၊ ေဆးမွဴး ဆရာသာေလးေဒး က်ေနာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ရြာထဲသုိ႔ေခၚသြားေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာရ ရန္သူသည္ ေသြးထြက္မ်ားလုိ႔ထင္သည္ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ ျဖဴေယာ္ႏွင့္။ က်ည္ကြယ္ရေသာ ထင္းပံုမ်ားၾကား၌ ေဆးမွဴး ဆရာသာေလးေဒး ယခု တပ္ရင္း ၂၄ ဒုတိယတပ္ခဲြမွဴး ဗုိလ္သာေလးေဒးသည္ လုပ္ စရာ ကုိင္စရာမ်ားလုပ္ေနသည္။ ေသြးမ်ားကုိ ေဆးေၾကာေနသည္၊ ေဆးထုိးေပးေနသည္၊ ပတ္တီးစည္းေနသည္၊ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ကုိင္တြယ္ေနသည္။ ကုသေနသည္။ စစ္ေျမျပင္မွာ စစ္သားစုေဆာင္းေရးရွိတယ္၊ ဖမ္းမိရန္သူကုိ မသတ္ရ၊ မႏွိပ္စက္ရ၊ ယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံပါ၊ ဒဏ္ရာရ ရန္သူကုိ ေဆးကုသမႈျပဳပါ ဆုိတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္၏ သံု႔ပန္းေပၚ လစီကုိ က်ေနာ့္ ေဆးမွဴး နားလည္သိရွိထားၿပီး ျဖစ္သည္။
ေဆးမွဴး၏ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ကုသမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာမွ ေသြးတိတ္သြားေတာ့သည္။ ေဆးမွဴးသည္ မိမိအားေမာ့ ၾကည့္ကာ
“ရန္သူအသက္ စုိးရိမ္စရာမရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ အေျခအေနေကာင္းသြားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း”
မ်က္ရိပ္ျပလုိက္သျဖင့္ မိမိဝမ္းသာ မိသည္။ လူသားတေယာက္ကုိ အသက္ရွင္ႏုိင္ေအာင္ ရန္သူမိတ္ေဆြ မခဲြျခားဘဲ စစ္ေျမျပင္မွာ ကယ္ႏုိင္မိသျဖင့္ ဝမ္းသာမိျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတု႔ိ ကရင္တမ်ဳိးသားလံုးကုိ ကၽြန္ျပဳ၊ သတ္ျဖတ္ေနသည့္၊ ရြာဖ်က္၊ မီး႐ွိဳ႕၊ မုဒိန္းက်င့္၊ ေပၚ တာဆဲြ၊ လူမဆန္တဲ့၊ သိကၡာမဲ့တဲ့ အလုပ္ အကုန္လုပ္တဲ့ ရန္သူကုိ ဘာေၾကာင့္ ေဆးကုေပးေနရတာလဲ။
အေျခအေနေကာင္းလာၿပီျဖစ္ေသာ ရန္သူသည္ ဘာေတြ ေတြးေၾကာက္ေနမွန္းမသိ
“အဘ အဘ၊ က်ေနာ္ကုိ သတ္မလား” တဲ့ …
ထုိ အခါသမယ၌ မိမိ ပံုသ႑ာန္သည္ ေတာပုန္းႀကီးစံဖဲ ပံုေပါက္ေနသလားမသိ၊ လူသတ္သမားပံုမ်ား ေပါက္ေနသလားမသိ …
“က်ေနာ္ကုိ သတ္မလား” တဲ့၊
အေမရိကန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝက္စ္မုိးလန္း (West Moland) ယူနီေဖါင္း၊ စစ္ဖိနပ္၊ သံခေမာက္၊ မုတ္ဆိတ္ ပသုိင္းေမြးထူလျဗစ္ႏွင့္ ျဖစ္ ေနသည္။
“မင္းကုိသတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီအထိ ေခၚလာၿပီး ေဆးကုေပးပါ့မလား”။
စစ္သံု႔ပန္း ရန္သူသည္ မိမိအားေၾကာက္ေနပံုရသည္။ ၎တုိ႔တက္ခဲ့ရေသာ အေျခခံစစ္သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ကရင္သူပုန္ေတြဟာ ဆုိးသြမ္းေၾကာင္း၊ ရက္စက္ေၾကာင္း၊ ဖမ္းမိရင္ ဝါးေၾကာျပားနဲ႔လယ္ ပင္းကုိလွီးသတ္ေၾကာင္း၊ ဝက္တုတ္တုတ္ၿပီး ထုတ္မွာဆဲြ၊ ဝါးရင္း တုတ္နဲ႔ ႐ုိက္သတ္ေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး သြားပုတ္ေလလြင့္ ေျပာထားသင္ထားမည္ကုိ သိလုိက္ရသည္။
“သ႔ူကုိသတ္ရင္ ကရင္ျပည္ရလာမွာမွ မဟုတ္တာ”
“သူသတ္၊ ကုိယ္သတ္ဆုိရင္ ဒီအမုန္းသံသရာႀကီး ဘယ္ေတာ့အဆံုး သတ္ေတာ့ မွာလဲ”
“ခုခံစစ္ကုိဆင္ႏြဲေနတဲ့ တုိ႔တပ္မေတာ္ဟာ တုိ႔အမိေျမထဲက်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ရန္သူကုိ
စစ္ေျမျပင္မွာ ေျခမႈန္းရမယ္၊ ဖမ္းမိတဲ့ ရန္ သူ႔စစ္ သံု႔ပန္းကုိ တုိ႔တပ္မေတာ္ရဲ့ သံု႔ပန္းေပၚလစီ အတုိင္းက်င့္သံုးရမယ္၊ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ဘက္စစ္တပ္ဟာ ျပည္ေထာင္စုဘြား ညီေနာင္ ေတြျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား က်ဴးေက်ာ္လာသူေတြမဟုတ္ဘူး၊”
“တုိ႔ညီေႏွာင္မ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျပသနာေတြကုိ စစ္နဲ႔ေျဖရွင္းတဲ့ နည္းပဲရွိသလား။ အျခားနည္း မရွိေတာ့ဘူးလား။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ က ဒီေန႔အထိ စစ္ျဖစ္ေနတယ္၊ သတ္ေနၾကတယ္၊ အပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲေသၾကတယ္”
ေသြးပင္လယ္ထဲလူ႔အေလာင္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္မေကာင္း စြာနဲ႔ ဒဏ္ရာရ ရန္သူကုိၾကည့္ၿပီး လုပ္ကုိင္စရာ မ်ားကုိ ဆက္လုပ္ေတာ့သည္။ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ရန္သူ စိတ္ၿငိမ္သြားေစရန္ …
“ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္သလား” ဟုေမးရာ၊
“ေသာက္တတ္ေၾကာင္း” ေျဖသျဖင့္
ေဆးမွဴးဆရာသာေလးေဒး မွ ညေစ်းကဝယ္လာ ေသာ စီးကရက္တလိပ္ ထုတ္ၿပီး မီးညႇိေပးလုိက္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး စိတ္ၿငိမ္သြားပံုရသျဖင့္၊
“မင္းနာမည္” ေမးလုိက္ရာ၊
“ၾကည္ေအး”
“ကုိယ္ပုိင္အမွတ္”
“၅၆၅ ၅၆၄”
“အဆင့္”
“တပ္သား”
“တပ္ဖဲြ႔”
“မ ၃”
“လူမ်ဳိး”
“ဗမာ” ၎ကုိေမးေနစဥ္ မိမိအေတြး၌
“ဒဏ္ရာရ ရန္သူသည္ မိမိတုိ႔ကရင္လူမ်ဳိးကုိ သတ္ခ်င္လုိ႔၊ မုန္းတီးလုိ႔ စစ္ထဲဝင္ျခင္းမျဖစ္ႏိုင္၊ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ စစ္တပ္ႀကီးစုိးေရး၊ အာဏာတည္ျမဲေရး စနစ္ဆုိးေၾကာင့္ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းနိမ့္က်ၿပီး စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့ ဘဝေရာက္ေနၾကသျဖင့္ စစ္ထဲဝင္လာ ျခင္းျဖစ္မည္”
“အထက္အမိန္႔အရ က်ားတက္ထုိးျခင္း” ျဖစ္မည္။ ေသြးထြက္လြန္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ ျဖဴေယာ္ျဖစ္ေနေသာ တပ္သားၾကည္ေအးကုိၾကည့္ၿပီး၊ မိမိဖခင္ မန္းဘဇန္၏ ၾသဝါဒကုိ ၾကား ေယာင္လာသည္။
“စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူကုိဖမ္းမိရင္ မသတ္ရ၊ မႏွိပ္စက္ရ၊ ေကာင္းစြာဆက္ဆံပါ၊ ဒဏ္ရာနဲ႔ဆုိရင္ေဆးကုေပးပါ”
“စစ္သားစုေဆာင္းေရးဟာ စစ္ေျမျပင္မွာရွိတယ္”
မိမိယံုၾကည္ ကုိးကြယ္တဲ့ သခင္ခရစ္ေတာ္က …
“love your enemy ၏ သင့္ရန္သူကုိခ်စ္ပါ” လုိ႔ သြန္သင္ခဲ့သည္။
မိမိဖခင္ရဲ့သြန္သင္မႈနဲ႔ သခင္ခရစ္ေတာ္ရဲ့ၾသဝါဒကုိ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ ေဖၚခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္ မိမိၾကည္ႏူူးမိသည္။ ထုိအ ခ်ိန္၌ ေသနတ္သံမ်ား ျပန္လည္ေပၚထြက္လာသည္။ တပ္သားၾကည္ေအးအား ေဆးမွဴးႏွင့္ထားခဲ့ၿပီး မိမိတပ္ရွိရာျပန္လာသည္။ တုိက္ ပဲြမ်ားျပင္းထန္စြာ ျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာသည္။ ေသနတ္သံမ်ဳိးစံု ေပၚထြက္လာသည္။ ထိေတြ႔မႈျဖစ္ေနေသာ မ ၃ မွ ၎၊ ေဖြးေထာရူ မွ ပိတ္ဆုိ႔မႈယူထားေသာ မ ၅ မွ လက္နက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စုပံုပစ္ခတ္လာသည္။
“ေလာကြားမွ တာဖ၊ ကစိုမွာ လ ၂၈ ေရာက္လာ၊ ေနာက္ေၾကာက ပိတ္ဝိုင္းဖို႔ရွိ၊ ဒါေၾကာင့္ အစီအစဥ္အတုိင္းဆက္လုပ္”
ရန္ညြန္ၾကား လာသျဖင့္ လူနာရွိရာသုိ႔ျပန္လာၿပီး၊ မ ၃ တပ္ရင္းမွဴးထံ စာတုိေလးေရးခဲ့သည္။ ၾကည္ေအး စစ္ခံု႐ံုးမေရာက္ရန္ႏွင့္ ေထာင္မက်ရန္ အတြက္
“တပ္သားၾကည္ေအးကုိ ဒဏ္ရာႏွင့္ ဖမ္းမိ၊ ေဆးကုသမႈျပဳခဲ့၊ အသက္အႏၱရယ္ မစိုးရိမ္ရေတာ့၊ မိမိတုိ႔ ဘာေၾကာင့္စစ္တုိက္ေန လဲဆုိတာ နားလည္ပါဗ်ာ” ဟု၊
တပ္ခဲြ (၃) မွ ဗုိလ္ကူေသး က်ဆံုးအား အစီအစဥ္အတုိင္း စတင္ဆုတ္ခြာရန္ ထပ္ဆင့္ညြန္ၾကားလုိက္သည္။ မိမိလည္း ရဲေဘာ္ ၾကည္ ေအးကုိ ထင္းပံုၾကား၌ထားခဲ့ၿပီး အစီအစဥ္အတုိင္း ဖါးအီးသုိ႔ ဆုတ္ခြာလာေတာ့သည္။ မိမိတပ္ခဲြသည္ မ ၃ မွ က်ဆံုး တပ္မွဴးႏွစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ဗုိလ္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္္ ဒုတိယဗုိလ္ ျမင့္ဝင္းၾကဴထံမွ သိမ္းပုိက္ရရွိလုိက္ေသာ ပစၥတုိႏွစ္လက္ႏွင့္ က်န္အျခားလက္နက္ ၆ လက္ ကုိယူေဆာင္၍ စုရပ္သုိ႔ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာေတာ့သည္။
တုိက္ပဲြတပဲြကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ အခ်ိန္တုိအတြင္း ရန္သူ႔လက္နက္ ၈ လက္ရရွိ။ မိမိဘက္ ဒဏ္ရာ ၂ ဦး၊ မိမိ က်ည္သံုးစာရင္း ေထာင္ဂဏန္းမွ်သာရွိသည္၊ မိမိေအာင္ပဲြကား ဒဏ္ရာႏွင့္ဖမ္းမိေသာ ရန္သူစစ္သံု႔ပန္းကုိ မိမိတုိ႔တပ္မေတာ္၏ သံု႔ပန္းေပၚလစီကုိ တိ က်စြာက်င့္သံုးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ပိတိျဖစ္ရပါသည္။ အကယ္၍သာ တပ္သားၾကည္ေအးတေယာက္ အသက္ရွင္ေနေသးပါက အမိျပည္ေထာင္စုတဝွမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဝေျပာေရး၊ လူမ်ဳိးစံု ေသြးစည္းခ်စ္ၾကည္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစ ဟု ဆုေတာင္းလုိက္ပါသည္။
မန္းေရာဘတ္ ဘဇန္
No comments:
Post a Comment
mr.kyaingtun@gmail.com