ဟန္လင္းေရးသားသည္။
ၾသဂုတ္ ၂၀၁၂
ကြၽန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ ဘ၀ကုိအလြယ္တကူျဖင့္ ျဖတ္သန္းရင္း အိပ္မက္မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရေပသည္။
ထုိအေျပာင္းအလဲမွာ ထုိင္းႏိုင္ငံ၊ မဲေဆာက္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္း တစ္ခုမွာေရာက္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ဦးေလး၀မ္းကြဲ (အေမရိက တြင္ ေနထုိင္သူ)ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရၿပီး ၄င္း၏လမ္းၫႊန္မႈျဖင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမွတစ္ဆင့္ အေမရိကသုိ႔သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနသူ ျဖစ္ သည္။ ေဒၚေလးကဆက္သြယ္လာျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း သူ႔လုိပင္ ဒုကၡသည္စခန္းမွတစ္ဆင့္ အေမရိကကိုသြားဖုိ႔ သူႏွင့္အတူလာေနရန္ လွမ္းေခၚ ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိေန႔မွစၿပီး ကြၽန္ေတာ္၏အိပ္မက္ မ်ားကို အေမရိကဆုိတာခ်ည္းကပဲ စုိးမုိး ထားခဲ့ေလသည္။ အေဒၚျဖစ္သူ၏ အြန္ လိုင္းမွတစ္ဆင့္ေျပာျပခ်က္အရ ထုိင္း ႏိုင္ငံရွိ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေျခာက္ႏွစ္ ၾကာေနထုိင္ၿပီးပါက အေမရိကသို႔ အလြယ္တကူ ေရာက္ရွိႏုိင္မည္ဟု သိရေလရာ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ထုိသုိ႔သြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္။
ထုိအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္တြင္ မွတ္ပံု တင္မရွိေသးေပ။ ထ္ုိ႔ေၾကာင့္ မွတ္ပံုတင္ အျမန္ဆံုးရရွိရန္ က်ပ္ေငြ ၇၀,၀၀၀ ျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရေလသည္။ မွတ္ပံုတင္လုပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္အၾကာတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကုိ၀မ္းကြဲတစ္ဦး၊ ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ဦး တုိ႔ႏွင့္အတူ ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ ဒုကၡသည္စခန္း မ်ားသုိ႔သြားရန္ ျမ၀တီသို႔ လုိင္းကားျဖင့္ သြားခဲ့ၾကသည္။
ျမ၀တီၿမိဳ႕သုိ႔ သြားရာလမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မ်ားစြာတုိ႔၏ ေမးျမန္းခ်က္၊ စစ္ေဆးခ်က္မ်ားစြာတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ျမ၀တီ သို႔ ညေနေစာင္းမွသာ ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ကူးခဲ့ၾကသည္။
မဲေဆာက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚအား ဖုန္းျဖင့္ အေၾကာင္း ၾကားကာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား လာေရာက္ ေခၚယူရန္ ေျပာလုိက္သည္။
အေဒၚက ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသုိ႔ပို႔ေဆာင္ေပးသူသံုးဦးအား ေစလႊတ္ၿပီး ေခၚ ခုိင္းလုိက္သည္။ ၎တုိ႔က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အား ၎တုိ႔ေနထုိင္ရာအိမ္သုိ႔ ေခၚေဆာင္ သြားခဲ့သည္။
ယင္းအိမ္တြင္ ထုိလူမ်ားက အစီ အစဥ္ဆြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ထပ္မံေခၚ ေဆာင္သြားခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထုိလူမ်ားဆုိင္ကယ္ ေမာင္းေနသည္ကုိ လမ္းေျပာင္းျပန္ထင္ ၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကက္သီးထေနခဲ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက လမ္းမ်ားမွာ ညာေမာင္း စနစ္ျဖစ္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ဘယ္ေမာင္း စနစ္ျဖစ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ေပ။
ထုိသုိ႔ဆုိင္ကယ္စီးလာရာ သံုးနာရီ ေက်ာ္အၾကာတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စက္႐ံု တစ္႐ံုသို႔ ေရာက္သည္။ ထုိစက္႐ံုေနာက္ ေက်ာရွိ အခန္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ညအိပ္ခုိင္းခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေလးနာရီခန္႔တြင္ ထိုလူမ်ားက ကား တစ္စီး၊ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ခရီးဆက္ရ ဦးမည္ဟု ေျပာသည္။
ထုိစက္႐ံုေနာက္မွတစ္ဆင့္ ဆုိင္ ကယ္တစ္စီးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔စီးနင္းလာ ေသာ ကား၏အေရွ႕မွ လမ္းျပေရွ႕ေျပး အျဖစ္ သြားႏွင့္သည္။ တစ္နာရီခြဲခန္႔ ကား စီးၿပီးေသာအခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ ခ်င္ေနခဲ့ေသာ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေတာင္ ကုန္းေပၚမွ စတင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရသည္။
(Photo: Metta Dhammavadi's gallery)
အုန္းျပန္႔ဒုကၡသည္စခန္း
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စီးနင္းလာေသာ ကားသည္ ယင္းဒုကၡသည္စခန္းသုိ႔ မသြား ရဲေပ။ အေၾကာင္းမွာ ဒုကၡသည္စခန္း ပတ္ပတ္လည္တြင္ ထုိင္းစစ္သား အေစာင့္ မ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ညီမ၀မ္းကြဲကုိမူ ဆုိင္ ကယ္ျဖင့္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲအထိ ေခၚ ေဆာင္သြားၾကသည္။ ထုိစဥ္တြင္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ စခန္းထဲသုိ႔ မည္သုိ႔၀င္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနသည္။ ဒုကၡ သည္ စခန္းပတ္ပတ္လည္တြင္လည္း ၿခံစည္း႐ုိးမ်ားကာထားၿပီး ဂိတ္ႀကီး၊ ဂိတ္ ငယ္မ်ားျဖင့္ ထုိင္းစစ္သားမ်ား ၀ိုင္းရံ လ်က္ ရွိေလသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနခ်ိန္ တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး စခန္းအတြင္း မွထြက္လာကာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ေမး ျမန္းၿပီး စခန္းအတြင္းလမ္းျပကာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔အေဒၚရွိရာအိမ္သုိ႔ ေခၚေဆာင္ သြားခဲ့သည္။ ယင္းအိမ္သုိ႔ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခရီးပန္းလာေသာ ေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲသုိ႔သာ ပစ္၀င္ေခြေနခဲ့ ေတာ့သည္။
ထုိေန႔ညေနတြင္ အေဒၚျဖစ္သူေျပာ ေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ အထူးပင္ အံ့ၾသခဲ့ရသည္။
၎စကားမွာ ဧည့္စာရင္းတုိင္ၿပီး စာရင္းသြင္းရန္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္မွာ ရပ္ကြက္မွဴးေနအိမ္သုိ႔ ဧည့္စာရင္းတုိင္ၿပီး စာရင္းသြင္းရန္ သြားခဲ့ရသည္။
ရပ္ကြက္မွဴးႏွင့္ ဧည့္စာရင္းကိစၥၿပီး ေသာအခါ ၎မွ ဒုကၡသည္စာရင္း၀င္ရန္ တစ္ေယာက္လွ်င္ ထုိင္းဘတ္ ေငြ ၃,၀၀၀ ေပးရန္ ေျပာေလသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ၌ အေတြးတစ္မ်ဳိး ၀င္မိသြားသည္။ ပုိက္ဆံ မရွိေသာ ဒုကၡသည္ေတြ မည္သုိ႔စာရင္း သြင္းၾကမည္နည္း။
စခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္ တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိခဲ့ေသာ စခန္းအ တြင္းပံုစံႏွင့္ အားလံုး ကြဲျပားျခားနားေန ေတာ့သည္။ ရန္ကုန္တြင္ေနထုိင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ေတြးထင္ခဲ့ေသာ ဒုကၡ သည္စခန္းသည္ လူမ်ားအား အေဆာင္ ႀကီးတစ္ခုတြင္ ထားၿပီးလွ်င္ ထမင္းကို အားလံုးေသာသူမ်ားအတြက္ ခ်က္ေကြၽး သည္ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။
အမွန္တကယ္မွာမူ ဒုကၡသည္စခန္း ဆုိသည္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ေထာင္တစ္ခုႏွင့္ သာ တူေလသည္။ လူမ်ားအား ေနရာ အက်ယ္ အ၀န္းတစ္ေနရာတြင္ ကုိယ္ပုိင္ အိမ္မ်ားျဖင့္ထားကာ လစဥ္ရိကၡာမ်ားအ ျဖစ္ လူတစ္ဦးလွ်င္ ဆန္၊ ဆီ၊ မီးေသြး၊ ပဲ ႏွင့္ အျခားအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတို႔ကို လစဥ္ေပးေ၀လ်က္ရွိသည္။
အေရးႀကီးေသာ အေဆာက္အအံု ေဆာက္ရန္ သက္ကယ္၊ ၀ါးႏွင့္ သစ္တုိ႔ကို ေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါမွသာ ျဖန္႔ေ၀ေလ့ရွိ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎အရာမ်ားႏွင့္ ရိကၡာ မ်ားသည္ ဒုကၡသည္မ်ားအဖို႔ လံု ေလာက္ ျခင္းမရွိေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူအမ်ားစုသည္ ဒုကၡသည္စခန္း ျပင္ပသုိ႔ခုိးထြက္ၿပီး အလုပ္ ၾကမ္းမ်ားကို ထုိင္းလူမ်ဳိးမ်ားထံတြင္ လုပ္ခ လစာ အနည္းအက်ဥ္းႏွင့္ လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ေနၾကရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေလးႏွစ္ၾကာေနထုိင္ခဲ့ ေသာ ထုိစခန္းအမည္မွာ အုန္းျပန္႔ဒုကၡ သည္စခန္းျဖစ္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံရွိဒုကၡသည္ စခန္းကိုးခုအနက္ ဒုတိယအႀကီးဆံုးစခန္း ႀကီးျဖစ္သည္။ တက္ခ႐ုိင္၊ ဖုတ္ဖတ္ၿမိဳ႕ တြင္တည္ရွိေသာ အဆိုပါ ဒုကၡသည္စခန္း မွာ လူဦးေရ ၄၀,၀၀၀ ၀န္းက်င္ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏စခန္းသည္ ေတာင္ ကုန္းေပၚတြင္တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ေလ တဟူးဟူးတုိက္ေလ့ရွိသည္။
မနက္ေစာေစာအခ်ိန္မ်ားတြင္ လူ အမ်ားစုမွာ ထမင္းကို သူ႔ထက္ငါ အလ်င္ စလုိခ်က္ျပဳတ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ စခန္း အတြင္းရွိ အိမ္တိုင္းလုိလုိမွ ထြက္ေသာ မီးခုိးမ်ားကို ျမင္ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ မုိးလင္းလွ်င္ အလုပ္သုိ႔ ထမင္းထုပ္ယူသြား ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္ စခန္းအတြင္းရွိ ေယာက္်ား အမ်ားစုမွာ စခန္းျပင္ပတြင္ လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ေနၾကရၿပီး အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစု မွာေစ်းသည္မ်ားအျဖစ္လုပ္ကိုင္ၾကရ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမ်ား တြင္ ေစ်းသည္မမ်ား၏ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေရာင္းခ်ေနေသာအသံမ်ားကိုပါ ၾကားႏုိင္ ေပသည္။
ညေနခင္းတြင္ အလုပ္မွျပန္လာ ေသာ ေယာက္်ားသားမ်ား၊ ေစ်းေရာင္း ျပန္လာေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းမွျပန္ လာေသာ ကေလးငယ္မ်ားျဖင့္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ညေနစာ စားေသာက္ေန ၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ႏုိင္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ေန၀င္ၿပီးမုိးခ်ဳပ္ကာ ည ဘက္တြင္မူ အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေန သည္။ လမ္းမီးမ်ားလည္း မရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္ လည္း ပုိက္ဆံရွိေသာလူအခ်ဳိ႕မွ မီးစက္ မ်ားေမာင္းကာ အျခားေသာအိမ္မ်ားကို အခေၾကးေငြျဖင့္ ညေန ၆ နာရီမွ ည ၉ နာရီထိ ျဖန္႔ေ၀ေသာေၾကာင့္ အလင္း ေရာင္အနည္းငယ္ကို ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ေပ သည္။ အခေၾကးေငြအျဖစ္ မီးေခ်ာင္းတစ္ ေခ်ာင္းလွ်င္ လစဥ္ ဘတ္ ၉၀ (၃,၀၀၀ က်ပ္၀န္းက်င္)ႏွင့္ တီဗီႏွင့္ ေအာက္စက္ အတြက္ တစ္လ ဘတ္ ၄၀၀ (၁၂,၀၀၀ က်ပ္ခန္႔) ေပးရသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ဆင္းရဲေသာမိသား စု အခ်ဳိ႕မွာမူ မီးမယူႏုိင္ၾကဘဲ ဖေယာင္း တုိင္ကုိသာ သံုးစြဲေနၾကရသည္။ စခန္းသူ စခန္းသားမ်ားအားလံုးတို႔သည္ ည ၉ နာ ရီထက္ေက်ာ္လြန္ပါက ရပ္ကြက္တစ္ခုမွ တစ္ခုသုိ႔မသြားရန္ စခန္းဥပေဒရွိေသာ ေၾကာင့္ လူအမ်ားစုမွာ မိမိတို႔ေနအိမ္မ်ား တြင္သာ ေနထုိင္ၾကၿပီး လမ္းမေပၚတြင္ ေခြးမ်ားႏွင့္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ ရပ္ကြက္ လံုၿခံဳေရးမ်ားသာလွ်င္ရွိေပသည္။ ညဥ့္နက္ ပိုင္းတြင္ စခန္းတစ္ခုလံုးသည္ ေမွာင္မည္း ၿပီး ေၾကာက္စရာ အလြန္ေကာင္းလွသည္။
ကြၽန္ေတာ္မၾကာခဏ ၾကားရတတ္ သည့္ သတင္းတစ္ခုရွိသည္။ ယင္းမွာ ထုိင္း လူမ်ဳိးမ်ားမွ ျမန္မာမ်ားအေပၚ မတရားျပဳ က်င့္ အႏိုင္ယူျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ ဒုကၡ ေပါင္းစံုေရာက္ေနသည့္ၾကားထဲမွ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိ ေပသည္။
ဥပမာ- ေငြတုိးထုတ္ေခ်းသူမ်ား ေငြတုိးမေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ရရာရိကၡာ မ်ားကို မတရားသိမ္းယူျခင္းမ်ားလည္း အၿမဲ မျပတ္ ျဖစ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။
ထုိသုိ႔ေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ေန႔ စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေတြ႕လာခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အဖို႔ တတိယႏုိင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္ခြင့္ရေရး အတြက္ သည္မွာလာေနေနရသည့္ဘ၀ကို စိတ္ပ်က္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚ ေျပာသေလာက္ မလြယ္မွန္းလည္း က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ နားလည္သေဘာေပါက္ လာခဲ့သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ကြၽန္ေတာ္ သည္ တရား၀င္ဒုကၡသည္စာရင္းမ၀င္ ေသးေခ်။ ထုိသုိ႔စာရင္း၀င္ႏုိင္ရန္ ရပ္ကြက္ မွဴးလည္း မကူညီႏုိင္ေပ။
(Photo: Metta Dhammavadi's gallery)
ဒုကၡကိုအေရာင္ဆုိးထားတယ္
ထုိလူမ်ားထဲမွအမ်ားစုမွာ တတိယ ႏုိင္ငံသို႔သြားရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အလွည့္ မည္သည့္အခါမွ က်ေရာက္မည္ကုိသာ ေတြးေနမိေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္ေနေသာ ဒုကၡသည္စခန္း တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳး ေပါင္းစံုႏွင့္အတူ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား အခ်ဳိ႕ကိုလည္းေတြ႕ခဲ႔သည္။ ကရင္ဒုကၡသည္ မ်ားကေတာ့ လူဦးေရ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။
