ပြဲေတြ႔ေက်ာင္းသား
၉၂ အေစာပုိင္းေလာက္ ဒု-ရင္းမွဴးကုိခင္ထြန္းၾကည္ ဇီးေျပာင္းတုိက္ပြဲမွာ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းမွားပစ္မိၿပီး ေျခ ေထာက္မွာဒဏ္ရာရေတာ့ က်ေနာ္ ရဲေဘာ္ေလးငါးေယာက္နဲ႔ တက္ၿပီးႀကိဳတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ကုိခင္ ထြန္းၾကည္ကုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေတြ႔ရတယ္။ ငါ့ေပါင္မွာမွန္တာပါကြာ။ ငါတုိ႔က ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း တစ္ဟုန္ထုိး တက္သိမ္းပစ္လုိက္တာ။ အဲဒါ တဲေပၚကဆင္းလာေတာ့ ေနာက္ကတက္လာတဲ့ မဟာမိတ္ရဲေဘာ္ေလးက လူမွားၿပီးပစ္လုိက္တာေလ။ ငါတုိ႔ကလည္း တက္ထရက္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဂ်န္းဂဲဟက္ႀကိဳက္ေတာ့ လူမွားတာ ေပါ့တဲ့။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တုိ႔က တက္ထရက္က ေရစုိရင္လည္းခဏနဲ႔ေျခာက္တယ္။ ပူအုိက္တဲ့ရာသီမွာ လည္း ေအးတယ္ဆုိေတာ့ တက္ထရက္စစ္စိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္းေတြကုိႀကိဳက္ၾကတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ရြာေတြက က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကုိ ရန္သူ စစ္တပ္စစ္ေၾကာင္းနဲ႔မွားၿပီးထြက္ထြက္ေျပးကုန္ၾက လုိ႔ ထမင္းငတ္ၾကရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေဆးရုံကလူနာေတြထဲမွာ အသက္ႀကီးႀကီးအဖုိးႀကီးတစ္ ေယာက္ကုိေတြ႔ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ အလာပသလာပေျပာလုိက္ဦးမယ္ဆုိၿပီး အဘက ေနမေကာင္းဘူး လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ေဆးရုံတက္ေနလဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့ကုိမ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ၿပီး တဘက္ကုိလွည့္သြား တယ္။ ဟာ… ဒီအဖုိးႀကီး မာနႀကီးလွခ်ည့္လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ တျခားလူနာတစ္ေယာက္ကုိေမးၾကည့္ ေတာ့ ဒီအဖုိးႀကီးက ညေနေစာင္း သစ္ပင္ေပၚမွာပ်ားအုံေတြ႔လုိ႔ ပ်ားတက္ဖြတ္တယ္တဲ့။ အဲဒါကုိ ျဖတ္သြား တဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၀က္၀ံႀကီးပ်ားဖြတ္ေနတာကုိျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပစ္ခ် လုိက္တာ “အား” ဆုိတဲ့အသံၾကားမွ သတိရၿပီးသြားၾကည့္ေတာ့ ခါးမွာေသနတ္မွန္ထားအဖုိးႀကီးျဖစ္ေန တာတဲ့။ ညီအစ္ကုိမသိတစ္သိအခ်ိန္ ေတာေမွာက္တယ္ဆုိတာ ဒါဘဲျဖစ္ရမယ္။ သူက သူ႔အျဖစ္ကုိသူ စိတ္ တုိေနတာ က်ေနာ္ကသြားေမးမိေတာ့ ေဒါကန္ၿပီးျပန္မေျဖတာေနမွာ။