ဆက္ျဖစ္တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား
က်ေနာ္ျပန္လြတ္လာေတာ့ က်ေနာ့ အဖုိးအဖြားေတြရဲ့အိမ္ကုိ သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႔ကေန ၀င္လာတဲ့က်ေနာ့ ကုိ က်ေနာ့အဖြားက ဟဲ့… သားႀကီး… လုိ႔ အသံတုန္တုန္နဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ၀ုိင္းလာ တယ္။ က်ေနာ္ကအဖြားလက္ကုိအသာကုိင္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ က်ေနာ္ျပန္လာၿပီေလလုိ႔ေျပာရတယ္။ ေလငန္းျဖစ္ေနတဲ့ဘဘက အိမ္ေရွ႔သစ္တံခါးေဘာင္ကုိမွီထုိင္ေနရင္းက ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ အသံဗလုံး ဗေထြးနဲ႔ လွမ္းေမးတယ္။ အဖြားက သူမသိေအာင္မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ဘဘသိသြားတယ္။ ဘယ္ရမလဲ သူကပါးတာမွ လွစ္ေနေရာ။ က်ေနာ့ကုိ ေခၚၿပီးဆူပါေလ ေရာ… “အစုိးရကုိ ငါလည္းမႀကိဳက္ဘူး၊ မင္းလက္ထဲမွာ သူတုိ႔လုိေသနတ္မရွိဘဲ သြားလုပ္မေနနဲ႔။ မင္းသူတုိ႔ ကုိခ်ခ်င္ရင္ ေသနတ္ရွာၿပီးျပန္ခ်။ မတန္မရာေတြမလုပ္ပါနဲ႔။ ငါတုိ႔ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ္” တဲ့။ ဘဘက လယ္သမားမ်ဳိးရုိး။ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ေဆးရြက္ႀကီးကုန္သည္လုပ္ၿပီး အေျခခ်ခဲ့တာ။ က်ေနာ့အေဖဖက္က ရွမ္း ႏြယ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့ဘဘရဲ့အေဖ၊ က်ေနာ့အေဘးကုိ က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္သုံးႏွစ္သားေလာက္က ရြာကုိသြား လည္ရင္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ အရပ္ ခုနစ္ေပေလာက္ရွိတယ္။ သူက ထုိင္ၿပီးကြမ္းတၿမံဳ့ၿမ့ံဳနဲ႔ ႏွီးထုိးေနတာ။ ဆံပင္ကုိ ေရာင္တစ္ေစာင္းခ်ထားၿပီး ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္အေတာ္ေတာင့္တယ္။ တကုိယ္လုံးမွာလည္း ေဆးမွင္ေက်ာင္ေတြအျပည့္ထုိးထားတာ သူ႔ဒူးေအာက္အထိေရာက္တယ္။ အေမတုိ႔ဖက္က ျမန္မာ စစ္စစ္ေတြ။ ပညာေရးမ်ဳိးရုိးေတြလုိ႔ေျပာရမယ္။ အေမဘက္ကအဖုိးက အရင္ကေခတ္က ခရုိင္ပညာ၀န္ တစ္ေယာက္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ့ဦးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔အေဒၚက ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြ။ ဦးေလး တစ္ေယာက္ဆုိရင္ တကၠသုိလ္တစ္ခုမွာေမာ္ကြန္းထိမ္းလုပ္ခဲ့တာရွိတယ္။
