Monday, January 28, 2013

ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြ ရဲ႕ ေငြ. . .ေရႊ . . .ရတု


24th . Feb . 95 မွာ ဘ၀ထဲကအၿပီးခရီးထြက္ခြာသြားခဲ႕ေသာ
အကိုႀကီးနိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ကဗ်ာ
 
" ေငြ . . . ေရႊ . . . ရတု "       --    နိုင္၀င္းေဆြ ( 1940 - 1995 )

အရြယ္ၿပည္႕၀န္းတဲ႕ 
နွစ္ေလးဆယ္ပာာ
ေတးေလးတဖဲ႕
အမွတ္တရနဲ႕ က်ေနာ္
ေရးဖြဲ႕ခဲ႕ဖူးရဲ႕ ။

အဲသည္တုန္းက
ၿပီးေတာ႕လဲ အမွတ္တမဲ႕နဲ႕ပဲ
ေပ်ာက္လဲေပ်ာက္ကြယ္ 
အခ်စ္မီးေလးတခဲ 
ရင္ထဲမွာစြဲၿငိဆဲေလ ။

အခ်စ္ကို ခ်စ္
အလွကို ခ်စ္
အနုပညာကို ခ်စ္သူရဲ႕
အခ်စ္ကို အံုဖြဲ႕လို႕ ။

" အၿမဲတန္း ၿမဴနွင္းေတြ မွိဳင္းၿပာေ၀ေနတဲ႕
ကာ၀ိုင္း ေတာင္မႀကီးထိပ္က
၀ ဒိုင္နယ္ရံုးကေလးေရွ႕မွာ
ကၿမဴး ခုန္ေပါက္ေနတဲ႕
အေမြးဖြား ေခြးကေလးနဲ႕
ေဆာ႕ကစားေနတဲ႕ က်ေနာ္ေလ " ။

" အနုပညာကိုခ်စ္
ယံုႀကည္ခ်က္ကိုခ်စ္
သစၥာတရားကိုခ်စ္
ေလာကကို ငါခ်စ္တယ္
အခ်စ္ေႀကာင္႕ပဲ ကြန္ၿမဴနစ္လဲၿဖစ္လာတယ္ " ။

အဲသည္ ေတးေလးတဖဲ႕
က်ေနာ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ႕ဖူးရဲ႕ ။

၁၉၈၆ ကေလာင္နွစ္ နွစ္ ၂၀
ပထမ အရြယ္ေန႕
က်ေနာ္႕ ရြႊံ႕အိမ္ၿဖဴေလးရဲ႕ နံရံထက္မွာ
က်ေနာ္က
" ပာင္႕အင္း....ညီအကိုတို႕
အာဏာ
ေငြ
ေက်ာ္ေဇာၿခင္းနွင္႕
ေရာင္း၀ယ္ၿခင္းမၿပဳမွသာ
အနုပညာရဲ႕ ႀတိသီလတရားလို႕
က်ေနာ္ ကိုးကြယ္ထားတယ္ " ။

" ပာုတ္တယ္ ညီအကိုတို႕
တဂိုးရဲ႕တရား တဂိုးရဲ႕စကား
တဂိုးရဲ႕အနုပညာနွလံုးသား
က်ေနာ္ ကိုးကြယ္ထားတယ္" 

ဘဂၤလားၿပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္သစ္
ငါမၿဖစ္ခ်င္ဘူးတဲ႕ ။

" ပာုတ္တယ္ ညီအကိုတို႕
တကယ္လို႕ ေနာင္ဘ၀မွာ
လူၿပန္လာၿဖစ္ခဲ႕ရင္လည္း
က်ေနာ္လည္းေလ
လံုမေလးေတြ ေထာပတ္ေမႊရာ
ဘရိႏၱာေတာအုပ္ထဲက
ေသာ္ကပင္ရိပ္ေအာက္မွာ
ပုေလြႀကဴေအး
ေလာကအတြက္ေတး
သီကံုးေပးေနတဲ႕
ႏြားေက်ာင္းသားေလးပဲၿဖစ္ခ်င္တယ္ " ။

မနွစ္ကေတာ႕ 
ဖလံေတာင္ေ၀ွးမ်ားၿဖစ္ထြန္းရာ တိုင္းၿပည္မွာ
မာနယ္ပေလာရဲ႕ ေသာင္ရင္းၿမစ္ကမ္းမွာ
ႏြားေက်ာင္းသားေလးမ်ား ဖြားသန္႕စင္ရာ
စာသဘင္ေတးကို သီေႀကြးတဲ႕အခါ
ေတးေလးတပိုဒ္
က်ေနာ္ ေရးလိုက္ဖူးရဲ႕ ။

သဲကႏၱာရမုန္တိုင္းမွာ
နိုင္ငံေရးသမားအိုပာာ
ေတာင္ေ၀ွးကို ေထာက္ကိုင္လို႕
ဖရိုဖရဲ အၿပိဳၿပိဳအလဲအလဲ လူအုပ္ႀကီးထဲ
တခ်ိဳ႕က ေနာက္ၿပန္ေၿပးေနရဲ႕
တခ်ိဳ႕က လူးလွိမ္႕ငိုေႀကြးရင္း ေၿမၿပင္ေပၚမွာ
တခ်ိဳ႕က ခိုလိုညည္းတြားလို႕
တခ်ိဳ႕က မ်က္စိစံုမွိတ္ရင္း
အားတင္းသီခ်င္းေအာ္ပာစ္လို႕
တခ်ိဳ႕ကေဒါသေပါက္ကြဲေန
တခ်ိဳ႕က တခ်ိဳ႕ကို အတင္းဆြဲထူ
တခ်ိဳ႕က တခ်ိဳ႕ကို အားေပး
ကိုယ္႕ကိုကိုယ္လည္း အားေပးလို႕
တည္ၿငိမ္ရင္႕က်က္တဲ႕ 
သူရဲေကာင္းေတြလည္း မ်ားစြာပါရဲ႕ ။

သတိကို တေၿဖးေၿဖးေစာင္႕ေခၚရင္း
အဖိုးအိုပာာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနေလရဲ႕ ။

အဲသည္အခိုက္မွာ
ဓား၀င္႕လိုက္တဲ႕ တကိုယ္ေတာ္သမားပာာ
လွ်ပ္စီးမ်ားနဲ႕ ေရာေထြးယွက္ေနတဲ႕ မုန္တိုင္းထဲမွာ
သူ႕ၿမင္းကို ဇက္ကုန္လႊတ္ ကဆုန္စိုင္းလို႕
လူေတြမၿမင္ေတြ႕နိုင္ေသးတဲ႕
ပာိုးအေ၀းကအနာဂတ္ဆီ
ၿဖတ္ခ်ီသြားေလရဲ႕
ေရွ႕ဆံုးမ်ားရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးကလူ
သူ အနုပညာသမားေပါ႕ ။

အနုပညာဘံုမွာ
ေသၿခင္းကင္းစြာ ဇရာမရွိ
ထာ၀ရနုပ်ိဳ
စိမ္းစိုေနတဲ႕ အလွနဲ႕ သစၥာ
ပရမတၱအခ်စ္နဲ႕ ရႊန္းသစ္မွဳ
ေအာ္ . . . 
က်ေနာ္ရဲ႕အနုပညာေတာင္မွ 
ေငြရတုေၿမာက္ခဲ႕ပါေပါ႕ ။

ညည္ေန႕မွာ
" သန္းေဆြ ၊ ခင္နွင္းယု
မင္းသု၀ဏ္ ၊ မင္းဏီ
မမေလး ( ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ )
က်ေနာ႕ရဲ႕ ေတးသမားဘ၀ကို
ေမြးဖြားသန္႕စင္ေပးခဲ႕သူ
ဆရာ အဆူဆူနဲ႕ ပာဲမင္းေ၀းအား
နွလံုးသားမွ ၿမတ္နိုး
ရိုက်ိဳး မာန္ေလွ်ာ႕ ေၿဖေလွ်ာ႕
က်ေနာ္ ကန္ေတာ႕ဧ။္ " ။

ေအာ္ . . .
က်ေနာ္ေတာင္မွပဲေလ
ရတုၿမစ္ရဲ႕ပ်ိဳၿမစ္စိမ္းလန္းမွဳ
ေငြသားထု ၿပင္က်ယ္ထက္မွာ
( ဘယ္ေလာက္မ်ား လွပ ေတာက္ပ ေနလိုက္ပါသလဲ )
အရြယ္ရဲ႕ ၿငိမ္သက္ၿမဲၿမံမွဳ
ေရႊေနၿခည္မ်ား ဆြတ္ၿဖန္းထားလိုက္ေပါ႕ ။ ။။

နိုင္၀င္းေဆြ
( 1st . April . 1991 )

က်မရဲ႕16 နွစ္ၿပည္႔ ေမြးေန႕
First April မွာေရးခဲ႕ေသာေႀကာင္႕ အမွတ္တရပါပဲ ။
‎24th . Feb . 95 မွာ ဘ၀ထဲကအၿပီးခရီးထြက္ခြာသြားခဲ႕ေသ

အကိုႀကီးနိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ကဗ်ာ

" ေငြ . . . ေရႊ . . . ရတု " -- နိုင္၀င္းေဆြ ( 1940 - 1995 )

အရြယ္ၿပည္႕၀န္းတဲ႕
နွစ္ေလးဆယ္ပာာ
ေတးေလးတဖဲ႕
အမွတ္တရနဲ႕ က်ေနာ္
ေရးဖြဲ႕ခဲ႕ဖူးရဲ႕ ။

အဲသည္တုန္းက
ၿပီးေတာ႕လဲ အမွတ္တမဲ႕နဲ႕ပဲ
ေပ်ာက္လဲေပ်ာက္ကြယ္
အခ်စ္မီးေလးတခဲ
ရင္ထဲမွာစြဲၿငိဆဲေလ ။

အခ်စ္ကို ခ်စ္
အလွကို ခ်စ္
အနုပညာကို ခ်စ္သူရဲ႕
အခ်စ္ကို အံုဖြဲ႕လို႕ ။

" အၿမဲတန္း ၿမဴနွင္းေတြ မွိဳင္းၿပာေ၀ေနတဲ႕
ကာ၀ိုင္း ေတာင္မႀကီးထိပ္က
၀ ဒိုင္နယ္ရံုးကေလးေရွ႕မွာ
ကၿမဴး ခုန္ေပါက္ေနတဲ႕
အေမြးဖြား ေခြးကေလးနဲ႕
ေဆာ႕ကစားေနတဲ႕ က်ေနာ္ေလ " ။

ျမန္မာ့ရိုးရာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျခင္း

နႏၵ ထြန္း shared Knowledge Library .'s photo.
ျမန္မာ့ရိုးရာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျခင္း 
===================
ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္၍ လူလား ေျမာက္ေသာအခါတြင္ အိမ္ေထာင္ ျပဳၾကသည္မွာ ေလာကဓမၼတာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အရြယ္ေရာက္ေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အရြယ္ေရာက္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ ျပဳသည္ကို ျမန္မာတို႔က ထိမ္းျမား မဂၤလာေဆာင္သည္ဟု ေခၚေ၀ၚ သမုတ္ၾက ေလ့ရွိသည္။ ထုိအခါ မ်ိဳးမ်ားတြင္လည္း မဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ားကို က်င္းပ ေလ့ရွိၾကသည္။ 
ျမန္မာ့႐ုိးရာ ထိမ္းျမားမဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ား
ျမန္မာႏုိင္ငံကား ေရွးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကတည္းကပင္ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ျမန္မာ့ လူမႈနယ္ပါယ္တြင္ ထိမ္းျမား မဂၤလာေဆာင္ျခင္း ကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ “တစ္သက္မွာ တစ္မဂၤလာ” ဟူေသာ စကားတစ္ခုသည္ အထူးပင္ ေရပန္းစား ခဲ့ေလသည္။ အဆိုပါ စကားကို ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား အေနျဖင့္ ဥပကၡာျပဳ မထားၾကသည့္တုိင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကမူ ထုိုစကားအေပၚ အထူးသျဖင့္ ပို၍ အေလးထားၾက ဟန္ရွိသည္။ ထို႔အတြက္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေနျဖင့္ မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပျခင္းကို အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ပို၍ ႏွစ္ၿခိဳက္ ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ပံုရသည္။
မဂၤလာ အခမ္းအနား က်င္းပ ရာတြင္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ပို၍ ျပင္ဆင္ ျခယ္သ ၾကေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ၄င္းတို႔၏ ၀တ္စား ဆင္ယင္ ပံုမ်ားကေတာ့ ေရွးျမန္မာ့ ရုိးရာမ်ား အတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္က နန္းတြင္းသူမ်ား ၀တ္သည့္ ပံုစံအတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တင္ပါး အထိဖံုးေသာ ခါးေထာင္ အက်ႌႏွင့္ ထိုင္မသိမ္း ပင္ျဖစ္သည္။ အေရာင္အေသြး ၊ ပိတ္စ အမ်ိဳးအစားႏွင့္ ေခတ္အေလ်ာက္ ဒီဇိုင္း အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲမႈ ရွိသည့္တုိင္ အေျခခံပံုစံ ကေတာ့ ဆုိခဲ့ၿပီးသလို ေရွးျမန္မာ နန္းတြင္းသူေတြ အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ အလားတူပင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား မွာလည္း မဂၤလာ အခမ္းအနားတြင္ ရုိးရာ အ၀တ္ အထည္မ်ား ကိုသာ ၀တ္ဆင္ ၾကသည္။ မဂၤလာေဆာင္မည့္ အမ်ိဳးသား (သတို႔သား) အတြက္ အဓိက်သည့္ ၀တ္စံုမွာ ေခါင္းေပါင္း ၊ ေကာ္လံကတံုး ရွပ္အကၤ်ီ အျဖဴ ၊ တိုက္ပံု ႏွင့္ သာမန္ လံုခ်ည္မ်ားထက္ ႏွစ္ဆနီးပါးမွ် ပို၍ရွည္ လ်ားေသာ (ေတာင္ရွည္) ပုဆုိးတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို၀တ္စံုႏွင့္ လုိက္ဖက္ ညီေအာင္လည္း သတို႔သားမွာ ကတၱီပါ (သို႔မဟုတ္) သားေရ ညွပ္ဖိနပ္ကိုသာ စီးနင္းၾကေလ့ ရွိသည္။
ဘိသိက္ဆရာ
အခမ္းအနား အမ်ားအျပားတြင္ အခမ္းအနားမႈး (Master of Ceremony) ရွိေလ့ ရွိၾကသည့္ အတုိင္း ျမန္မာ့ မဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ လည္းအခမ္းအနားမႈး လုပ္သူမ်ားပါရွိ ေလ့ရွိၾကသည္။ ထုိသူကို ျမန္မာမႈ အေခၚအေ၀ၚအရ ဘိသိက္ဆရာ ဟုေခၚေလ့ရွိသည္။ ထိုဘိသိက္ဆရာက မဂၤလာ အခမ္းအနား တစ္ခုလံုးကို ဦးေဆာင္ က်င္းပေပးရသလို မဂၤလာ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး အပါအ၀င္ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ုိင္းအား ခ်ီးမြမ္းခန္း ႏွင့္ မဂၤလာ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးတို႔ ေရႊလက္ၿမဲၿမဲ တဲြႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းခန္း တစ္ခုပါရွိသည့္ ကဗ်ာရွည္ တစ္ပိုဒ္ကို အထူး ေရးသားကာ ဖတ္ၾကားေပးရသည္။ ဤသို႔ ဖတ္ၾကားေပးျခင္းကို ဘိသက္ ေျမာက္ျခင္းဟု ေခၚသည္။ ၾသဘာ စာဖတ္သည္ဟုလည္း သံုးႏႈန္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အဆုိပါ ဘိသိက္ဆရာမွာ မဂၤလာ အခမ္းအနား တစ္ခုလံုးကို ဦးေဆာင္ က်င္းပ ေပးရသူျဖစ္သည့္တုိင္ အခမ္းအနား ထြက္ရာတြင္ မဂၤလာေမာင္ႏွံေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ ခြင့္ရသူမဟုတ္ေပ။ မဂၤလာေမာင္ႏွံေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ ထြက္ခြင့္ ရသူမွာေတာ့ ပန္းႀကဲသည့္ မိန္းမပ်ိဳသာျဖစ္သည္။ ထုိမိန္းမပ်ိဳက မဂၤလာေမာင္ႏွံ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ကာ မဂၤလာ ေမာင္ႏွံလာမည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ (စတိသေဘာ) ပန္းႀကဲ ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ပန္းႀကဲျခင္းမွာ ျမန္မာ့ရုိးရာ ေရွးရုိး အစဥ္အလာ တစ္ရပ္ ျဖစ္ျပီး မဂၤလာေမာင္ႏွံ၏ ဘ၀ခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ပန္းခင္းေသာ လမ္းတြင္ ေလွ်ာက္ရ ပါေစေၾကာင္း အတိတ္နိမိတ္ကို ေဆာင္က်ဥ္းျခင္းျဖစ္သည္။
အဆုိပါ ပန္းႀကဲေသာ မိန္းမပ်ိဳ၏ ေနာက္တြင္ မဂၤလာေမာင္ႏွံက ေနရာယူၾကရသည္။ ၄င္းတုိ႔၏ ေနာက္တြင္မွ သတုိ႔သား ၊ သတို႔သမီး အရံမ်ား ၊ မဂၤလာေမာင္ႏွံ၏ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘမ်ားက တန္းစီလုိက္ပါကာ အခမ္းအနား ထြက္ၾကရသည္။ (သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ မဂၤလာေဆာင္မ်ား တြင္မူ ပန္းႀကဲသည့္ မိန္းမပ်ိဳႏွင့္ မဂၤလာ ေမာင္ႏွံၾကားတြင္ မဂၤလာလက္စြပ္ ဗန္းကိုင္မ်ား ၊ မဂၤလာ ပန္းကံုးကိုင္မ်ားကို တတ္ႏုိင္လွ်င္ တတ္ႏုိင္သလို ထည့္သြင္း ၾကလ်က္ရွိသည္။)

မဂၤလာ အခမ္းအနားသို႔ ၾကြေရာက္လာေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး ၊ ႏွစ္ဖက္ေသာ အသိုင္းအ၀ုိင္းမွ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ၊ မိတ္ေဆြ သဂၤဟမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ မိဘမ်ား၏ မိတ္ေဆြ သဂၤဟမ်ား ၊ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသာ ျဖစ္ေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိသို႔ မဂၤလာ အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္ လာၾကသူမ်ားမွာ မဂၤလာ ေမာင္ႏွံအတြက္ လက္ေဆာင္မ်ား ကိုယ္စီ ပါးေလ့ရွိၾကသည္။ ဤသည္ကို ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ မဂၤလာလက္ဖဲြ႕ သည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳေလ့ ရွိၾကသည္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို စတင္ တည္ေထာင္မည့္သူ ႏွစ္ဦးအား မိမိတုိ႔ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ၀ိုင္း၀န္း ေထာက္ပံ့ၾကသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ မဂၤလာ အခမ္းအနားတစ္ခု၏ ၾကာျမင့္ခ်ိန္သည္ တစ္နာရီခဲြမွ သံုးနာရီ အထိၾကာ ျမင့္ေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ မဂၤလာ အခမ္းအနား ၿပီးသည့္တုိင္ သတုိ႔သားႏွင့္ သတုိ႔သမီးတုိ႔၏ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားမွာ မၿပီးဆံုးေသးေပ။ အိမ္ျပန္ၿပီး ဘုရားရွိခုိး ၾကရသည္။ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ့ၾကရသည္။ ၿပီးမွ မိမိတုိ႔ ေနထိုင္မည့္ အိမ ္(သို႔မဟုတ္) အခန္းကို ၀င္ၾကရသည္။ ဤေနရာတြင္ ျမန္မာတို႔၏ ခ်စ္စရာ လူမႈ ဓေလ့တစ္ခုကို ေတြ႕ႏုိင္သည္။ အခန္းတြင္း ၀င္မည့္ မဂၤလာမည့္ ေမာင္ႏွံကို ေရႊႀကိဳး ၊ ေငြႀကိဳး မ်ားတား၍ ခဲဘုိးေတာင္း ၾကျခင္းပင္။ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း ၊ အႏုၾကမ္းစီးျခင္း ကဲ့သို႔ မဟုတ္ပဲ အေပ်ာ္သေဘာ လာဘ္ေတာင္း ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အထက္ပါ ကဲ့သို႔ေသာ မဂၤလာေဆာင္မႈ မ်ိဳးမဟုတ္ေသာ ဓေလ့မ်ိဳးကိုလည္း ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ ရွိေနေသးပါသည္။ ထိုအရာမ်ားကား မဂၤလာ ဆြမ္းကပ္ျခင္းႏွင့္ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။

မဂၤလာဆြမ္းကပ္ျခင္း
သံဃာေတာ္ မ်ားအား ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္းႏွင့္တကြ လွဴဘြယ္၀တၳဳ အစုစုတုိ႔ကို လွဴးဒါန္း ဆက္ကပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶအလိုက် လက္ထပ္နည္း ျဖစ္ျပီး ဧည့္ပရိတ္သတ္ မ်ားလည္း ဖိတ္ၾကားေကၽြးေမြး ႏိုင္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သီးသန္႔မဂၤလာ အခမ္းအနား က်င္းပသည္ ျဖစ္ေစ ၊ မက်င္းပသည္ျဖစ္ေစ မဂၤလာဦးအလွဴ အျဖစ္က်င္းပေလ့ရွိၾကသည္။

ရံုးတက္လက္ထပ္ျခင္း
ဥပေဒအရ လက္ထပ္သည့္ လက္ထပ္နည္း ျဖစ္သည္။ တရားရံုး တစ္ခုခုတြင္ ဂ်ဴဒီလူၾကီးေရွ႕တြင္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆုိၿပီး လက္ထပ္ စာခ်ဴပ္ေပၚတြင္ သတိုးသားေရာ သတုိးသမီးပါ လက္မွတ္ ေရးထုိးကာ လက္ထပ္ရသည့္ နည္းျဖစ္သည္။ တရားရံုးတြင္ လက္ထပ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ဧည့္ပရိတ္သတ္ အေျမာက္အျမားကို ဖိတ္ၾကား၍ မရသကဲ့သို႔ အသိသက္ေသျဖစ္ လက္မွတ္ ထိုးေပးရမည့္သူ ႏွစ္ဦးလည္း ရွိရသည္။ သို႔မွသာ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ ေရးထုိးခြင့္ ရွိၿပီး ဥပေဒအရ မွတ္ပံုတင္ခြင့္ ရရွိမည္ျဖစ္သည္။ ယခုကာလတြင္ ေငြေၾကး တတ္ႏုိင္သူေရာ ၊ မတတ္ႏုိင္သူမ်ားပါ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးသည့္ အလုပ္ကို အိမ္ေထာင္မႈ၏ အခန္းက႑ တစ္ရပ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္လာေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဥပေဒအရ တရား၀င္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မဂၤလာအခမ္းအနား မက်င္းပမီ တရာရံုးသို႔ သြား၍ လက္မွတ္ ထိုးၾကေလ့ရွိသည္။

မည္သို႔ပင္ က်င္းပ ၾကသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အေနျဖင့္ ထိမ္းျမား မဂၤလာေဆာင္ က်ဥ္းမႈကို ၀ါတြင္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ က်င္းပၾကေလ့မရွိေခ်၊ အဆိုပါ ၀ါတြင္းကာလမွာ ျမန္မာ ျပကၡဒိန္အရ ၀ါဆို-၀ါေခါင္ ႏွင့္ေတာ္သလင္း ဟူေသာ သံုးလတာကာလ ျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္ ျပကၡဒိန္အရ ဇူလိုင္လ လယ္ပိုင္းမွ ေအာက္တုိဘာ လ လယ္ပိုင္းခန္႔ အထိျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ကာလကို ထိမ္းျမားမဂၤလာ မျပဳအပ္ေသာ ကာလအျဖစ္ ေရွးအစဥ္အဆက္ ကတည္းက ယူဆ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာ့ ဓေလ့ ထံုးတမ္းအရ ထိမ္းျမား မဂၤလာ (၁၀)ပါး ရွိပါသည္-

    သတို႔သား၊ သတို႔သမီးႏွစ္ဦးလံုးကို လူလည္ေခါင္တြင္ ကန္ေတာ့ခံမထြက္ပဲ မိမိအိမ္မွာပင္ လြတ္လပ္စြာေနလွ်င္ ဖိတ္ထားေသာပရိတ္သတ္မ်ား စားေသာက္ၿပီး ျပန္သြားၾကမွ သတိုးသမီး အိပ္ခန္းရွိ ႀကိမ္တန္း၊ ႀကိဳးတန္း၌ သတိုးသား ပုဆိုး၊ ပု၀ါ လွန္း၍ တင္ကာထိမ္းျမားျခင္းကို ပုဆိုးတန္းတင္ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    ထမင္း သို႔မဟုတ္ မုန္႔တစ္ခုခု ကို သတို႔သား၊ သတို႔သမီးတို႔က လက္စံုစားေစ ထိမ္းျမားျခင္းကို လက္စံုစား ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။ (ယခု လင္မယားအရာ ေျမာက္ၿပီးမွသာ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသည္။)

    သတို႔သား ၀တ္ဆင္ေသာ လက္စြပ္ကို သတို႔သမီးအား ၀တ္ဆင္ေပးျခင္း၊ သတို႔သမီး ၀တ္ထားေသာ လက္စြပ္ကို သတို႔သားအား ၀တ္ဆင္ေပးျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္းလဲလွယ္၍ ထိမ္းျမားျခင္းကို လက္စြပ္လဲ၍ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    သတို႔သားက သတို႔သမီးအိမ္သို႔ လာသည့္အခါ သတို႔သမီး၏ မိဘမ်ားက အ၀တ္ပုဆိုးအသစ္ လဲလွယ္၀တ္ေပးျခင္းကို အ၀တ္ေပး၍ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    သတို႔သမီးလက္ယာလက္ကို ျဖန္႔ထား၍ သတို႔သားလက္ယာဘက္ကို အေပၚတင္ေစကာ ဘိသိက္ဆရာက ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးတစ္ဦးဦးကျဖစ္ေစ ေရႊႏွင့္ေငြ ဂေဟ ဆက္ထားသကဲ့သို တူႏွစ္ကို တစ္စိတ္တစ္၀မ္းထည္းဟု ပရိသတ္အလယ္တြင္ ထိမ္းျမားျခင္းကို လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    ျဖန္႔လွ်င္ႏွစ္ဦးစလံုး ဦးေခါင္းဆံ့ေလာက္ ေလးေတာင္ခန္႔ရွိေသာ ေရႊဆြဲႀကိဳး ပန္းကံုသဖြယ္ျပဳလုပ္၍ သတို႔သား၊ သတို႔သမီး ႏွစ္ဦးစလံုး တစ္ခါတည္း စြပ္၍ ထိမ္းျမားျခင္းကို ဒါလီဖြဲ႕၍ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    အလွ်ား (၆) ေတာင္၊ အနံ (၂)ေတာင္ ရွိေသာ သတို႔သမီးၿခံဳေသာ စုလွ်ားတဘက္အား သတို႔သား၊ သတို႕သမီးႏွစ္ဦးအား ရစ္ပတ္ထိမ္းျမားျခင္းကို စုလွ်ားရစ္ပတ္ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    သတို႔သားက သတို႔သမီးအား ပန္းကံုးစြပ္ေပးသျဖင့္၊ သတို႔သမီးက သတို႔သားအား ပန္းကံုးစြပ္ေပးသျဖင့္ ထိမ္းျမားျခင္းကို ပန္းကံုစြပ္၍ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    ေရႊဖလား၊ ေငြဖလား၊ ဖန္ခြက္ စသည္တို႔ ေရတစ္၀က္ထည့္၍ သေျပပန္း၊ ေနဇာျမက္မ်ား ထည့္ၿပီး သတို႔သား၊ သတို႔သမီး တို႔၏ လက္ယာလက္မ်ားကို ခ်ထားေစ၍ ေရၾကည္လင္ေအးျမ၍ မကြဲတျပား တသားတည္းေန သတို႔သား၊ သတို႔သမီးတို႔ ရိုးေျမက် ရာသက္ပန္တည္ပါေစ ဟုဆို၍ လက္ခ်ထိမ္းျမား ျခင္းကို ေရခြက္၌ လက္ခ်၍ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။

    ေရႊခြက္၊ေငြခြက္၊ဖန္ခြက္ စသည့္ န၀ရတ္ ကိုးပါး၊ နံသာမ်ိဳးငါးပါး ေသြး၍ (သို႔မဟုတ္) ေရေမႊးမ်ားထည့္၍ သတို႔သား၊ သတို႔သမီးတို႔၏ ထိပ္၌ သေျပပန္းခက္ျဖင့္ ပက္ျဖန္း၍ လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းကို ဦးထိပ္၌ ေရစင္သြန္း၍ ထိမ္းျမားျခင္း ဟုေခၚသည္။
================
Credits to သုတကမၻာ
ျမန္မာ့ရိုးရာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျခင္း
===================
ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္၍ လူလား ေျမာက္ေသာအခါတြင္ အိမ္ေထာင္ ျပဳၾကသည္မွာ ေလာကဓမၼတာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အရြယ္ေရာက္ေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အရြယ္ေရာက္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ ျပဳသည္ကို ျမန္မာတို႔က ထိမ္းျမား မဂၤလာေဆာင္သည္ဟု ေခၚေ၀ၚ သမုတ္ၾက ေလ့ရွိသည္။ ထုိအခါ မ်ိဳးမ်ားတြင္လည္း မဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ားကို က်င္းပ ေလ့ရွိၾကသည္။
ျမန္မာ့႐ုိးရာ ထိမ္းျမားမဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ား
ျမန္မာႏုိင္ငံကား ေရွးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကတည္းကပင္ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ျမန္မာ့ လူမႈနယ္ပါယ္တြင္ ထိမ္းျမား မဂၤလာေဆာင္ျခင္း ကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ “တစ္သက္မွာ တစ္မဂၤလာ” ဟူေသာ စကားတစ္ခုသည္ အထူးပင္ ေရပန္းစား ခဲ့ေလသည္။ အဆိုပါ စကားကို ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား အေနျဖင့္ ဥပကၡာျပဳ မထားၾကသည့္တုိင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကမူ ထုိုစကားအေပၚ အထူးသျဖင့္ ပို၍ အေလးထားၾက ဟန္ရွိသည္။ ထို႔အတြက္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေနျဖင့္ မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပျခင္းကို အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ပို၍ ႏွစ္ၿခိဳက္ ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ပံုရသည္။


Friday, January 25, 2013

ဒီမုိကေရစီဆုိင္ရာ....... သိမွတ္ဖြယ္ရာႏွင့္ စဥ္းစားစရာမ်ား....။






- ဒီမုိကေရစီဆုိသည္မွာ ဂရိ ဘာသာစကားျဖင့္ Demos (ျပည္သူ) + Kratos (အာဏာ Power /အုပ္ခ်ဳပ္ေရး Rule) )
ထုိ႔ေၾကာင့္ဒီမုိကေရစီဆုိသည္မွာ....
ဒီမုိကေရစီဆုိသည္မွာ People's Power of Authority
(ျပည္သူ႔အာဏာျဖင့္ စုိးပုိင္မႈ)

- ``အမ်ားညီလွ်င္ ဤ ကုိ ကၽြဲလုပ္´´ ဆုိျခင္းကုိ စနစ္တစ္ခုပမာ လူအမ်ားက ထင္ေယာင္ထင္မွား ရွိလာၾကသည္။ ၅၀+၁=၅၁ မဲ ဆုိသည္႔ ရလာဒ္ျဖင့္ အေရးနိမ့္သူ(၄၉)ဦး၏ဆႏၵအား ႏုိင္လုိမင္းထက္ခ်ဳိးႏွိမ္ျခင္းသည္
ဒီမုိကေရစီမဟုတ္။ ထုိအခ်င္းအရာကို "လူအုပ္စုျဖင့္အႏုိင္က်င့္ျခင္း"ဟု
ျပင္သစ္လူမ်ဳိး ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ေတာ့ကီးလ္(၁၈၀၅-၁၈၉၅)က ဆုိ...

- ဒီမုိကေရစီေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ Democratization သည္ ေခတ္မွီေရး
(Modernization) အေပၚ တည္မွီေနျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္...

- Cultural Change ရမည္စုိး၍ Modernization ကုိ လက္မခံႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ Democratic Consolidation ကုိေရာက္ရန္
ၾကန္႔ၾကာတတ္.....။

- ထုိအဆင့္မေရာက္မီ ႏုိင္ငံေရးပိတ္ဆုိ႔မႈ (Political Deadlock)ျဖစ္ျပီး အထက္မေရာက္ ေအာက္မက်သည္႔ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ဒီမိုကေရစီ
(Partial Democracy)လည္းျဖစ္ႏုိင္....။

“လွၾကစမ္းဗ်ာတို႔” by Soe Min on Friday, January 25, 2013 at 9:55am ·


          ဂဂၤါငါးနဲ႔ ယမုံနာငါး အလွၿပိဳင္ၾကတဲ႔အခါ ခုံသမာဓိအျဖစ္ ဦးေရႊလိပ္ကို အဆုံးအျဖတ္ေပးခိုင္းေတာ႔ “မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္စလုံး ငါ႔လို၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ တင္႔တင္႔တယ္တယ္မွ မရွိပဲနဲ႔။ ငါကသာ အလွဆုံး။ ဒါေတာင္ ေရခ်ဳိးရေသးတာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ပြဲသိမ္းလိုက္သတဲ႔။ ကိုယ္႔ဘက္ကိုယ္ယက္တဲ႔လိပ္မ်ဳိးဆိုတာ အဲဒီပုံျပင္ကလာတယ္ေလ။ ဟိုးအရင္တုန္းက ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္းေရးခဲ႔တဲ႔ အလွၿပိဳင္ပြဲဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကေလးကို ေရးတင္ခဲ႔ဖူးေသးတယ္။ ဦး၀င္းဦးႀကီးရဲ႕ အဆိုနဲ႔ပါ။ အခုတစ္ခါ ဒီအေၾကာင္းကို အစျပန္ေဖာ္ရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ အရင္တုန္းကနဲ႔မတူပဲ အျမင္တစ္မ်ဳိးေျပာင္းလာတာကိုး။ လူဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ အလွဆုံး အေခ်ာဆုံးထင္ၾကတာပဲ ဆိုတာ ဟုတ္ပါ႔မလား။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ အႏိုင္ယူေျပာေနေပမယ္႔ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ ကိုယ္႔ထက္သာတယ္ထင္တဲ႔သူကို မနာလိုျဖစ္ရင္း ကိုယ္႔ရုပ္ရည္ကိုယ္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနတတ္တာ ခုမွပဲ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားမိေတာ႔တယ္။ ဂရိဒ႑ာရီထဲက နာဆစ္ဆပ္လို ေရထဲမွာေပၚေနတဲ႔ ကိုယ္႔ရုပ္ကေလးကိုယ္ျပန္ခ်စ္သြားၿပီး မ်က္နွာမလႊဲႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ႔ ရွားပါလိမ္႔မယ္။ လူတိုင္းမွန္ၾကည့္တတ္တယ္။ အၾကည့္တန္မွ မွန္ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ လွတဲ႔သူေတြလည္း လွေလ မွန္ႀကိဳက္ေလ ရွိၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ကိုယ္႔ရုပ္သြင္ကို ကိုယ္ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိေနတာမဟုတ္ပဲ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္႔ထက္သာတယ္လို႔ထင္တဲ႔ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို အတုခိုးဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ႔သူေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အမႀကီးနန္းအိအိဇာတို႔၊ ေဒၚတူးတူးျမင္႔သိန္းတို႔လို အလွအပေရးရာ အေျဖရွာဖို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ (ဒါမွ ေနာက္ဆို ကာယအလွမယ္ၿပဳိင္ပြဲမွာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ား လုပ္ရမလားလို႔)

အိမ္ေထာင္ေရး (၃)မ်ဳိး

Saw Boon and Ag Kyaw Khin shared Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.
အိမ္ေထာင္ေရး (၃)မ်ဳိး
__________________

အိမ္ေထာင္ေရး (၃)မ်ဳိးရွိတယ္။

ပထမအိမ္ေထာင္ေရး ----- ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။
ဒုတိယအိမ္ေထာင္ေရး ----- ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူရဲ႕အက်င့္နဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။
တတိယအိမ္ေထာင္ေရး---- ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူရဲ႕အက်င့္၊ သူ႔ရဲ႕ဘက္ဂေရာင္း (ေဆြမ်ဳိးသားျခင္း)နဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

ပထမအမ်ဳိးအစားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက တည္ၿမဲတဲ့အဆင့္မွာရွိတယ္။
ဒုတိယအမ်ဳိးအစားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက ပိုတည္ၿမဲတဲ့အဆင့္မွာရွိတယ္။
တတိယအမ်ဳိးအစားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက ကြာရွင္းတဲ့လမ္းမျမင္ခဲ့ဘူး။

ဒီေလာကႀကီးမွာ ဆံျဖဴသြားက်ဳိးတဲ့အထိ ခ်စ္ႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ဘဝမွာ(၃)ႀကိမ္ လက္ထပ္ၾကရတယ္။

ပထမတစ္ႀကိမ္က စားေသာက္ဆိုင္မွာ၊ ဆိုင္ႀကီးကနားမွာ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ဆုမြန္ေကာင္းေတြၾကားမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္က အိမ္မွာလက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သဟဇတျဖစ္ေအာင္ တစ္ဘက္သားရဲ႕အက်င့္နဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

တတိယအႀကိမ္က အမ်ဳိးေတြၾကားမွာ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။ တစ္ဘက္သားရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ သင့္ျမတ္ေအာင္ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္နဲ႔ တတိယအႀကိမ္လက္ထပ္တာက ပထမအႀကိမ္နဲ႔ လံုးဝကဲြျပားတယ္။ အဲဒီလက္ထပ္ပဲြေတြမွာ ခမ္းနားတဲ့ မဂၤလာအေဆာင္အေယာင္ေတြ မပါသလို၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ဆုမြန္ေကာင္းေတြမပါခဲ့ဘူး။ အခမ္းအနားမွာ ႏွစ္ဦးသားရဲ႕ နားလည္မႈပဲရွိခဲ့တယ္။

တကယ္လက္ထပ္တယ္ဆိုတာက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ႀကိမ္နဲ႔ ပိုဆိုင္ပါတယ္။

အခုေခတ္ လူအမ်ားရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးက လက္ထပ္ၿပီး ႏွစ္တိုတိုအတြင္းမွာ ကြာရွင္းၾကတယ္။ ကြာရွင္းၾကတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကိုယ္လက္ထပ္ခဲ့တဲ့ပထမအႀကိမ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ထိ အေရာက္မတြန္းပို႔ႏိုင္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ေရေႏြးဆူဆူက ပိုးမႊားေတြကို သတ္ပစ္ႏိုင္သလို အခ်ိန္ျမင့္တဲ့အခ်စ္ဒီဂရီက ခ်စ္သူရဲ႕ အားနည္းခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံုမႈကို မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္တယ္။

ခ်စ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မျမင္ခဲ့မိတဲ့ အားနည္းခ်က္၊ မျပည့္စံုမႈေတြက လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့ မပူ၊ မေအးတဲ့ ေရထဲေရာက္သြားတဲ့အခါ အဲဒီအားနည္းခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံုမႈေတြက ပိုးမႊားေတြလို ျပန္ရွင္သန္လာတတ္တယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒုတိယအႀကိမ္လက္ထပ္ျခင္းကို ကိုယ္ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ သူ႔အက်င့္နဲ႔လက္ထပ္မယ္၊ သူရဲ႕အားနည္းခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံုျခင္းေတြကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးမယ္၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ အိမ္ေထာင္ေရးက အျမစ္ပါးသြားတဲ့သစ္ပင္လို တေျဖးေျဖး က်ံဴ႕ဝင္ေျခာက္ကပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အရမ္းခ်စ္ၿပီး ယူထားၾကသူႏွစ္ဦးက ႏွစ္တိုတိုေလးအတြင္းမွာ ကြာရွင္းၾကတာဟာလည္း ဒုတိယအႀကိမ္ လက္ထပ္ျခင္းဆီ အေရာက္မသြားႏိုင္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ လက္ထပ္ျခင္းထဲ ဝင္ေရာက္ႏိုင္သူႏွစ္ဦးက "ကြာရွင္းမယ္"ဆိုတဲ့စကားကို အေျပာနည္းသြားတတ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ဘက္သားရဲ႕ အက်င့္စရိုက္နဲ႔မျပည့္စံုမႈေတြကို နားလည္လက္ခံထားလို႔ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ဘက္သားရဲ႕ ဒီလိုမျပည့္စံုမႈက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂရုစိုက္မႈအသြင္ ေျပာင္းေစခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အိမ္ေထာင္ေရးက ခ်ဳိၿမိန္ေႏြးေထြးေနၿပီး အခ်င္းခ်င္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။

အိမ္ေထာင္ေရးေႏြးေထြးတာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးတည္ၿမဲၿပီလို႔ ယူဆလို႔မရႏိုင္ေသးဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရးတည္ၿမဲဖို႔ တတိယအႀကိမ္လက္ထပ္ျခင္းကို အေရာက္တက္လွမ္းႏိုင္ရဦးမယ္။ အဲတာက တစ္ဘက္သားရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းနဲ႔ လက္ထပ္တာပဲျဖစ္တယ္။

တစ္နည္းေျပာရရင္ သူ႔အေပၚထားတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သူ႔မိဘ၊ သူ႔ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းဆီအေရာက္ ျဖန္႔က်က္ႏိုင္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ဳိးမွာ အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ အသိဉာဏ္ေတြကိုေပးတယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕တစ္ျခမ္းကို ကုိယ္ပဲပိုင္ဆိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကို သူ႔မိဘ၊ သူ႔ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အိမ္ေထာင္ေရးကတည္ၿမဲၿပီး ခဲြခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မလြယ္တကူ မခဲြႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ခ်စ္ျခင္းေလာကမွာ ေယာက္်ားအမ်ားစုက အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ယူလိုက္တာပဲလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕လိုအင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းကို လ်စ္လ်ဴရွဴထားတတ္ၾကတယ္။

မိန္းကေလးအမ်ားစုကလည္း အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္တာေလာက္ပဲသိခဲ့ၿပီး အဲဒီေယာက္်ားရဲ႕အက်င့္၊ စရိုက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္း ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔လည္း လက္ထပ္ရမယ္ဆိုတာကို မသိနားမလည္ခဲ့ဘူး။

ဒီလိုမသိနားမလည္ျခင္းေၾကာင့္ အခုေခတ္မွာ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကဲြသူေတြ ပိုမ်ားလာတာကို ေတြ႔ၾကရတယ္။


မူရင္းေရးသားသူ-- Liu Yanmin 

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Friday, February 12, 2010)
.
အိမ္ေထာင္ေရး (၃)မ်ဳိး
__________________

အိမ္ေထာင္ေရး (၃)မ်ဳိးရွိတယ္။

ပထမအိမ္ေထာင္ေရး ----- ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။
ဒုတိယအိမ္ေထာင္ေရး ----- ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူရဲ႕အက်င့္နဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။
တတိယအိမ္ေထာင္ေရး---- ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူရဲ႕အက်င့္၊ သူ႔ရဲ႕ဘက္ဂေရာင္း (ေဆြမ်ဳိးသားျခင္း)နဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

ပထမအမ်ဳိးအစားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက တည္ၿမဲတဲ့အဆင့္မွာရွိတယ္။
ဒုတိယအမ်ဳိးအစားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက ပိုတည္ၿမဲတဲ့အဆင့္မွာရွိတယ္။
တတိယအမ်ဳိးအစားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက ကြာရွင္းတဲ့လမ္းမျမင္ခဲ့ဘူး။

ဒီေလာကႀကီးမွာ ဆံျဖဴသြားက်ဳိးတဲ့အထိ ခ်စ္ႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ဘဝမွာ(၃)ႀကိမ္ လက္ထပ္ၾကရတယ္။

ပထမတစ္ႀကိမ္က စားေသာက္ဆိုင္မွာ၊ ဆိုင္ႀကီးကနားမွာ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ဆုမြန္ေကာင္းေတြၾကားမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္က အိမ္မွာလက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သဟဇတျဖစ္ေအာင္ တစ္ဘက္သားရဲ႕အက်င့္နဲ႔ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။

တတိယအႀကိမ္က အမ်ဳိးေတြၾကားမွာ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။ တစ္ဘက္သားရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ သင့္ျမတ္ေအာင္ လက္ထပ္တာျဖစ္တယ္။