သူပုန္ေက်ာင္းသားဘ၀(၂) by Ko Oo on Friday, October 5, 2012 at 5:35pm ·

"မဲဂလာေခ်ာင္းကုိလြမ္းေနဆဲပါ"

ကုိကုိဦး(တပ္ရင္း-၁၀၂)၊ ေအာက္တုိဘာလ(၅)ရပ္ေန႔၊

က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးထြက္ခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ကေလးမွာ သရက္ေခ်ာင္း(ရွက္ခေလာင္း)လုိ႔ထင္ပါတယ္၊
ေတာတြင္းခရီးၾကမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရေတာ့မွာမုိ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ရွိခဲ့ၾကသလားလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း အားလုံးသူလုိကုိယ္လုိပင္၊ စင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ကြင္းထုိးဖိနပ္မ်ားနဲ႔သာ ျဖစ္ သလုိစခန္းသြားၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကတယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသူမ်ားသာ သြားတုိက္ေဆး၊သြားပြတ္တံမ်ားပါလာၾကတယ္၊

က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာတြင္းကုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေပးမဲ့သူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ခရုိင္ေကာ္မီတီ၀င္ ကုိတင္ထြန္းနဲ႔ဦးရွိန္ တုိ႔အဖြဲ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္၊
လမ္းမွာႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲျပီးသြားၾကရတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔မွာ ထား၀ယ္ျမိဳ႔လုပ္ရွားမႈကုိ ဗြီဒီယုိသတင္း မွတ္တန္းလာယူတဲ့ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္(၃)က သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္၊ သူကထား၀ယ္လူမ်ဳိး ထုိင္းႏိုင္ငံသားျဖစ္လုိ႔ ထား၀ယ္သားေတြနဲ႔ေရာေႏွာျပီးသတင္းကုိ အရဲစြန္႔ လာယူတာျဖစ္တယ္၊ အာဏာသိမ္းျပီး စစ္တပ္ကလူေတြကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီးမဲ့သူေတြအထဲမွာ အဲဒီကုိေမာင္ေမာင္လုိ႔ေခၚတဲ့ သတင္းေထာက္လဲပါေနတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြ ေတာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေျပးလႊားလုိက္ရတယ္၊ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ကုိ ပင္လယ္ရြာတရြာအေရာက္ မွာစက္ေလွတစ္စင္းနဲ႔ တင္ေပးလုိက္တယ္၊ ရေနာင္းကုိေရာက္ေအာင္ တရက္သာသာမွ်ေမာင္း လုိက္ရတယ္၊ ေလွကငယ္ငယ္ လူကအျပည့္မုိ႔ လႈိင္းေလွလြတ္ခဲ့တာကုိပဲ ကံေကာင္းလွျပီ၊
မုိးေတြကလည္း တအားရြာေနေတာ့ မုိးထဲေရထဲတရႊဲရြဲနဲ႔ ရေနာင္းျမိဳ႔ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊

ေနာက္ေန႔မွာ ဘတ္စ္ကားစီးျပီး ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္(၃) မွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ျပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းဌါနကားနဲ႔ပင္ မဲေဆာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊
မဲေဆာက္က ကုိေက်ာက္ခဲအိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ လူစုံတက္စုံကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိေအာင္ႏိုင္၊ သာယာ၀တီသား ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းတုိ႔နဲ႔အတူ မင္းသားသီဟတင္စုိးႏွင့္ ညီေတာ္ ေမာင္၀႑တင္စုိးတုိ႔ကုိပါေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ တေယာက္တကြဲစီလာၾကေပမဲ့ အခုလုိျပန္ဆုံၾက ေတာ့လည္း အားလုံး၀မ္းပန္းတသာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊

သူပုန္ေက်ာင္းသားဘ၀(၃) by Ko Oo on Tuesday, October 16, 2012 at 9:54am ·

ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ၾကားကရုန္းထခဲ့ရသည္၊
ကုိကုိဦး(တပ္ရင္း-၁၀၂)၊ ေအာက္တုိဘာ(၁၆)ရက္၊ ၂၀၁၂

ပထမဦးဆုံးက်င္းပမည့္ညီလာခံအတြက္ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းက ကုိယ္စားလွယ္အတြက္ က်ေနာ္၊ကုိ၀မ္ဟုတ္နဲ႔ဘုန္းကုိတုိ႔သုံးဦးကုိ စခန္းမွေရြးခ်ယ္ေပးလုိက္ၾကပါတယ္၊
တကယ္ပါသင့္တဲ့ကုိလွေအာင္ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊ ထုိအခ်ိန္ထဲကပင္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႔ေနာက္မွာ မဟာမိတ္ရဲ႔ဖိအားေတြကရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္၊ ထုိအခ်ိန္က တပ္ေပါင္းစု အတြက္ေက်ာင္းသားေရးရာကုိ ေကအင္ယူက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး တာမလာေဘာနဲ႔ ေကအုိင္ေအက ေဒါက္တာထူးဂ်ာတုိ႔က တာ၀န္ယူထားပါတယ္၊ တကယ္တန္းညီလာခံကုိ က်င္းပမည့္၀မ္းခါ စခန္းကုိေရာက္သည္အထိ ညီလာခံကုိယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြက စနစ္တက်မျဖစ္ခဲ့ေသးပါ၊

အေျခခံစခန္းကုိအေျခခံျပီး လာၾကတဲ့သူေတြရွိၾကသလုိ ဘန္ေကာက္မွာလာေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ဗကကကုိယ္စားလွယ္မ်ားလည္းရွိခဲ့ပါတယ္၊ မြန္ေဒသမွလာေသာ ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔ဆုိလွ်င္္ ႏွစ္ဖြဲ႔ေတာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ကရင္ေဒသမွာရွိေသာ စခန္းမ်ားသာ စခန္းလူဦးေရကုိ ထည့္မတြက္ပဲ စခန္းတစ္ခုကုိသုံးဦးဆီျဖင့္ တက္လာခဲ့ၾကတယ္၊ ကုိယ္စားလွယ္စီစစ္ေရး ကိစၥကုိ သဘာပတိအဖြဲ႔ကုိ တုိင္တည္ျပီး ညွိႏႈိင္းေရႊးခ်ယ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အေတာ္ကုိပရမ္းပတာ ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ အားလုံးက၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္၊

ဆည္းပူးေလ့လာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အခန္း (၂)

ႏိုင္ငံေတာ္ (The State) ဆိုရာ၀ယ္ (အပိုင္း-၂)

ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ သီအိုရီမ်ား

ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို အနက္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားစြာ ရွိသလို၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ သီအိုရီမ်ားစြာလဲ ရွိပါတယ္။ ဒီသီအိုရီေတြရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံလာမွဳေတြ၊ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္လာမွဳေတြနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေပၚ သက္ေရာက္မွဳေတြကလဲ ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းနဲ႕ သီးျခားကြဲျပားေနတဲ့ အရာလား (သို႕မဟုတ္) လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ အရာလား။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အရာလား (သို႕မဟုတ္) လူတစုနဲ႕ လူတန္းစားတခုကို ကိုယ္စားျပဳတာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖေတြကို သီအိုရီတခုခ်င္းဆီက ကြဲျပားျခားနားစြာ အေျဖေပးထားၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ေပၚေပါက္လာျခင္းရဲ႕ သမိုင္းအစ (Origins of the State)နဲ႕ပတ္သက္ျပီး၊ social contract theory, evolutionary theory, divine rights theory နဲ႕ force theory ေလးမ်ိဳးရွိေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္အမ်ားစုက လက္ခံထားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ အယ္ဒရူးေဟ၀ပ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ သီအိုရီေတြဟာ ေခတ္ျပိဳင္သီအိုရီေတြလို႕ သတ္မွတ္ျပီး၊ pluralist theory, capitalist theory, leviathan theory နဲ႕ patriarchal theory ေလးမ်ိဳးကို ေခတ္ျပိဳင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီအိုရီမ်ားအျဖစ္ တင္ျပေရးသားခဲ့ပါတယ္။ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ Clyde Barrow ကေတာ့ Marxism, Neo-Marxism နဲ႕ Post-Marxism သီအိုရီသံုမ်ိဳးကုိ Critical theories of the State အျဖစ္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

(၁) ႏိုင္ငံေတာ္ေပၚေပါက္လာျခင္း၏ သမိုင္းအစဆိုင္ရာ သီအိုရီမ်ား

(က) Social contract theory

social contract theory အရ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း တခုျဖစ္ပါတယ္။ တန္ခိုးရွင္ေတြက ဖန္ဆင္းထားတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူမွဳဆက္ႏြယ္မွဳေတြ၊ ဆက္စပ္မွဳေတြက တဆင့္ ေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသီအိုရီ သေဘာတရားေတြကို ႏိုင္ငံေရးဒႆနိကေဗဒပညာရွင္မ်ားျဖစ္တဲ့ Thomas Hobbes, John Locke နဲ႕ Rousseau တို႕က ေထာက္ခံအားေပးထားၾကပါတယ္။

Thomas Hobbes ရဲ႕ အဆိုအရ လူေတြက သူတို႕ဘာသာသူတို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အစုအဖြဲ႕တခုကို သြားေရာက္ေပးအပ္ျပီး၊ ဒီအစုအဖြဲ႕ရဲ႕ အမိန္႕အာဏာေတြကို လိုက္နာရန္ သေဘာတူလက္ခံထားတဲ့အတြက္ supreme body နဲ႕ အမ်ားျပည္သူအၾကားမွာ social contract ျဖစ္တည္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ John Locke ရဲ႕ အျမင္အရ လူေတြဟာ သဘာ၀တရားက ေပးအပ္ထားတဲ့ အခြင့္အေရး (natural rights) ေတြ ျဖစ္တဲ့ လူ႕ဘ၀ျဖစ္တည္မွဳ၊ လြတ္လပ္မွဳ နဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မွဳအခြင့္အေရးေတြကို ရယူခံစားၾကေပမယ့္၊ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဥပေဒကို ျပန္ဆိုအသံုးခ်မယ့္ judicial agency မရွိတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ အင္စတီက်ဴရွင္းတရပ္ ေပၚထြက္လာတာျဖစ္ျပီး၊ social contract ႏွစ္ခု ျဖစ္တည္လာပါတယ္။ တခုကေတာ့ လူထုအၾကားမွာ ျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္တခုကေတာ့ လူထုနဲ႕ အစိုးရအၾကားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Rousseau ရဲ႕ အဆိုအရ လူတေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို အမ်ားရဲ႕ သေဘာဆႏၵ (General will of the People) အတြက္ ဆံုးရွံဳးခံလိုက္တဲ့အခါ social contract ျဖစ္တည္လာပါတယ္။

လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ လိုအပ္ေနတဲ့အရာ by Messenger News Journal on Tuesday, October 16, 2012 at 2:17am ·

          ျမန္မာျပည္၌ အေျပာင္းအလဲကာလ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ ေရွ႕လမ္းခရီး၌ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စိန္ ေခၚမႈမ်ားရွိေနေၾကာင္း မၾကာခဏ ၾကားသိ သတိျပဳ မိပါသည္။ အဆိုပါစိန္ေခၚမႈမ်ားသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္ ပါသည္။ ထင္သာျမင္သာရွိေသာ စိန္ေခၚခ်က္မ်ား အေနျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး မွသည္  ရခိုင္အေရးအခင္း၊ ကခ်င္ပဋိပကၡ၊ ႏုိင္ငံျခားရင္း ႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ၊ လူသားရင္းျမစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ လာဘ္ ေပးလာဘ္ယူတိုက္ဖ်က္ေရး စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏိုင္ပါသည္။ ထင္သာျမင္သာမရွိေသာ၊ မခန္႔မွန္း မမွန္းဆႏုိင္ေသာ အျခားစိန္ေခၚခ်က္မ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ပါသည္။ အဆိုပါ စိန္ေခၚခ်က္မ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံ ေတာ္အစိုးရသည္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ေအာက္တြင္ ျငင္းခုံေဆြးေႏြး အေျဖ ရွာရင္း ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမွာျဖစ္သလို ႏိုင္ငံသား တစ္ဦး ခ်င္းအေနျဖင့္လည္း အဆိုပါ စိန္ေခၚမႈမ်ားအား မိမိ က်ရာ၊ ႏုိင္ရာဘက္မွ သုံးသပ္ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ မိမိတို႔၏ လူသားရင္းျမစ္စြမ္းအားမ်ားကို အၿမဲမျပတ္ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေနေစရန္ ကိုယ္စြမ္းÓဏ္စြမ္း ရွိသ၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကရမည္ျဖစ္သည္။
          ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္မွာ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ပိုမို႐ႈပ္ေထြး ယိုယြင္းလာသည့္ သေဘာရွိတတ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံသားအား လုံးသည္ မိမိတို႔အနာဂတ္ ကံၾကမၼာအေပၚ သက္ေရာက္ လႊမ္းၿခံဳမႈရွိမည့္ ႏိုင္ငံေရးပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မ်ားစြာ မေဝး လွရန္ လိုၿပီး၊ မည္သူသည္ မည္သည့္အင္အားစုမ်ား  သည္ ကိုယ္က်ဳိးရွာသည္။ အမွန္အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုသည္ကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းအဆက္ဆက္ကို သုံးသပ္လွ်င္ ျပည္သူလူထုသည္ စိတ္ဓာတ္မမွန္ေသာ ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ား၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ သူ အာဏာပိုင္မ်ား၏ လွည့္ဖ်ားဖိစီးႏွိပ္စက္သည္ကို မၾကာခဏခံခဲ့ရသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ထိုင္ခုံ လုမႈမ်ားၾကား မၾကာခဏ ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာပိုင္မ်ား၏ အာဏာျပ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ျပားျပားဝပ္ခဲ့ရသည္။ အာဏာေတြ အလီလီသိမ္းလို႔ စနစ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းေသာ္ လည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားသူမ်ားမွာ လူနည္း  စုသာ ျဖစ္ၿပီးခံရသူမ်ားမွာ ျပည္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ တပိုင္းတစအျမင္ Posted by admin on December 6, 2010 / ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

တကယ္ညီၫြတ္ခ်င္ရင္ ရန္သူအစစ္ကို ျမင္ဖုိ႔လိုတယ္
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ စာတန္းဆန္ဆန္ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရပါတယ္။ တန္းတူေရးကို အေျခခံတဲ့ တိုင္းရင္းသားစုံ ညီၫြတ္ေရးနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု သစ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ သူ႔အျမင္ေတြကို တင္ျပထားပါတယ္။ စာတမ္းေဆာင္း ပါးရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ သေဘာတူ လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕အခ်က္မ်ားကိုေတာ့ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ျဖည့္စြက္တင္ ျပျခင္း သေဘာပါ။
ဒါကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္လုိ႔ ယူဆလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေျပာသလို ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ကုိယ့္အျမင္အယူအဆကို လူထုအၾကား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပရဲရမယ္။ အမွားအမွန္ကို သမုိင္း(ရာဇ၀င္) က ဆုံးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ေရွာင္ရန္ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ ေဆာင္ရန္ သာယာ၀ ေျပာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္ေရးနည္းလမ္းေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္မွန္ေတြ အျမင္အယူ အဆေတြကို တင္ျပဘုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား လုပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားမွာ တာ ၀န္ရွိပါတယ္။
ပထမဆုံး ေဆြးေႏြးလိုတာက ျပည္ေထာင္စုသစ္ အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ သူ႔ ေဆာင္းပါး အဆုံးပိုင္းက စတင္ေဆြးေႏြးရတာက ဗမာ၊ ျမန္မာအသုံးနဲ႔ ပတ္သက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြမွာလည္း တျပည္လုံး တမ်ဳိးသားလုံးနဲ႔ သက္ ဆိုင္ရင္ ဗမာလို႔ပဲ သုံးႏႈန္းခဲ့သလို ဒီမွာလည္း ထို႔အတူ သုံးစြဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဗမာ၊ ျမန္မာ ကြဲျပားတဲ့ အယူအဆကို တင္ျပလိုတဲ့အတြက္ သိသာထင္ရွားမႈရွိ ေအာင္ ဦးစြာ ေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူ႔အတြက္ ဗမာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းကိစၥမရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာေရာ၊ ျမန္မာကိုပါ ပယ္ၿပီး အားလုံးသေဘာတူတဲ့ တျခားအမည္ တခုကို သုံးရင္လဲ သေဘာတူညီတယ္၊ တဆက္တည္း သု၀ဏၰဘူမိကို ျပည္ေထာင္စုသစ္ရဲ႕ အ မည္အျဖစ္ အဆုိျပဳသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဟာ အ မ်ားညီ႐ုံနဲ႔ အလြယ္မသတ္မွတ္သင့္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ခိုင္လုံတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္နဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္း ယုတၱိရွိဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဗမာပဲေျပာေျပာ၊ ျမန္မာပဲေျပာ ေျပာ အတူတူပါပဲလို႔ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ ေျပာသလိုပဲ ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးရဲ႕ အ မည္လုိ႔ အမ်ားက နားလည္ လက္ခံေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဆိုေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို အက်ိဳးအေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္ကိုေတာ့ ရွာဖုိ႔လိုပါတယ္။ ရွာတဲ့ အခါ မွာလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ အိမ္နီးျခင္း အမ်ဳိးသားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္လို ေခၚေ၀ၚ သတ္မွတ္တယ္ ဆိုတာကို ထည့္သြင့္ စီစစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ေလ့လာဆန္းစစ္မိသေလာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု တခုလုံး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ဟာ ဗမာသာျဖစ္သင့္ၿပီး ျမန္မာကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးကို ေခၚေ၀ၚရည္ၫြန္းသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဗမာ
ဒီေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာရာမွာ အိႏၵိယမွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရတာက ကြ်န္ ေတာ့အတြက္ အားသားခ်က္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ဒီ ကေန႔ ဗမာျပည္ထဲမွာ ေနထိုင္ေန႔ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္စုအားလုံးရဲ႕ ဘာသာစ ကားနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ပါဘူး။ ဗမာဆိုတာ အိႏၵိယစကား သကၠတဘာသာ ျဗဟၼာ ကေန ပ်က္ေ႐ြ႕လာတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၃၀၀၀) ေက်ာ္ အထက္ကာ လက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘိုးဘြားေတြ ၀င္ေရာက္အေျခခ် မေနထိုင္မီကတည္းက မဇၥ်ိမတိုင္း သားေတြက လက္ရွိ ဗမာျပည္လို႔ေခၚတဲ့ နယ္ေျမကိုေတြ႕ရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
အာသံနယ္ကေန ျဖတ္စီးၿပီး ဂဂၤါျမစ္ထဲကို ေပါင္းဆုံသြားတဲ့ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕သားလို႔ အဓိ ပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေဒသကို မဇၥ်ိမတိုင္းသားေတြက သူတို႔ဘာသာ နဲ႔ ျဗဟၼာေဒ့ရွ္ (သို႔) ဗာရမာေဒ့ရွ္ (Bramah Desh) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဟၼာ+ ေဒ့ရွ္ က ျဗဟၼာဟာ ျဗဟၼာႀကီးကို ရည္ၫြန္းၿပီး ေဒ့ရွ္ဆိုတာကေတာ့ ေဒသ၊ နယ္ေျမလို႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ နယ္ေျမ (Land of Lord Bramah) ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဒသထဲမွာ ေနထိုင္သူမ်ားကိုေတာ့ ဗာရမာ သို႔မဟုတ္ ဗားရမားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားေတြက ႏိုင္ငံကို ဗရမာေဒ့ရွ္လို႔ ေခၚၿပီး လူေတြကိုေတာ့ ဗား ရမားလို႔ ေခၚေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀ တီျမစ္ဆိုတာကလည္း ဆင္ျမစ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ သကၠတ စကားပ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ ၀ဏ္+ နဒီ က ဧရာ၀ဏ္ (Iravan) ဆိုတာ ဆင္ျဖစ္ၿပီး နဒီဆိုတာကေတာ့ ျမစ္ပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရသာလွ်င္ လက္ရွိျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွာ ေနထိုင္ ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား အမ်ဳိးအႏြယ္စု အားလုံးကို ၿခဳံငုံကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

 Burma: Is It Like Father, Like Daughter? – OpEd
 

Search Eurasia Review

Eurasia Review Newsletter

Recent Comments

• George Ronald Adkisson on God’s Love Stronger Than Attraction Of Wealth, Pope Says
• Durand-Even on What The Jimmy Saville Scandal Tells Us About Modern Britain – OpEd

RSS Feeds

RSS Feeds

27

Burma: Is It Like Father, Like Daughter? – OpEd

By: Kanbawza Win October 13, 2012

An old man like me, near dotage stage cannot do anything except to show my solidarity with the Kachin brethren, as the small Vancouver Ethnic Community launch a fund drive for the Kachin Women Association Thailand (KAWT) to relieve the Kachin refugees who in no-man’s land number over 100,000, and whose humanitarian aid is cut off both by the Chinese and the Burmese governments. The clearly depicts not only the Myanmar and the Chinese mentality, but also to what length can the dictatorial regimes go to justify their political appetite.

Genocide in Kachin State

Aung San Suu Kyi

Hundreds of people have lost their lives, thousands have been maimed or injured, and thousands of ethnic women have been raped by the Tamadaw soldiers. But after 1,800 battles, the conflict between Kachin freedom fighters and the Burmese army—now into its 15th month—shows no sign of abating.
A secret visit by a reporter mailed to me some grotesque pictures of dead Burmese and Kachin soldiers piled on top of the corpses of civilian porters. Farmers and villagers are now being targeted for attacks and interrogation by the government troops who naturally suspect them of being sympathizers or members of the Kachin Independence Organization (KIO).1
The Burmese Army, or Tatmadaw, is determined to knock out the Kachin, once and for all, as men and munitions are increased around in the conflict zones. One could recall that at the recent ASEAN Conference in Bali, President Thein Sein boasted that it would only take a few hours for the Tatmadaw to wipe out the Kachin, and the government media calls the Kachin as Thaung Gyan Thu, in Burmese which is usually translated as “insurgents,” a rebel group with no political agenda and has connotations of terrorism.2 With this kind of attitude how can there be ceasefire not to mentioned peace negotiations? 3
The 1994 ceasefire agreement never produced a political result leading to autonomy or fundamental rights and instead Kachin leaders were offered business opportunities in logging, jade mining and other enterprises viewed by the Kachin populace as a rape of the land and an attempt by the Myanmar authorities to exploit the Kachin’s rich forests and natural resources. Experiencing an 18-year truce shattered, no ethnic nationalities trust the words of Naypyidaw and now every intelligent ethnic sense that Tatmadaw is not interested in whatever peace deals. What more prove is wanted when it is already over a year that President Thein Sein ordered the army to stop the offensive with no result, raising the question of whether the Burmese government is controlling the army or vice versa.

Nan Hla Thein/ September 29, 2012 11:17 AM

September 29, 2012 10:46 AM

စစ္တပ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ခြင့္ရွိသင့္သလား။ by ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန) ၂၀၁၂ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၁၀) ရက္

စစ္တပ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ခြင့္ရွိသင့္သလား။

ေကအင္ယူဗဟိုမွ ေန၍ ေကအင္ယူ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္အား တာ၀န္မွ ရပ္ဆိုင္းရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားတြင္ စီးပြားေရး နွင့္

ပတ္သက္သည့္ ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ စြပ္စြဲခ်က္မ်ား မွန္ကန္မႈမရွိလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾက

ီးမူတူးေဆးဖိုးအေနနွင့္

အမ်ားသိေအာင္ရွင္းလင္းခြင့္ ရွိပါသည္။ ရွင္းလင္းလိမ့္မည္ဟုလည္း ေျမွာ္လင့္သည္။ စာေရးသူ အေနျဖင့္မူ စစ္တပ္ နဲ႕

စီးပြားေရး ဆိုင္ရာ မူသေဘာအေျခခံမွ တင္ျပပါမည္။ ဤျပသနာမွာ တျပည္လံုးကို လွိဳက္စားေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။


ေတာ္လွန္ေရးတပ္ျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္ကို တရား၀င္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အစိုးရ၏ တပ္ျဖစ္ေစ စစ္အသံုးအေဆာင္၊ ရုပ္၀တၱဳ

ပစၥည္း နွင့္ ေငြေၾကး လိုအပ္သည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ စစ္တပ္အား စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္ ေပး၍မရပါ။ ျမန္မာနုိင္ငံ၌

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေနသည္မွာ စစ္တပ္ကိုယ္တိုင္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား လုပ္ျပီး ၀င္ေငြ မ်ားကို

အစစ္အေဆးမရွိ တိုက္ရိုက္ သံုးစြဲခြင့္ရေနခဲ့၍ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရ၏ လက္ေ၀ခံ စီးပြားေရးသမားၾကီးမ်ား ကလည္း

ေ၀စားမွ်စားလုပ္ကာ စစ္တပ္စီးပြားေရးကို က်ားကန္ေပးထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယင္း၏ အက်ိဳးဆက္ အျဖစ္ ထိပ္ပိုင္း

စစ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသြားၾကျပီး တပ္မႈးငယ္မ်ား အပါအ၀င္ တပ္ေအာက္ေျခ ထု တခုလံုး နွင့္

အေျခခံလူထုၾကီးတရပ္လံုး ဆင္းရဲတြင္း နက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။


ထိုနည္းတူပင္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ကို စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္ ေပးလိုက္လွ်င္ တပ္ေခါင္းေဆာင္သည္ စစ္အာဏာရွင္ျဖစ္သြား

နိုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တပ္ေခါင္းေဆာင္သည္ လက္နက္ကိုင္တပ္ကို ကိုင္ထားသျဖင့္ စစ္ ေရးအာဏာ

ရွိေနသည့္ တခ်ိန္တည္းတြင္ စီးပြားေရးအာဏာပါ ရွိသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႕ျဖစ္လွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ ၏

စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကို မည္သူမွ် ထိမ္းေၾကာင္း၍မရေတာ့။ ထင္ရာစိုင္းျပီး လုပ္ျခင္ရာလုပ္ေတာ့သည္။ အေျခခံလူထုမ်ား အေနျဖင့္

နည္းလမ္းေပါင္းစံုသံုး၍ စစ္အာဏာရွင္ၾကီး စနစ္ကို တိုက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ကေလးမ်ား ဟိုက သည္က

ေပၚလာတာမ်ိဳးမျဖစ္သင့္ပါ။


"ေအာက္ေျခတပ္ထု ငတ္ျပတ္ျပီး စားစရာ မရွိျဖစ္ေနတယ္။ ယူနီေဖါင္း၊ ဖိနပ္၊ စစ္အသံုးအေဆာင္ေတြက အစမရွိဘူး။

လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ ျပည့္စံုဘို႕ဆိုရင္ေ၀းေရာ။ ဒီ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးဘို ့တပ္အေနနဲ႕စီးပြားေရး

လုပ္ငန္းေတြကို တြဲျပီး မလုပ္ရင္ ဓါးျပတိုက္ရမလား။" ဟူ၍ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေခါင္းေဆာင္ အေနျဖင့္ ေစာဒက တက္

ေကာင္း တက္ပါမည္။ ေတာ္လွန္ေရးကို တပ္သက္သက္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းလည္ပတ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား

ရွိပါသည္။ ၄င္းတို႕က တာ၀န္ယူျပီး ေတာ္လွန္ေရးတပ္၏ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းရပါမည္။ ေကအင္ယူသည္ ဤ အတိုင္းပင္

က်င့္သံုးလွ်က္ရွိေၾကာင္း နားလည္ပါသည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး မူတူးေဆးဖိုးအေနျဖင့္ "က်ဳပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့ သမွ် တပ္အေနနဲ႕ ဘယ္တုန္းကမွ စီးပြားေရး မလုပ္ခဲ့ဘူး။

ေနာင္လဲ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ဘို ့လဲ မညႊန္ၾကားဘူး။" ဟူ၍ အမ်ားသိ ရွင္းလင္းလိမ့္မည္ဟု ေျမွာ္လင့္သည္။

စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ တပ္ေအာက္ေျခထု၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ သေဘာရိုးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈမ်ား ျဖစ္ပါက

ျပန္လည္ညွိနိုင္းတင္ျပျပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ေရွာင္ၾကဥ္မည္ဟု တာ၀န္ခံလွ်င္ ညီညြတ္ေရးအတြက္ အကူအပံ႕ မ်ား

ျဖစ္ေလမလားဟု ေျမွာ္မွန္းပါသည္။ စစ္တပ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ မည္သည့္ တပ္မႈးတပ္သား ကိုမွ် စီးပြားေရး

လုပ္ငန္းတြင္ တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္း မျပဳသင့္ပါ။ ဤမူကို ယခုကစ၍ တင္းၾကပ္စြာလိုက္နာလုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး

အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၌ ေနာင္ အလားတူ ျပသနာမ်ိဳးမျဖစ္ရန္ ေရွာင္လႊဲနိဳင္မည့္အျပင္ အနာဂါတ္ျပည္ေထာင္ စု အတြက္ပါ

အုတ္ျမစ္ေကာင္း ခ်ရာေရာက္ပါမည္။


အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို စီးပြားေရး ေျမွာ္မွန္းခ်က္ျဖင့္ လုပ္သင့္သလား။


ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးအေပၚအေျခခံသည့္ စစ္မွန္ သည္႕ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး နိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ကို

ကိုင္စြဲကာ ေကအင္ယူဗဟိုသည္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းဟု နားလည္ပါသည္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို

စီးပြားေရးရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ မလုပ္သင့္ပါ။ အကယ္၍ ေကအင္ယူ အလံေအာက္မွ ခြဲထြက္၊ သီးျခား အဖြဲ႕ တခုထပ္ေထာင္၊

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္မည္ဆိုပါက မည္မွ်အထိ လက္ေတြ႕ အက်ိဳးရွိမရွိ

သံုးသပ္ရန္လိုပါမည္။


မြန္ျပည္သစ္ပါတီ သည္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ၁ရ နွစ္တာ လုပ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ စစ္အစိုးရက ပါတီအား လုပ္ငန္း လိုင္စင္မ်ား

တဘက္က ခ်ေပးေသာ္လည္း အျခားတဘက္က၄င္းလုပ္ငန္း မ်ား အလုပ္မျဖစ္ရန္ အေနွာက္အယွက္ ျပဳသည္။ ပါတီအေနျဖင့္

စီးပြားေရးအရ ဟုတၱိပတၱိ ထိထိေရာက္ေရာက္ အက်ိဳးမရွိခဲ့ပါ။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲခဲ့ ေသာ အျခားအဖြဲ႕ငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ထိပ္ပိုင္း သို႕မဟုတ္ အလတ္ပိုင္း စစ္ ဘက္၊ အရပ္ဘက္ ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ား

ပုဂၢိဳလ္တဦးျခင္း အရ ၾကီးပြားခ်မ္းသာ သြားၾကသည္။ ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္ထုမ်ားနွင့္ လူထုမ်ားမွာ ဆင္းရဲတြင္းမွ မတက္ခဲ့ပါ။

ေက်ာင္းပရိဝုဏ္အတြင္း၌ တုိက္စစ္ဆင္ျခင္း by Lu Cifer on Saturday, October 13, 2012 at 1:55am ·

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အေျခစုိက္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းကေနပါေမာကၡဘဝျဖင့္ အၿငိမ္းစား ယူသြားၿပီး ျဖစ္သူ ဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မၾကာခဏဆုိသလုိ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ပါသည္။ ထုိစကားစျမည္တြင္ ကားဆရာက "တုိက္စစ္" အေၾကာင္းေျပာကာ ရယ္ပဲြဖဲြ႕ပါသည္။ "တုိက္စစ္" တဲ့။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းထဲက တုိက္စစ္။ ဤတြင္ပညာေရးေလာကႏွင့္ တုိက္စစ္ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္းဟု ဆႏၵေစာသူ တုိ႔က ေမးႏုိင္ပါသည္။ ေရလည္ေအာင္ရွင္းျပပါရေစဦး။

စစ္ေရးေလာက၌ တုိက္စစ္၊ ထုိးစစ္၊ ခံစစ္၊ ေျပာက္က်ားစစ္ စသည္ စသည္ျဖင့္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္ကုိ အမ်ားအသိျဖစ္ပါသည္။ ယခုက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ထဲက "တုိက္စစ္"။

ထုိဆရာတုိ႔၏ ဘာသာရပ္က အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ သင္ယူကာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ပင္ ျပန္လည္ေျဖဆုိရသည့္ ဘာသာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ တစ္ေန႔စာ ေမး-အေျဖလႊာမ်ား စစ္ေဆးအၿပီး အမွတ္မ်ား ထည့္သြင္းၾကစဥ္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ ခုံနံပါတ္တစ္ခုကုိ သြားေတြ႕လုိက္ၾကရသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိခုံနံပါတ္ရွင္က ဘာသာရပ္တုိင္း လုိလုိတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ျမင့္ျမင့္ေတြရထားၿပီး တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာရပ္၌ အလြန္ညံ့ဖ်င္း စုတ္ျပတ္သည့္ အမွတ္ကုိသာရထားသည္ဟု ဆုိပါသည္။

ဤတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးအခ်ဳိ႕တုိ႔ သံသယျဖစ္ကာ ထုိညံ့ဖ်င္းစုတ္ျပတ္သည့္ အေျဖလႊာကုိ ထုတ္ၾကည့္ရာ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားၾကရသည္ဟု ဆုိပါသည္။
အေၾကာင္းမွာ အလြန္တရာ အဆင့္အတန္းျမင့္သည့္ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားျဖင့္ ဘာသာရပ္ကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ေျဖဆုိထားေၾကာင္းေတြ႕လုိက္ရေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ထုိအေျဖလႊာစစ္ေဆးသည့္ နည္းျပဆရာမ ကုိ ေခၚရပါသည္။ ဘယ္လုိစစ္ေဆးသလဲ ေမးရပါသည္။ ဆရာမကလည္း ႐ုိး႐ုိးသားသားပဲျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ ပေယာဂတစ္စုံတစ္ရာမွ မရွိပါ။