ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္း အပိုင္း (၁)
ေနာက္ခံသမိုင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစံနစ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဦး႐ြက္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွမ္းျပည္ ပင္လုံၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ယူပါမည္ဆိုသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့သည့္အခါ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္ေထာင္စုစံနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမဟုတ္ဘဲ တျပည္ေထာင္စံနစ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္တင္ျပလာခဲ့ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲေရးကို ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းလက္၀ဲ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ပုန္ကန္ထႂကြခဲ့ၿပီး၊ ကရင္တပ္မ်ားကလည္း ေကအင္ဒီအို (KNDO) Karen National Defense Organization က ဦးေဆာင္ၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လြတ္လပ္ခါစႏိုင္ငံ သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ားၾကားတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ျပည္သူမ်ားက သူပုန္မ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းေနသည့္ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးလာခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္၏ အခန္းက႑သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးတြင္ အေရးပါလာခဲ့သလို ျပည္တြင္းစစ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားလာခဲ့ရသည္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကို အားကိုးလာခဲ့ၾကသည္။
ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အာဏာရယူရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ျမန္မာျပည္မွ ခြဲထြက္၍ မိမိကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံထူေထာင္လိုျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစိုးရမွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒကို မေရးဆြဲႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေယဘုယ်သုံးသပ္ႏုိင္ ပါသည္။ လက္၀ဲ လက္ယာႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္လိုရာဆြဲေရးသည့္ သမိုင္းက လည္းရွိသျဖင့္ အဓိက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္း (၃) ခ်က္ကို အက်ဥ္း႐ုံး၍ တင္ျပျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ျဖစ္ထြန္းလာျခင္းမွာ ပင္လုံညီလာခံတြင္ ပါသည့္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ဆိုသည့္ စာပုိဒ္သည္ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနသည္ဟုထင္သည္။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကစဥ္ တန္းတူညီမွ်ေရး ႏွင့္ အကယ္၍ မေက်နပ္လွ်င္ ေနာင္ (၁၀) ႏွစ္အၾကာတြင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ထိုစဥ္အခါက ၿဗိတိသွ်တို႔က ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ ထားျခင္းေၾကာင့္ အကယ္၍ ဤအခ်က္ကို လက္မခံပါက တိုင္းရင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မႏွင့္အတူ မပူးေပါင္းဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ သည္ဟု ယူဆရသည္။
ေနာက္ခံသမိုင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစံနစ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဦး႐ြက္ျပဳလုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွမ္းျပည္ ပင္လုံၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ယူပါမည္ဆိုသည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့သည့္အခါ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ျပည္ေထာင္စုစံနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံမဟုတ္ဘဲ တျပည္ေထာင္စံနစ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္တင္ျပလာခဲ့ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲေရးကို ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းလက္၀ဲ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ပုန္ကန္ထႂကြခဲ့ၿပီး၊ ကရင္တပ္မ်ားကလည္း ေကအင္ဒီအို (KNDO) Karen National Defense Organization က ဦးေဆာင္ၿပီး ပုန္ကန္ခဲ့ၾကသျဖင့္ လြတ္လပ္ခါစႏိုင္ငံ သည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ားၾကားတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ျပည္သူမ်ားက သူပုန္မ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းေနသည့္ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးလာခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္၏ အခန္းက႑သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးတြင္ အေရးပါလာခဲ့သလို ျပည္တြင္းစစ္ကို ရင္ဆိုင္ရင္း ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားလာခဲ့ရသည္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းကို အားကိုးလာခဲ့ၾကသည္။
ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အာဏာရယူရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ျမန္မာျပည္မွ ခြဲထြက္၍ မိမိကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံထူေထာင္လိုျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစိုးရမွ စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒကို မေရးဆြဲႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေယဘုယ်သုံးသပ္ႏုိင္ ပါသည္။ လက္၀ဲ လက္ယာႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္လိုရာဆြဲေရးသည့္ သမိုင္းက လည္းရွိသျဖင့္ အဓိက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္း (၃) ခ်က္ကို အက်ဥ္း႐ုံး၍ တင္ျပျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ျဖစ္ထြန္းလာျခင္းမွာ ပင္လုံညီလာခံတြင္ ပါသည့္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ဆိုသည့္ စာပုိဒ္သည္ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနသည္ဟုထင္သည္။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္အတြက္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကစဥ္ တန္းတူညီမွ်ေရး ႏွင့္ အကယ္၍ မေက်နပ္လွ်င္ ေနာင္ (၁၀) ႏွစ္အၾကာတြင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေစရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ထိုစဥ္အခါက ၿဗိတိသွ်တို႔က ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ ထားျခင္းေၾကာင့္ အကယ္၍ ဤအခ်က္ကို လက္မခံပါက တိုင္းရင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္မႏွင့္အတူ မပူးေပါင္းဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ သည္ဟု ယူဆရသည္။