Saturday, December 8, 2012

ျမန္မာ-အဂၤလိပ္စကားပံုမ်ား by ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္ - စာေပဒါနျပဳသည္ on Saturday, December 8, 2012 at 5:58pm ·



MYANMAR PROVERBS
----။----------။----------
--
A bad workman quarrels with his tools.
အကမတက္ေတာ့ ဖ်ာအၿပစ္တင္


A barking dog seldom bites.
ေဟာင္လြန္းေသာေခြး လူမေလး

လက္ထဲတြင္ရွိေသာငွက္တစ္ေကာင္သည္ခ်ံဳထဲတြင္ရွိေေသာငွက္ႏွစ္ေကာင္ထက္ပို၍တန္ဖိုးရွိသ
ည္။
A bird in the hand is worth two in the bush.

ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ မီဒီယာနာ by Aungzaw Win on Friday, December 7, 2012 at 8:30am ·


ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ မီဒီယာနာ ကား ကုရာနတၱိ ေဆးမရွိ ျပီေလာ၊၊
ေဆး မမီျပီေလာ၊၊ခါးေက်ာ ပင္ ညပ္ေနသလား၊ေရခ်ိန္ပင္ ေစာင္းေနသလားမသိ၊၊လူထု အားကိုးလိုေသာ စတုတၱမ႑ိဳင္ၾကီး မွာ သူကိုယ္တိုင္ ဒရီးဒယိုင္ျဖစ္ေနေလေပေရာ႔ထင္၊၊*************************************
ငါးပိေရက်ဳိတြင္ ယူရီးယားဓာတ္ေျမၾသဇာ မ်ားထည့္သြင္း၍
ျပဳလုပ္လာေသာေၾကာင့္ စားသံုးသူျပည္သူမ်ား ေသခ်ာေလ့လာၿပီး
မွသာ ၀ယ္ယူစားသံုးသင့္ေၾကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံစားသံုးသူကာကြယ္ေရး အသင္း ဥကၠ႒ က ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္
 +++++ ဂ်ာနယ္ကို ေျပာၾကားသည္။ *********************************
ဘုရား၊ဘုရား၊၊အမ်ားျပည္သူ တို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ အာဟာရ ကို ျခိမ္းေခ်ာက္ေလျပီ၊၊ရုံးကန္လႈပ္ရွားရလြန္း၍ ဖိစီးမႈ ခံေနရသည္႔ အေျခခံလူတန္းစားမ်ား အတြက္ ရတက္ မေအးစရာ သတင္းကို အသာပင္ တင္လႊတ္လိုက္ၾကျပီ၊၊ေပါက္ကြဲ မႈေတြ ကို ခုံမင္ၾကပါသလား မီဒီယာ ကိုကို မမ မ်ားခင္ဗ်ား၊၊သူမ်ား ထက္ ဦး လ်င္ ျပီးေရာ သေဘာ မထားၾကသင္႔ပါ၊၊သတင္းဒဏ္ ခံရမည္႔သူ မ်ားကို စာနာေသာ ႏွလုံံးသား ထားသင္႔ပါသည္၊၊မီဒီယာ ဆိုသည္မွာ နားက ၾကားသည္ ကို ပါးစပ္က ျပန္ေျပာယုံဟု ခံယူၾကေလသလား၊၊ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဒါက္တာမ်ိဳးသန္႔တင္ သည္ ငါးပိပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္၊၊
 

★အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔★

Ma Nandar shared ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page's photo.
★အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔★

ေဘြေကာင္းကင္ယံ၊ နိတံုစံသုိ႔၊ ဖန္၀ါေရာင္၀င္း၊ မိုက္ေမွာင္ခြင္းသည့္၊ ေနမင္းတရထည္၊ ေဆြအၾကည္လွ်င္၊ က်င့္ရည္ၿပည့္စံု၊ သြယ္သြယ္ဂုဏ္ႏွင့္၊ ေလာက
္လံုအ၀၊ မင္းသမၼတ၏၊ ၀ံသႏြယ္လာ၊ ဘိရာဇာမွ၊ ေရကာတြက္စီ၊ ႏွစ္ရာခ်ီ၍၊ သံုးလီဒသ၊ မင္းသတၱတုိ႔၊ တည္စ ( တေကာင္း )၊ ၿမန္႔ေသာင္း ( ေခတၱယံ )၊ ၿမိဳ႔ ( ပုဂံ ) တည့္၊ ဌာနံ ( ၿမင္စုိင္း )၊ ( စစ္ကိုင္း ) ( ပင္းယ )၊ ( အင္း၀ ) သာစည္၊ ( ေတာင္ငူ ) ( ၿပည္ ) ႏွင့္၊ ဇာနည္ဘုန္းတန္း၊ ( ကုန္းေဘာင္ ) နန္းကို၊ သိမ္းၿမန္းဆက္ခံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ကဒဏ္ေရႊခ်ဴ၊ ထီးပစၥဴၿဖင့္၊ ရိပ္ၿဖဴေဆာင္းကာ၊ စိုးအုပ္လာသည္။ ၿမန္မာတုိ႔ေသြး ေထာက္ခ်င့္ေတြး။
ေနေဒါင္းေတာင္ပံ၊ သကုဏံတည့္၊ ၀ဲပ်ံလူးခတ္၊ ၀ဠာရပ္မွ၊ နံဓာတ္ပ်က္ေၾကြ၊ ၿဂိဳဟ္ဆုိးေမႊလ်က္၊ ရေ၀ဦးကင္၊ ၾကငွန္းစဥ္ႏွင့္၊ ပလႅင္တိမ္ေပ်ာက္၊ ၿဗိတန္ေအာက္သုိ႔၊ ကံေလွ်ာက္ၾကမၼာ၊ က်ခဲ့ရွာ၍၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္၊ တြက္ဖြဲ႔စစ္ေသာ္၊ ေထာင္ႏွစ္ရွစ္ဆယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ကယ္၌၊ ခ်ိန္၀ယ္သရဒ၊ ေဆာင္မုန္းလ၏၊ ပကၡဆုတ္ေက်ာ္၊ ဆယ္ရက္ေမာ္တြင္၊ ေက်ာင္းေတာ္သိပၸံ၊ ေနဗိမာန္မွ၊ နည္းစံထံုးတမ္း၊ ဥပေဒၾကမ္းကို၊ ႏွစ္၀မ္းမၾကည္၊ ေနာင္အရွည္ဖုိ႔၊ ေမွ်ာ္ရည္စိတ္ထား၊ ေက်ာင္းေတာ္သားတုိ႔၊ စိတ္အားမာန္တက္၊ ဖယ္ၾကဥ္ထြက္ခဲ့၊ ဘ၀ဂ္အာကာ၊ သိမ့္သိမ့္ၿငာသည္။ ၀ံသာဘုိ႔ေရး ေပ်ာက္လြင့္ေအး။
ေရႊေမာင္းေရာင္လွ်ံ၊ ဓာတ္ေမြဆံတုိ႔၊ ေပ်ာ္စံ၀ပ္ကိန္း၊ မ်က္စံလိန္းလ်က္၊ တစ္သိန္းေလာကဓာတ္၊ သံုးလူနတ္လွ်င္၊ တြားညြတ္လက္စံု၊ ရိွဦးလံႈရာ၊ တိဂံုယဂၤဏ၊ ေစတီယ၌၊ ေမာရ၀ံသံ၊ ဇာတိမာန္ႏွင့္၊ ဟိတ္ခံတန္ခုိး၊ မႏြမ္းညိႈးေအာင္၊ ၿငိမ္းထုိးသဖြယ္၊ ေနရွင္နယ္ဟု၊ တိမ္ကြယ္မေမ့၊ ဤခ်ိန္ေစ့က၊ ဤေန႔မဂၤလာ၊ ဤအခါတြင္၊ ရႊင္သာႏွစ္ေထာင္း၊ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ေညာင္းလ်က္၊ ပန္းေပါင္းအမြန္၊ ေအာင္တံခြန္ႏွင့္၊ ပန္တင္သီးသီး၊ သင္းခ်ပ္တီးသုိ႔၊ ၿမန္႔ထီးတစ္ခြင္၊ လြတ္လပ္ယာဥ္၌၊ လ်င္လ်င္ေဆာစြာ ေဆာင္ပို႔ရာသည္။ စံရာတုိ႔ေက်း ေၿမွာက္ပင့္ေပး။

ေဇာ္ဂ်ီ ( ၁၉၂၄ )

ကမ ၻာသစ္
www.newworldnanda.ning.com

“ ၾကယ္စင္လား... စတားအတုလား ” ေရးသားသူ -ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္

Myanmar Mediamm and Aung Khaing Myint shared Burma-Newselite's photo.
“ ၾကယ္စင္လား... စတားအတုလား ” ေရးသားသူ -ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္

တစ္ေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မ်က္မွန္ကို စာေရးခံုေပၚမွာ ကိုင္ထားတုန္း ငံု႔ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ ခန္းမအထက္မ်က္ႏွာက်က္က မီးလံုးမ်ားေျမာက္မ်ား စြာဟာ မ်က္မွန္ရဲ႕ မွန္သားေတြေပၚမွာ ၾကယ္ ကေလးမ်ား ေတာက္ပသလို လင္း လက္ေနတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းေလးမို႔ လႊတ္ေတာ္အတြင္း ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္ဆိုတာကို သတိမျပဳ နုိင္ေတာ့ဘဲ ၾကယ္ကေလးမ်ားအေၾကာင္းကို အေတြးေရာက္သြားပါတယ္။

“ၾကယ္ကေလးေတြ” လို႔ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ၾကယ္ေတြဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ၾကီးမားတဲ့ ျဂိဳလ္ကမၻာၾကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ မီးလွ်ံေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေန လို႔ ကၽြန္မတို႔ ကမၻာက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လင္းလက္ေနတာပါ။ စၾကာ၀႒ာ ၾကီးရဲ႕ ေ၀းလံလွေသာ တစ္ေနရာမွာရွိေနတဲ့ ၾကယ္ၾကီးအခ်ဳိ႕ရဲ႕ မီးလွ်ံေတြ ဟာ ျငိမ္းသြားတာၾကာလွပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အလင္းေရာင္ရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ေ တာင္ အင္မတန္ၾကာတဲ့ခရီးကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ဇစ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ ၾကယ္ၾကီးေတြ ေလာင္ ကၽြမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္မတို႔အျမင္ မွာေတာ့ ေတာက္ပဆဲ အလင္းပြင့္ေလးမ်ား လို ျမင္ေနရပါတယ္။

အခုေခတ္မွာ “စတား” ဆိုတဲ့ “ၾကယ္” လို႔အဓိပၸာယ္ေပါက္တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘာသာ စကားလံုးကို တြင္တြင္သံုးၾကပါတယ္။ ရုပ္ရွင္အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ စတင္သံုးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စတားေတြဟာ အမ်ားအလယ္မွာ ေရပန္းစားျပီး အားက်စရာေတြျဖစ္လာ တာေၾကာင့္ ဒီစကားလံုးကို ရုပ္ရွင္အႏုပညာပညာရွင္မ်ားအျပင္၊ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူအၾကိဳက္မ်ား၊ ၀ိုင္းျပီးအားက်ၾသဘာေပး ခံရ သူေတြကိုလည္း “စတား” ေတြလို႔ေခၚတြင္လာတာပါပဲ။ ယခု ဆက္သြယ္ေရး ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ၾကီးထဲမွာ ကမၻာတစ္၀ွမ္း ျဖစ္ ပ်က္ေနသမွ်ကို လ်င္ျမန္စြာသိႏိုင္ျမင္ႏိုင္ဆိုေတာ့ “စတား”ေတြကို လူအမ်ားက သိၾက၊ ျမင္ၾကရတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ စတားေရာဂါေတြ ထလာၾကပါတယ္။

စတားေရာဂါလို႔ ကၽြန္မေျပာတာ အဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ပါ။ တစ္မ်ဳိးကေတာ့ စတားေတြအေပၚ စိတ္၀င္စားအာရံုစိုက္တာ၊ စတားေတြအေၾကာင္းေလ့လာ၊ စတားေတြကို အတုခိုးတာေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ကိုယ္သေဘာက်အားက်တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္အားထက္သန္ တာကေတာ့ အျပစ္ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ အလြန္ အၾကဴးျဖစ္ခဲ ပါတယ္။ ေရာဂါဆိုေပမယ့္ ေရာဂါၾကီးမဟုတ္ပါဘူးဆိုပါေတာ့။

စတားျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါကေတာ့ ဆိုးႏိုင္ပါတယ္။ အႏုပညာေလာကမွာ ျဖစ္ ခ်င္တာကေတာ့ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ေရာဂါမလြန္ကၽြံဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ စတားျဖစ္ခ်င္လို႔ ကေတာ့ အႏၱရယ္မ်ားပါတယ္။ ဒီမီဒီယာေခတ္ၾကီးမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူမ်ား ပိုမို အေလးထားၾကသလို ျဖစ္လာပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ၊ ကမၻာသူ ကမၻာသား မ်ားရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ ဆိုတာ မိမိအတြက္မဟုတ္ဘဲ မိမိရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္အတြက္ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို အျမဲတေစ မွတ္သားထားဖို႔လိုပါတယ္။

ယခုကၽြန္မတို႔ေတြ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ ၾကလို႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ ေထာက္ခံအားေပးမႈေတြကိုရရွိေနၾကတာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မူေပၚမွာရပ္တည္ျပီး ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊား နိုင္တာကို ေလးစားဂရုဏာထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို အေပၚယံေၾကာသာျမင္၊ အားက်ျပီး စတားလုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြမျဖစ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

ယခု ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ထြန္းကားေအာင္ ၾကိဳးစားေနရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ လူၾကိဳက္မ်ားမႈ စတားျဖစ္ေရးထက္ အေရးၾကီး တာက လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လူမုန္းခံျပီး လုပ္ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရး ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေဖေဖ့ရဲ႕ လက္သံုးစကား အဆိုေလး ျပန္သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ လုပ္ရဲတာက သတၱိမဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာက သတၱိတဲ့။

ဒါကိုတလြဲအဓိပၸာယ္မေကာက္ပါနဲ႔။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ျဖစ္သမွ်သာခံဆိုတဲ့ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ဖို႔ရာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ အလုပ္ရဲ႕အက်ဳိး ဆက္ေတြကို ခံရဲရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ကႏၱာရခရီးလမ္းကို ပန္းခင္းထားတဲ့ စတားလမ္းလို႔ မထင္မိၾကပါေစနဲ႔။ သိသိၾကီးနဲ႔ ေရြးျပီးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမို႔ မညည္းမညဴဆက္ၾကရမွာပါ။ လမ္းခုလတ္က ၀င္ျပီး အေၾကာ့သားေလး စတားလုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြေမြးရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုလူေတြကို အားမက်ၾကပါနဲ႔။

တကယ့္ၾကယ္ဆိုတာ မီးလွ်ံေတြအားလံုးေသသြားျပီး ကာလရွည္ၾကာစြာ အလင္းေရာင္ကို ေပးႏိုင္ပါတယ္။

လွ်ပ္တစ္ျပက္ ၀င္းလက္သြားတာဟာ ၾကယ္စင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အတုအပ စတားသာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီလႈိင္းဂ်ာနယ္ပါ .. (ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးစကား)
“ ၾကယ္စင္လား... စတားအတုလား ” ေရးသားသူ -ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္

တစ္ေန႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မ်က္မွန္ကို စာေရးခံုေပၚမွာ ကိုင္ထားတုန္း ငံု႔ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ ခန္းမအထက္မ်က္ႏွာက
်က္က မီးလံုးမ်ားေျမာက္မ်ား စြာဟာ မ်က္မွန္ရဲ႕ မွန္သားေတြေပၚမွာ ၾကယ္ ကေလးမ်ား ေတာက္ပသလို လင္း လက္ေနတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းေလးမို႔ လႊတ္ေတာ္အတြင္း ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္ဆိုတာကို သတိမျပဳ နုိင္ေတာ့ဘဲ ၾကယ္ကေလးမ်ားအေၾကာင္းကို အေတြးေရာက္သြားပါတယ္။

“ၾကယ္ကေလးေတြ” လို႔ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ၾကယ္ေတြဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ၾကီးမားတဲ့ ျဂိဳလ္ကမၻာၾကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ မီးလွ်ံေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေန လို႔ ကၽြန္မတို႔ ကမၻာက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လင္းလက္ေနတာပါ။ စၾကာ၀႒ာ ၾကီးရဲ႕ ေ၀းလံလွေသာ တစ္ေနရာမွာရွိေနတဲ့ ၾကယ္ၾကီးအခ်ဳိ႕ရဲ႕ မီးလွ်ံေတြ ဟာ ျငိမ္းသြားတာၾကာလွပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အလင္းေရာင္ရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ေ တာင္ အင္မတန္ၾကာတဲ့ခရီးကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ဇစ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ ၾကယ္ၾကီးေတြ ေလာင္ ကၽြမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္မတို႔အျမင္ မွာေတာ့ ေတာက္ပဆဲ အလင္းပြင့္ေလးမ်ား လို ျမင္ေနရပါတယ္။

သမၼတ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား

L-Zaw Sai and Zaw Myo Lwin shared ခြန္ ဒီးယမ္'s photo.
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအခန္း ၃ တြင္ ႏုိင္္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ ဒုတိယသမၼတ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား အပုိဒ္(ဃ)တြင္ သမၼတ လုပ္မည့္သူသည္ စစ္ေရးအျမင္ ရွိရမည္ဟု ပါလာသည္။ လူတစ္ေယာက္ စစ္ေရး အျမင္ရွိမရွိ ဘယ္လုိေပတံႏွင့္ တုိင္းမွာလဲ၊ စစ္မႈထမ္း ဖူးသူမ်ားသာ စစ္ေရး အျမင္ရွိသည္ ဟု ယူဆလွ်င္ အရပ္သားမ်ား သမၼတျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ မရွိေတာ့။ မိန္းမမ်ား သမၼတျဖစ္ဖုိ႔ ေ၀းလွစြာ၏။ 

ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံတြင္သမၼတျဖစ္ခဲ့ေသာ မစၥစ္အကြီႏုိမွာ ကံေကာင္းလွ၏။ အေၾကာင္းမွာ ဖိလစ္ပိုင္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ ဤကဲ့သို႔ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမည္ဟူေသာ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမပါ၍ျဖစ္သည္။

ထုိဥပေဒ၏ အပိုဒ္(င)မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သမၼတ မလုပ္ ႏုိင္ေအာင္ တမင္ ရည္စူး၍ ေရးထားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္း မိုက္ကယ္အဲရစ္(စ္)ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္မွာ ႏုိင္ငံျခား သားမ်ား ျဖစ္၍ ျဖစ္သည္။ 

ဤဥပေဒအရဆုိလွ်င္ ေဒၚေဆာင္ဆန္းစုၾကည္သမၼတျဖစ္ဖုိ႔လမ္းမျမင္၊ အေမရိကန္နုိင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒမွာ အပိုဒ္ (င) လုိ ဥပေဒမ်ဳိးမပါသည့္အတြက္ လက္ရွိသမၼတ အုိဘားမားအား ကံေကာင္းလွ၏။ 

အေၾကာင္းမွာ ဘားရက္အုိဘားမား၏ အေဖ Barack Hussein Obama မွာ ကင္ညာႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အုိဘားမား၏ မိခင္ Ann Dunham မွာ အုိဘားမား၏ အေဖ ကြဲေသာအခါ အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံသား Lo Lo Soetoro ႏွင့္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ထူ လုိက္ေသးသည္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေျခခံဥပေဒအရဆုိလွ်င္ အုိဘားမား တစ္သက္လံုး သမၼတျဖစ္ခြင့္ မရွိေတာ့။ 

သို႔ေသာ္ အေမရိကန္၊ အာဖရိကန္ လူမည္း အုိဘားမား သည္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံႀကီး၏ သမၼတ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေမရိကန္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒမွာ သူတုိ႔ ႏုိင္ငံသား တုိင္းကို သမၼတျဖစ္ခြင့္ေပးထားသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ အေျခခံဥပေဒကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ အေၾကာင္းပါမႈကို ဘုိးစဥ္ ေဘာင္ဆက္၊ သားစဥ္ေျမးဆက္ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ မလုပ္။

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒသည္ လူ႕အခြင့္အေရး ကို ေလးစားသင့္ေၾကာင္း ၊ သမၼတလုပ္မည့္သူ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္လွ်င္ လံုေလာက္ၿပီ။

သူ႕အေဖ ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ျခင္း၊ သူ႕အေမ ႏုိင္ငံျခားသားကုိ ယူျခင္း၊ ေယာက်္ား ႏုိင္ငံျခား သားျဖစ္ျခင္း၊ သားသမီးေတြႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ျခင္း တုိ႔သည္ သူတို႔၏ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥဟု အေမရိကန္ျပည္သူအားလုံးက သေဘာထားသည္။

လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ညားျခင္းကိစၥသည္ ဖူးစာျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘုရင္ မ်ားပင္ ေျမာက္ကၽြန္းသူကုိယူခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူးရာ ယခုေခတ္ႏုိင္ငံျခားသားကို ဖူးစာဆုံျခင္းကိစၥမွာ မဆန္းေခ်။

အေမရိကန္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒက သမၼတေလာင္း၏ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥ မ်ားကို ပူပင္မေန၊ လူတစ္ေယာက္ သမၼတျဖစ္မႈ၊ မျဖစ္မႈကို ျပည္သူလူထု၏ ပခံုးေပၚသို႔ တင္ေပးလုိက္သည္။ 

မသူေတာ္ တစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မည့္ကိစၥ စုိးရိမ္ေသာကမ်ား စရာရွိလွ်င္ ျပည္သူထက္ ဘယ္သူမွ မပို၊ အေၾကာင္းမွာ မသူေတာ္ေတြ နုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လွ်င္ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံရသူမ်ားမွာ အမ်ဳိးသား ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား မဟုတ္ဘဲ ဆင္းရဲသား ေက်ာမြဲျပည္သူ မ်ားျဖစ္၍ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ျပည္သူလူထုက အုိဘားမားကို မဲေပးၿပီး သူတုိ႔သမၼတအျဖစ္ တစ္ခဲနက္ ေရြးခ်ယ္လုိက္ ၾကသည္။ အုိဘားမား၏ အေဖ ကင္ညာႏုိင္ငံသားျဖစ္တာ၊ အုိဘားမား၏ အေမ အင္ဒုိနီးရွားလူမ်ဳိးကို ယူတာ သူတုိ႔ စိတ္မ၀င္စား။

သူတုိ႔စိတ္၀င္စားသည္မွာ အုိဘားမားသာျဖစ္သည္။ အုိဘားမားက အေမရိကန္ျပည္သူေတြ ဘ၀ တုိးတက္မႈရွိေအာင္၊ လံုၿခဳံစိတ္ခ်စြာေနႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ ၾကသည္။

ထုိသို႔ ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ သူတုိ႔၏ဆႏၵမဲျဖင့္ အုိဘားမားကို သမၼတအာဏာ အပ္ႏွင္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သမၼတ ၄ ႏွစ္သက္တမ္းအတြင္း လူထုယံုၾကည္သည့္အတုိင္း လုပ္ခ်င္လုပ္၊ မလုပ္လွ်င္ေနာက္တစ္ ေက်ာ့သမၼတေရြးေကာက္ပြဲမွာ အုိဘားမားကို မဲမထည့္ ဘဲေနၾကလိမ့္မည္။

အကယ္၍ လူထုမဲဆႏၵျဖင့္ သမၼတ ေရြးေကာက္ခြင့္ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔သာ ရမည္ ဆုိလွ်င္ ေဗဒင္ေမးစရာမလုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ သမၼတ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေရးသားသူ - နတ္မႈး (ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္ေဆာင္းပါးမွ) via-ဒီမိုဖက္တီး
ဓာတ္ပံု- ေကာင္းညီဟန္/ဧရာ၀တီ
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအခန္း ၃ တြင္ ႏုိင္္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ ဒုတိယသမၼတ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား အပုိဒ္(ဃ)တြင္ သမၼတ လုပ္မည့္သူသည္ စစ္ေရးအျမင္ ရွိရမည္ဟု ပါလာသည္။ လူ
တစ္ေယာက္ စစ္ေရး အျမင္ရွိမရွိ ဘယ္လုိေပတံႏွင့္ တုိင္းမွာလဲ၊ စစ္မႈထမ္း ဖူးသူမ်ားသာ စစ္ေရး အျမင္ရွိသည္ ဟု ယူဆလွ်င္ အရပ္သားမ်ား သမၼတျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ မရွိေတာ့။ မိန္းမမ်ား သမၼတျဖစ္ဖုိ႔ ေ၀းလွစြာ၏။

ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံတြင္သမၼတျဖစ္ခဲ့ေသာ မစၥစ္အကြီႏုိမွာ ကံေကာင္းလွ၏။ အေၾကာင္းမွာ ဖိလစ္ပိုင္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ ဤကဲ့သို႔ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမည္ဟူေသာ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမပါ၍ျဖစ္သည္။

ထုိဥပေဒ၏ အပိုဒ္(င)မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သမၼတ မလုပ္ ႏုိင္ေအာင္ တမင္ ရည္စူး၍ ေရးထားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္း မိုက္ကယ္အဲရစ္(စ္)ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္မွာ ႏုိင္ငံျခား သားမ်ား ျဖစ္၍ ျဖစ္သည္။

အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား၏ မယ္ျမ `` ျမန္မာမိန္းခေလးတုိင္းဖက္ေပးပါ ´´ ===

Min Tharr and New MyanmarFoundation shared Afraid (ေၾကာက္တတ္သူမ်ား like လုပ္ရန္မသင္႔)'s photo.
=== အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား၏ မယ္ျမ `` ျမန္မာမိန္းခေလးတုိင္းဖက္ေပးပါ ´´ ===

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြျမိဳ႕တြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႕ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္က တစ္ေခါက္ သြားရသည္။

ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၄င္းသေဘၤာမွာ
စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ကၽြႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ျပီးေနာက္ ကမ္း-လမ္း မျမင္ေသာ ပင္လယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ၾကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲျမဲၾကည့္ ႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ေပၚသို႕ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းျမီးျခံဳ၍ရွိ၏။ ၄င္၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထို ကုလားမသည္ ျဖဴစင္ သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႔နည္းဟု အနီးသို႔ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ ၄င္း၏ ေယာကၤ်ားကုလားက...

“ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာၾကီး၊ ဘယ္သြား မလို႔လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား-ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ”

ဟု ျမန္မာေရ လည္ပတ္စြာႏွင့္ ႏႈက္ဆက္ေလရာ။

“ေအာ္-ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကား တတ္ရဲ႕လား”

ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍

“တတ္လား၊ မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ ကြဲ႔၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး”

ဟု ေဖာ္ေရြစြာေျပာ၏။ မယ္ျမဆိုသူသည္ ထိုအခါမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ဖက္သို႕လွည့္၍ မ်က္ႏွာဖံုးကို အတန္ဖြင့္ခါ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဆိုသည္ကား--

“ရွင္ကဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကလာပါတယ္။ အခုစစ္ေတြကို သြားမလို႕ဘဲ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္အရပ္ကလည္း အေၾကာင္းပါတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”

“ကၽြန္မက ဟသၤာတနယ္ကပါ။ အေၾကာင္းပါတာ တႏွစ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။”

“ေအာ္ ဟသၤာတနယ္ကလား ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟသၤာတနယ္ကဘဲ။ ခင္ဗ်ား ေနရပ္က……”

“ကၽြန္မက နိဗၺာန္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ရြာကပါ။ ရွင္ကေကာ-”

“ဟင္-ကၽြန္ေတာ္လည္း နိဗၺာန္ကဘဲ”

ဆို၍ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္မိရာ သိသလိုလိုရွိ၏။ ၂ ေယာက္သား စိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကၽြႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း-

“ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊…ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ..။ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”

“ေဟ-ေအာင္မယ္ေလးဟယ္။ ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ နင္ကခုဆံပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ၀လို႕ကိုဟဲ့။ ကတဲ့ဟယ္။ ငယ္ငယ္ကရုပ္ တစက္ကမွ မရွိဘူး။ ေအးဟယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နင္အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ငါမၾကာမၾကာ ေတြ႔တယ္။ နင္ရန္ကုန္ မွာေနတယ္ေျပာတယ္။ အခုေတြ႔ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္။ တို႕ေက်ာင္းကထြက္သြားတာ ခုဆိုရင္ ၁၂-ႏွစ္ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ (သူ႔ ေယာကၤ်ားဖက္လွည့္၍) ဒီမွာ အဒူလျမစ္ရဲ႕၊ ဒါဟာ တို႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကစားဖက္ကြဲ႔။ အင္မတန္ခင္ၾကတယ္။”

“ေအာ္-ဟုတ္ကလား၊ ေအးေအးေကာင္းတယ္။ ကိုင္း စကားေျပာၾကအံုး” ဟုုဆို၍ထသြား၏။ ဇာတ္ရင္းကို လွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာ စပ္ၾကားတြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေနၾကရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တတြဲ၊ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊ သန္းညႊန္႔တို႔ တစ္တြဲ အလြန္ ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆို သလိုေနၾက၏။ ၄င္းေက်ာင္း ၆-တန္းတြင္ အတူေနၾက၏။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတို႔အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦးမည္။ မယ္ျမမွာ ဥာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးၾကီးမွာကား မယ္ျမ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္-သြက္သေလာက္-ပါးသေလာက္၊ ဖိုးေအးၾကီးက- ဥာဏ္ထိုင္း၏။ ထံု၏။ ႏုံ၏။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ သေဘာေကာင္းရွာ၏။ မယ္ျမက ဖိုးေအးၾကီးကို သစ္တံုးဟု သေဘာထား၏။ သူ႕လက္ေအာက္ ငယ္သားကဲ့သို႔ ခိုင္းေစ၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ နားရြက္ ဆြဲျခင္း၊ ထုရုိက္ျခင္းကိုျပဳ၏။ အလြန္အႏိုင္ရ၏။ သို႔ရာတြင္ မုန္းသည္ကား မဟုတ္ေခ်။ မယ္ျမက စားစရာရွိလွ်င္ မိမိက နဲနဲယူ၍ ဖိုးေအးၾကီးကို သူမ်ား ေစာ္ကားလွ်င္ မယ္ျမက ၀င္၍ ခုခံ၏။ မယ္ျမမွာ ဖိုးေအးၾကီးအတြက္ မၾကာမၾကာ ဆရာဘုန္းၾကီးေရွ႕သို႔ ေရာက္ရ၏။

ဤသို႕ေနၾကရာ ၆-တန္းစာေမးပြဲျပီးသည့္ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႕လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတုိ႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ေနၾကသည္ဟု ၾကားရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ၇-တန္းဆရာျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ ၁၀-တန္း၊ ေနာက္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔၏။ ၁၂- ႏွစ္ ၁၃- ႏွစ္ ကြဲၾကျပီးေနာက္ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ေၾကာတြင္ မယ္ျမကို ကုုလားမယားအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ရၾကဳံရသည္မွာ အတန္ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္း၏။

“မယ္ျမရယ္၊ နင္ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ နင္ဟာ ေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႔ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးၾကီးေကာ”

“မင့္လူ ဖိုးေအးၾကီးလား၊ မင္းက လူဟုတ္ၾကီး ထင္ေနသလား၊ ငယ္ငယ္က ႏုံႏုံ၊ ၾကီးေတာ့ သာႏုံေသးတယ္၊ သူ႔ကို မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ႏုိ႔ေပတဲ့ လူစတုံးလြန္းလို႔ပါကြယ္၊ ဒီအေကာင္”

“နင့္ ကုလားကေကာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူစ ေကာင္းလို႔လဲဟဲ့။” (မခံခ်င္၍ ေဒါသႏွင့္ေမးသည္။)

“ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႔ ကုလားကေလ၊ ခိုဒါ စူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည့္၊ သူ အရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာဘူး ေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ နိဗၺာန္ဘက္က ႏြားသတ္ရုံကို သူေလလံဆြဲ ႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္ရုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္ မမွတ္နဲ႕”

“ဟင္- ႏုိ႕ နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”

“ဟာ-နင္ရူးသလားဟဲ့၊ ငါကိုယ္တိုင္သတ္မွ ႏြားေသရမွာလားဟဲ့၊ ဘာလဲ မင္းက၊ မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားနဲ႔ ပါဏာတိပါတာေတြ ဘာေတြ ေျပာခ်င္လို႔ လား။ ေဟ့၊ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ပါကြယ္။ မင္း သင္ရသေလာက္ ငါသင္ ရတာပါပဲ၊ မဖိန္းပါနဲ႔။ တို႔ က်မ္းစာက စားခ်င္ရင္ သတ္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမၻာ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ဦး၊ နာ - ေသတဲ့ အသားစားရင္ ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုု သတ္စားမွ သန္႔ရွင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ နားလည္ရဲ႕လား။ အဲဒါေတြ မင္းတို႕ အဂၤလိပ္ စာေတြ သင္ရတာ မပါဘူးလား”

“ဟာ-မယ္ျမ၊ နင့္ဟာေတြ လြဲကုန္ျပီ၊ ဒီမွာ”

ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍

“ေဟ့- မင္းကငါ႕ကို တရားေဟာမလို႕လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကို ေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာ ေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႔ ရွင္းရွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႕ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့ မသတ္ရဘူး၊ သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ျမိန္ျမိန္ၾကီး စားသလား၊ အလွဴအတန္းရွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကို လာျပီး လက္တို႔ တတ္သလား။ ျပီးေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုျပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္ရုံအထိ လာေစာင့္ျပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာ လဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ျပီးေတာ့ မင္းတို႕ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္၊ ၀တၱရား မလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႕အဖိုးတန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခု ငါ့ေယာက္်ား အဒူလျမစ္ဟာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ အခန္႔စား ေမာင္ေရ့၊ ပုိက္ဆံရွွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႕မရခင္ကထဲက အင္မတန္ ေဖာ္ေရြတယ္။ တို႔မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူ ကေတာင္ လာပုိ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ”

“ဟဲ့- အဲဒါက ဒါနျပဳတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ နင့္ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ျပီး နင့္ကိုယူတာ မဟုတ္လား”

“ဒါက ေနာက္မွ ျဖစ္တာ၊ ငါ႔ကို မရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ ရျပီးတဲ့ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႔ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညႇဳိး ၀ိုင္းထိုးၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ငတ္ၾကေတာ့ ကုလားဆီ ငါ႔ဆီကို ဒူးတုပ္ လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႔ ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္၊ ငါ့မွာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိေတာ့ ငါ့ကို အရပ္က အခု မမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမ တဲ့၊ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးၾကီးဆုံးပဲဲ။ တို႔ရြာမွာ အခု ကုလားေခတ္ ထေနတယ္၊ ငါ႔ကိုအားက်ျပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴ ေနၾကတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ရတယ္။ သန္းညြန္႔က ဘုန္းၾကီးလူထြက္နဲ႔ ရတယ္။ အခုသူတို႔က ၿမန္မာလင္ ေတြ ကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႔ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ ေမာင္ေရ႕ ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ျပီလား။ မက်ေသး ရင္ ကုလားလို ၀တ္လာခဲ့၊ မင့္ကို အရင္က စခန္းၾကီးေနတဲ့ ဟိုေကာင္မၾကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရေစ့မယ္ လာခဲ့။ ငါ အာမခံမယ္”

မယ္ျမ၊ နင္ရူးျပီ၊ ဒီကုလားေတြေၾကာင့္ တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးယုတ္ရတယ္။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေျပာမယ္”

“ေဟ့၊ ေတာ္၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္မလို႔လား၊ ၾကည့္စမ္း၊ ခ်စ္တီးေတြဟာ ရပ္ေ၀းက လာျပီး ေငြအား ေၾကးအားနဲ႔ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္။ သူတို႔ ရွိလို႔ မင္းတို႔ လယ္လုပ္ဖို႔ အရင္း ရတယ္။ စပါးေလွာင္ဖို႔ ကုန္ကူးဖို႔ ဆိုလို႔ အရင္းအႏွီး ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေက်းဇူးေတြ မင္းတို႔မသိဘူးလား”

“ေၾသာ္- သူတို႔ေတြဟာ ေက်းဇူးးေတြလား၊ ႏုိ႔ - ေနပါဦး။ အခုတို႕နယ္က လယ္ေတြ၊ ျခံေတြ၊ အိမ္ေတြ အခု ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီလဲ”

“ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ မင္းက ကုလားကို အျပစ္တင္ ခ်င္လို႕လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကို ေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့ မိတယ္၊ မင္းလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့- မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႔၊ ညံ့လို႔၊ အလုုပ္ မလုုပ္လို႔၊ ေကာက္ခ်င္ လိမ္ခ်င္လို႕၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိလို႔၊ ေခၽြတာျခင္း မရွိလို႔၊ ကိုယ့္ ရွိတာထက္ ၾကြားခ်င္လို႔ သိရဲ့လား၊ လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ရုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။

ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႔သူမ်ား အေပၚမွာ မတရား ခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါ သိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႔နယ္က လယ္ေတြ ေျမေတြ ကုလားလက္ထဲ ကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ျပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည့္ - မင့္ ျမန္မာေတြ၊ ေရွ႕ကို သာျပီး က်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႔ လယ္ငွား လုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကို ေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခ ေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကို ကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလားက စိတ္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မာေတြက ဆဲတယ္။ ရုိက္ရုိက္ လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါ ေကာင္း သလား။ ဒီလို မရုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေရွ႕ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲကလား။ အခု ျမန္မာေတြ ဒီလို ညစ္လို႔ ဆိုးလို႔ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႔ကို ေနာင္ဆို လယ္ငွားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြကို ေရြးျပီး ငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။

ေရွ႕ကို ၾကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပမယ္ဦး။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလား အမ်ားအျပား ေခၚျပီး ရြာတည္ေပး လိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဥာဏ္ၾကီးသလဲ မင္းၾကည့္ေတာ့။ ျပီးေတာ့။ အဒူလျမစ္တို႔ လူစုၾကံပံုက ကုလားေတြ ရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာ ေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္း မယားခန္း ေျမာက္ေအာင္ ဆိုျပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလးေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္ အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခု ကုလားဇာတ္ သြင္းျပီးျပီ။ အခု စစ္တေကာင္းမွာ အေတာ္ၾကာ ေနျပီးရင္ ဟို အေနာက္ မကာျမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစျပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခၽြတ္ျပမယ္”

“မယ္ျမ နင့္ဟာ လြန္ကုန္ျပီ၊ ငါ- နင့္အျဖစ္ ျမင္ရတာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ငါ ေျပာပါရေစဦးဟဲ့”

“ဘာ-မင္းက ငါ့ကို သနားတယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္လွေသး။ ငါက မင္းကို သနားတာ။ မင္းအခု ပညာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ ငါၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ံသာႏု အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္။ မလုပ္နဲ႔ ဆရာေရ႕။ မင္းျမန္မာေတြ အလကားပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္မွာပဲ။ မင္းတို႔ ေမာရုံသာရွိမယ္။ ငါျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာ လာျဖစ္တာ ေတြးမိတိုင္း ရွက္တယ္။ အခု ခိုဒါအရွင္ ကယ္ေတာ္မူေပလို႕။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အမယ္ေလးဟယ္။ ငါ ကလီဇာတုန္လွတယ္၊ မေျပာခ်င္ပါဘူး။”

“ကိုင္း-မယ္ျမ၊ ငါလည္း ဘာမွ မေျပာရဘူး။ နင္ခ်ည္း ေျပာတာပဲ။ ခု ငါေျပာလို႔လည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီလို ျဖစ္သြားတာ ငါ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကာၾကာ လြဲမွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္သိမယ္။ ကိုင္း- ဒါပဲ၊ ငါသြားမယ္။ ေနာက္မွ လာဦးမယ္”

ဟု ဆို၍ ကၽြႏ္ုပ္ ထခဲ့၏။ ထိုေန႔ညေန ကၽြႏ္ုပ္ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္သာ ေသာက္၍ အိပ္ရာသို႔ ၀င္ေတာ့၏။ အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေတြးမိသည္ကား

“ ေၾသာ္- ဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ကုလားမ်ား ငါတို႔ျပည္မွာ လာေနလို႔ ျဖစ္ရတာ။ သူတို႔ကို အျပစ္ တင္စရာပဲ။ ေနဦး၊ ေနဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အျပစ္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဒီလို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ လာခ်င္တိုင္း လာေနတာဟာ ဆိုင္ရာအစိုးရက ခြင့္ျပဳထားလို႔ပဲ။ ဒါျဖင့္ အစိုးရကို အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္ေနပါလား။ ေနဦး၊ ေနဦး ေတြးစရာ က်န္ေသးတယ္။ အစိုးရကို အျပစ္တင္ဖို႔မွ ဟုတ္ပါေလစ။ စစ္စစ္မေတာ့ တို႔လူမ်ဳိး ဖ်င္းလို႔ပဲ။ “ဥစၥာရင္းလို ဥစၥာရင္းခဲ” ဆိုသလို ကိုယ့္အက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္လုပ္မွ ရေတာ့ေပါ့။ ငါတို႕တစ္ေတြ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ အခုလို အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးရတာပဲ။ ဒါျဖင့္ တို႔လူေတြကို အျပစ္တင္ သင့္တာပဲ။ ေနဦး၊ တို႕လူေတြ ခမ်ာမွာလည္း ပညာဗဟုသုတ မရွိရွာၾကဘူး။

အားကိုးစရာ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရွိရွာၾက ဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုမို သိကၽြမ္းတဲ့ ေျမာ္ျမင္တဲ့ လူေတြမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေပးမွ သိၾကရမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သိျမင္တဲ့ လူေတြ ၀တၱရား ပ်က္ေနပါလား။ ဒီလူထဲမွာလည္း ငါတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္သင့္တယ္ ထင္တယ္။ မိမိ သိကၽြမ္း သိျမင္သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် လူမ်ား နားလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႕ရွိတယ္။ ငါ ျပဳသင့္သေလာက္ မျပဳရေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ တရားခံ လက္သည္အစစ္က ငါ ျဖစ္ေနပါေကာ လား။ ကိုင္း-ဒါျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာ မရွည္ႏွင့္ေတာ့။ ကုလားေတြ၊ အစိုးရေတြ လူေတြကို အျပစ္ဆိုမယ့္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဆိုေပေတာ့။ ဥပေဒသ တစ္ခုလည္း လုပ္ၾကစို႕။

“ကိုယ့္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္ အမွန္ဆံုးျဖစ္၏။ ကိုယ္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္သာ အျပစ္အကင္းဆံုးျဖစ္၏။”

ဤဥပေဒသကိုရမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသတည္း။

ေနာက္တစ္ေန႔ သေဘာၤသည္ စစ္ေတြသို႔ ကပ္ခဲ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မယ္ျမတို႔ ကုလားလင္မယား ေမာင္ႏွံအား ဆလံမ်ားမ်ား ေပး၍ စ္ိတ္ေလးေလးႏွင့္ ဆင္းခဲ့၏။ ဆင္းခါနီး၌

“မယ္ျမ ဘယ္အခါမဆို ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ငါ့အိမ္ကို ၀င္ထြက္သြား၊ ေရာ့လိပ္စာယူထား”

ဆို၍ ေပးခဲ့၏။ စစ္ေတြတြင္ ၇-ရက္ တစ္ပတ္မွ် ေနျပီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့၏။ မယ္ျမတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ျပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေသာအခါ ၾကဳံရသည္ကား မယံုႏုိင္စရာျဖစ္၏။

တစ္ေန႕တြင္ မိန္းမ စုတ္ခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္ လန္ခ်ားႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုသူကား မယ္ျမပင္တည္း။ သေဘာၤေပၚတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ စိုရႊမ္း ၀ျဖိဳးေသာ အသားတို႔ မရွိျပီ၊ ပါးရုိးေပၚေအာင္ ပိန္ၾကဳံ႕ခဲ့ျပီ။ မ်က္တြင္းက်ေလျပီ၊ ဆံပင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕၍ မသပ္မရပ္ ျဖစ္ကုန္ေလျပီ။ ထိုအားလုံးေပၚတြင္ မၾကည္မသာျခင္း တည္းဟူေသာ စိတ္ညိႇဳးငယ္ျခင္းက တစ္မ်က္ႏွာလုံး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးအုပ္လ်က္ ရွိေလတကား။

“ေမာင္က်ားရယ္၊ ငါ့အျဖစ္ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ့လား၊ (မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ ေျပာသည္) ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ၊ စစ္တေကာင္းကို ေရာက္လို႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ သူတို႔ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ငါ့ကိုမလိုဘူး။ သူတို႔ျပည္က ကုလားမ တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေစတယ္။ ငါ့ကို ကြ်န္လို ထားတယ္။ ငါ့ကို ေမာ္မၾကည့္၀ံ့တဲ့ အဒူလျမစ္ဟာ ငါ့ကို ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို ေျခနဲ႔ေတာင္ ကန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ငါ့ဇာတိမာန္ ထလာတာေပါ့။ ငါ သူတို႔ကို အကုန္လံုး အဆိပ္ေကၽြး သတ္မယ္လို႔ ၾကံတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္ျပီး ညအခါမွာ သူတို႔ေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး တစ္ရာယူ ႏွစ္ရာယူျပီး၊ ကဲ့၀ွက္ထားလို႔ ငါးရာအျပည့္မွာ ငါထြက္ေျပးျပီး သေဘၤာက ထမင္းခ်က္ သမားကို ေငြေပးျပီး သေဘၤာေပးမွာ ပုန္းလိုက္ခဲ့တယ္။ အခု မင္းေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ေမးျမန္းလာလို႕ ေရာက္လာတာပဲ”

“ေအး- နင့္လို မိန္းမမိ်ဳး ၾကာၾကာ လြဲမွား မေနႏုိင္ဘူးဆိုတာ အစကပဲ ငါေျပာ လိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ေအးေလကြယ္၊ တစ္သက္တစ္ခါ ဒုကၡဆိုတာ ေတြ႔ရတာေပါ့၊ အခုလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျဖစ္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာေပ ေတာ့။ ငါ့ဆီမွာ နင္ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ေအာက္ေမ့တာေပါ့”

မယ္ျမသည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ တစ္လ ကုိးသီတင္း ေနျပီး၍ မိမိ၏အရပ္ရင္း အစ္မထံတြင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ လက္တြင္ ေငြ ၃၀၀- က်ပ္မွ် က်န္ေသးသျဖင့္ ေတာအရပ္တြင္ ေကာင္းစြာ ရင္းႏွီး စားေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ပို႔လိုက္ပါ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂- ႏွစ္ခန္႔က ေန႔စဥ္ သတင္းစာၾကီး တစ္ေစာင္၏ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတြင္ ပါလာသည္ကား-

“ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္ရြာသို႔ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးမ်ား ေရာက္ရွိ --- ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေၾကာင္း၊ ပရိသတ္အစည္ဆံုး ဘုန္းၾကီးပ်ံ မ်ားထက္ စည္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္တို႔ကို ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ ကုမၼာရီအသင္းက ရွာလပတ္ရည္၊ ကြမ္းေဆး၊ လက္ဖက္တို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ တရားပြဲအျပီး၌ ၄င္းကုမၼာရီအသင္း ဥကၠ႒ ေဒၚျမက ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာသည့္အျပင္ အမ်ဳိး၏ ေစာင့္စည္းမႈတြင္ မိန္းမ မ်ား အေရးၾကီးပံု မိမိ မေစာင့္စည္းသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပံုတို႕ကို ေျပာျပရာ၌ ပရိသတ္ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ၄င္းအသင္းက ယခုအခါ အနီးအနား ရပ္ရြာတို႔သို႔ သြားေရာက္၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေစာင့္စည္းအပ္ေၾကာင္း လိုက္လံ ေဟာေျပာေနၾကေၾကာင္း။
ထို႔ျပင္ မၾကာမီပင္ ၄င္းအသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမ ကမကထ ျပဳ၍ အရပ္ႏွင့္စုျပီးလွ်င္ နိဗၺာန္ဘက္ရွိ ႏြားသတ္ရုံကို ေလလံ အျမင့္ဆုံးေပး၍ ဆြဲယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလာမည့္ႏွစ္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ႏြားသတၱ၀ါမ်ား အသက္ ခ်မ္းသာၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ပါေလသည္။

“အင္း- တို႔မယ္ျမၾကီး တယ္ဟုတ္ေနပါကလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆိုျမည္လ်က္ သေဘာက်၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူး တင္ကာ ျပံဳးလိုက္ မိေလ၏။ ေနာက္ထပ္၍ သတင္းၾကားရသည္ကား၊ လူရုိးဖိုးေအးၾကီးသည္ မယ္ျမကို စိတ္နာ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဇြဲႏွင့္ ေနခဲ့ရာ မယ္ျမ ျပန္ေရာက္၍ ၂ လေလာက္ အရွိတြင္ မယ္ျမက ငယ္ႏိုင္ ျဖစ္သည့္အတိုင္း ဖိုးေအးၾကီးကုိ နားရြက္ဆြဲ ေခၚခဲ့၍ သင့္တင့္ေအးခ်မ္းစြာ လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ၾကေလျပီ ဟူသတည္း။

အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား
၁၂၉၄ ခု (ကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳမ်ားမွ) ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။
======================================================================
Copy by Than Lwin
‎=== အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား၏ မယ္ျမ `` ျမန္မာမိန္းခေလးတုိင္းဖက္ေပးပါ ´´ ===

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြျမိဳ႕တ
ြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႕ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္က တစ္ေခါက္ သြားရသည္။

ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၄င္းသေဘၤာမွာ
စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ကၽြႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ျပီးေနာက္ ကမ္း-လမ္း မျမင္ေသာ ပင္လယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ၾကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲျမဲၾကည့္ ႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။

အနာဂတ္ကုမၸဏီလီမိတက္ (ဒုတိယပိုင္း ဇာတ္သိမ္း) by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Wednesday, October 3, 2012 at 8:34am ·




    အိမ္ေထာင္ေရး စပါယ္ရွယ္လစ္ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦး ထုိင္ေနသည္။ အသက္ငါးဆယ္ ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိလိမ့္မည္။ ပူပန္ေသာက၊ ေဒါသႏွင့္ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္မႈမ်ားေရာေထြးေနေသာ ဟန္ပန္အမူအရာက သိသာထင္ရွားေနသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ' စန္းပ်က္ 'ေနသည္။ အေတြ႔အၾကံဳအရ ဒါမ်ဳိးေတြ႔ဖူးေပါင္းမ်ားၿပီးျဖစ္သျဖင့္
    " ကဲ...ဆိုစမ္းပါဦး၊ အိမ္ကလူ ဘာျပႆနာရွာလို႔လဲ "
    အမ်ဳိးသမီးမွာအံ့ၾသသြားၿပီး
    " ဟင္...ဆရာက ၾကိဳေတာင္သိေနၿပီကိုး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း အားကိုးတၾကီးလာခဲ့တာပါ "
    " ဘာျဖစ္တာလဲ၊ အိမ္ျပန္မလာလို႔လား "
    " ရွင္၊ ဟုတ္လိုက္ေလ ဆရာရယ္၊ သူအိမ္ကထြက္သြားတာ ငါးရက္ရွိၿပီ "
    " ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီးေတာ့ေပါ့ ဟုတ္လား "
    " သူကသာ တစ္ဖက္သတ္ အျပစ္ရွာေနတာပါ "
    " သူဘယ္မွာရွိေနတယ္ဆိုတာ အစ္မၾကီးသိေနတယ္ထင္တယ္ "
    " ဘယ္မွာရွိရမလဲ၊ ဟိုေကာင္မ အိမ္မွာပဲေပါ့၊ ကန္ေတာ့ဆရာ ကန္ေတာ့၊ ကၽြန္မ မခံခ်င္လြန္းလို႔ စကားေျပာရိုင္းသြားတာပါ "

အနာဂတ္ကုမၸဏီလီမိတက္ (ပထမပိုင္း) by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Wednesday, October 3, 2012 at 5:13am


 ·


တစ္ႏွစ္တာအတြင္း အေအာင္ျမင္ဆံုး ကုမၸဏီဆုကို သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ ရရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ဆက္ၿပီးရဖို႔ အလားအလာေကာင္းေနသည္။ အစုရွယ္ယာေစ်းေတြကလည္း တရိပ္ရိပ္တက္ေနသည္။ အျမတ္ရာခိုင္ႏႈန္းကလည္း တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ပို၍ ျမင့္မားလာသည္။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွာပါ ကုမၸဏီခြဲေတြဖြင့္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ စတင္ေရးဆြဲေနရၿပီ။ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈျပဳလုပ္ရန္ အေကာင္းဆံုး၊ အသင့္ေတာ္ဆံုး ကုမၸဏီျဖစ္ေၾကာင္း စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႔ကပင္ ေထာက္ခံမႈေပးထားသည္။
    ထိုကုမၸဏီကား ' အနာဂတ္ ကုမၸဏီလီမိတက္ 'ပင္ျဖစ္ေပသည္။
    ဥကၠဌအပါအဝင္ ထိပ္တန္းဒါရိုက္တာအဖဲြ႔ဝင္ ငါးဦးတို႔သည္ ထုိကုမၸဏီကို စတင္တည္ေထာင္သူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ သူတို႔သည္ မူလက သာမန္ မထင္မရွား ေဗဒင္လကၡဏာဆရာမ်ားသာျဖစ္ၾက၏၊ ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ခုမွာ ခံုကေလးေတြခ်ၿပီး ေဟာခဲ့ၾကရသည္။ သိပ္အလုပ္မျဖစ္ၾက။
    ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ုငါးေယာက္ေပါင္းၿပီး အေတာ္အသင့္လူစည္ကားေသာ ၿမိဳ႔နယ္တစ္ခုမွာ အခန္းကေလးတစ္ခန္းငွားၿပီး အလုပ္ခန္းဖြင့္ၾကည့္သည္။ အဆင္မေျပလွ။ တခ်ဳိ႕လေတြက်လွ်င္ အလုပ္ခန္းလခအတြက္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္မရသျဖင့္ အိတ္ထဲက စိုက္ထုတ္ၾကရသည္။ ကိုယ့္လုုပ္ငန္းအတြက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ယၾတာမေခ်ႏိုင္တဲ့လူေတြက ေဟာစာတမ္းေတြထုတ္ေနလို႔ ဘာအသံုးက်ေတာ့မွာလဲ။

အနာဂတ္ဟာ သိမ္းဆည္းခံ လယ္ေျမလို ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီ

အနာဂတ္ဟာ သိမ္းဆည္းခံ လယ္ေျမလို ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီ

မ်က္ႏွာပ်က္ေစတဲ့ အက်င့္ဆိုး ၀တ္လစ္စလစ္ သိကၡာမဲ့ေန ့မ်ား
မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ တဆင့္တိုး တပတ္ရစ္ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြ ၀တ္ဆင္ရင္း
ဘ၀ပ်က္ကို မိုက္မိုက္မဲမဲ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္
နာက်င္ ခံစားခ်က္မ်ားရဲ ့ပဲ့တင္သံ မရပ္မနား ပူေလာင္တယ္..။

မျငိမ္မသက္ ပံုေသကားခ်ပ္က သီအိုရမ္တစ္ခုလို
ထပ္တူမက်ေတာ့တဲ့ အေတြးမ်ား မီးေလာင္
အနာဂတ္ဟာ သိမ္းဆည္းခံ လယ္ေျမလို ေပ်ာက္ဆံုး
ေတာင္ကတံုးေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ပန္းတခင္းလံုး အဆိပ္သင့္ေနျပီ..။

ႏႈတ္ခမ္း၏ေထာင့္စြန္းမ်ား by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Monday, October 1, 2012 at 11:52pm ·





    အၿပံဳးဆိုသည္မွာ ရယ္ေမာျခင္းအေသးစားဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္လိမ့္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ရယ္ေမာျခင္းအေပ်ာ့စားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ရယ္ေမာျခင္း၏ ပထမအဆင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ရယ္ေမာျခင္းကို သံခိပ္လုပ္ထားျခင္းမ်ဳိးလည္း ေျပာလို႔ရလွ်င္ရမည္။
    ရယ္ေမာျခင္းကို အဓိပၸာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖြင့္ၾကသလို အၿပံဳးကိုလည္း ရွက္ၿပံဳး၊ ေလွာင္ၿပံဳး၊ မခ်ိၿပံဳး စသည္ျဖင့္ သရုပ္ခြဲၾကျပန္သည္။ လူဟူ၍ ေပၚဦးစတုန္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုၾကရာ  ရန္မူလိုေသာ ဆႏၵမရွိေၾကာင္း ႏွစ္လိုဖြယ္မ်က္ႏွာအမူအရာလုပ္ျပရာမွ အၿပံဳးဟူ၍ စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္ႏိုင္၏။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ လူတို႔၏ ၀ါသနာအတိုင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ဲ႕ကားတီထြင္ၾကသျဖင့္ ရွက္ၿပံဳးေတြ၊ မဲ့ၿပံဳးေတြ ထပ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ရမည္။
    ဒီေတာ့ ခုေခတ္လူေတြ ဘယ္လိုအခါမ်ဳိးမွာ ၿပံဳးၾကပါသလဲ။