ကာေမသုမိစၦာစာရကံ

Lu Bo

26 minutes ago ·

ကာေမသုမိစၦာစာရကံ

ေလာကမွာ က်င္လည္က်က္စားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါမွန္သမွ်ဟာ သတိလက္လြတ္မႈေၾကာင့္ မမွားသင့္တဲ့ အမွားေလးေတြ
မွားေနၾကပါတယ္။တခ်ိဳ႕အမွားေလးေတြက်ေတာ့မိမိဘက္က မွန္တယ္ထင္ရေပမဲ့အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ မွားတဲ့အရာျဖစ္
ေနပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ လူငယ္မ်ားဟာ ကာမကိစၥမ်ားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မွားသင့္တဲ့အရာလား၊မမွားသင့္တဲ့အရာလား
ဆုိတာ ခြဲျခားေ၀ဖန္ျခင္း ေလ့လာျခင္းမရွိဘဲ စိတ္ကုိအလုိလုိက္ကာ အလြယ္တကူ မွားယြင္းေနၾကပါတယ္။ တကယ္ဆုိ
ကာမအမႈဟာ မိမိအတြက္ အျပစ္နဲ႔အက်ိဳး ဘယ္ဟာက ပုိမ်ားသလဲဆုိတာ စဥ္းစားဖုိ႔လုိပါတယ္။

ဒါျပင္ ယခုေခတ္လူငယ္မ်ား က်ဳးလြန္ေနၾကတဲ့ ကာမမႈမ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကာေမသုမိစၦာစာရကံနဲ႔ မကင္းဘူးျဖစ္
ေနပါတယ္။ မိမိတုိ႔ဟာ ဘယ္လုိမိန္းမေယာက်္ားနဲ႔ က်ဳးလြန္ရင္ ကာေမသုမိစၦာစာရကံ ထုိက္မလဲဆုိတာ ေသခ်ာမသိၾကပါ။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သိသိႀကီးနဲ႔ မုိက္ေနၾကတာလည္း ျဖစ္ပါမယ္။ အဲဒီလုိမုိက္ေနတာဟာ ကာေမသုမိစၦာစာရကံရဲ႕ ဆုိး
က်ိဳးမ်ားကုိ မိမိတုိ႔က ေသခ်ာမစဥ္းစား မေလ့လာထားလုိ႔ပါ။ တကယ္တမ္းေလ့လာဆင္ျခင္စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ဒီကာေမသု
မိစၦာစာရကံရဲ႕အက်ိဳးဟာ မ်က္ေမွာက္တမလြန္ႏွစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ဘယ္ေလာက္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ဆုိတာ သိပါလိမ့္
မယ္။

ျမန္မာေတြသိပ္မသိႀကတဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ျမန္မာတစ္ဦး (သုိ႔မဟုတ္) အာရွဖြံ႔ျဖိဳးေရးဘဏ္၏ဖခင္ႀကီး ဦးညြန္႔

MrMaung KoThet and D Nyein Lin shared Aye Chan Mon's photo.

ျမန္မာေတြသိပ္မသိႀကတဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ျမန္မာတစ္ဦး (သုိ႔မဟုတ္) အာရွဖြံ႔ျဖိဳးေရးဘဏ္၏ဖခင္ႀကီး ဦးညြန္႔

ဦးညြန္႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးစာမ်က္ႏွာတြင္ ျမန္မာတစ္ဦးအျဖစ္သာမက

အာရွတိုက္သားတစ္ဦးအျဖစ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ၊ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ အစည္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားထဲမွ ပထမဆံုး အဆင့္ျမင့္ရာထူးကုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ အာရွဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဘဏ္ႀကီး ေပၚထြက္လာေရး၏ ဖခင္ႀကီးအျဖစ္ ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၂ႏွစ္ (၁၉၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ)က ဘားအံၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။

အခု ကုလသမဂၢ အာရွႏွင့္ ပစိဖိတ္ေဒသ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရး ေကာ္မရွင္ (အက္စ္ကက္ပ္) မတိုင္ခင္ရွိခဲ့တဲ့ အာရွႏွင့္ အေရွ႕ဖ်ား ေဒသဆိုင္ရာ စီးပြားေရးေကာ္မရွင္ (အီးကေဖး)ရဲ႕ အမႈေဆာင္ အတြင္း၀န္ အျဖစ္ ၁၄ ႏွစ္ၾကာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ သူ႔ကို အီးကေဖး ဦးၫြန္႔လို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။

၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကေန ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေအာက္စ္ဖို႔တကၠသိုလ္နဲ႔ လန္ဒန္တကၠသုိလ္တုိ႔မွာ ပညာသင္ ၾကားခဲ့တဲ့ ဦးၫြန္႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၇၂ ခုႏွစ္အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။

အေကာက္ခြန္မင္းႀကီး၊ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန အျမဲတမ္း အတြင္း၀န္တာ၀န္ေတြကိုလည္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၂ ခုုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ ခြင့္ျပဳခ်က္ အရ ECAFE တြင္ စတင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ ကုလသမဂၢ အေထြ ေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဒက္ဟမ္းမား႐ႈိး က ECAFE ရဲ႕ အမႈေဆာင္အတြင္း၀န္ အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့တဲ့ ဦးၫြန္႔ကို လူသိမ်ား ရတဲ့အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုက ကမၻာ့ စာမ်က္ႏွာမွာ အာရွ႐ုပ္ပံုလႊာကို စတင္ ျမႇင့္တင္ေပးႏုိင္ခဲ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးၫြန္႔ ECAFE ရဲ႕ အမႈေဆာင္ အတြင္း၀န္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနခ်ိန္ဟာ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ စနက္နဲ႔ အာရွႏုိင္ငံေတြ ၾကားမွာ သေဘာ ထားကြဲလြဲမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ECAFE ရဲ႕ အစည္း အေ၀းေတြမွာ အမ်ားမဲအႏုိင္စနစ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်မွတ္တဲ့ အေလ့ အထေၾကာင့္ အင္အားႀကီး ကိုလိုနီ ႏုိင္ငံေတြက သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ျခယ္လွယ္ ႏုိင္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

“အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ပါခ်ဳပ္ရဲ႕ အထူးစပါယ္ရွယ္ စာေမးပြဲခန္း”

Ko Thinker

‎(ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ... အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္မွာ ဒီလိုပဲ ရွိတယ္ :D :D ကိုင္း အမတ္မင္းေတြဆီ ပို႔ၾကပါကုန္ ... အထူးစာေမးပြဲတဲ့ ...။ မ်က္ႏွာႀကီးသလား ... ဘာႀကီးသလဲဆိုတာေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့ ...)

“အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ပါခ်ဳပ္ရဲ႕

အထူးစပါယ္ရွယ္ စာေမးပြဲခန္း”

အခုရက္ပိုင္းမွာ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ စာေမးပြဲမ်ားကို

သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ အသီးသီးက်င္းပလွ်က္ရွိပါတယ္။
အဲဒီလိုက်င္းပေနမႈမွာ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ (အမ်ားအေခၚ တာ၀
တကၠသိုလ္) လည္း အပါအ၀င္ပါ။

အဲဒီတကၠသိုလ္ရဲ႕ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့
ဦးေက်ာ္ရဲထြန္းဟာ အထူးစာေမးပြဲတစ္ခုကို ဖြင့္လွစ္ေပးထားပါတယ္။
အထူးစာေမးပြဲတြင္ ေျဖဆိုခြင့္ရသူကေတာ့ သရုပ္ေဆာင္၊ ေမာ္ဒယ္
မိုးယုစံပဲျဖစ္ပါတယ္။ မေတာက္တေခါက္ ေအာင္ျမင္မႈေလးရထားတဲ့
ေမာ္ဒယ္မင္းသမီးဟာ အမ်ားသူငါလို စာေမးပြဲေျဖဆိုခန္းတြင္ မေျဖရပဲ ရုတ္တရက္ က်မ္းမာေရး မေကာင္းသူမ်ား၊ မ်က္မျမင္မ်ားသာလွ်င္ ေျဖဆိုရေသာ
ေက်ာင္းတြင္းၾကက္ေျခနီေဆးခန္းတြင္ ေျဖဆိုခြင့္ရရွိေနတာေၾကာင့္
အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္တြင္ အေ၀းသင္စာေမးပြဲေျဖဆိုေနၾကေသာ
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားၾကား သို႔ေလာသို႔ေလာ သတင္းထြက္ေနပါတယ္။

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဦးေက်ာ္ရဲထြန္းဟာ သရုပ္ေဆာင္မိုးယုစံအား
စာေမးပြဲေျဖဆိုရန္အတြက္ ၾကက္ေျခနီေဆးခန္းအတြင္းတြင္ သီးသန္႔ေနရာေပးကာ အခန္းေစာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအားလည္း ၀င္ေရာက္ေစျခင္းမရွိဘဲ သူကိုယ္တိုင္ေစာင့္ၾကပ္ကာ မိုးယုစံအား မသာမာမႈျပဳလုုပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ အခြင့္အေရး ေပးထားတယ္လို႔လည္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္
၀န္ထမ္းမ်ားဆီမွ သိရပါတယ္။

ေမာ္ဒယ္မင္းသမီး မိုးယုစံဟာလည္း အခြင့္ေကာင္းယူကာ သူမႏွင့္အတူ အေ၀းသင္စာေမးပြဲ ေျဖဆိုေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို
မတူမတန္ ဆက္ဆံျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနတယ္လို႔ စာေမးပြဲေျဖဆိုၾကေသာ
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက ဆိုပါတယ္။

ဘီယာအေႀကာင္း ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ

New MyanmarFoundation shared Wai Lin Shein's photo.

ဘီယာအေႀကာင္း ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ

“ဘီယာဟာ အရက္ေတာ့ မ ဟုတ္ပါ”
ဆုိတဲ့သီခ်င္းလုိပဲ။အရက္မဟုတ္ ဘူးလုိ႔ အတင္း ဇြတ္ကန္ျငင္းၿပီး လူေတြက ဘီယာ ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ ေသာက္လာ

ၾကပါတယ္။ေယာက်္ားေလး ေတြသာမကဘဲ မိန္းကေလး ေတြလည္း ေသာက္လာ ၾကတာပါ။ အဲဒီလုိ ဖက္ရွင္လုိေရာ၊ ေသာက္ခ်င္လုိ႔ ေရာနဲ႔ အေၾကာင္းအ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေသာက္ၾကတဲ့ သူေတြဘီ ယာ အေၾကာင္း သိပါရဲ႕လား။ ဘီယာ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ ကိုေျပာျပပါ့မယ္။



Light (or) Lite ဘီယာမွာ
ကယ္လုိရီ ၁၀၀ ထက္ပိုပါတယ္။ ပ်မ္းမွ် ၁၂ ေအာင္စပဲရွိတဲ့ lite ဘီ ယာတုိင္းမွာ ကယ္လုိရီ ၁၀၀ က ေန ၁၃၀ အထိပါပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးဘီ ယာဆုိရင္ ၁၅၀ ကေန ၂၀၀ ကယ္ လုိရီပါပါတယ္။ ႐ိုး႐ုိးဘီယာ နဲ႔ lite ဘီယာက အနည္းဆံုး ကယ္လီုရီ ၂၀ ကေန ၁၀၀ အထိ ကြာပါတယ္။


ဘီယာက အဆီ ဓာတ္ကင္း တယ္။
ဘီယာက ၀ိုင္လုိပဲ အဆီဓာတ္ ကင္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အာဟာရ ဓာတ္အနည္းငယ္ လည္းပါ၀င္ပါ တယ္။ ဘာေတြလဲ ဆုိရင္ ပ႐ုိတင္း၊ ပုိတတ္ဆီယမ္၊ ေဖာလစ္အက္ဆစ္၊ ဗီတာမင္ဘီ ၁၂ နဲ႔ ဆီလီယမ္ ေတြ ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္အမ်ဳိး သား အစားအစာ ၫႊန္ၾကားမႈဌာ န ကေတာ့ ဘီယာဟာ ကယ္လုိရီ အမ်ားဆံုး အစားအစာငါးမ်ဳိးမွာပါ ၀င္ေနၿပီးေတာ့ အာဟာရဓာတ္လံုး၀ မရွိ ဘူးလို႔ ေၾကညာ ထားပါတယ္။


ေန့စဥ္ဘီယာေသာက္လုိ့ရသလား
ဘီယာကို ေန႔စဥ္ ေသာက္ရင္ ကယ္လုိရီ ၃၀၀ ကေန ၄၀၀ အထိရွိ လာတတ္ လာမယ္။ ဒါက ဟမ္ဘာ ဂါစား တာရဲ႕ ႏွစ္ဆ၊ ႐ုိစ့္ဆင္းဒ၀တ္ နဲ႔ ခ်ိစ္ပီဇာႏွစ္ခုစားသေလာက္ကို တက္မွာပါ။
ဘီယာမွာ အယ္လ္ကိုေဟာဘယ္လုိပါ၀င္လဲ
အယ္လ္ကိုေဟာမွာ ကယ္လုိရီ ၇ ဂရမ္ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အယ္လ္ကို ေဟာမ်ားေလ ကယ္လုိရီ မ်ား ေလပါ။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ေလွ်ာ့ ခ်ခ်င္သူေတြကေတာ့ အယ္လ္ကို ေဟာေရာ ဘီယာကိုပါေရွာင္ရမွာပါ။


အေရာင္ေတြက ဘယ္လုိကြာသလဲ
ကယ္လုိရီဟာ အယ္လ္ကိုေဟာ ဘယ္ေလာက္ပါ သလဲ အေပၚမွာမူ တည္တာပါ။ အေရာင္အရင့္၊ အ ေရာင္ အႏုေပၚမွာ မူမတည္ ပါဘူး။ အေရာင္ႏုရင္ ကယ္လုိရီ နည္းတာ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဘီယာဘယ္ေလာက္ေသာက္ရမလဲ
လံုး၀ မေသာက္ရင္ေကာင္းေပ မယ့္ မေသာက္ရ မေနႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ေတာ့ ႏွစ္ခြက္ ထက္ပုိမေသာက္သင့္ ပါဘူး။ တစ္ခြက္က ၁၂ ေအာင္စ ထက္ မပိုရပါဘူး။

အိုဘားမားခရီးစဥ္မွ ဆင္ျခင္စရာမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေအး ႏုိ၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၂

အိုဘားမားခရီးစဥ္မွ ဆင္ျခင္စရာမ်ား
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၂

အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား ဗမာျပည္လာခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူအမ်ားစိတ္ဝင္းတစားရွိၾကတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ စတဲ့ ရႈေဒါင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးက သံုးသပ္ေဝဖန္ဆင္ျခင္ေထာက္ျပစရာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ခရီးစဥ္ရဲ႕ သေဘာ၊ သဘာဝနဲ႔ ေရွ႕လာမယ့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ အတြက္ စာေရးသူ အျမင္ နဲ႔ ေထာက္ျပမယ့္ အခ်က္ေတြဟာ (အမ်ားစု လို႕ ယူဆရတဲ့) လူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲ႔ အေပ်ာ္ တခ်ိဳ႕ကို ထိခိုက္ေစႏိုင္လို႕ ခုအခ်ိန္မွာ ေရးဖို႕ အားနာမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိုဘားမားရဲ႕ ဒီခရီးစဥ္ နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မိန္႕ခြန္းထဲကပဲ ႏိုင္ငံေရးသေဘာ၊ စီးပြားေရးသေဘာမဟုတ္ဘဲ ဗမာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္စရာ၊ အတုယူ ေလ့လာမွတ္သားစရာ အျပဳအမူ၊ အက်င့္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေယဘုယ် အေၾကာင္းအရာ အခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ဒီေဆာင္းပါးမွာ ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္ပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး အခ်က္က အိုဘားမား ရဲ႕ ျမန္မာလို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သတဲ့ စကား၊ သူ႕ကို ခရီးဦး ႀကိဳဆိုႏႈတ္ခြန္းဆက္သူၾကသူေတြရဲ႕ အမူအရာ နဲ႔ သူက ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ရာမွာ ျပဳမူျပတဲ့ အမူအရာ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။

ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကား “မဂၤလာပါ” နဲ႔ အမူအရာ “လက္အုပ္ခ်ီ ဦး/ဒူး အနည္းငယ္ ညြတ္” ႏွစ္ခုစလံုးဟာ ဗမာ့ေန႕စဥ္သံုး လူမႈဓေလ့ထံုးတမ္းမွာ မရွိဘူး၊ စစ္အစိုးေခတ္အဆက္ဆက္ လုပ္ယူထားတဲ့ ဓေလ့ဆိုတာ သတိမမူမိသူမ်ားအတြက္ ဦးစြာပထမ ရွင္းျပလိုပါတယ္။

ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ ကာလ၊ေဒသ မေရြး လက္အုပ္ခ်ီ အရိုအေသေပးျခင္းဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား နဲ႔ ဘုရားရဲ႕ သားေတာ္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကိုသာ ျပဴမူေလ့ရွိပါတယ္။ ေနရာ၊ ေဒသ၊ အေျခအေန အေပၚမူတည္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဂါရဝျပဳ ေလ့ရွိၾကတဲ့ ေနာက္တမ်ိဳးက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ နဲ႔ အတူ တဂိုဏ္းထဲထား ေလးစားရိုေသျမတ္ႏိုးရတဲ့ မိဘ နဲ႔ ဆရာသမားေတြအေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ အလိုက္ လက္အုပ္ခ်ီ အရိုအေသ ေပးေလ့ရွိၾကတာက မိမိထက္ အသက္ႀကီး၊ ဝါႀကီး၊ ပညာႀကီး တဲ့ လူႀကီးသူမ မ်ားကို ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခု ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနျဖစ္စဥ္သေဘာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ မိမိအသက္ကို ကယ္ခဲ့သူ (သို႕) ေဆးဆရာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ သေဘာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ဂါရဝျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခ်က္၊ အေျခအေန မ်ိဳးေတြကလြဲလို႕ ေန႕စဥ္ လူမႈဘဝမွာေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညြတ္ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာ ျမန္မာ့ (ဗမာ့) ဓေလ့မွာ လံုးဝ မရွိပါဘူး။

ဒီဓေလ့ဟာ ဟိႏၵဴဘာသာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံ မွာ ျမစ္ဖ်ားခံကာ သူတို႕ရဲ႕ လူမႈထံုးတမ္းမွာပါ တည္ရွိေနၿပီး အိႏၵိယ ယဥ္ေက်းမႈ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေရာက္ရွိတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွႏိုင္ငံေတြကို သက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေန႕စဥ္သံုး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရာမွာပါ ဓေလ့အေနနဲ႔ သံုးလာၾကပါတယ္။ ဥပမာ - အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္ကို ေဒသခံ အိႏၵိယ လူမ်ိဳး တေယာက္က ႏႈတ္ဆက္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညြတ္၊ ဒူးညြတ္ ၿပီး “Namasté” လို႕ ႏႈတ္ဆက္သလို ယိုးဒယားမွာဆိုရင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက အလားတူ အမူအရာနဲ႔ “Sawasdee” လို႕ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကေမၻာဒီးယားမွာ ဆိုရင္ “Sampeah” လို႕ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကပါမယ္။ ဗမာမွာေတာ့ အထက္မွာ ေဖာ္ျပတဲ့ အမ်ိဳးအစား နဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ကလြဲရင္ တျခား ဘယ္သူ႕ကိုမွ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညြတ္၊ ဒူးညြတ္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိပါဘူး။

ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ ကၽြန္သေဘာက္ ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရးႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလတုန္းက သခင္ဘေသာင္းဦးေဆာင္တဲ့ ဒို႕ဗမာအစည္းအရံုးဝင္ ေရွးသခင္ႀကီးေတြဟာ လူအခ်င္းခ်င္း၊ အထူးသျဖင့္ အုပ္စိုးသူ၊ ၾသဇာအာဏာရွိသူ အဂၤလိပ္ နဲ႔ လက္ပါးေစ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားေတြကို ဘုရားထူး၊ သခင္တပ္ေခၚ၊ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညႊတ္ အရိုအေသေပးေနရတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႕က်င္ခဲ့ၾကၿပီး ဗုဒၶအဆံုးအမနဲ႔လည္း ညီတဲ့၊ ေခတ္အျမင္ လူ႕တန္ဖိုး သေဘာတရားေတြနဲ႔လည္း ကိုက္ညီတဲ့ “ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေလသည္..” (I am the master of my fate. I am the captain of my soul.) ဆိုတဲ့ “လူတိုင္းဟာ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အညီ အားလံုး တန္းတူ မိမိရဲ႕ဘဝအသီးသီးကို ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္ရာ အရွင္သခင္ေတြခ်ည္းပဲေဟ့..” လို႕ ေၾကြးေၾကာ္လံႈ႕ေဆာ္ကာ လူတိုင္းနာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚရင္း ပေဒသရာဇ္စနစ္ဆိုး နဲ႔ ကိုလိုနီစနစ္ဆိုး ဒဏ္ ကို ရာစုႏွစ္၊ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာခံစားရင္း ကၽြန္စိတ္ဝင္ေနရွာၾကတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကို “သခင္စိတ္” သြင္းေပးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါဟာ “ငါ၏ဦးေခါင္းတို႔သည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏…၊ သို႕ေသာ္.. ညြတ္ကားမညႊတ္” ဆိုတဲ့ ရဲရဲေတာက္ သခင္စိတ္ဓာတ္၊ သခင္အက်င့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။  ဒါဟာ တိုင္းျပည္ကို သူ႕ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ အေတြးအေခၚ လက္နက္ေကာင္းတခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကို ေနာင္တိုင္းျပည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းသူျပည္သားအေပၚ ဗိုလ္က် စိုးမိုးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ပေဒသရာဇ္ညာဥ္မ ေပ်ာက္ဘဲ ကိုလိုနီအေမြဆိုးကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းလိုၿပီး အေတြးအေခၚ က်ပ္မျပည့္၊ လူ..လူခ်င္း ခြဲျခားတဲ့စိတ္နဲ႔ သာမန္ထက္ပို အရိုအေသေပးမႈခံယူခ်င္ကာ သူတို႕ရဲ႕ မင္းခမ္း၊မင္းနား၊ ပြဲလမ္းသဘင္ နဲ႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြမွာ ျပည္သူလူထုကို အတင္းအဓမၼ လက္အုပ္ခ်ီ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ခုိင္းရင္းနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဓေလ့ကို လူမႈထံုးတမ္းအျဖစ္ သြတ္သြင္း ရွင္သန္ေစခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

“မဂၤလာပါ” ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားဟာလည္း ေန႕စဥ္သံုး လူမႈထံုးတမ္းမွာ မသံုးဘူး၊ ေန႕စဥ္သံုး ေဝါဟာရ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အားလံုး နားလည္သေဘာေပါက္ ျမင္ႏိုင္ၾကမယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ ေန႕စဥ္သံုး လူမႈေရး ေလာကဝတ္ စကားအရ ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ရင္ ယဥ္ေက်းတဲ့ အသံုးအႏႈန္းအေနနဲ႔ “မာရဲလား ခင္ဗ်ာ..၊ “ထမင္းသံုးေဆာင္ၿပီးၿပီလား ရွင့္..၊ ထမင္းသံုးေဆာင္ပါဦး..” အစရွိသလို ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကၿပီး ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္လည္း “ထမင္းစားၿပီးၿပီလားကြ..၊ ထမင္းဝင္စားသြားေလကြာ..၊ ေနေကာင္းရဲ႕လားေဟ့” စတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြသာ သံုးေလ့ရွိတာ အားလံုးလည္း အသိပါပဲ။  “မဂၤလာပါ” ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားကေတာ့ အခမ္းအနား၊ ပြဲေတြ၊ ဆရာ/ဆရာမ ကို အရိုအေသျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ သံုးတဲ့ စာသင္ခန္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္ အသံုးေတြ၊ ျပည္သူ႕ျပန္ၾကားေရး နဲ႔ အသံလႊင့္ရာ မွာသာ အသံုးျပဳတဲ့ အစရွိတဲ့ ကာလ၊ ေဒသ၊ အေျခအေနတခုခုမွာသာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပါးကြပ္သား - ၁ [သြန္းေနစိုး]

ပါးကြပ္သား - ၁ [သြန္းေနစိုး]

by Thorn Nay Soe on Friday, November 16, 2012 at 11:52pm ·

စကားဦး

က်ေနာ္တို႔ ၀တၳဳေရးတာမွာ Anti-Hero ဆိုတာတစ္ခု ရွိပါတယ္။
အနီးစပ္ဆံုး ျပရရင္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ လကၤာဒီပခ်စ္သူဟာ ဒႆဂီရိကို ဇာတ္ေကာင္ထားလို႔မို႔
Anti-Hero ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။
က်ေနာ့္ အခု၀တၳဳကေတာ့ လံုး၀ သူရဲေကာင္းမဆန္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။

ဘ၀တစ္သက္တာလံုးမွာ ဘယ္လိုမွ အေရးမပါလွတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနထိုင္ရွင္သန္ခဲ့တဲ့သူေပါ့။
သူ႔ကို အားလံုးက ရြံမုန္းၾကတယ္။
ဘ၀ရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူ ရွင္သန္ ေနတာကို သူကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ တန္ဖိုးမထားၾကဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြက သူ သက္ရွိထင္ရွားရွိ ေနပါလားဆိုတာေတာင္ ေမ့ခ်င္ေမ့ေနတတ္ၾကပါေသးတယ္။

    သူ႔အေၾကာင္း တကယ္တမ္းေျပာရင္ စာေလး သံုးေၾကာင္းထဲနဲ႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
    “ေမြးလာတယ္၊
     ရွင္သန္တယ္၊
     ေနာက္ဆံုး သူေသသြားတယ္”
    ဒါေပမယ့္ ေျပာသာေျပာရတာပါ။
    တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြဟာလဲ သူနဲ႔ သိပ္ေတာ့ ထူးျခားလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။


[၁]

    ဖပ္ကနဲ က်ဳပ္လည္ဂုတ္ေပၚမွာ
    စိုရႊဲတဲ့ အထိအေတြ႔တစ္ခုကို ရလိုက္တယ္။

    လက္၀ါးနဲ႔ ျပန္သပ္ယူရင္း လက္ကိုျဖန္႔ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ...
    “ဟင္”ကနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။

    က်ဳပ္ရဲ႔ လည္ဂုတ္ကို လာစင္တာက တံေတြးေတြ။
   “အတင့္ရဲလွေခ်လား၊ ငါ့ကို တံေတြးနဲ႔လွမ္း ေထြးတယ္၊ ဘယ္ေကာင္လဲကြ”

    က်ဳပ္ရဲ႔ နံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာက ေျမတိုက္ အခ်ဳပ္ခန္းေတြ။ စီစီရီရီ သြယ္တန္းလို႔။
    အထဲမွာ ရာဇ၀တ္သားေတြက ဟိုတစ္စု၊ ဒီ တစ္စု။ အခ်ဳပ္နားကပ္သြားျပီး အသံျပင္းျပင္း မ်က္ႏွာထားမာမာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
    “ဘယ္ေခြးမသားလဲကြ၊ ငါ့ကို တံေတြးနဲ႔လွမ္းေထြးတာ”

    တစ္ေယာက္မွ တုတ္တုတ္မလႈပ္ၾကဘူး။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြၾကည့္ေတာ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔။
    “ေႀသာ္ မေျဖၾကဘူးေပါ့ ဟုတ္လား၊ ေဖာ္မယ့္သူမရွိရင္ အကုန္လံုးနာမယ္ေနာ္”
    ဘယ္သူမွ မေျဖၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုေတာင္ မခိုး မခန္႔ ျပန္ၾကည့္ေနၾကေသးတယ္။
    ရင္ထဲမွာ ေဒါသေတြ အထြတ္အထိပ္ထိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
    “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အခ်ဳပ္တိုက္တံခါး ဖြင့္စမ္းကြာ”

    အနားမလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ဳပ္တိုက္ ေစာင့္ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။
တံခါးကို သူတို႔ကိုပဲဖြင့္ခိုင္းၿပီး တံခါးပြင့္သြားတာနဲ႔ အဲဒီရဲမက္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အခ်ဳပ္တိုက္ထဲ ေျခသံခပ္ျပင္းျပင္း ၀င္သြားလိုက္ပါတယ္။

    “ငါေနာက္ဆံုးေမးမယ္၊ ငါ့ကို တံေတြးနဲ႔ေထြးတာ ဘယ္ေကာင္လဲ၊ ေျပာတဲ့လူ လြတ္မယ္၊ မေျပာရင္ အကုန္နာမယ္”
    က်ဳပ္အသံႀကီးက ဟိန္းၿပီးထြက္လာတယ္။
    တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီ။
    အခ်ဳပ္တိုက္ေစာင့္ ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္က အဲေမာင္းလွံကိုယ္စီနဲ႔ အခ်ဳပ္သားေတြကို ခ်ိန္ရြယ္ရင္း က်ဳပ္ေဘးက အသင့္ေစာင့္ေနေပးၾကတယ္။

    “ကဲ ... ေျပာေလကြာ၊ ငါ သိပ္စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္”
    ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ ခုထိတုတ္တုတ္မလႈပ္ဘဲ ရွိေနဆဲပါ။
    က်ဳပ္ကိုေတာင္ မ်က္လံုးခ်င္းၿပိဳင္ၿပီး ဆိုင္ၾကည့္ေနၾကေသး။
    က်ဳပ္ရဲ႕လက္သံ ျမည္းခ်င္တယ္ ထင္ပ။

    “ဒီေလာက္ေတာင္ နာခ်င္ေနၾကေတာ့လည္း ငါ့လက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီေပါ့ကြာ၊ ကဲ...လာစမ္း”
    အခ်ဳပ္တိုက္ထဲက ျမင္ျမင္ေလရာလူေတြကို လက္သီးမိုးေတြ တျဖဳန္းျဖဳန္းရြာေတာ့တယ္။

    “အား...အင့္...အြတ္...ခြပ္”
    အသံမ်ိဳးစံု ခဏခ်င္းဆူညံသြားေတာ့တယ္။
    ဒီေလာက္ တျဖဳန္းျဖဳန္း ထိုးႀကိတ္ေနေပမယ့္  အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက တစ္ေယာက္မွ မၿငီးျငဴၾကဘူး။

    ေျခက်ဥ္း လက္က်ဥ္းေတြ ခတ္ထားလို႔သာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ကေတာင္ က်ဳပ္ကို ျပန္ထိုးခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔ အားလံုး မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
    က်ဳပ္ရဲ႕ေဒါသေတြကလည္း ဆင့္ကာဆင့္ကာ။
    လူတစ္ကိုယ္လံုး ဖတ္ဖတ္ေမာသြားေလာက္တဲ့ အထိ အဆက္မျပတ္ ထိုးႀကိတ္ပစ္ပလိုက္တယ္။

ကြက္လပ္ byမူရင္းလင့္-- http://www.catholic.org.tw/tainan/at/104.htm ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Tuesday, December 01, 2009)

May ThanHtwe shared Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.

ကြက္လပ္
_______

မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ကြၽန္ေတာ့္အပါးက ထာဝရထြက္ခြါသြားတာ အခုဆိုရင္ (၄)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္မႈကိစၥဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လူမမယ္သားေလး

ကို မထားခ်င္ဘဲထားခဲ့ရတဲ့ ဇနီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သားအေပၚ အေဖလိုတစ္မ်ဳိး၊ အေမလိုတစ္မ်ဳိး ဂရုမစိုက္တတ္ခဲ့လို႔ ခံစားရပါတယ္။

တစ္ခါက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မနက္အေစာႀကီး အိမ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ရလို႔ သားအတြက္ ဘာမွမစီစဥ္ေပးခဲ့ရဘူး။ တစ္ေန႔ကက်န္တဲ့ ထမင္းနဲ႔ၾကက္ဥေပါင္းကုိပဲေႏြးၿပီး အိပ္ရာက ေကာင္းေကာင္းႏိုးဟန္မတူေသးတဲ့ သားကိုမွာခဲ့ရတယ္။ သားကို တစ္ေန႔သံုးနပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္ကတစ္ဖက္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ညေန အလုပ္ကအျပန္ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့တယ္။ အေပၚအကၤ်ီကိုခြၽတ္ သားကို တစ္ခ်က္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညစာေတာင္မစားႏိုင္ဘဲ ကုတင္ေပၚ ကြၽန္ေတာ္ပစ္လဲွခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ "ဘုန္း"ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေခါက္ဆဲြနဲ႔ဟင္းရည္ေတြ အိပ္ယာခင္းေပၚ စီးက်ေပက်ံကုန္တယ္။ ေစာင္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ခြက္ ရွိေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ "ဟာ.... ဒီကေလး" ခ်က္ခ်င္းပဲ အကၤ်ီခ်ိတ္တစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကစားစရာေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ သားရဲ႕တင္ပါးကို မေျပာမဆို ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ခ်ပစ္တယ္။ အရမ္းေဒါသထြက္ေနလို႔ မနားတမ္း ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ေနမိတယ္။ ဆက္တိုက္ရိုက္ေနမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရိုက္ခ်က္ေတြက ငိုယိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ သားရဲ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အရိုက္ရပ္သြားခဲ့တယ္။

"ထမင္းအိုးထဲက ထမင္းေတြ မနက္ကတည္းက ကုန္သြားၿပီေဖေဖ။ ညေနစာကို သားေက်ာင္းမွာစားခဲ့ပါတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလည္း မျပန္လာေသးတာနဲ႔ မီးဖိုေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ထုပ္ေတြ႔လို႔ သားျပဳပ္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္မီးဖိုကို ေလွ်ာက္မဖြင့္ရဘူးလို႔ ေဖေဖမွာထားခဲ့လို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ေရေႏြးနဲ႔ သားေခါက္ဆဲြျပဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြစားေနရင္း ေဖေဖကိုလည္း စားေစခ်င္လို႔ ေခါက္ဆဲြေအးမသြားေအာင္ ေစာင္ေအာက္ထဲ သားထည့္ထားမိတာပါ ေဖေဖ။ ေဖေဖျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပာမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီက ငွားလာတဲ့ ကစားစရာေတြဆီ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ သားေျပာဖို႔ ေမ့သြားတာပါ ေဖေဖ"

ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြ သားေတြ႔မွာစိုးလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္အေျပးဝင္ခဲ့တယ္။ ေရစက္ေခါင္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ငိုမိပါတယ္။ တေအာင့္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္အားတင္းၿပီး သားကို တစ္ဖက္ကေခ်ာ့ရင္း တစ္ဖက္က ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး အိပ္ေစခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚက ေပက်ံေနတဲ့ ေခါက္ဆဲြေတြကိုရွင္းလင္းၿပီး သားအိပ္ခန္းတံခါးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာေလးတြန္းဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ အေမ့ဓာတ္ပံုကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သားဆီက ရွဳိက္သံတိုးတိုးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရတုန္းပါပဲ။ တံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီ သားကို အၾကာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဒီလိုကိစၥမ်ဳိး ျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ မိခင္တာဝန္ပါေက်ပြန္ဖို႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ သား(၇)ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းႀကီးတက္ရပါေတာ့မယ္။ ကံေကာင္းတာက ဒီကာလအေတာအတြင္း သားေပၚ ဘာအရိပ္မည္းမွ မက်ေရာက္ခဲ့ဘူး။ သားဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သားကိုကြၽန္ေတာ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဆရာမဆီက ေက်ာင္းကို သားေရာက္မလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူမိတယ္။ အလုပ္ေစာေစာဆင္းၿပီး ရပ္ကြက္လမ္းေတြမွာ သားနာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လိုက္ရွာခဲ့မိတယ္။ ဘယ္လိုရွာရွာ သားကိုမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕က ကစားစရာေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့သားကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ အဆက္မျပတ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သားဆီက ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မၾကားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္တဲ့စကားတစ္ခြန္းပဲ သားေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္က်မွသိရတာက အဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြကို ေက်ာင္းကပဲြအတြက္ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကသင္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို ေလ့က်င့္ဖို႔ဆုိၿပီး သားက သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ အၿမဲေအာင္းေနခဲ့ေတာ့တယ္။ စာေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့က်င့္ေရးမွတ္ေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ရင္း သြားေလသူဇနီးလည္း အေဝးတစ္ေနရာကေန သားရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။

ၿခိမ္းေျခာက္ခံ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (The society of the cautionary tales.)/by Cho Tu Zal

Cho Tu Zal

ၿခိမ္းေျခာက္ခံ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း
(The society of the cautionary tales.)

Maxine Hong Kingston ရဲ႕ No Name Woman ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကို သင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အရင္ဆံုး စ ေလ့လာရတာက Cautionary tale ဆိုတာ ဘာလဲ ဆုိတာပါပဲ။
ေကာ္႐ွင္း လုပ္တယ္ဆိုတာ သတိေပးတာပါ။ Cautious လုပ္တာ၊ Warning လုပ္တာ၊ ဆုိတာ သတိေပးတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္တာေတြ

ပါပါတယ္။
ဥပမာ ေရမကူးရ ဆုိိတာ သတိေပးတာ၊ ေနာက္က ဒဏ္ေငြ ၁၀၀၀ ဆုိတာ က ၿခိမ္းေျခာက္တာေပါ့။

ဒီေတာ့ ဆရာမက ေဆြးေႏြးပါတယ္။ မင္းတို႕ ငယ္ငယ္က ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ ေတြ နားေထာင္ဖူးသလားတဲ့။
ဂြာတီမာလာ က ေက်ာင္းသူေလးက သူ ငယ္ငယ္တုန္းက မအိပ္ရင္ ကိုကို Co Co ႀကိီးလာ စားလိမ့္မယ္ လို႕ အေဖအေမေတြက ေျခာက္လို႕ ပံုေျပာခဲ့သတဲ့။ က်ေနာ္တို႕ဆီက ေဒါေ၀ါႀကီးလိုေပါ့။

ဆရာမကလညး္ သူငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက ဘြိဳင္းဖရန္႕ေတြ ထားရင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္နဲ႕ ေျပာတာခံခဲ့ရပါသတဲ့။
ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ေတြ နားေထာင္ဖူးလား ေမးေတာ့ က်ေနာ့္အေတြးေတြ က ျပန္႕လို႕ ပြားမ်ားဆင္ျခင္လို႕ က်ေနာ္တုိ႕လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေၾကာင္းကို
စဥ္းစားေနမိၿပီ။

က်ေနာ္တို႕တသက္လံုး ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ေတြနဲ႕ခ်ည္း ႀကီးျပင္းလာရတာပါ
လား။
က်ေနာ္တုိ႕ဆီမွာေတာ့ အကုန္လံုး နီတိ က အစ၊ ယုတ္စြအဆံုး ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္အေနနဲ႕ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ သုတၱန္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေဒသနာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႕ ဆံုးမခဲ့တယ္ ဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ဒါကိုက က်ေနာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေနတယ္ လို႕။

ဒီေတာ့ ဆရာမက ဒီ၀တၳဳေရးတဲ့ မဂၨင္ေဟာင္းကင္းစတန္း လည္း တ႐ုတ္ျပည္က ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ မိသားစု က ဆင္းသက္လာတဲ့အေၾကာင္း နဲ႕ က်ေနာ္ေဆြးေႏြးတာ ဆက္စပ္ၿပီး ဆက္ေဆြးေႏြးပါတယ္။

လူတေယာက္အေတြးအေခၚအားျဖင့္ လြတ္လပ္ဖုိ႕ဆုိတာ မိ႐ိုးဖလာ ေမြးကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခံရတဲ့ ၀န္းက်င္က ႐ုန္းထြက္ဖုိ႕ဆုိတာ မလြယ္လွပါ။
သိဒိၶတၳမင္းသား က အမိအဘတို႕ျဗဟၼဏကိုးကြယ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကေန
ေဖါက္ထြက္ခဲ့တယ္။
အေမရိကားမွာလည္း လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ကေန ႐ုန္းထြက္လာတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တရပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ပညာတတ္ေတြဟာ ဘာသာတရားကို
ျမင္တဲ့၊ သံုးသပ္တဲ့ အျမင္တမ်ိဳး ျဖစ္လုိ႕လာတာေတြ႕ရတယ္။

ဟိုတေလာက မိတ္ေဆြတေယာက္က ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ သင္ဖုိ႕ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းက လူေတြအေၾကာင္းေလ့လာတဲ့ စာေပ၊ အႏုပညာေတြထဲမွာကို အေတြးအျမင္ ဒႆနေတြက ျပည့္လို႕။

ဒီတုိင္းျပည္မွာ နယူးေယာက္ခ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ကို ၃ - ၄ - ၅ လမ္းမွာ အီတလီနံ႕တသင္းသင္းနဲ႕ အီတလီေတြ၊ ေနာက္ ဘေလာက္ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္စာေတြ၊ တ႐ုတ္စကားေတြ လိႈင္းလိႈင္းထေနတဲ့ တ႐ုတ္တန္း၊ ေနာက္ နည္းနည္းေလွ်ာက္ရင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ မဆလာနံ႕သင္းသင္းနဲ႕ ကုလားတန္း၊ ေနာက္ နည္းနည္းသြားျပန္ေတာ့ အကၤ်ီအမည္း၊ ေဘာင္းဘီအမည္း၊ နားသယ္စပ္မွာ ဆံပင္လိမ္က်စ္ေတြနဲ႕ သံပုရာခြံဦးထုပ္ကေလးေတြ ေနာက္ေစ့ေဆာင္းလို႕ ဂ်ဴးေတြ၊
ကိုယ္က ဒီလိုယူဆလို႕၊ ကိုယ့္ဟာမွ အမွန္လို႕ ေက်နပ္မဆံုး၊ ေၾကြးေၾကာ္မဆံုးျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ၊ ဟုိဘက္က သူတုိ႕ရဲ႕အမွန္တရားအတြက္ လက္ခေမာင္းခတ္လို႕။

ေလာကထဲ အမွန္တရားေတြက အဲေလာက္ပဲ မ်ားသလား၊
အေရးႀကီးသလား. . .

က်ေနာ္ ခရီးဆက္ရေပဦးမယ္။

ခ်ိဳတူးေဇာ္

တိုင္းရင္းသားအားလံုးပြင့္လင္းေ သာစိတ္ျဖင့္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ွ SHARE ေပးပါ။(Read it with an open mind!SHARE this to all the non-Muslim!)

Lu Bo shared Thit Sar's photo.

တိုင္းရင္းသားအားလံုးပြင့္လင္းေ

သာစိတ္ျဖင့္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ွ
SHARE ေပးပါ။(Read it with an open mind!SHARE this to all the non-Muslim!)
==============================
၂

၇.၆.၂၀၁၂ ရက္ေန႔က ရေသ႔ေတာင္ျမိဳ႔နယ္၊အလိုေတာ္ျပည္႔ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္ ရခိုင္အမိ်ဳးသမီးအသင္း၏ဥကၠဌျဖစ္သူ ေဒၚေစာခင္တင္႔၏ေဟာေျပာခ်က္ (အပိုင္း ၁)
The talk presented by Daw Saw Khin Tint, the chairperson of Arakanese Women’s Association, at Aloetawpyi Monastery of Rathetaung Tow
nship, Rakhine State, on 27th June, 2012. (PART 1)

၁။ ဒီေန႔က်ြန္မေျပာခ်င္တာကရခိုင္သူ၊ရခိုင္သားေတြသိသင္႔သိထိုက္တ႔ဲအခ်က္ေတြကို ေျပာႀကားသြား မွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
Today, I’d like to talk about some facts that Arakanese should know.
၂။ က်ြန္မတို႔ရဲ့ရခိုင္ျပည္ကို ေျမာက္ဦးျမိဳ့မွာရွိတဲ့ ရွစ္ေသာင္းဘုရားပုရ၀ဏ္ထဲက အာနႏၵာစျႏၵားမင္း ေက်ာက္စာထဲမွာ အာရကၡေဒ့(ရွ္) (ရခိုင္ျပည္နယ္၊ရခိုင္ျပည္) ဆိုျပီးမွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။
In King Ananda Candra’s stone inscription in the precinct of the Shitthoung Pagoda in Mrauk-Oo, our Arakan or Rakhine Land was recorded as Arakkhadesh (Arakan Land).
၃။ အာရကၡေဒ့(ရွ္)၊ အဲဒီကမွ အာရကၡ၊ ျပီးေတာ႔ ရကၡ၊ ရကၡကေန ရခိုင္ဆိုျပီးေျပာင္းလာတယ္လို႕ သမိုင္းစဥ္ဆက္စကားရွိပါတယ္။
Arakkhadesh, then Arakkha, next Rakkha and from Rakkha to Rakhine, thus had changed, it was recorded.

“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”

Maung Lwin shared Khin Hnin Kyi Thar's photo.

“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”

( ဆက္လက္ Share ေပးၾကပါ)

“ေျခေထာက္မွာ အနာေတြနဲ႔ပါလား။ ဖိနပ္လည္း စီးမထားဘူး”
“ေဖေဖတို႔က ၀ယ္မေပးလို႔ရွင့္။ အနာေတြ ေပါက္ေနတာ ၾကာျပီ။ နာတယ္”

အသက္ ၅ႏွစ္ခန္႔သာ ရိွဦးမည့္ ကေလးငယ္ေလးက ကၽြန္မ၏ အေမးမ်ားကို ေျဖသည္။ သူမ၏ ေျခေထာက္ ေသးေသးေလးတြင္ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ လက္မ၀က္ခန္႔ေလာက္ရိွမည့္ အနာစိမ္းမ်ားက ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အသားအေရ ညိဳမြဲမြဲႏွင့္ အက်ီခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း သူမ၏ အျပံဳးက မနက္ခင္းေစာေစာ တြင္ လတ္ဆတ္ေနသည္။ သူမကဲ့သို႔ အနာစိမ္းမ်ား ေပါက္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား သံုးေလးဦးခန္႔ရိွေလ သည္။ “ ေဆးမထည့္ဘူးလား” ဆိုေတာ့ “ ေဆးမွ မရိွတာ” ဟု ကေလးငယ္မ်ား အားလံုးက တက္ညီလက္ညီ ေျဖၾကသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒီေတာေတာင္၊ ဒီလမ္းခရီးႏွင့္ ဒီမွာေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ား စာသင္ခြင့္ ရေနသည္ကပင္ ကံေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟုပင္ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ပခုကၠဴထဲရိွ ျမိဳင္ျမိဳ႕ႏွင့္ ေပါက္ျမိဳ႕အစပ္မွ ေတာတိုက္ေက်ာင္းဟု ေခၚၾကသည့္ ေတာထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္းေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ေဒသခံမ်ား ေျပာၾကကတည္းက ကၽြန္မသြားခ်င္မိသည္။ ထိုေက်ာင္းေလးမ်ား ဆီသို႔ သြားဖို႔ရာ ေလးလေလာက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရသည္။ ကၽြန္မ၏ အားလပ္ခ်ိန္ႏွင့္ လိုက္ပို႔ၾကမည့္ ေဒသခံ မ်ား၏ အားလပ္ခ်ိန္တို႔ကို ညိွယူရသည့္အျပင္ ႏြမ္းပါးလွေသာ ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားသို႔ လွဴဒါန္းၾကရန္ အလွဴေငြ ေကာက္ခံၾကရျခင္းႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားခမ်ား ထည့္၀င္ၾကရန္လည္း ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး လုပ္ငန္းခြင္ ကိုယ္စီတြင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရေလသည္။