အ႐ႈံးေတြကုိ ဆက္တုိက္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိ ခ်ဳံးပဲြခ် ငုိယုိလုိက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငုိလုိ႔မရဘူး။ ရင့္က်က္မႈဆုိတဲ့အရာႀကီးဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ေဆးခါးႀကီးလုိပဲ ၿမိဳရခက္ တယ္။
ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လူေတြအားလုံး ကုိယ္နဲ႔ ခဲြခြာရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိ ႐ုတ္တရက္ အျပင္းအထန္ သတိရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အသက္ေတြႀကီးလာေလ ကုိယ့္ကုိ နားလည္ေလ။ ပညာေတြ ပုိးၿပီးတတ္ လာေလ။ ကုိယ္ေျပာတာကုိ ပုိၿပီးသေဘာေပါက္လာေလမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ . . .။
ေလာကအက်ဴိးကုိ ေဆာင္သူတုိင္း အမ်ားနဲ႔မတူဘဲ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ တစ္စတစ္စနဲ႔ ကုိယ္တုိင္႐ုန္း ကန္ၾကည့္မွ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဉာဏ္နဲ႔ဝီရိယကုိ ေလးစားမိတယ္. . .။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္နဲ႔ သံေယာဇဥ္တုိ႔က ကုိယ့္ကုိျပန္ၿပီး နာက်င္ေစတာမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ ဥပမာ၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ မျမင္ရရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ ျမင္ရေတာ့လည္း ရင္နာတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့ . . .
ေနေပ်ာ္တာေေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူေတြက ကုိယ့္ကုိ အဆင္မေျပတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႔ ျမင္ေပ မယ့္ ကို္ယ္တုိင္ကေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့အခါမ်ဳိးေပါ့. . .။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါျပႆနာရဲ႕အစပဲ။ ကုိယ့္ဘဝကုိ မွတ္ေက်ာက္တင္မယ့္ ေလာကဓံနဲ႔ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္ရသလုိပဲ။
ပ်ားေကာင္လုိ လူေတြတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးက ေနေပ်ာ္ေနတာ။ သူတုိ႔ဟာေကာင္းတဲ့အရပ္၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ အရပ္က လာတာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဝတ္ရည္ကလည္း ခ်ဳိျမျခင္းအတိ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတာ့ သြားမထိေလနဲ႔ အဆိပ္ရွိေၾကာင္း ျပလိမ့္မယ္။