ကြက္လပ္ byမူရင္းလင့္-- http://www.catholic.org.tw/tainan/at/104.htm ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Tuesday, December 01, 2009)

May ThanHtwe shared Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.

ကြက္လပ္
_______

မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ကြၽန္ေတာ့္အပါးက ထာဝရထြက္ခြါသြားတာ အခုဆိုရင္ (၄)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္မႈကိစၥဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လူမမယ္သားေလး

ကို မထားခ်င္ဘဲထားခဲ့ရတဲ့ ဇနီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သားအေပၚ အေဖလိုတစ္မ်ဳိး၊ အေမလိုတစ္မ်ဳိး ဂရုမစိုက္တတ္ခဲ့လို႔ ခံစားရပါတယ္။

တစ္ခါက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မနက္အေစာႀကီး အိမ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ရလို႔ သားအတြက္ ဘာမွမစီစဥ္ေပးခဲ့ရဘူး။ တစ္ေန႔ကက်န္တဲ့ ထမင္းနဲ႔ၾကက္ဥေပါင္းကုိပဲေႏြးၿပီး အိပ္ရာက ေကာင္းေကာင္းႏိုးဟန္မတူေသးတဲ့ သားကိုမွာခဲ့ရတယ္။ သားကို တစ္ေန႔သံုးနပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္ကတစ္ဖက္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ညေန အလုပ္ကအျပန္ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့တယ္။ အေပၚအကၤ်ီကိုခြၽတ္ သားကို တစ္ခ်က္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညစာေတာင္မစားႏိုင္ဘဲ ကုတင္ေပၚ ကြၽန္ေတာ္ပစ္လဲွခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ "ဘုန္း"ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေခါက္ဆဲြနဲ႔ဟင္းရည္ေတြ အိပ္ယာခင္းေပၚ စီးက်ေပက်ံကုန္တယ္။ ေစာင္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ခြက္ ရွိေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ "ဟာ.... ဒီကေလး" ခ်က္ခ်င္းပဲ အကၤ်ီခ်ိတ္တစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကစားစရာေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ သားရဲ႕တင္ပါးကို မေျပာမဆို ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ခ်ပစ္တယ္။ အရမ္းေဒါသထြက္ေနလို႔ မနားတမ္း ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ေနမိတယ္။ ဆက္တိုက္ရိုက္ေနမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရိုက္ခ်က္ေတြက ငိုယိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ သားရဲ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အရိုက္ရပ္သြားခဲ့တယ္။

"ထမင္းအိုးထဲက ထမင္းေတြ မနက္ကတည္းက ကုန္သြားၿပီေဖေဖ။ ညေနစာကို သားေက်ာင္းမွာစားခဲ့ပါတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလည္း မျပန္လာေသးတာနဲ႔ မီးဖိုေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ထုပ္ေတြ႔လို႔ သားျပဳပ္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္မီးဖိုကို ေလွ်ာက္မဖြင့္ရဘူးလို႔ ေဖေဖမွာထားခဲ့လို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ေရေႏြးနဲ႔ သားေခါက္ဆဲြျပဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြစားေနရင္း ေဖေဖကိုလည္း စားေစခ်င္လို႔ ေခါက္ဆဲြေအးမသြားေအာင္ ေစာင္ေအာက္ထဲ သားထည့္ထားမိတာပါ ေဖေဖ။ ေဖေဖျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပာမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီက ငွားလာတဲ့ ကစားစရာေတြဆီ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ သားေျပာဖို႔ ေမ့သြားတာပါ ေဖေဖ"

ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြ သားေတြ႔မွာစိုးလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္အေျပးဝင္ခဲ့တယ္။ ေရစက္ေခါင္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ငိုမိပါတယ္။ တေအာင့္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္အားတင္းၿပီး သားကို တစ္ဖက္ကေခ်ာ့ရင္း တစ္ဖက္က ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး အိပ္ေစခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚက ေပက်ံေနတဲ့ ေခါက္ဆဲြေတြကိုရွင္းလင္းၿပီး သားအိပ္ခန္းတံခါးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာေလးတြန္းဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ အေမ့ဓာတ္ပံုကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သားဆီက ရွဳိက္သံတိုးတိုးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရတုန္းပါပဲ။ တံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီ သားကို အၾကာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဒီလိုကိစၥမ်ဳိး ျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ မိခင္တာဝန္ပါေက်ပြန္ဖို႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ သား(၇)ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းႀကီးတက္ရပါေတာ့မယ္။ ကံေကာင္းတာက ဒီကာလအေတာအတြင္း သားေပၚ ဘာအရိပ္မည္းမွ မက်ေရာက္ခဲ့ဘူး။ သားဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သားကိုကြၽန္ေတာ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဆရာမဆီက ေက်ာင္းကို သားေရာက္မလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူမိတယ္။ အလုပ္ေစာေစာဆင္းၿပီး ရပ္ကြက္လမ္းေတြမွာ သားနာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လိုက္ရွာခဲ့မိတယ္။ ဘယ္လိုရွာရွာ သားကိုမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕က ကစားစရာေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့သားကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ အဆက္မျပတ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သားဆီက ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မၾကားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္တဲ့စကားတစ္ခြန္းပဲ သားေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္က်မွသိရတာက အဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြကို ေက်ာင္းကပဲြအတြက္ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကသင္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို ေလ့က်င့္ဖို႔ဆုိၿပီး သားက သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ အၿမဲေအာင္းေနခဲ့ေတာ့တယ္။ စာေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့က်င့္ေရးမွတ္ေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ရင္း သြားေလသူဇနီးလည္း အေဝးတစ္ေနရာကေန သားရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။

ၿခိမ္းေျခာက္ခံ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (The society of the cautionary tales.)/by Cho Tu Zal

Cho Tu Zal

ၿခိမ္းေျခာက္ခံ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း
(The society of the cautionary tales.)

Maxine Hong Kingston ရဲ႕ No Name Woman ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကို သင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အရင္ဆံုး စ ေလ့လာရတာက Cautionary tale ဆိုတာ ဘာလဲ ဆုိတာပါပဲ။
ေကာ္႐ွင္း လုပ္တယ္ဆိုတာ သတိေပးတာပါ။ Cautious လုပ္တာ၊ Warning လုပ္တာ၊ ဆုိတာ သတိေပးတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္တာေတြ

ပါပါတယ္။
ဥပမာ ေရမကူးရ ဆုိိတာ သတိေပးတာ၊ ေနာက္က ဒဏ္ေငြ ၁၀၀၀ ဆုိတာ က ၿခိမ္းေျခာက္တာေပါ့။

ဒီေတာ့ ဆရာမက ေဆြးေႏြးပါတယ္။ မင္းတို႕ ငယ္ငယ္က ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ ေတြ နားေထာင္ဖူးသလားတဲ့။
ဂြာတီမာလာ က ေက်ာင္းသူေလးက သူ ငယ္ငယ္တုန္းက မအိပ္ရင္ ကိုကို Co Co ႀကိီးလာ စားလိမ့္မယ္ လို႕ အေဖအေမေတြက ေျခာက္လို႕ ပံုေျပာခဲ့သတဲ့။ က်ေနာ္တို႕ဆီက ေဒါေ၀ါႀကီးလိုေပါ့။

ဆရာမကလညး္ သူငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက ဘြိဳင္းဖရန္႕ေတြ ထားရင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္နဲ႕ ေျပာတာခံခဲ့ရပါသတဲ့။
ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ေတြ နားေထာင္ဖူးလား ေမးေတာ့ က်ေနာ့္အေတြးေတြ က ျပန္႕လို႕ ပြားမ်ားဆင္ျခင္လို႕ က်ေနာ္တုိ႕လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေၾကာင္းကို
စဥ္းစားေနမိၿပီ။

က်ေနာ္တို႕တသက္လံုး ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ေတြနဲ႕ခ်ည္း ႀကီးျပင္းလာရတာပါ
လား။
က်ေနာ္တုိ႕ဆီမွာေတာ့ အကုန္လံုး နီတိ က အစ၊ ယုတ္စြအဆံုး ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္အေနနဲ႕ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ သုတၱန္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေဒသနာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေကာ္႐ွင္နရီေတးလ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႕ ဆံုးမခဲ့တယ္ ဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ဒါကိုက က်ေနာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေနတယ္ လို႕။

ဒီေတာ့ ဆရာမက ဒီ၀တၳဳေရးတဲ့ မဂၨင္ေဟာင္းကင္းစတန္း လည္း တ႐ုတ္ျပည္က ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ မိသားစု က ဆင္းသက္လာတဲ့အေၾကာင္း နဲ႕ က်ေနာ္ေဆြးေႏြးတာ ဆက္စပ္ၿပီး ဆက္ေဆြးေႏြးပါတယ္။

လူတေယာက္အေတြးအေခၚအားျဖင့္ လြတ္လပ္ဖုိ႕ဆုိတာ မိ႐ိုးဖလာ ေမြးကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခံရတဲ့ ၀န္းက်င္က ႐ုန္းထြက္ဖုိ႕ဆုိတာ မလြယ္လွပါ။
သိဒိၶတၳမင္းသား က အမိအဘတို႕ျဗဟၼဏကိုးကြယ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကေန
ေဖါက္ထြက္ခဲ့တယ္။
အေမရိကားမွာလည္း လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ကေန ႐ုန္းထြက္လာတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တရပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ပညာတတ္ေတြဟာ ဘာသာတရားကို
ျမင္တဲ့၊ သံုးသပ္တဲ့ အျမင္တမ်ိဳး ျဖစ္လုိ႕လာတာေတြ႕ရတယ္။

ဟိုတေလာက မိတ္ေဆြတေယာက္က ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ သင္ဖုိ႕ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းက လူေတြအေၾကာင္းေလ့လာတဲ့ စာေပ၊ အႏုပညာေတြထဲမွာကို အေတြးအျမင္ ဒႆနေတြက ျပည့္လို႕။

ဒီတုိင္းျပည္မွာ နယူးေယာက္ခ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ကို ၃ - ၄ - ၅ လမ္းမွာ အီတလီနံ႕တသင္းသင္းနဲ႕ အီတလီေတြ၊ ေနာက္ ဘေလာက္ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္စာေတြ၊ တ႐ုတ္စကားေတြ လိႈင္းလိႈင္းထေနတဲ့ တ႐ုတ္တန္း၊ ေနာက္ နည္းနည္းေလွ်ာက္ရင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ မဆလာနံ႕သင္းသင္းနဲ႕ ကုလားတန္း၊ ေနာက္ နည္းနည္းသြားျပန္ေတာ့ အကၤ်ီအမည္း၊ ေဘာင္းဘီအမည္း၊ နားသယ္စပ္မွာ ဆံပင္လိမ္က်စ္ေတြနဲ႕ သံပုရာခြံဦးထုပ္ကေလးေတြ ေနာက္ေစ့ေဆာင္းလို႕ ဂ်ဴးေတြ၊
ကိုယ္က ဒီလိုယူဆလို႕၊ ကိုယ့္ဟာမွ အမွန္လို႕ ေက်နပ္မဆံုး၊ ေၾကြးေၾကာ္မဆံုးျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ၊ ဟုိဘက္က သူတုိ႕ရဲ႕အမွန္တရားအတြက္ လက္ခေမာင္းခတ္လို႕။

ေလာကထဲ အမွန္တရားေတြက အဲေလာက္ပဲ မ်ားသလား၊
အေရးႀကီးသလား. . .

က်ေနာ္ ခရီးဆက္ရေပဦးမယ္။

ခ်ိဳတူးေဇာ္

တိုင္းရင္းသားအားလံုးပြင့္လင္းေ သာစိတ္ျဖင့္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ွ SHARE ေပးပါ။(Read it with an open mind!SHARE this to all the non-Muslim!)

Lu Bo shared Thit Sar's photo.

တိုင္းရင္းသားအားလံုးပြင့္လင္းေ

သာစိတ္ျဖင့္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ွ
SHARE ေပးပါ။(Read it with an open mind!SHARE this to all the non-Muslim!)
==============================
၂

၇.၆.၂၀၁၂ ရက္ေန႔က ရေသ႔ေတာင္ျမိဳ႔နယ္၊အလိုေတာ္ျပည္႔ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္ ရခိုင္အမိ်ဳးသမီးအသင္း၏ဥကၠဌျဖစ္သူ ေဒၚေစာခင္တင္႔၏ေဟာေျပာခ်က္ (အပိုင္း ၁)
The talk presented by Daw Saw Khin Tint, the chairperson of Arakanese Women’s Association, at Aloetawpyi Monastery of Rathetaung Tow
nship, Rakhine State, on 27th June, 2012. (PART 1)

၁။ ဒီေန႔က်ြန္မေျပာခ်င္တာကရခိုင္သူ၊ရခိုင္သားေတြသိသင္႔သိထိုက္တ႔ဲအခ်က္ေတြကို ေျပာႀကားသြား မွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
Today, I’d like to talk about some facts that Arakanese should know.
၂။ က်ြန္မတို႔ရဲ့ရခိုင္ျပည္ကို ေျမာက္ဦးျမိဳ့မွာရွိတဲ့ ရွစ္ေသာင္းဘုရားပုရ၀ဏ္ထဲက အာနႏၵာစျႏၵားမင္း ေက်ာက္စာထဲမွာ အာရကၡေဒ့(ရွ္) (ရခိုင္ျပည္နယ္၊ရခိုင္ျပည္) ဆိုျပီးမွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။
In King Ananda Candra’s stone inscription in the precinct of the Shitthoung Pagoda in Mrauk-Oo, our Arakan or Rakhine Land was recorded as Arakkhadesh (Arakan Land).
၃။ အာရကၡေဒ့(ရွ္)၊ အဲဒီကမွ အာရကၡ၊ ျပီးေတာ႔ ရကၡ၊ ရကၡကေန ရခိုင္ဆိုျပီးေျပာင္းလာတယ္လို႕ သမိုင္းစဥ္ဆက္စကားရွိပါတယ္။
Arakkhadesh, then Arakkha, next Rakkha and from Rakkha to Rakhine, thus had changed, it was recorded.

“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”

Maung Lwin shared Khin Hnin Kyi Thar's photo.

“ ဖိနပ္မရိွဘူး။ ေဆးမရိွဘူး။ အနာေတြက နာတယ္….”

( ဆက္လက္ Share ေပးၾကပါ)

“ေျခေထာက္မွာ အနာေတြနဲ႔ပါလား။ ဖိနပ္လည္း စီးမထားဘူး”
“ေဖေဖတို႔က ၀ယ္မေပးလို႔ရွင့္။ အနာေတြ ေပါက္ေနတာ ၾကာျပီ။ နာတယ္”

အသက္ ၅ႏွစ္ခန္႔သာ ရိွဦးမည့္ ကေလးငယ္ေလးက ကၽြန္မ၏ အေမးမ်ားကို ေျဖသည္။ သူမ၏ ေျခေထာက္ ေသးေသးေလးတြင္ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ လက္မ၀က္ခန္႔ေလာက္ရိွမည့္ အနာစိမ္းမ်ားက ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အသားအေရ ညိဳမြဲမြဲႏွင့္ အက်ီခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း သူမ၏ အျပံဳးက မနက္ခင္းေစာေစာ တြင္ လတ္ဆတ္ေနသည္။ သူမကဲ့သို႔ အနာစိမ္းမ်ား ေပါက္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား သံုးေလးဦးခန္႔ရိွေလ သည္။ “ ေဆးမထည့္ဘူးလား” ဆိုေတာ့ “ ေဆးမွ မရိွတာ” ဟု ကေလးငယ္မ်ား အားလံုးက တက္ညီလက္ညီ ေျဖၾကသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒီေတာေတာင္၊ ဒီလမ္းခရီးႏွင့္ ဒီမွာေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ား စာသင္ခြင့္ ရေနသည္ကပင္ ကံေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟုပင္ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ပခုကၠဴထဲရိွ ျမိဳင္ျမိဳ႕ႏွင့္ ေပါက္ျမိဳ႕အစပ္မွ ေတာတိုက္ေက်ာင္းဟု ေခၚၾကသည့္ ေတာထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္းေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ေဒသခံမ်ား ေျပာၾကကတည္းက ကၽြန္မသြားခ်င္မိသည္။ ထိုေက်ာင္းေလးမ်ား ဆီသို႔ သြားဖို႔ရာ ေလးလေလာက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရသည္။ ကၽြန္မ၏ အားလပ္ခ်ိန္ႏွင့္ လိုက္ပို႔ၾကမည့္ ေဒသခံ မ်ား၏ အားလပ္ခ်ိန္တို႔ကို ညိွယူရသည့္အျပင္ ႏြမ္းပါးလွေသာ ေတာတိုက္ေက်ာင္းေလးမ်ားသို႔ လွဴဒါန္းၾကရန္ အလွဴေငြ ေကာက္ခံၾကရျခင္းႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားခမ်ား ထည့္၀င္ၾကရန္လည္း ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး လုပ္ငန္းခြင္ ကိုယ္စီတြင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရေလသည္။

Wise man without fear

Mask Maker and 2 other friends shared Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.

Wise man without fear
_________________

၁၉၅၁ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာ၁၁ရက္ ညတစ္ညမွာ အေမရိကန္ Utah State, Salt Lake Cityကေဆးရံုတစ္ရံုမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္

။ အဲဒီကေလးငယ္ရဲ႕နာမည္က Kim Peek ျဖစ္တယ္။

ေမြးဖြားစမွာ Peekရဲ႕ဦးေခါင္းဟာ တျခားကေလးေတြထက္ ၃ဆႀကီးေနခဲ့တယ္။ ႀကီးေလးတဲ့ဦးေခါင္းကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့သူ႔လည္ပင္းက ေထာင့္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေစ့မွာလည္း ထူးဆန္းတဲ့ ဘုႀကီးတစ္ခုရွိေနခဲ့တယ္။ သူ႔ဦးေႏွာက္ကို စကင္ဖတ္ၿပီးေနာက္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕အတြင္းစိုင္မွာ အက်ိတ္တစ္ခုရွိေနၿပီး အက်ိတ္ထဲမွာ အရည္ေတြရွိေနတာကို သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအက်ိတ္က Peek ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ျမႇဳပ္ထားတဲ့ ဗံုးတစ္လံုးလို အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကဲြႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေမြးဖြားလာတာနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ကို Peek ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။

Peek ရဲ႕ အသက္ရွင္ႏႈန္းက ဝ % ပဲရွိတယ္လို႔ ဆရာဝန္ေတြက ေျပာခဲ့တယ္။ Peek ကို ကုသထိန္းသိမ္းေရး စခန္းပို႔မလား? ဒါမွမဟုတ္ စြန္႔စားခဲြစိတ္မႈတစ္ခုကို လုပ္မလား? ဆင္းရဲဒုကၡႏွစ္မ်ဳိးကို Peek မိဘေတြ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခဲြစိတ္ကုသဖို႔ သူတို႔လက္လြတ္ၿပီး Peek ကို အိမ္ေခၚျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနအိမ္မွာပဲ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာတုိ႔၏ ပထမဆုံးမ်ား

New MyanmarFoundation and Mai Kyaw Oo shared Aye Chan Mon's photo.

ျမန္မာတုိ႔၏ ပထမဆုံးမ်ား

၁။ ပထမဆံုး သမၼတ = စ၀္ေရႊသိုက္
၂။ ပထမဆံုး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ = ဦးႏု
၃။ ပထမဆံုး အေနာက္တိုင္းေဆး ေဒါက္တာ = ေဒါက္တာ ေရွာလူး

၄။ ပထမဆံုး အဂၤလိပ္ ျမန္မာ အဘိဓာန္ ေရးသားသူမ်ား = မကၡရာ မင္းသားႏွင့္ မစၥတာလိန္း ( ေဒါက္တာ ဆင္မ်ဴရယ္
ဂ်ြန္ဆင္၏ အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကို ျပန္ဆို )
၅။ ပထမဆံုး သိပၸံ စာေပ ျပဳစုသူ = ေယာမင္းၾကီး ဦးဘိုးလႈိင္
၆။ ပထမဆံုး အမိ်ဳးသား ေကာလိပ္မွ ၀ိဇၹာဘြဲ ့ရသူ = ဆရာၾကီး ဦးရာဇာတ္
၇။ ပထမဆံုး အင္ဂ်င္နီယာ = ဖန္ခ်က္၀န္ ဦးေရႊအိုး
၈။ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံေရးသမား အက်ဥ္းက်ခံရသူ = ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ
၉။ ပထမဆံုး လူမႈ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီး = ေဒၚဦးဇြန္း
၁၀။ ပထမဆံုး ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ = ဦးညီပု
၁၁။ ပထမဆံုး ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ထူေထာင္သူႏွင့္ ဒါရိုက္တာ = လန္ဒန္အတ္ ဦးအုန္းေမာင္

"မိန္းခေလးမ်ားအထူးဖတ္သင့္သည္" မိန္းခေလးမ်ားfbမသံုးသင့္တဲ့အေၾ ကာင္းျပခ်က္မ်ားမွာfbအသံုးျပဳသူမိန္းခေလး အမ်ားစုမွာထူးဆန္းသည့္ေရာဂါဆန္းတစ္မ်ိဳးလ်င္ျမန္စြာကူးစက္ေန

Danger Flower shared ပန္းပ်ဳိး လက္'s photo.

‎"မိန္းခေလးမ်ားအထူးဖတ္သင့္သည္"
မိန္းခေလးမ်ားfbမသံုးသင့္တဲ့အေၾ

ကာင္းျပခ်က္မ်ားမွာfbအသံုးျပဳသူမိန္းခေလး အမ်ားစုမွာထူးဆန္းသည့္ေရာဂါဆန္းတစ္မ်ိဳးလ်င္ျမန္စြာကူးစက္ေနသည

္
ဟုသိရသည္။ေရာဂါနာမည္မ်ားမွာျမန္မာလိုရွင္းရွင္းေျပာရရင္(၁)ဘဝင္ျမင့္
ျခင္း(၂)အလကားေနမာနၾကီးျခင္း(၃)မတူတန္သလိုေျပာဆိုျခင္း(၄)ေမာက္မာစြာဆက္ဆံျခင္းဆိုတဲ့ေရာဂါဆန္းေလးမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။fbအေပၚမွာအျဖစ္မ်ားသူမိန္းခေလးအမ်ားစုကေတာ့။ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပေသာမိန္းခေလး။ခ်မ္းသာသည့္မိန္းခေလး။ပညာတတ္သည့္မိန္းခေလး။သူငယ္ခ်င္းေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီးရွိတဲ့မိန္းခေလးမ်ားမွာအျဖစ္မ်ားသည္ဟုသိရပါသည္။ေရာဂါျဖစ္ပြားရျခင္းအ
ေၾကာင္းရင္းမ်ားမွာ။ပထမအဆင့္ဘဝင္ျမင့္ေရာဂါအစျပဳျခင္းအေၾကာင္းအရာ
မွာ-မိန္းခေလးမ်ားfbတြင္သူငယ္ခ်င္းဦးေရလ်င္ျမန္စြာတိုးပြားလာခ်င္းသည္
အဓိကက်သည္ဟုသိရပါသည္။မိန္းခေလးမ်ားfbစသံုးခါစတြင္အလြန္သေဘာ
ေကာင္းတတ္ၾကျပီး။သူငယ္ခ်င္းဦးေရလ်င္ျမန္စြာတိုးပြားလာခ်ိန္တြင္ ဘဝင္
ျမင့္ေရာဂါစလာပါသည္။ဒုတိယအဆင့္အလကားေနရင္းမာနၾကီးေသာေရာဂါ
ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့-မိန္းခေလးမ်ားသူတို႔ဓါတ္ပံုမ်ားကိုပို႔တင္ေသာ
အခါမ်ားတြင္မိန္းခေလးမွာေခ်ာသည္ျဖစ္ေစ မေခ်ာသည္ျဖစ္ေစ။ေယာက်ာၤး
ေလးအမ်ားစုကသိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ like လုပ္ရသည္ကိုအားမရ
ပဲမိန္းခေလးမ်ား၏ပံုမ်ားေအာက္တြင္ေခ်ာသည္လွသည္ဟုၾကံဖန္ျပီးခ်ီးက်ဴးတတ္ၾကသည္။

သဘာဝနည္းျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္ကို ဖယ္ရွားႏိုင္ Wednesday, 21 November 2012

Myanmar Online News's photo.

သဘာဝနည္းျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္ကို ဖယ္ရွားႏိုင္
Wednesday, 21 November 2012

သည္းေျခ၌ ေက်ာက္တည္ေသာ ေရာဂါလကၡဏာတစ္ခုမွာ အစာမ်ားမ်ား
စားၿပီးေနာက္ ဝမ္းဗိုက္ျပည့္အင့္ ေဖ

ာင္းကားလာကာ အစာမေၾကသလို ခံစားရမည္။ ေရာဂါျပင္းထန္ပါက အသည္းတစ္ဝိုက္တြင္ နာက်င္မႈကို ခံစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

သဘာဝနည္းျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္ ဖယ္ရွားနည္းမွာ ပထမငါးရက္တြင္
ေန႔စဥ္ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ (Apple Juice) ေလးခြက္ေသာက္ပါ။ သို႔မဟုတ္ ပန္းသီး ေလး-ငါးလံုး စားပါ။ (ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ သို႔မဟုတ္ ပန္းသီး မိမိႏွစ္သက္ရာ စားေသာက္ႏိုင္သည္။) ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္သည္ သည္းေျခေက်ာက္ကို ေပ်ာ့ေစႏိုင္သည္။ ထို ငါးရက္အတြင္း အစား
အစာကိုလည္း ပံုမွန္စားသံုးရန္ ျဖစ္သည္။

ေန႔သစ္ » သူတို႔ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား အပိုင္း(၃)

ေန႔သစ္ » သူတို႔ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား အပိုင္း(၃)

“အုိဘားမားကုိ က်မ မမုန္းသလုိ၊ ဦးသိန္းစိန္ကုိလည္း က်မ မခ်စ္ပါဘူး”

Zaw Lin shared Aye Chan Mon's photo.

“အုိဘားမားကုိ က်မ မမုန္းသလုိ၊ ဦးသိန္းစိန္ကုိလည္း က်မ မခ်စ္ပါဘူး”

by ငယ္ ဂ်စ္ on Saturday, November 17, 2012 at 12:23pm ·

က်မတုိ႕ငယ္ငယ္က က်မတုိ႕အိမ္ကုိ သိပ္အေရ

းပါတဲ့ ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕လာေတာ့မယ္ဆုိရင္ အိမ္မွာႏွစ္ရွည္လမ်ား မရွင္းလင္းပဲထားတဲ့ စာအုပ္ပုံ၊ သတင္းစာပုံ၊ ကက္ဆက္ေခြပုံေတြကုိ က်မတုိ႕ရွင္းလင္းရစျမဲပါ။ ဒီလုိအခ်ိန္ေတြဆုိရင္…. က်မသိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ က်မက သိပ္အသန္႔အျပန္႕ၾကိဳက္ျပီး အိမ္အျပင္အဆင္လုပ္ရတာကုိ ၀ါသနာပါတတ္တာကုိးးး။



အခုလုိ အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ က်မအိမ္မွာ ဧည့္သည္လာမွ အိမ္ထရွင္းရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး က်မ မႏွစ္သက္တဲ့အတြက္၊ က်မအိမ္ကို အျမဲတမ္းသန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနေအာင္ထားတတ္ပါတယ္။ က်မရုံးအဆင္း အိမ္ျပန္လာခ်ိန္မ်ား အိမ္ဟာ ရႈပ္ပြေနမယ္ဆုိရင္ အိမ္ရွိလူကုန္အားလုံးကုိ က်မ ေသာင္းက်န္းတတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုဆို က်မအိမ္ျပန္လာခါနီးဆုိ အိမ္က သမီးနဲ႕တူမေလးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေဆာ့ထားသမွ် အျမဲရွင္းလင္းသပ္ရပ္ေနေအာင္ အိမ္ကလူေတြ သတိထား ရွင္းလင္းတတ္လာတယ္။



အထက္က က်မေျပာလာသမွ်ေတြမွာ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့၊ ဒီေန႕ အင္းယားလမ္းကေန က်မကားျဖတ္ေမာင္းလာေတာ့ ကားလမ္းပိတ္ေနက်မဟုတ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေလွေလွာ္အသင္းနားမွာ ကားေတြစီတန္းပိတ္ေနတာနဲ႕ၾကံဳတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေရွ႕မွာ ယာဥ္တုိက္မႈမ်ားျဖစ္သလားလုိ႕ အေတြး၀င္လုိက္မိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမနားေရာက္ေတာ့….