ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုးအတြင္း စည္းရံုးေရးျပသနာ နွင့္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး အပိုင္း (5) by Aung Htoo on Thursday, October 18, 2012 at 6:22am ·

အျခား အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ မေရးဘဲ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုးနွင့္ ဆက္စပ္၍ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ျပသနာ ဆိုင္ရာ
 ေဆာင္းပါး မ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ ဆက္ တိုက္ေရးေနေၾကာင္း မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕က ေမးၾကသည္။ ေျဖပါမည္။ စစ္မွန္သည့္
 ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိလွ်င္ လူထုမ်ားအတြက္ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ နွင့္ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈ မရနိုင္သည့္ အျပင္
ဆင္းရဲပင္ပမ္းမႈမ်ား၊ မ်က္ရည္မ်ား၊ ေၾကကြဲမႈမ်ား၊ အာဃာတ မ်ားသာ ဖံုးလႊမ္းေနမည္ဟု ယံုၾကည္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
 ဤသည္မွာ ပထမ တခ်က္ျဖစ္ျပီး ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အေရးပါမႈကို ရည္ညြန္းသည္။

ဒုတိယ အခ်က္မွာ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးကို မည္သို႕ ရွာေဖြမည္ ဟူေသာ နည္းလမ္းနွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ကို ရွာေဖြရာ၌
ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အေရးၾကီးေသာ အခန္းမွ ပါ၀င္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ သို႕ရာတြင္ နွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ်
 ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ျပည္တြင္းစစ္ၾကီးကို အျပီး အပိုင္ ျငိမ္းသတ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းရာ၌ ေခါင္းေဆာင္ အဓိက အားကိုးေရး၀ါဒ မွ်နွင့္
 မလံုေလာက္ပါ။ လူထုလမ္းစဥ္ ကို က်င့္သံုးဘို႕လိုပါမည္။

အေျခခံလူထုမ်ားကိုယ္တိုင္ ေရာဂါ၏ အရင္းအျမစ္ကို သိေအာင္ၾကိဳးစား၊ ကုစားသင့္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားအား လက္ လွမ္းမီသမွ်
 ရွာေဖြ၊ မိမိတို႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တင္ျပ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားအား ျပည္လံုးအနွံ႕ သာမက ကမၻာ တခြင္တြင္ပါ
 အားေကာင္းေကာင္းေပၚလာေအာင္ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္လာၾက ေစျခင္သည္။ ဤသို႕ေသာ ေစတနာ နွင့္ ေရးပါသည္။

"ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး" ဟူသည္မွာ မည္သည့္ အရာနည္း။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး၀န္ၾကီး ဦးေအာင္မင္းသည္ "ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး" ဟူသည့္ စကားလံုးကို ကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္
ရြတ္လွ်က္ရွိသည္။ သို႕ရာတြင္ ဤသည္မွာ မည္သည့္အရာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို လူထုအား တၾကိမ္တခါမွ် ရွင္းျပျခင္းမရွိ။
ဟုိ အဖြဲ႕သည္အဖြဲ႕မ်ားနွင့္ ေတြ႕ဆံုလွ်က္ရွိေသာ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ တခြန္းမွ် ျမြက္ဟသံမၾကားရ။

"ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး" ဆိုသည္မွာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက လိုလားျမတ္နိုးသည့္ တန္ဘိုး ျဖစ္သည္။ ဤတန္ဘိုးကို ရရွိ ေစရန္
တနိုင္ငံလံုး တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု လူထုၾကီးတရပ္လံုး ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ "ပန္းတိုင္" ရွိဘို ့လိုသည္။ ဤသည္မွာ
အဘယ္နည္း။ "ပန္းတိုင္" နွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ ဦးေအာင္မင္းကိုယ္တိုင္ ရွင္းလင္းစြာ သိမသိမွာလည္း အတတ္ မေျပာနိုင္။
 ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေဆာင္က်ဥ္းရန္ ၾကိဳးစားသည္ ဆိုေစဦး။ "ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး" နွင့္စပ္လွ်ဥ္း၍ ကိုယ္ သြားျခင္သည့္
 ပန္းတိုင္ကိုမွ် ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ကေရေရရာရာ မသိလွ်င္ အနွစ္တေထာင္ပင္ ဦးေဆာင္ ၾကိဳးစားေသာ္ လည္း
 ေရာက္နိုင္ဘြယ္မရွိပါ။ ဤသို႕ျဖစ္လွ်င္ ဦးေအာင္မင္းအတြက္သာမက ထိပ္ပိုင္းက ဦးေဆာင္ၾကိဳးပမ္းေနသည္ ဟု
ဆိုေသာ သမတ ဦးသိန္းစိန္အတြက္လည္း မေကာင္းပါ။

၄င္းတို႕သည္ ကိုယ္သြားျခင္သည့္ "ပန္းတိုင္" ကို္ ရွင္းလင္းစြာသိျပီး လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္ သည္။ "ငါတို႕
မင္းထက္ ပိုျပီး သိတာေပါ႕ကြာ။" ဟု စာေရးသူအားပင္ စိတ္ထဲမွ ၾကိတ္ျပံဳးေကာင္းျပံဳးေနပါမည္။  မိမိတို႕ ေလွ်ာက္ျခင္ သည့္
"ပန္းတိုင္" အစစ္ကို ဖံုးကြယ္ျပီး လူထုကို အျခားတပါးသို႕ တြန္းပို႕ေနတာမ်ား ျဖစ္ေလမလား။ ၾကြားေတာ့ "နိဗၺာန္ဘံု" ၊
လား ေတာ့ "အ၀ီဇိငရဲ" ပန္းတိုင္ ျဖစ္သြားနိုင္သည္။ ဤသို႕ျဖစ္လွ်င္မူ လူထုၾကီးတရပ္လံုးအား လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ား ရာ
 ေရာက္ပါမည္။ ဤသည္ကို ၀ိုင္း၀န္းေဖၚထုတ္ၾကဘို႕လိုသည္။

တကယ္တန္းအားျဖင့္ ဦးသိန္းစိန္၊ ဦးေအာင္မင္းတို႕ေခါင္းေဆာင္သည့့္ အစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ားသည္ "ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး"
ရဘို႕ "နိဗၺာန္ဘံု ပန္းတိုင္" ကို လွမ္းကိုင္ရန္ ၾကိဳးပမ္းေနသည္ ဆိုလွ်င္မူ ယင္းမွာ မည္သည့္အရာ ျဖစ္သည္ကို ရွင္းလင္းရန္
 တိုက္တြန္း ပါသည္။

"ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး" ဟူသည္ကို လူထု ခံစားနိုင္ေရး အတြက္ "ပန္းတိုင္" သည္ အဘယ္နည္း။

နိုင္ငံသားတဦး အေနျဖင့္ ရသင့္ရထိုက္သင့္ တဦးခ်င္းအခြင့္အေရး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု တခုျခင္းစီ ရသင့္ရထိုက္ သည့္
 စုေပါင္း အခြင့္အေရးမ်ားအား ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနွင့္ အျခား ဥပေဒမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းျပဌာန္းထားသည့္ အျပင္
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေဆာက္အအံုမ်ားအား ထိုအခြင့္အေရးမ်ားကို ေလးစားကာကြယ္ေဖၚေဆာင္ျပီး လြတ္လပ္၊
ဘက္မလိုက္၊ ထက္ျမက္သည့္ ယႏၱယားမ်ားျဖစ္လာေစရန္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႕စည္းေရး ျဖစ္သည္။

ပြန္း (စစ္တုရင္ ကစားပြဲမွ စစ္သည္႐ုပ္) ေတြနဲ႔ တိုက္ေနလို႔ ဘာမွမထူးဘူး၊ by Myat Thi Ha on Wednesday, October 17, 2012 at 5:11am ·

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၄၈)
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ October 17, 2012

သံ႐ံုးကို ဝင္စီးတဲ့အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ကုိေဂ်ာ္နီကုိ နယ္စပ္စခန္းတခုတြင္ ေတြ႔ရစဥ္

ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုစီးနင္းမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကိုေဗဒါ (ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္) ကုိ နယ္စပ္စခန္းတခုတြင္ ေတြ႔ရစဥ္

သံ႐ံုးသိမ္း ေသနတ္သမားနွင့္ အင္တာဗ်ဳးျခင္း

 အဲဒီလုိ ဘာ ID မွ မရွိတာကုိက ကံေကာင္းသြားတယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။ တျခားသတင္းေထာက္ေတြ သံ႐ံုးေရွ႕ေျပးေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔လုိ မေျပးနုိင္တဲ့က်ေနာ္က ႐ံုးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ရင္းနဲ႔ NGO သတင္းရပ္ကြက္ဆီကေန သံ႐ံုးဖုန္းနံပတ္တခု ရလိုက္ပါတယ္။ ရမ္းသမ္းၿပီးနွိပ္ထည့္လုိက္ေတာ့ “ဆ၀ါဒီခပ္” ဆုိၿပီး ဖုန္းကုိင္တဲ့လူက ထုိင္းလုိေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူ႔အသံ ထုိင္းအသံ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို ရိပ္မိတာနဲ႔ ထုိင္းလုိျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ “က်ေနာ္ DVB ကပါ။ အဲ …” ဆုိၿပီး စကားဆက္ဖုိ႔ အရွိန္ယူေနတုန္း။ “DVB ေနာ္ေ၀လား။ ဘယ္သူလဲမသိဘူး” ဆုိၿပီး ဖုန္းကိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ျပန္ေမးပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ့္သတင္းေထာက္အမည္ ”ထက္ေအာင္ေက်ာ္” ဆုိတာကို ေျပာရမယ့္အစား ေမ့ၿပီးေတာ့ အမည္ရင္းျဖစ္တဲ့ “၀င္းထိန္ပါ … က်ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဲဒီ … ဟုိကိစၥ ဘာေျပာလုိ႔ရမလဲ၊ ေနာက္ဆုံးအေျခေန” ဆုိၿပီး အစီစဥ္တက်မဟုတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ထြက္သြားပါတယ္။

 ”ေၾသာ္ … ေနာ္ေ၀းအသံကိုလား။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သိမ္းထားတယ္။ သံ႐ံုးကို စီးထားလုိက္ၿပီ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေသခ်ာ ေမးခြန္းဆက္ေမးရမယ့္အစား အေတြ႔အႀကံဳမရွိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ပီပီ “ဒီနံပါတ္က သံ႐ံုးနံပါတ္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္” ဆုိၿပီး သြားေမး မိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဟုိဖက္ကပုဂၢိဳလ္က စိတ္ဆုိးၿပီး ဖုန္းခ်မသြားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္စေမးတဲ့ ေမးခြန္းကၾကည့္ပါဦး၊ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္လဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြအကုန္လုံး ေျပာထားခဲ့ဗ်ာ” တဲ့။

 “က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာနုိင္ေသးဘူး။ စတိတ္မန္႔ထဲမွာ ပါသေလာက္ပဲ ေျပာနုိင္ဦးမယ္။ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလုံး လႊတ္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ား စတိတ္မန္႔ ရၿပီးၿပီမုိ႔လား” လုိ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။ မရေသးရင္ Fax နံပါတ္ေပး၊ သူပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးက ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ဖြင့္ထားရတာဆုိေတာ့ ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့အရပ္ဆီ Fax နံပါတ္ေပးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါနဲ႔ အသံနဲ႔ လိုခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘာညာ ညွိရတာ တမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ခင္ဗ်ားေျဖဗ်ာ ဆုိၿပီးေျပာေတာ့ “အုိေက” လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။

ရခိုင္လူမ်ိဳး ေနာက္ခံ သမိုင္းေၾကာင္းႏွင္႔ ေပၚေပါက္လာပံု/by ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ

ေသခ်ာတဲ့ သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ က်ေနာ့္ အျမင္မွားယြင္းေၾကာင္း ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရည္အခ်င္းရွိေၾကာင္း ျပပါ

ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ

ေမးလ္တစ္ေစာင္မွာ ေျပာထားတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ပံုျပင္ပါလို႔ က်ေနာ္ ျငင္းလိုက္တာကို မေက်နပ္တဲ့ မည္သူမဆို
အေထာက္အထားျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္ ။ ၂၁ ရာစု ပညာေခတ္ၾကီးမွာ ဒီလိုေျပာတာမေက်နပ္ဘူးကြ လို႔
အရူးတစ္ေယာက္လိုေအာ္ဟစ္ေနမဲ့အစား ေသခ်ာတဲ့ သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ က်ေနာ့္ အျမင္မွားယြင္းေၾကာင္း
၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရည္အခ်င္းရွိေၾကာင္း ျပပါ ။

မူရင္းပို႔စ္

ရခိုင္လူမ်ိဳး ေနာက္ခံ သမိုင္းေၾကာင္းႏွင္႔ ေပၚေပါက္လာပံု
======
ရခို္င္ဆိုေသာ စကားသည္ ပါဠိ စကားမွ ဆင္းသက္လာသည္။ ရကၡိတ (အမ်ိဳးကို
ေစာင့္ေရွာက္သူ) ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။

ပ်ဴ ႏွင့္အႏြယ္တူ ကမ္းယံ လူမ်ိဳးမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံဧရာ၀တီျမစ္၀ွမ္း
ေဒသဘက္ သို့၀င္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္ကာလ ေလာက္မွာပင္ အေနာက္တိဗက္အႏြယ္၀င္
အျခား လူမ်ိဳးစုမ်ားသည္လည္း ရခိုင္ကမ္းရိုးတန္း ေဒသမ်ားသို႔
့အိႏၵိယႏိုင္ငံ အေရွ႔ပိုင္းေဒသ မ်ားဘက္မွ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။
ရခိုင္ကမ္းရိုးတန္းေဒသႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ သမိုင္းမ်ားကို ေလ့လာသည့္ အခ ါ
ေရွးအက်ဆံုး မင္းဆက္မ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္ နယ္ပယ္မ်ားသည္
စစ္ေတြပတ္၀န္းက်င္ ေဒသတ၀ိုက္ေလာက္တြင္ အေျခခံသည္ကို
အမ်ားဆံုးေတြ႔ရွိရသည္။

ဘူစတာ/by ဘိုၾကည္

၁၉၉၈ခုႏွစ္ (ေႏြဦး/ေဆာင္းဦး?)တရက္သာယာ၀တီေထာင္ရဲ႕တိုုက္ ၃၊ အခန္းနံပါတ္ ၅မွာ ေဟာဒီေမတၱာဇာတ္လမ္းေလးစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္အခန္းမွာ က်ေနာ္ရယ္၊ဟန္၀င္းေအာင္ရယ္ (ေနာက္တခါအဖမ္းခံရျပီး အခုခ်ိန္ထိ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနသူ) ၊ ၀တုတ္ (ခ) ခင္ေမာင္ဦးရယ္ ၃ ေယာက္ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ တေန႔မွာ ဟန္၀င္းေအာင္ကအပ်ံသင္ခါစခိုေလးတစ္ေကာင္ မပ်ံႏိုင္ဘဲျပဳတ္က်လာလို႔ ေကာက္ လာတယ္။ အဲဒီ ခိုေလးမွာ ၀ဲေတြ ေပါက္ေနတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးအဖုေလးေတြနဲ႔ေပါ့။

ဟန္၀င္းေအာင္က ခိုေလးကိုအခန္းထဲမွာေမြးဖို႔ အတူေနက်ေနာ္တိုု႔ကိုုညိွတယ္။ အေတာင္မျဖတ္ရဖူး။ ပ်ံႏိုင္တဲ့အခိ်န္က်ရင္ပ်ံခြင့္ေပးရမယ္ဆိုုတဲ့ က်ေနာ့္ညွိႏိႈင္းခ်က္ ကိုုသူလည္းသေဘာတူတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ခိုုကေလးကိုုေမြးျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုုန္းက ခိုေလးကို အထီးလား၊ အမလား က်ေနာ္တို႔ မခဲြျခားႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နာမည္ရွိဖို႔ေတာ့လိုတယ္ဆိုုၿပီး နာမည္စဥ္းစားၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္ အဆိုျပဳတဲ့ booster ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကို သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီနာမည္ေလးကိုေထာင္မက်ခင္ကအိမ္ေတြမွာအျမဲသံုးေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးအားတိုး ျမွင့္တဲ့စက္ကေလးကိုအစဲြျပဳျပီးေပးလိုက္တာပါ။တဖက္ကအဓိပၸါယ္ကလည္း က်ေနာ္ တို႔ အထီးက်န္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည္ႏူးမူေလးတခ်ိဳ႕ ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ခိုေလးေရာက္လာျပီးအစပိုုင္းရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔လည္းသူ႔ကိုအရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ အစာေလးေတြ ခြံ႔ေကြ်းၾက၊ ေရတိုက္ၾက။ အနာေတြကို ေဆးလိမ္းေပးၾကနဲ႔ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးေနၾကပါတယ္။ ခိုေလးကို တရိစၦန္လို႕ေတာင္ သေဘာမထားပါဘူး။ ကိုယ့္သားသမီးလိုကို ခ်စ္ေနၾကတာပါ။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခိုုကေလးလည္းေနေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာၿပီေပါ့။ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႕ၾကည္ႏူးမႈေတြမွာလည္း အေပ်ာ္ေတြထပ္တိုုးလာ တယ္။သူဗိုက္ဆာရင္ က်ေနာ္တို႔ကိုပြတ္သီးပြတ္သတ္ေလးလုပ္။ က်ေနာ္တို႔ကလက္ ဖ၀ါးေပၚကိုကုလားပဲေစ့ေလးတင္ထား၊သူကလက္ေပၚကိုခုန္တက္ျပီးအစာစား။ “သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့က်ေနာ္တို႔လည္း သူ႔ကို သမီးေလးမွန္း ခဲြႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။
ဒီလိုနဲ႔ သမီးေလးအရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း မိဘ၀တၲရားေက်ပါ့မလား။ ထမင္းဟင္းေကြ်းထားရံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါ့မလားဆိုုတာမ်ိဳး ပူရပင္ရတာေတြရွိလာပါၿပီ။ သူ႔ကိုယ္သူရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ မလဲ။ သူ႔အမ်ိဳးအေဆြေတြကိုသိေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ။ အကယ္၍မ်ား ငါတို႔ ေထာင္ေျပာင္းၾကရရင္ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ၊ စသည္ျဖင့္က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္း ရိုုက္တိုင္ပင္မိၾကပါတယ္။
သူ႔ကိုသဘာ၀အေၾကာင္းသိေအာင္သင္ေပးရမယ္။ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ သူ႔အ သိုင္းအ၀ိုုင္းကို သူသိေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကသူ႔ကို ျပန္လက္ခံ ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္။ သူဖာသာသူအစာရွာစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။ အဲဒါမွသူ႔ကိုခ်စ္ရာေရာက္မယ္။ ငါတို႔လူသားေတြကိုသူ႔ရဲ့ေဆြမ်ိဳးရယ္လ႔ို ထင္ေယာင္ ေနတဲ့အျမင္မွားကို ေခ်ဖ်က္ေပးရမယ္လိုု႔က်ေနာ္တိုု႔ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
‘သမီးေရ--- သမီးဟာငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ခိုမ်ိဳးႏြယ္စုေလးေပါ့။ ငွက္ဆိုတာဟိုးလြတ္လပ္တဲ့ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးမွာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းခြင့္ ရွိတယ္။ ပ်ံသန္းႏိုုင္တဲ့စြမ္းရည္လည္းရွိၾကတယ္သမီးရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ပ်ံႏို္င္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါသမီးေရ။ သမီး ပ်ံသန္းႏိုင္ေအာင္ အေဖတို႔ ၀ိုင္းၾကိဳးစားေပးၾကမယ္။
သူနားလည္မွာမဟုုတ္မွန္းသိေပမယ့္က်ေနာ္က အဲဒီလိုုတတြတ္တြတ္ဆက္ ကာ ၊ဆက္ကာေျပာေနမိခဲ့ပါတယ္။
‘ေဖေဖ့ဆီမွာ လည္း အေဖနဲ႔ အေမ ဆိုတာရွိတယ္ သမီးရဲ့။ ေဖေဖရဲ့ အေဖနဲ႔ အေမတိုု႔ကအေဖ့ကိုသိ္ပ္ခ်စ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့မတရားတဲ့အာဏာရွင္ေတြကအေဖ သိပ္ခ်စ္တဲ့မိဘေတြရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကေနအေဖ့ကိုုအတင္းလုယူလာၾကျပီး ဒီေလွာင္အိမ္ ထဲမွာထားထားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့သမီးရယ္အေဖကေတာ့သမီးကို ဒီေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မထားႏိုင္ဘူး။သမီးကိုအေဖတို႔နားမွာအျမဲရွိေနေစခ်င္ပါတယ္၊ဒါေပမဲ့ သမီးအေဖတို႔နဲ့ မေနရဖူး။ ဟိုးလြတ္လပ္တဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးထဲမွာ သမီးျမဴးတူးခုန္ေပါက္ျပီး ကခုန္ေန တာကိုဘဲ အေဖျမင္ခ်င္တယ္။
“ခင္ဗ်ားကသာဒီလိုေျပာေနတာသူ႔ကိုေလာကၾကီးအေၾကာင္းသိေအာင္ဘယ္
လိုသင္ေပးမွာလဲ“ –
၀တုတ္က က်ေနာ္ေျပာေနတာေတြကို နားေထာင္ရင္း ထေမးပါတယ္။ ဒါကလြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ၾကိဳးစားလို႔ရပါတယ္။အရင္းအႏွီးလိုတယ္။ အခ်ိန္ လိုတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုတယ္လိုု႔ က်ေနာ္ျပန္ေျဖလိုုက္တယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ္ကစၿပီး အဆိုျပဳတယ္။
“ဟန္၀င္းေအာင္ေရ..ငါတို႔ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ ကုလားပဲ လက္ႏွစ္ဆုတ္စာကို ေရွ့က ကြက္လပ္ထဲမွာ ၾကဲထားလိုက္။ မင္းအဲဒါကို ေန႔တိုင္းလုပ္ေပးပါ။ ျပီးေတာ့ သမီးကို လက္ထဲမွာ အစာမေကြ်းနဲ႔ေတာ့။ ေအာက္မွာ ခ်ေကြ်းေခ်ေတာ့။“
‘မစားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔’ --၀တုတ္က ေမးျပန္ပါတယ္။
“မလိုပါဘူး။ သူဆာရင္ စားလိမ့္မယ္။”
ဒီလိုနဲ႔ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာဘဲ သူဟာအစာကိုေအာက္ကေနေကာက္စားက်င့္ ရသြားပါတယ္။ အဲဒီကမွေနာက္တဆင့္ပ္တက္ရပါတယ္။
“သူ႔ကို အခန္းထဲမွာ အစာမေကြ်းနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေရွ႔မွာ ခ်ေကြ်းမယ္။“
က်ေနာ္တိုု႔ကကုုလားပဲေစ့ေတြကိုု က်ေနာ္တို႔ေရွ႔ စိုက္ခင္းထဲကိုုက်ဲခ်ထားလိုုက္ေတာ့ အျခားခိုေတြလာျပီး က်ေနာ္တို႔ၾကဲထားတဲ့ကုလားပဲေတြကို လာျပီးစားေသာက္ေနၾက တာေပါ့။
“သမီးေရ --- ဟုိမွာေတြ႔လား။ အဲဒါ သမီးရဲ့ ခိုမ်ိဳးႏြယ္စုေတြေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ သမီးရဲ့ အေဖ၊အေမ၊ေမာင္ႏွမေတြရွိၾကတယ္။သြားၿပီးမိတ္ဆက္ခ်ည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုုရွာခ်ည္ ပါသမီးရယ္။ဒါမွသမီးဟာကိုုယ့္ရဲ႕မ်ိဳးရိုုးဗီဇကိုုသိမွာေပါ့။ ကိုုယ့္ရဲ႕မိဘေဆြမ်ိဳးကိုုသိမွာ ေပါ့ကေလးရဲ႕။“
က်ေနာ္ကတတြတ္တြတ္ေရရြတ္ေျပာျပေနေပမယ့္ သူမသြားပါ။ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေတာ့ၾကည့္ေနေလရဲ့။ အဲဒီလိုဘဲသူ့ရဲ့ခိုမ်ိဳးႏြယ္စုကလည္း သူ႔ကိုစူးစမ္းတဲ့အၾကည့္
ေတြနဲ့ျပန္ၾကည့္ေနတာကိုက်ေနာ္တိုု႕သတိထားမိခဲ့ၾကတယ္။ ခိုေတြၾကားထဲမွာလည္း သူတိုု႔အခ်င္းခ်င္းေမးခြန္းေတြ ေမးရင္းတြတ္ထိုုးေနၾကတာေနမွာေပါ့။
‘ဒီေကာင္မ ခိုုျဖစ္ၿပီး လူေတြနဲ႔ဘာလို႔ေနေနတာလဲမသိဘူး။ လူဆိုတာက ငါတို႔ရဲ့ အသားကိုစားဖို႔ အျမဲၾကိဳးစားေနတာ။ ဒီလိုလူေတြနဲ႔အတူတူေနေနတဲ့ခိုုမကိုု ယံုလို႔မရဘူး။ သူ႕ကိုငါတို့ဆီအလာခံလို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။’ အစရွိသျဖင့္ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ ေနၾကမွာေပါ့။
သူတိုု႔ထဲကအေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ခိုအခ်ိဳ႔ကလည္း “အရမ္းေတာ့သိမ္းၾကံဳး မေျပာပါနဲ႔ေလ။ လူေတြထဲမွာလည္းေကာင္းတဲ့လူေတြရွိသလို၊ ဆိုးတဲ့လူေတြလည္း ရွိတာပါဘဲ ၊ငါတို႔ကိုပစ္ခတ္မစားေသာက္ဘ ဲငါတို႔စားဖို႔အစားေကြ်းေနတဲ့လူေတြ လည္းရွိေနတာပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါတို႔ဒီမွာအႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနထိုုင္စား ေသာက္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား“ လို႔ ျပန္ေျပာေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။
သူတိုု႕အခ်င္းခ်င္းအျမင္ဖလွယ္ေနၾကစဥ္ကာလမွာ က်ေနာ္တို႔သမီးေလးကို သူတိုု႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ အ၀င္မခံေသးတာဘဲရွိေပမဲ့ ရန္မရွာၾကပါဘူး။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေတာ့ဒီအေျခအေနေလးကို အေတာ္ေလးေက်နပ္ေနမိတယ္။ ငါတို႔ အဆင့္တခု ေတာ့ေရာက္ေနျပီ။ မၾကာခင္ ငါတို႔သမီးေလးသူ႔ေဆြသူ႔မ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရြင္ရြင္ေနႏိုင္ေတာ့မယ္။
ဒီလိုနဲ႔ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔သမီးေလးေၾကာင့္ သူတ႔ိုမွာအႏၱရာယ္မရွိ ႏိုုင္ဘူးဆိုတဲ့အသိက ခိုအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားကိုေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ယံုၾကည္မူ တည္ေဆာက္တဲ့ အဆင့္ျပီးသြားခဲ့ျပီေပါ့။
သမီးေလးကလည္း ခိုေတြနားကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကပ္ရဲသြားတယ္။ ခိုေတြကလည္း သူ႔ကိုေနရာေပးရဲလာတယ္။ ဘာသာစကားခ်င္းကလည္းတူလို႔ထင္ပါရဲ့။ တသား တည္းျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့အျခားခိုေတြအစာစားျပီးအျခားေနရာကိုထြက္သြား ရင္သမီးေလးက လိုက္သြားေလ့မရွိဘဲ က်ေနာ္တို႔အခန္းထဲကို ျပန္လာေလ့ရွိတယ္။ ညဆိုရင္လည္းက်ေနာ္တို႔နဲ႔ဘဲအိပ္တယ္။ တကယ္ေတာ့အဲဒါကိုုက်ေနာ္ အလိုခ်င္ဆံုး ပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့သဘာ၀တရားဆိုတာတားမရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ေနေနၾကရင္းသမီးကလည္း အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္လာခဲ့ျပီေပါ့။ တေန႔ေတာ့ခိုအုပ္ေလးထဲမွာက်ေနာ့္သမီးက ထူးထူးျခား ျခားခိုထီးေလးတစ္ေကာင္နဲ႔တဲြေနတာကို က်ေနာ္သတိထားမိတယ္။
သူတိုု႔တပူးတြဲတြဲရွိေနတာျမင္ရတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ကေတာ္ေတာ္ေဒါသ ထြက္ေနျပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္က်ေနာ္က ၀တုတ္ကိုစိတ္ဆိုးမန္ဆိုးနဲ႔ေျပာလိုက္မိေတာ့တယ္။
“၀တုတ္..ဟိုမွာၾကည့္စမ္း၊ ဟိုေကာင္ငါတို႔သမီးကိုရည္းစားစကားလိုက္ေျပာေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဟိုေကာင္မကလည္းျပန္ၾကိဳက္ေနပံုရတယ္ကြ။ အရြယ္က မေရာက္ေသး ဘူး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚေတာင္ကိုယ္မရပ္ႏိုင္ေသးဖူး။ လင္ကလိုခ်င္ေနျပီ။ အခု ေခတ္ကေလးေတြမ်ားေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြာ။ ျပန္လာရင္ေတာ့ေတြ႔မယ္။ ေနာက္ ေန႔က်ရင္အျပင္ကိုေပးမထြက္ေတာ့ဘူး“ –
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ္ကသူ႔ကိုအျပင္ေပးမထြက္ေတာ့ဘဲ တံခါး ေတြကိုအေသပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကခတ္ေနာက္က်တဲ့ အေဖ ေတြရဲ႔အမူအယာအတိုင္းသရုပ္ေဆာင္ရင္း ဒီေန႔ကစျပီ သမီးအျပင္မထြက္ရဖူး၊ ဘယ္သူမွတံခါးဖြင့္မေပးရဆိုျပီတခ်က္လြတ္အမိန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အစာနဲ႔ေရကို လည္းအခန္းထဲမွာဘဲေကြ်းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးကအာဂခိုုမပါ၊ အစာမစားဖူးဗ်။ ေရလည္းမေသာက္ဖူး။ အစာငတ္ခံဆႏၵျပေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္လည္းဘာလုပ္ရမွန္း မသိကို ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ဒီၾကားထဲသူ႔ခ်စ္သူကလည္း အျပင္ကေန ဘာသာဘာ၀ဖိုသံလာေပး တာေပါ့။ သူကလည္းအျပင္ထြက္ဖို႔အတင္းၾကိဳးစား၊ က်ေနာ္ကလည္းဟန္႔တားနဲ႔ သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ကေနရသလိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သံုးပြင့္ဆိုင္ဆိုေပမဲ့ ၅၂၈နဲ႔၁၅၀၀ၾကားကအားျပိဳင္မႈဆိုုေတာ့ အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့မိဘကပဲအေလ်ာ့ေပးရတာဘဲ။ ကိုယ့္သမီးစိတ္ဆင္းရဲ၊ဒုကၡ ေရာက္ေနတာကိုမၾကည့္ရက္ဘူးေလ။ ညေနေစာင္းမွာေတာ့က်ေနာ္ကတံခါးဖြင့္ေပး လိုက္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ကိုမၾကည့္ေတာ့ဘဲထြက္ သြားေတာ့တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ညက်ေတာ့အိမ္ျပန္လာတယ္ေလ။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ပံုမွန္ပါဘဲ။ မနက္ဆိုထြက္သြား။ ညေနဆိုရင္ျပန္ လာ။တေန႔ေတာ့က်ေနာ္တို႔သမီးေလးဟာ အျခားခိုေတြနဲ႔အတူတူက်ေနာ္တို႔ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ႏွစ္ထပ္တုိက္ရဲ့ေခါင္မိုးေပၚမွာ ေပ်ာ္ရြင္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးေတြအံု႔ျပီး သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေတာ့မဲ့ပံုေပၚေနတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့စိုး
ရိမ္ေနလိုုက္တာ။ မိုးရြာရင္သမီးေလးဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ မိုးလြတ္ရာခိုတတ္ပါ့မလား စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ပူေလာင္လိုု႔။ သူကေတာ့ဒါေတြကိုေတြးေနမွာမဟုုတ္ပါဘူး။ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရမယ္ဆိုတာကို သူသိမွသိပါ့မလား။ ဒါေပမဲ့သူ႔ေကာင္ေလးကေတာ့ အေတြ႔ အၾကံဳ ရွိတာဘဲေလ၊ မိုးလြတ္ရာကိုေခၚသြားမွာေပါ့လို႔ ေျဖေတြးေတြးေနတံုးမွာဘဲ အျခားခိုေလးေတြကမိုးလြတ္ရာဖက္ကိုုပ်ံထြက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။ သမီးေလးက ေတာ့မိုးးလြတ္ရာကိုသြားရမယ္ဆိုတာကိုနားမလည္ဘဲ ေခါင္မိုးေပၚမွာရပ္ၿမဲဆက္ရပ္ ေနပါ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ မိုးကသည္းၾကီးမည္းၾကီးကိုရြာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က လည္းအခန္းအျပင္ကိုမထြက္ႏိုင္ေတာ့ အခန္းထဲကေနဘဲ ‘သမီးေရ….ျပန္လာခဲ့ …ျပန္လာခဲ့’ လိုု႔ ေအာ္ေခၚေနေပမဲ့ သူကမၾကားဘဲဆက္ရပ္ေနပါတယ္။
မိုးတိတ္သြားျပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ သမီးေလးကေခါင္မိုးကေန ျပန္ဆင္းလာျပီး အခန္းထဲကို တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္းစိုုးရိမ္တႀကီးဆီး ၾကိဳၾကရတာေပါ့။
“ဟင္..ဒုကၡေရာက္မွမိဘဆီျပန္လာတယ္--ျပီးရင္ ျပန္ထြက္သြားအံုးမွာမဟုတ္လား“ လို႕ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္္ေတာက္ေျပာေနရင္းနဲ႕ဘဲ-- ေရသုတ္ေပးေနမိပါတယ္။
မိုးလံုုး၀တိတ္သြားျပီး အျခားခိုေတြလည္းက်ေနာ္တို႔တိုုက္ေရွ႔နားကို အစာလာျပန္စား တဲ့အခါမွာေတာ့ သမီးက အဲဒီခုိေလးေတြဆီကို ျပန္ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းမနက္ဖက္ထြက္သြားျပီး ညေနျပန္ ေရာက္လာမယ္ထင္ေပမဲ့ျပန္ေရာက္လာေနက်အခ်ိန္မွာျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး။ သမီးေလးေတာ့ ငါတို႔ကိုခဲြသြားျပီဆိုတဲ့ေသာကကက်ေနာ္တို႔ကို အိပ္မရျဖစ္ေစခဲ့ပါ တယ္။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာသမီးက တရက္ျခားျပန္လာတယ္။ တရက္ျခားေသာ္ျငား လည္း သမီးကိုုျမင္ေတြ႕ခြင့္ေနရေသးတာကိုပဲ က်ေနာ္တိုု႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိပါ
တယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔့ႏွစ္ရက္ျခား။ ေနာက္ေတာ့သံုုးရက္ျခားမွ ေရာက္ေရာက္လာ ေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ျခားတဲရက္ေတြမ်ားလာရင္းကေန သမီးေလးကိုုလံုုး၀မေတြရေတာ့ ပါဘူး။
က်ေနာ္တိုု႔သမီးေလးကိုုလြမ္းပါတယ္။ သမီးနဲ႕ကယုုကလင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာက်ေနာ္တိုု႔ဘ၀ရဲ႔႕ အေရးပါတဲ့အခ်ိန္ေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးရဲ႕ေခ်ာ မြတ္မြတ္ငွက္ေတာင္ေမြးေလးေတြကိုုပြတ္သပ္ရင္း သမီးကိုုေခ်ာ့ျမဴခ်င္ပါေသးတယ္။
သမီးကေတာ့က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႕အလြမ္းေတြ၊ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႕ဆႏၵေတြကိုုသိႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။လြတ္လပ္တဲ့မိုးေကာင္းကင္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ပ်ံသန္းေနမဲ့ သမီးေလး အေၾကာင္းကိုေတြးရင္း ပီတိျဖစ္ေနတဲ့လူ၃ေယာက္ကေတာ့ သမီးေခတၱနားခိုုခဲ့ဖူးရာ ေလွာင္အိမ္ကေလးထဲမွာပဲရွိေနပါေသးတယ္။
ပ်ံသန္းေနတဲ့ခိုကေလးေတြကိုေတြ႔တိုင္း သူတို႔သမီးေလး ‘ဘူစတာ’ လားလို႔
လုိက္ရွာၾကည့္ေနရင္း သူတို႔လည္းသူတိုု႔သမီးေလးလိုု လိုုရာပ်ံသန္းခြင့္ရႏိုုင္မယ့္္ရက္ ကို ဆက္ေစာင့္ေနၾကေလရဲ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ သူတို႔ ၃ ေယာက္စလံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာၾကျပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ အဖမ္းဆီးခံရျပီး အခုခ်ိန္အထိ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ရွိေနဆဲပါ။

ဘိုၾကည္

သူပုန္ေက်ာင္းသားဘ၀(၂) by Ko Oo on Friday, October 5, 2012 at 5:35pm ·

"မဲဂလာေခ်ာင္းကုိလြမ္းေနဆဲပါ"

ကုိကုိဦး(တပ္ရင္း-၁၀၂)၊ ေအာက္တုိဘာလ(၅)ရပ္ေန႔၊

က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးထြက္ခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ကေလးမွာ သရက္ေခ်ာင္း(ရွက္ခေလာင္း)လုိ႔ထင္ပါတယ္၊
ေတာတြင္းခရီးၾကမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရေတာ့မွာမုိ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ရွိခဲ့ၾကသလားလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း အားလုံးသူလုိကုိယ္လုိပင္၊ စင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ကြင္းထုိးဖိနပ္မ်ားနဲ႔သာ ျဖစ္ သလုိစခန္းသြားၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကတယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသူမ်ားသာ သြားတုိက္ေဆး၊သြားပြတ္တံမ်ားပါလာၾကတယ္၊

က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာတြင္းကုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေပးမဲ့သူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ခရုိင္ေကာ္မီတီ၀င္ ကုိတင္ထြန္းနဲ႔ဦးရွိန္ တုိ႔အဖြဲ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္၊
လမ္းမွာႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲျပီးသြားၾကရတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔မွာ ထား၀ယ္ျမိဳ႔လုပ္ရွားမႈကုိ ဗြီဒီယုိသတင္း မွတ္တန္းလာယူတဲ့ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္(၃)က သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္၊ သူကထား၀ယ္လူမ်ဳိး ထုိင္းႏိုင္ငံသားျဖစ္လုိ႔ ထား၀ယ္သားေတြနဲ႔ေရာေႏွာျပီးသတင္းကုိ အရဲစြန္႔ လာယူတာျဖစ္တယ္၊ အာဏာသိမ္းျပီး စစ္တပ္ကလူေတြကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီးမဲ့သူေတြအထဲမွာ အဲဒီကုိေမာင္ေမာင္လုိ႔ေခၚတဲ့ သတင္းေထာက္လဲပါေနတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြ ေတာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေျပးလႊားလုိက္ရတယ္၊ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ကုိ ပင္လယ္ရြာတရြာအေရာက္ မွာစက္ေလွတစ္စင္းနဲ႔ တင္ေပးလုိက္တယ္၊ ရေနာင္းကုိေရာက္ေအာင္ တရက္သာသာမွ်ေမာင္း လုိက္ရတယ္၊ ေလွကငယ္ငယ္ လူကအျပည့္မုိ႔ လႈိင္းေလွလြတ္ခဲ့တာကုိပဲ ကံေကာင္းလွျပီ၊
မုိးေတြကလည္း တအားရြာေနေတာ့ မုိးထဲေရထဲတရႊဲရြဲနဲ႔ ရေနာင္းျမိဳ႔ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊

ေနာက္ေန႔မွာ ဘတ္စ္ကားစီးျပီး ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္(၃) မွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ျပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းဌါနကားနဲ႔ပင္ မဲေဆာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊
မဲေဆာက္က ကုိေက်ာက္ခဲအိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ လူစုံတက္စုံကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိေအာင္ႏိုင္၊ သာယာ၀တီသား ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းတုိ႔နဲ႔အတူ မင္းသားသီဟတင္စုိးႏွင့္ ညီေတာ္ ေမာင္၀႑တင္စုိးတုိ႔ကုိပါေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ တေယာက္တကြဲစီလာၾကေပမဲ့ အခုလုိျပန္ဆုံၾက ေတာ့လည္း အားလုံး၀မ္းပန္းတသာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊

သူပုန္ေက်ာင္းသားဘ၀(၃) by Ko Oo on Tuesday, October 16, 2012 at 9:54am ·

ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ၾကားကရုန္းထခဲ့ရသည္၊
ကုိကုိဦး(တပ္ရင္း-၁၀၂)၊ ေအာက္တုိဘာ(၁၆)ရက္၊ ၂၀၁၂

ပထမဦးဆုံးက်င္းပမည့္ညီလာခံအတြက္ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းက ကုိယ္စားလွယ္အတြက္ က်ေနာ္၊ကုိ၀မ္ဟုတ္နဲ႔ဘုန္းကုိတုိ႔သုံးဦးကုိ စခန္းမွေရြးခ်ယ္ေပးလုိက္ၾကပါတယ္၊
တကယ္ပါသင့္တဲ့ကုိလွေအာင္ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊ ထုိအခ်ိန္ထဲကပင္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႔ေနာက္မွာ မဟာမိတ္ရဲ႔ဖိအားေတြကရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္၊ ထုိအခ်ိန္က တပ္ေပါင္းစု အတြက္ေက်ာင္းသားေရးရာကုိ ေကအင္ယူက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး တာမလာေဘာနဲ႔ ေကအုိင္ေအက ေဒါက္တာထူးဂ်ာတုိ႔က တာ၀န္ယူထားပါတယ္၊ တကယ္တန္းညီလာခံကုိ က်င္းပမည့္၀မ္းခါ စခန္းကုိေရာက္သည္အထိ ညီလာခံကုိယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြက စနစ္တက်မျဖစ္ခဲ့ေသးပါ၊

အေျခခံစခန္းကုိအေျခခံျပီး လာၾကတဲ့သူေတြရွိၾကသလုိ ဘန္ေကာက္မွာလာေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ဗကကကုိယ္စားလွယ္မ်ားလည္းရွိခဲ့ပါတယ္၊ မြန္ေဒသမွလာေသာ ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔ဆုိလွ်င္္ ႏွစ္ဖြဲ႔ေတာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ကရင္ေဒသမွာရွိေသာ စခန္းမ်ားသာ စခန္းလူဦးေရကုိ ထည့္မတြက္ပဲ စခန္းတစ္ခုကုိသုံးဦးဆီျဖင့္ တက္လာခဲ့ၾကတယ္၊ ကုိယ္စားလွယ္စီစစ္ေရး ကိစၥကုိ သဘာပတိအဖြဲ႔ကုိ တုိင္တည္ျပီး ညွိႏႈိင္းေရႊးခ်ယ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အေတာ္ကုိပရမ္းပတာ ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ အားလုံးက၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္၊

ဆည္းပူးေလ့လာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အခန္း (၂)

ႏိုင္ငံေတာ္ (The State) ဆိုရာ၀ယ္ (အပိုင္း-၂)

ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ သီအိုရီမ်ား

ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို အနက္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားစြာ ရွိသလို၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ သီအိုရီမ်ားစြာလဲ ရွိပါတယ္။ ဒီသီအိုရီေတြရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံလာမွဳေတြ၊ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္လာမွဳေတြနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေပၚ သက္ေရာက္မွဳေတြကလဲ ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းနဲ႕ သီးျခားကြဲျပားေနတဲ့ အရာလား (သို႕မဟုတ္) လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ အရာလား။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အရာလား (သို႕မဟုတ္) လူတစုနဲ႕ လူတန္းစားတခုကို ကိုယ္စားျပဳတာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖေတြကို သီအိုရီတခုခ်င္းဆီက ကြဲျပားျခားနားစြာ အေျဖေပးထားၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ေပၚေပါက္လာျခင္းရဲ႕ သမိုင္းအစ (Origins of the State)နဲ႕ပတ္သက္ျပီး၊ social contract theory, evolutionary theory, divine rights theory နဲ႕ force theory ေလးမ်ိဳးရွိေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္အမ်ားစုက လက္ခံထားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ အယ္ဒရူးေဟ၀ပ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ သီအိုရီေတြဟာ ေခတ္ျပိဳင္သီအိုရီေတြလို႕ သတ္မွတ္ျပီး၊ pluralist theory, capitalist theory, leviathan theory နဲ႕ patriarchal theory ေလးမ်ိဳးကို ေခတ္ျပိဳင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီအိုရီမ်ားအျဖစ္ တင္ျပေရးသားခဲ့ပါတယ္။ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ Clyde Barrow ကေတာ့ Marxism, Neo-Marxism နဲ႕ Post-Marxism သီအိုရီသံုမ်ိဳးကုိ Critical theories of the State အျဖစ္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

(၁) ႏိုင္ငံေတာ္ေပၚေပါက္လာျခင္း၏ သမိုင္းအစဆိုင္ရာ သီအိုရီမ်ား

(က) Social contract theory

social contract theory အရ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း တခုျဖစ္ပါတယ္။ တန္ခိုးရွင္ေတြက ဖန္ဆင္းထားတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ လူမွဳဆက္ႏြယ္မွဳေတြ၊ ဆက္စပ္မွဳေတြက တဆင့္ ေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသီအိုရီ သေဘာတရားေတြကို ႏိုင္ငံေရးဒႆနိကေဗဒပညာရွင္မ်ားျဖစ္တဲ့ Thomas Hobbes, John Locke နဲ႕ Rousseau တို႕က ေထာက္ခံအားေပးထားၾကပါတယ္။

Thomas Hobbes ရဲ႕ အဆိုအရ လူေတြက သူတို႕ဘာသာသူတို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အစုအဖြဲ႕တခုကို သြားေရာက္ေပးအပ္ျပီး၊ ဒီအစုအဖြဲ႕ရဲ႕ အမိန္႕အာဏာေတြကို လိုက္နာရန္ သေဘာတူလက္ခံထားတဲ့အတြက္ supreme body နဲ႕ အမ်ားျပည္သူအၾကားမွာ social contract ျဖစ္တည္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ John Locke ရဲ႕ အျမင္အရ လူေတြဟာ သဘာ၀တရားက ေပးအပ္ထားတဲ့ အခြင့္အေရး (natural rights) ေတြ ျဖစ္တဲ့ လူ႕ဘ၀ျဖစ္တည္မွဳ၊ လြတ္လပ္မွဳ နဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မွဳအခြင့္အေရးေတြကို ရယူခံစားၾကေပမယ့္၊ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဥပေဒကို ျပန္ဆိုအသံုးခ်မယ့္ judicial agency မရွိတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ အင္စတီက်ဴရွင္းတရပ္ ေပၚထြက္လာတာျဖစ္ျပီး၊ social contract ႏွစ္ခု ျဖစ္တည္လာပါတယ္။ တခုကေတာ့ လူထုအၾကားမွာ ျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္တခုကေတာ့ လူထုနဲ႕ အစိုးရအၾကားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Rousseau ရဲ႕ အဆိုအရ လူတေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို အမ်ားရဲ႕ သေဘာဆႏၵ (General will of the People) အတြက္ ဆံုးရွံဳးခံလိုက္တဲ့အခါ social contract ျဖစ္တည္လာပါတယ္။

လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ လိုအပ္ေနတဲ့အရာ by Messenger News Journal on Tuesday, October 16, 2012 at 2:17am ·

          ျမန္မာျပည္၌ အေျပာင္းအလဲကာလ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ ေရွ႕လမ္းခရီး၌ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စိန္ ေခၚမႈမ်ားရွိေနေၾကာင္း မၾကာခဏ ၾကားသိ သတိျပဳ မိပါသည္။ အဆိုပါစိန္ေခၚမႈမ်ားသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္ ပါသည္။ ထင္သာျမင္သာရွိေသာ စိန္ေခၚခ်က္မ်ား အေနျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး မွသည္  ရခိုင္အေရးအခင္း၊ ကခ်င္ပဋိပကၡ၊ ႏုိင္ငံျခားရင္း ႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ၊ လူသားရင္းျမစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ လာဘ္ ေပးလာဘ္ယူတိုက္ဖ်က္ေရး စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏိုင္ပါသည္။ ထင္သာျမင္သာမရွိေသာ၊ မခန္႔မွန္း မမွန္းဆႏုိင္ေသာ အျခားစိန္ေခၚခ်က္မ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ပါသည္။ အဆိုပါ စိန္ေခၚခ်က္မ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံ ေတာ္အစိုးရသည္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ေအာက္တြင္ ျငင္းခုံေဆြးေႏြး အေျဖ ရွာရင္း ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမွာျဖစ္သလို ႏိုင္ငံသား တစ္ဦး ခ်င္းအေနျဖင့္လည္း အဆိုပါ စိန္ေခၚမႈမ်ားအား မိမိ က်ရာ၊ ႏုိင္ရာဘက္မွ သုံးသပ္ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ မိမိတို႔၏ လူသားရင္းျမစ္စြမ္းအားမ်ားကို အၿမဲမျပတ္ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေနေစရန္ ကိုယ္စြမ္းÓဏ္စြမ္း ရွိသ၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကရမည္ျဖစ္သည္။
          ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္မွာ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ပိုမို႐ႈပ္ေထြး ယိုယြင္းလာသည့္ သေဘာရွိတတ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံသားအား လုံးသည္ မိမိတို႔အနာဂတ္ ကံၾကမၼာအေပၚ သက္ေရာက္ လႊမ္းၿခံဳမႈရွိမည့္ ႏိုင္ငံေရးပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မ်ားစြာ မေဝး လွရန္ လိုၿပီး၊ မည္သူသည္ မည္သည့္အင္အားစုမ်ား  သည္ ကိုယ္က်ဳိးရွာသည္။ အမွန္အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုသည္ကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းအဆက္ဆက္ကို သုံးသပ္လွ်င္ ျပည္သူလူထုသည္ စိတ္ဓာတ္မမွန္ေသာ ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ား၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ သူ အာဏာပိုင္မ်ား၏ လွည့္ဖ်ားဖိစီးႏွိပ္စက္သည္ကို မၾကာခဏခံခဲ့ရသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ထိုင္ခုံ လုမႈမ်ားၾကား မၾကာခဏ ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာပိုင္မ်ား၏ အာဏာျပ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ျပားျပားဝပ္ခဲ့ရသည္။ အာဏာေတြ အလီလီသိမ္းလို႔ စနစ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းေသာ္ လည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားသူမ်ားမွာ လူနည္း  စုသာ ျဖစ္ၿပီးခံရသူမ်ားမွာ ျပည္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ တပိုင္းတစအျမင္ Posted by admin on December 6, 2010 / ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

တကယ္ညီၫြတ္ခ်င္ရင္ ရန္သူအစစ္ကို ျမင္ဖုိ႔လိုတယ္
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ စာတန္းဆန္ဆန္ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရပါတယ္။ တန္းတူေရးကို အေျခခံတဲ့ တိုင္းရင္းသားစုံ ညီၫြတ္ေရးနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု သစ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ သူ႔အျမင္ေတြကို တင္ျပထားပါတယ္။ စာတမ္းေဆာင္း ပါးရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ သေဘာတူ လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕အခ်က္မ်ားကိုေတာ့ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ျဖည့္စြက္တင္ ျပျခင္း သေဘာပါ။
ဒါကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္လုိ႔ ယူဆလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေျပာသလို ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ကုိယ့္အျမင္အယူအဆကို လူထုအၾကား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပရဲရမယ္။ အမွားအမွန္ကို သမုိင္း(ရာဇ၀င္) က ဆုံးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ေရွာင္ရန္ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ ေဆာင္ရန္ သာယာ၀ ေျပာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္ေရးနည္းလမ္းေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္မွန္ေတြ အျမင္အယူ အဆေတြကို တင္ျပဘုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား လုပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားမွာ တာ ၀န္ရွိပါတယ္။
ပထမဆုံး ေဆြးေႏြးလိုတာက ျပည္ေထာင္စုသစ္ အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ သူ႔ ေဆာင္းပါး အဆုံးပိုင္းက စတင္ေဆြးေႏြးရတာက ဗမာ၊ ျမန္မာအသုံးနဲ႔ ပတ္သက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြမွာလည္း တျပည္လုံး တမ်ဳိးသားလုံးနဲ႔ သက္ ဆိုင္ရင္ ဗမာလို႔ပဲ သုံးႏႈန္းခဲ့သလို ဒီမွာလည္း ထို႔အတူ သုံးစြဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဗမာ၊ ျမန္မာ ကြဲျပားတဲ့ အယူအဆကို တင္ျပလိုတဲ့အတြက္ သိသာထင္ရွားမႈရွိ ေအာင္ ဦးစြာ ေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူ႔အတြက္ ဗမာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းကိစၥမရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာေရာ၊ ျမန္မာကိုပါ ပယ္ၿပီး အားလုံးသေဘာတူတဲ့ တျခားအမည္ တခုကို သုံးရင္လဲ သေဘာတူညီတယ္၊ တဆက္တည္း သု၀ဏၰဘူမိကို ျပည္ေထာင္စုသစ္ရဲ႕ အ မည္အျဖစ္ အဆုိျပဳသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဟာ အ မ်ားညီ႐ုံနဲ႔ အလြယ္မသတ္မွတ္သင့္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ခိုင္လုံတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္နဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္း ယုတၱိရွိဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဗမာပဲေျပာေျပာ၊ ျမန္မာပဲေျပာ ေျပာ အတူတူပါပဲလို႔ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ ေျပာသလိုပဲ ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးရဲ႕ အ မည္လုိ႔ အမ်ားက နားလည္ လက္ခံေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဆိုေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို အက်ိဳးအေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္ကိုေတာ့ ရွာဖုိ႔လိုပါတယ္။ ရွာတဲ့ အခါ မွာလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ အိမ္နီးျခင္း အမ်ဳိးသားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္လို ေခၚေ၀ၚ သတ္မွတ္တယ္ ဆိုတာကို ထည့္သြင့္ စီစစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ေလ့လာဆန္းစစ္မိသေလာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု တခုလုံး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ဟာ ဗမာသာျဖစ္သင့္ၿပီး ျမန္မာကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးကို ေခၚေ၀ၚရည္ၫြန္းသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဗမာ
ဒီေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာရာမွာ အိႏၵိယမွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရတာက ကြ်န္ ေတာ့အတြက္ အားသားခ်က္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ဒီ ကေန႔ ဗမာျပည္ထဲမွာ ေနထိုင္ေန႔ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္စုအားလုံးရဲ႕ ဘာသာစ ကားနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ပါဘူး။ ဗမာဆိုတာ အိႏၵိယစကား သကၠတဘာသာ ျဗဟၼာ ကေန ပ်က္ေ႐ြ႕လာတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၃၀၀၀) ေက်ာ္ အထက္ကာ လက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘိုးဘြားေတြ ၀င္ေရာက္အေျခခ် မေနထိုင္မီကတည္းက မဇၥ်ိမတိုင္း သားေတြက လက္ရွိ ဗမာျပည္လို႔ေခၚတဲ့ နယ္ေျမကိုေတြ႕ရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
အာသံနယ္ကေန ျဖတ္စီးၿပီး ဂဂၤါျမစ္ထဲကို ေပါင္းဆုံသြားတဲ့ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕သားလို႔ အဓိ ပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေဒသကို မဇၥ်ိမတိုင္းသားေတြက သူတို႔ဘာသာ နဲ႔ ျဗဟၼာေဒ့ရွ္ (သို႔) ဗာရမာေဒ့ရွ္ (Bramah Desh) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဟၼာ+ ေဒ့ရွ္ က ျဗဟၼာဟာ ျဗဟၼာႀကီးကို ရည္ၫြန္းၿပီး ေဒ့ရွ္ဆိုတာကေတာ့ ေဒသ၊ နယ္ေျမလို႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ နယ္ေျမ (Land of Lord Bramah) ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဒသထဲမွာ ေနထိုင္သူမ်ားကိုေတာ့ ဗာရမာ သို႔မဟုတ္ ဗားရမားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားေတြက ႏိုင္ငံကို ဗရမာေဒ့ရွ္လို႔ ေခၚၿပီး လူေတြကိုေတာ့ ဗား ရမားလို႔ ေခၚေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀ တီျမစ္ဆိုတာကလည္း ဆင္ျမစ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ သကၠတ စကားပ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ ၀ဏ္+ နဒီ က ဧရာ၀ဏ္ (Iravan) ဆိုတာ ဆင္ျဖစ္ၿပီး နဒီဆိုတာကေတာ့ ျမစ္ပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရသာလွ်င္ လက္ရွိျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွာ ေနထိုင္ ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား အမ်ဳိးအႏြယ္စု အားလုံးကို ၿခဳံငုံကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

 Burma: Is It Like Father, Like Daughter? – OpEd
 

Search Eurasia Review

Eurasia Review Newsletter

Recent Comments

• George Ronald Adkisson on God’s Love Stronger Than Attraction Of Wealth, Pope Says
• Durand-Even on What The Jimmy Saville Scandal Tells Us About Modern Britain – OpEd

RSS Feeds

RSS Feeds

27

Burma: Is It Like Father, Like Daughter? – OpEd

By: Kanbawza Win October 13, 2012

An old man like me, near dotage stage cannot do anything except to show my solidarity with the Kachin brethren, as the small Vancouver Ethnic Community launch a fund drive for the Kachin Women Association Thailand (KAWT) to relieve the Kachin refugees who in no-man’s land number over 100,000, and whose humanitarian aid is cut off both by the Chinese and the Burmese governments. The clearly depicts not only the Myanmar and the Chinese mentality, but also to what length can the dictatorial regimes go to justify their political appetite.

Genocide in Kachin State

Aung San Suu Kyi

Hundreds of people have lost their lives, thousands have been maimed or injured, and thousands of ethnic women have been raped by the Tamadaw soldiers. But after 1,800 battles, the conflict between Kachin freedom fighters and the Burmese army—now into its 15th month—shows no sign of abating.
A secret visit by a reporter mailed to me some grotesque pictures of dead Burmese and Kachin soldiers piled on top of the corpses of civilian porters. Farmers and villagers are now being targeted for attacks and interrogation by the government troops who naturally suspect them of being sympathizers or members of the Kachin Independence Organization (KIO).1
The Burmese Army, or Tatmadaw, is determined to knock out the Kachin, once and for all, as men and munitions are increased around in the conflict zones. One could recall that at the recent ASEAN Conference in Bali, President Thein Sein boasted that it would only take a few hours for the Tatmadaw to wipe out the Kachin, and the government media calls the Kachin as Thaung Gyan Thu, in Burmese which is usually translated as “insurgents,” a rebel group with no political agenda and has connotations of terrorism.2 With this kind of attitude how can there be ceasefire not to mentioned peace negotiations? 3
The 1994 ceasefire agreement never produced a political result leading to autonomy or fundamental rights and instead Kachin leaders were offered business opportunities in logging, jade mining and other enterprises viewed by the Kachin populace as a rape of the land and an attempt by the Myanmar authorities to exploit the Kachin’s rich forests and natural resources. Experiencing an 18-year truce shattered, no ethnic nationalities trust the words of Naypyidaw and now every intelligent ethnic sense that Tatmadaw is not interested in whatever peace deals. What more prove is wanted when it is already over a year that President Thein Sein ordered the army to stop the offensive with no result, raising the question of whether the Burmese government is controlling the army or vice versa.