တိမ္ေတာက္ခ်ိန္

 

Saturday, January 22, 2011

တိမ္ေတာက္ခ်ိန္

တိမ္ေတာက္ခ်ိန္

ေမာင္ရင့္မာ (ေက်ာင္းကုန္း)

“ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်၊ ခင္ဗ်ားအေဖက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူးဆိုတာ”

က်ေနာ့္တြင္ အလြန္သံသယျဖစ္တတ္၍ အလြန္လည္း အျငင္းသန္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႔ တေယာက္မက ရွိေနခဲ့ျခင္းမွာ ကံေကာင္းေသာအခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔သည္ ေရးမိေရးရာ က်ေနာ္ ေရးသည့္ စာ တညိႇဳတထြာေလးေတြကို ေတြ႔ရသည့္အခါ “ဒို႔သူငယ္ခ်င္း ေရးတာ” ဟူ၍ တခုတ္တရ ဖတ္ၾကသည္။ တ ခုတ္တရ ေျပာၾကသည္။ ဘ၀င္မက် သေဘာမမွ်ႏိုင္သည္မ်ား ေတြ႔လွ်င္လည္း နီးေ၀းေန႔ညဥ့္မဟူ တခုတ္တရ ျငင္းခံုတတ္ၾကသည္။

ခုၾကည့္၊ သန္းယံလြန္ေျမာက္ တမိုးေသာက္လုနီးနီး အခ်ိန္သို႔ေရာက္ခါမွ ေအာ္ျမည္လာေသာ တယ္လီဖုန္း ျမည္သံက က်ေနာ္ႏွင့္ မိုင္ငါးရာေက်ာ္ ကြာေ၀းေသာ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာ၏ ျငင္းခုံ သံပဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ က်ေနာ္၏ ရသစာတမ္း စုစည္းမႈစာအုပ္တအုပ္တြင္ ရည္ညြန္းေရးသားခဲ့ေသာ စာတ ပိုဒ္ကို သေဘာမတူႏိုင္ပါဟု သူက ဆိုသည္။

“ဆြတ္ယူစားသံုးခြင့္ မရႏိုင္မည္ကို သိတန္ေကာင္းပါလ်က္ ထြန္ယက္ခဲ့၊ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့၊ ေပါင္းသင္ခဲ့၊ ေျမဆြခဲ့ ဘ ၀ခရီးတေလွ်ာက္လံုး မေမာမႏြမ္း ပင္ပန္းစြာ ႐ုန္းကန္၊ အနစ္နာခံ သန္႔စင္စြာ အသက္ရွင္သန္ ေနထိုင္သြားခဲ့ ေလေသာ ေဖေဖသို႔ ...”

ဘ၀တြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းေတြကိုသာ ခံစားခဲ့ရၿပီး ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္သာျခင္းေတြကို မစံစားရဘဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ ရွာေသာ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီးအား က်ေနာ့္အဓိပၸာယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ရည္ရြယ္လြမ္းဆြတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူငယ္ ခ်င္းက သူ႔အဓိပၸာယ္ႏွင့္သူ အနက္ေကာက္၍ ျငင္းခံုလုိ္က္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘ၀င္မက် သေဘာမမွ်ႏိုင္ပါဟု ဆို သည္။ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ အညီအညြတ္မရွိဟုဆိုသည္။ အဂၤုတၳိဳရ္ ပါဠိေတာ္လာ ‘ပုတၱသုတ္’ ႏွင့္ အညီအ ညြတ္မရွိဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ျငင္းခံုခ်က္က စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါသည္။

*****

သူ၏ ဖခင္သည္ ေက်ာင္းကုန္းႏွင့္ အိမ္မဲၾကားက ဘုရားႀကီးကုန္းရြာသား ျဖစ္သည္။

“ခင္ဗ်ားလည္း သိသားပဲ၊ အေဖက အင္မတန္ စကားနည္းတာ။ သူ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲဆုိတာ သိရတာမ ဟုတ္ဘူး”

က်ေနာ္ သိရွိမွတ္မိသေလာက္ဆုိလွ်င္ သူ႔ဖခင္သည္ ေက်ာင္းကုန္းတဘက္ကမ္းရွိ ‘တာဦး’ ၌ ေရာင္းပန္း၀ယ္ ပန္းတုိ႔ ပြင့္လန္းလာေသာအခါ ကုိးတန္းေအာင္ေသာ သားကုိ ရန္ကုန္သုိ႔ ပုိ႔၍ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။ သူ ငယ္ခ်င္းက စမ္းေခ်ာင္းမွာ မေပ်ာ္ပုိက္ ဆုိသည္ႏွင့္ လသာေက်ာင္းသို႔ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းထားေပးခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ ၌ အေပ်ာ္လြန္၍ ဆယ္တန္းတႏွစ္က်လုိက္ေသာအခါ “စက္မႈတကၠသုိလ္ အမွတ္မမီမွာ စုိးလုိ႔ ျခစ္ပစ္ခဲ့တာ” ဟု သူငယ္ခ်င္းက ခပ္တည္တည္ အေၾကာင္းျပခဲ့သည္။

သူ႔ဖခင္ကလည္း ယုံပစ္လုိက္ေသာ အမူအရာႏွင့္ “ေနာက္ႏွစ္ေပါ့ သားရာ” ဟု ခပ္ေအးေအးပဲ တုံ႔ျပန္႔ခဲ့သည္။ အဲသည္တႏွစ္ စိတ္ေလလြင့္ၿပီး ကုန္ကားေနာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနေတာ့လည္း မျမင္မၾကားသလုိ တုံဏွိဘာ ေ၀ ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္၍ ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ ေဘာ္လီေဘာ ေယာင္ေယာင္၊ က ဗ်ာေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနေတာ့လည္း ဖခင္ႀကီးက ဆိတ္ဆိတ္ပဲေနခဲ့သည္။ ျမ၀ါး႐ုံေတာ ေပ်ာ္ေမာရင္း ေလး ႏွစ္ေျမာက္ေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့သည္။ အေဖ့ဇာတိ ဘုရားႀကီးကုန္းသို႔ု ျပန္၍ ဆီစက္တည္ေတာ့လည္း ဘာမွမ ဆို ဘာမွမေျပာခဲ့ဟု ဆုိသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ေခၚၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းက ဘြဲ႔တက္မယူလုိပါ ဆုိေသာအခါတြင္မွ ဖခင္ႀကီးက တုံဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္မေနႏိုင္ပါေလ ေတာ့။ “စာေတြ အၾကာႀကီး သင္လာၿပီးမွ ရတဲ့ဘြဲ႔ မင္းမယူရင္ အေဖတက္ယူမယ္” ဟု ဆုိေလေသာအခါ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္သုိ႔ အတူတကြ တက္ခဲ့ၾကပါသည္။

“ဘြဲ႔ယူမယ့္ေန႔က ၀တ္႐ုံႀကီး တကားကားနဲ႔ က်ေနာ္ကသာ စိတ္အုိက္ေနတာ၊ အေဖက တမနက္လုံး တက္ ႂကြေနတာဗ်။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က က်ေနာ့္ကို ဘြဲ႔လက္မွတ္ေပးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ပရိသတ္ထဲကေန ကိုယ္တပိုင္းေလာက္ေပၚေအာင္ ဖင္ႂကြၾကည့္ေနတဲ့ အေဖ့ကို မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းကေန ျမင္လုိက္တယ္။ အ ေဖ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာပါလားလုိ႔ ေတြးလိုက္မိတာနဲ႔ ရင္ထဲ ၀မ္းနည္းသလုိလုိႀကီး ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ” 



“အဲဒါနဲ႔ ...”

“တကၠစီကားေပၚ ျပန္တက္ခဲ့ၾကေရာ၊ အင္မတန္ စကားနည္းတဲ့ အေဖဟာ ကားဒ႐ုိင္ဘာကို စကားအမွ်င္မ ျပတ္ေအာင္ကိုပဲ တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာေနေတာ့တာဗ်။ သူငယ္ငယ္က နမၼကၠာရတို႔ ပရိတ္ႀကီး ရတနာေရႊခ်ဳိင့္ တုိ႔ကုိပဲ သင္အံလာခဲ့ရတာတဲ့။ စာတတ္ေပမယ့္ ပညာတတ္မျဖစ္ခဲ့ရတာကို အျမဲစိတ္၀မ္းငယ္ေနရသတဲ့။ အ ခုေတာ့ သူသားျဖစ္တဲ့ က်ေနာာ္က သူ႔ဘ၀ရဲ႕ က်င္းခ်ဳိင့္ ကြက္လပ္ႀကီးကို ျဖည့္ေပးလုိက္ႏိုင္လို႔ အင္မတန္ ေက်နပ္တယ္တဲ့။ ခု သူ႔သားဟာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီတဲ့”

“ဆိုလိုတာက …”

“ဆုိလုိတာက မိဘေတြဟာ သူတုိ႔သားသမီးေတြဆီကေန ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုးဘူးဆုိတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတုိ႔ မွာ ေမွ်ာ္ကိုးခ်က္ရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ အနည္းဆုံး သူတို႔ဘ၀မွာ မျပည့္၀ခဲ့တဲ့ လိုအင္ဆႏၵ တခုတေလကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္”

ထုိညက တယ္လီဖုန္းခ်လိုက္သည္အထိ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္လည္ျငင္းခုံျခင္းမျပဳခဲ့ပါ။ သူေျပာသလုိ ဆိုလွ်င္ ျဖင့္ ဘ၀မွာ က်င္းခ်ိဳင့္ ကြက္လပ္ဟူ၍ ေျပာေလာက္ရာ တခုတေလမွ မရွိရေအာင္ ကုံလုံျပည့္စုံေနေသာ အမိ အဖတုိ႔ဆုိလွ်င္ေတာ့ သူတုိ႔သားသမီးေတြထံမွ ဘာတခုမွ် ေမွ်ာ္လင့္စရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။ သုိ႔မဟုတ္ တခုခု ေမွ်ာ္လင့္ေနႏိုင္သည္ဆုိလွ်င္လည္း ထုိတခုခုသည္ မည္သုိ႔ေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိးျဖစ္ႏို္င္မည္လဲ။ ေတြးၾကည့္ ခ်င္စရာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ မၾကာေသးခင္က တက္ေရာက္ခဲ့ရေသာ ရင္တခုန္စာ အခမ္းအနားတခုကို သတိရလိုက္မိပါသည္။

*****

က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် စပ္ဆုိင္ႏုိင္ဖြယ္ရာမရွိသည့္ ဟုိတယ္ႀကီးတခု၌ မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာႏွင့္အတူ တက္ ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ‘ႏွစ္ေလးဆယ္ျပည့္ ပတၱျမားရတုမဂၤလာ’ တဲ့။ ကာယကံရွင္ အမိအဖႏွစ္ပါးကို ႀကိဳ တင္အသိေပး ေျပာျပထားျခင္းမရွိဘဲ အမိအဖတုိ႔၏ ရင္းျခာေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားအား ဖိတ္ၾကားလ်က္ သမီးႏွစ္ေယာက္က တုိးတုိးက်ိတ္က်ိတ္ စီမံခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အခမ္းအနားေလးက ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထုိေန႔ရက္မတိုင္မီ ႏွစ္ရက္ခန္႔ေရာက္ေတာ့မွ သပ္ရပ္သားနားေသာ ေရႊအုိေရာင္ ဖိတ္စာကေလးေတြကို လုိက္လံကမ္းေ၀ရင္း အမိအဖတုိ႔ကို ႀကိဳတင္ေျပာျပမထားပါဟု သမီးႏွစ္ေယာက္က ႏႈတ္ပိတ္ထားခဲ့ပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ားကို ညေန (၆) နာရီတိတိ ေရာက္ရွိေနရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ၿပီး သမီးငယ္မက ဟုိတယ္မွာ ညစာ သြားစားၾကမည္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးကို အခ်ိန္ကုိက္ေခၚလာမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ညေန (၆) နာရီတိတိအခ်ိန္တြင္ ဟုိတယ္ႀကီး၏ (၁၁) ထပ္ရွိ ခန္းမအတြင္း ဧည့္သည္ (၅၀) ခန္႔က ေနရာယူ ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ခန္းမငယ္၏ စင္ျမင့္တြင္ ပတၱျမားရတု မဂၤလာစာတန္းႏွင့္ အၿငိမ္းစား မိဘႏွစ္ပါး၏ ဓာတ္ပံု ႀကီးကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားပါသည္။ သမီးအႀကီးမသည္ ဧည့္သည္တုိ႔ကို စားေသာက္ဖြယ္ရာတုိ႔ျဖင့္ သြက္ လက္ဖ်တ္လတ္စြာ ဧည့္၀တ္ျပဳရင္း သူမ၏ ညီမကုိ လက္ကုိင္ဖုန္းျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္သတင္းပို႔ေနသည္။ အိမ္က ထြက္လာၿပီဆုိသည္ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား အဆုိေတာ္က စင္ျမင့္ေပၚ၌ ေနရာယူလုိက္တာ ေတြ႔ရသည္။ “ေျမညီ ထပ္ေရာက္ၿပီ” ဟု သတင္းပို႔လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေခ်ာက ခန္းမအ၀င္၀သို႔ သြားရပ္လ်က္ ပန္းစည္းကိုင္၍ ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။

ခန္းမထဲက လင္းခ်င္းေနေသာ မီးဆုိင္းမ်ား ဖ်တ္ခနဲ မွိန္လဲ့သြားသည္။ ဧည့္သည္တုိ႔၏ စကားဆုိသံမ်ား တုိး တိတ္ၿငိမ္ဆိတ္သြားသည္။ တုိးညင္းေျပလြင္ေသာ ဂီတသံခ်ဳိျမျမကေလးသာပဲ ခန္းမထဲမွာ လြန္႔လူးပ်ံ၀ဲေန သည္။ ရင္ခုန္စရာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ပဲ ျဖစ္သည္။ “ႏွလုံးေရာဂါတုိ႔ ဘာတုိ႔ရိွရင္ မလြယ္ဘူးထင္တယ္” ဟု က်ေနာ္က မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာကို တုိးတုိးကပ္၍ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ ဓာတ္ေလွခါးတံခါးပြင့္သြားတာ ျမင္ လုိက္သည္။ တတိယအရြယ္ မဂၤလာေမာင္ႏွံတုိ႔ ခန္းမအ၀င္၀သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ႐ုပ္ ရွင္မင္းသမီးေခ်ာက ပန္းစည္းကို ကမ္းလိုက္သည္။

ေရာင္စုံမီးပန္းဆုိင္းႀကီးမ်ား ဖ်တ္ခနဲ လင္းထိန္သြားျခင္း၊ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ဂီတသံက တုိးသဲ့ရာမွ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း က်ယ္လြင္စည္ေ၀လာျခင္း၊ မင္းသားအဆုိေတာ္၏ အခါေတာ္ေပး ေတးဆုိလုိက္သံက ခန္းမတခု လုံးကို လႊမ္းျခံဳစုိးမုိးသြားျခင္း၊ ဧည့္ပရိသတ္တုိ႔၏ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းညံသြားျခင္းတုိ႔သည္ အခ်ိန္နည္းငယ္အတြင္း၌ပင္ တၿပိဳင္နက္တည္းလိုလုိ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ တတိယအရြယ္ မဂၤလာေမာင္ႏွံတုိ႔ သည္ သူတုိ႔အဖုိ႔ အလို႔ငွာ ရည္ရြယ္ခင္းက်င္းထားသည့္ အခမ္းအနားတခုကို မေမွ်ာ္မလင့္ ၾကံဳလုိက္ရ၍ ရင္ တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္သြားေလာက္ပါသည္။

သူတုိ႔သည္ မေတြ႔ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ျခင္းမျပဳမီ သူတို႔၏ ရင္ ခုန္သံကို ၿငိမ္သက္သြားေအာင္ ဦးစြာႀကိဳးစားရလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္ သတိရ၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအ ခါ သူမတုိ႔၏ မိခင္သည္ သူ၏ အစ္ကိုႀကီးအရြယ္ အဘတေယာက္ကုိဖက္၍ ငုိ႐ိႈက္ေနပါသည္။ ၀မ္းသာၾကည္ ႏူး၍ က်ေသာမ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူမတုိ႔၏ ဖခင္သည္ ခဏၾကာေသာအခါ စားပြဲတ၀ုိင္းၿပီးတ၀ိုင္း လုိက္၍ႏႈတ္ဆက္ရင္း “တကယ့္ကို ႀကိဳမသိခဲ့ဘူး” ဟု တဖြဖြ ေျပာေနခဲ့ပါသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာက ျပံဳးရႊင္ခ်ဳိ လက္ေနပါသည္။

စင္စစ္ အမိအဖတို႔၏ အႏွစ္ (၄၀) ေျမာက္ မဂၤလာခရီးတေထာက္အတြက္ သူ႔အစီးအပြားႏွင့္သူ ရပ္တည္ႏုိင္ ၿပီျဖစ္ေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္တုိ႔က စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးလ်က္ ရင္ခုန္စရာ အခမ္းအနားတခုကို “မဂၤလာလက္ ေဆာင္” ေပးလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။

“တတ္ႏိုင္လို႔ လုပ္တယ္ေျပာရင္ေတာ့ ေျပာႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏုိ္င္တဲ့ သားသမီးတုိင္းက သူတို႔ အမိအ ဖေတြကို ခုလုိ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္သြားေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔ သတိရၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး”

က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် စပ္ဆုိင္ဖြယ္မရွိသည့္ ဟုိတယ္ႀကီး၏ (၁၁) ထပ္မွ ျပန္ဆင္းလာခဲ့စဥ္ ေတာဂိုက္ႏွင့္ မိတ္ေဆြအယ္ဒီတာက မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ရင္ခုန္စရာ အ ခမ္းအနားတခုကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အမိအဖတုိ႔သည္ အံ့ၾသ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

“လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ သမီးေလးေတြ” ဟူေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟတို႔၏ ခ်ီမြမ္းေျပာဆုိသံမ်ားျဖင့္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ ျခင္းလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်က္မွာ အမိအဖတုိ႔၏ ဘ၀၌ ရွိခဲ့ေသာ က်င္းခ်ဳိင့္ကြက္လပ္တခုခုကို ျဖည့္စြမ္းေပးခဲ့သည္ဟု ဆုိသာႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အခ်ဳိ႕ေသာ အမိအဖတုိ႔သည္ ဘ၀ ၌ က်င္းခ်ဳိင့္ ကြက္လပ္တုိ႔ ရွိေကာင္းမွ ရွိမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

*****

ယခုအခါ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာၿပီျဖစ္ေသာ က်ေနာ္၏ ဖခင္ႀကီးသည္ ဦးေႏွာက္သို႔ ငွက္ဖ်ားပုိး၀င္သည့္ ေရာဂါေ၀ဒ နာကို ေဆး႐ုံႀကီးတခု၌ ကုသမႈခံယူေနခဲ့ရာမွ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာက ေလးသုိ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္ေခၚလာခဲ့သည္ကို ျပန္ေတြးမိပါသည္။ ေဖေဖသည္ ေရာဂါေ၀ဒနာ၏ တုိက္ခိုက္မႈကို ခုခံရင္း ေက်းလက္ေဆးခန္းေလးတခု၏ ယိုင္ရြဲ႕စုတ္ခ်ာလွသည့္ ၀ါးကုတင္ေလးေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေမွး မိွတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သူ၏ အသက္ဇီ၀ိန္ကုိ ဖဲ့ေႁခြယူငင္မည့္ တစုံတဦးကို ေစာင့္ဆုိင္းေနဟန္ျဖင့္ သူ၏ ေနာက္ ဆုံးနာရီမ်ားကို ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ အရာရွိငယ္အျဖစ္မွ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိအျဖစ္သုိ႔ ရာထူးတုိးျမႇင့္ခံရသည့္ သတင္း ကို ရရွိခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ေဖေဖ့ကို ေျပာဖို႔ သင့္မသင့္ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ (၈) တန္းေလာက္ ကတည္းက “မင္းတုိ႔က ပညာတတ္ေတြ” ဟု ေျမႇာက္စားကာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ုန္းကန္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရွာ ေသာ ဖခင္ႀကီးအား တစုံတရာ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္သာ ရွိေစခ်င္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

“က်ေနာ္ ရာထူးတုိးတယ္ ေဖေဖ”

တုိးဖြဖြအသံကို ေဖေဖၾကားမွ ၾကားႏိုင္ပါေတာ့မည္လားဟူ၍ စုိးရိမ္ေနမိသည္။ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ ေငးေနမိသည္။ အနာသည္း၍ လဲေလ်ာင္းမွိန္းရီေနရွာေသာ ဖခင္ႀကီး၏ မ်က္လုံးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာပါ သည္။ သူၾကားလိုက္သည့္ စကားသံတခုကို ဇေ၀ဇ၀ါ အနက္ေကာက္ေနပုံရပါသည္။

ခဏၾကာေသာအခါတြင္ မွ သူ႔မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းေတာက္သြားၿပီး “ေဟ့ ဒါျဖင့္ အဆင့္သုံးေပ့ါ” ဟု ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး တုံ႔ျပန္ေျပာဆုိခဲ့ပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေနာက္ဆုံးလင္းလက္မဲ့ေသာ အျပံဳးတ ခ်က္ကုိ ေဖေဖ ကြယ္လြန္ၿပီး ႏွစ္ကာလမ်ား ၾကာျမင့္သည္အထိ က်ေနာ္ သတိရမိပါသည္။ သူ စုိက္ခဲ့ေသာ သစ္တပင္၊ စိမ္းလန္းရွင္သန္ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ေက်နပ္ၾကည္ျဖဴလုိက္ေသာ အျပံဳးတခ်က္ဟု ေအာက္ေမ့ ခံစားမိပါသည္။ ဘ၀၏ ကြက္လပ္တခုခုကို ျဖည့္ဆည္းေပးလုိက္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ဟူ၍ က်ေနာ္ မထင္ျမင္ပါ။

*****

အဖ၏ သားအျဖစ္ကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ္သည္ ယခုအခါ သား၏ အဖအျဖစ္၌ ျဖတ္သန္းေနဆဲျဖစ္ပါ သည္။ အေဖက သားကို ဘယ္လုိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိး ထားႏိုင္သလဲဆုိတာ သား၏ ေနရာမွာ ၾကည့္ျမင္ခြင့္ရၿပီး ျဖစ္သကဲ့သို႔ အဖ၏ ေနရာမွလည္း ၾကည့္ျမင္ခြင့္ရဆဲျဖစ္ပါသည္။ အမိအဖတို႔၏ ဘ၀၌ လုိခ်င္လ်က္ မရခဲ့ ေသာ ကြက္လပ္ဆုိသည္မွာ အခါခပ္သိမ္း တည္တံ့ျမဲၿမံေနမည္ဟု က်ေနာ္ မထင္ျမင္ပါ။ အလုိဆႏၵဟူသမွ်တုိ႔ သည္ ေျပာင္းလဲေရြ႕ေလ်ာတတ္ေသာသေဘာ ရွိႏိုင္သည္ပဲျဖစ္ပါသည္။ အလုိဆႏၵေၾကာင့္ ေပၚေပါက္ရသည့္ ဘ၀၏ ကြက္လပ္ဆုိသည္မွာလည္း ေရြ႕ေလ်ာႏုိင္သည္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ေသခ်ာေသာ တခ်က္မွာ အမိအဖဟူသမွ်တုိ႔သည္ သားသမီးတို႔၏ ေကာင္းေသာ အသံ၊ ေကာင္းေသာ ရနံ႔၊ ေကာင္းေသာ အမူအရာ၊ ေကာင္းေသာ ဂုဏ္သတင္းတုိ႔၌ ႏွလုံးၫႊတ္ႏူး ၾကည္ျမဴး ၀မ္းေျမာက္လုိၾကသည္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟု ေခၚလိုက္ေခၚနိုင္ပါသည္။ ဇရာဗ်ာဓိတုိ႔ ေထာင္းထုဖိႏွိပ္၍ အိုမင္း မစြမ္း မွည့္ရြမ္းေႂကြလု အခါသမယသည္ ဘ၀၏ ေန၀င္ခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အေမွာင္တုိက္မစုိးမီ ေန၀င္ရီတ ေရာ၌ ကမၻာေလာကကုိ အသေရတင့္ေစေသာ အခ်ိန္ကာလတခု ရွိရဦးမည္ဆုိအံ့၊ ထုိအခ်ိန္မွာ တိမ္ေတာက္ ခ်ိန္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ေန႔တေန႔၏ အလင္းမွ်င္တုိ႔ သိမ္း႐ုပ္ေတာ့မည့္ ေနာက္ဆုံးမိနစ္တုိ႔ ျဖစ္လင့္ကစား ေတာက္ ပစုိလက္ေသာ အျပံဳးတပြင့္ျဖင့္ ဆည္းဆာသည္ ကမၻာေလာကကို ႏႈတ္ဆက္္ခြင့္ရသင့္သည္ပဲျဖစ္ပါသည္။

(သူငယ္ခ်င္း ေမာင္နီေဌးသုိ႔ …)

ေမာင္ရင့္မာ (ေက်ာင္းကုန္း)

(ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀)