ငါ့ဖက္မွာ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္ (ျမင့္သန္း)

ဘာစိတ္ကူးရလို႔ရယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္သားေတြ၊ စာခ်ေတြ ပါးေနတုန္း ဆြမ္းစားေဆာင္ဖက္ ေရနံေလးဘာေလး ျပန္သုတ္ထားၿပီး၊ ကုဋီအသစ္၊ အိမ္သာအသစ္၊ အပိုတစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေလာက္ေဆာက္ထားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိန္႔တယ္။ ေကာင္းပါသဘုရာ့လို႔ လက္အုပ္ကေလး အသာခ်ီရင္း တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေျဖ႐ံုပဲ။ ဆရာသမားဆီက၊ လူႀကီးဆီက ထြက္လာတဲ့အၾကံဆိုတာကို မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း။ အၾကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္း စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း လူႀကီးသူမေတြဆီကမွ အထြက္မ်ားတာမဟုတ္လား။ အဓိကကေတာ့ လူႀကီးသူမေတြဆီမွာ စဥ္းစားစရာအခ်ိန္ေတြ ပိုေနလို႔ပဲျဖစ္မယ္။ အခ်ိန္ပိုလို႔တင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ တျခား ထူးထူးေထြေထြ ေတြးေနစရာမွ မရွိဘဲကိုး။ ထူးထူးေထြေထြ ေတြးစရာ မရွိမွလည္း ေတြးစရာဆိုတာက ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေပၚလာႏိုင္တာ။ ထမင္းဆာေနရင္၊ ႐ွဴ႐ွဴေပါက္ခ်င္ရင္၊ ယုတ္စြအဆံုး ေယာကၡမကို ေၾကာက္ေနရင္ေတာင္ အေတြးေကာင္းေကာင္း စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ဘယ္ေပၚႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တိုက္အုပ္နဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတို႔ ကြာၾကတာ။ တိုက္အုပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ စိတ္ကူးေကာင္္းေကာင္းရဖို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိဘူး။ ရစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိဘူး။ တင္ပါ့ဘုရားလို႔ ႏႈတ္က အာမခံလိုက္မိတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆင့္ကေတာ့ ဒီကိစၥ ဘယ္သူနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ဘယ္အေကာင္ေတြ ေခၚရမယ္ဆိုတာ ဆက္စဥ္းစားရေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုစဥ္းစားတယ္ဆိုတာက တိုက္အုပ္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အတတ္ပညာထဲက တစ္မ်ဳိးလို႔ေတာင္ ေျပာရလိမ့္မယ္။ ခိုင္းတတ္ရင္ ပတတ္ေတာင္ ဖြတ္ျဖစ္ခိုင္းလို႔ရတယ္လို႔ ဆိုၾကသမို႔လား။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ သူ႔တကာေတြကို ငါ့ကိုေတာ့ျဖင့္ ကူၾကဦးဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ရင္ ငါ့ကို အၾကံေလးဘာေလး ေပးၾကစမ္းပါဆိုတာမ်ဳိး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခုိင္းေကာင္းေအာင္ ႏြားမ်ားကို စုတ္သပ္ေပးလိုက္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပဲ။

တိုက္အုပ္အေနေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြ၊ တကာေတြဆီက အၾကံယူဖို႔စဥ္းစားရတယ္ဆိုေပတဲ့လည္း စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္ေျဖာင့္လွတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးျပန္ပြဲလုပ္တုန္းက၊ ဘုရားပြဲလုပ္တုန္းက၊ ေခ်ာင္းထိပ္က တံတားတိုင္လဲတုန္းက စတာေတြမွာလည္း သူ႔တပည့္ေတြ၊ တကာေတြရွိလို႔ပဲ။ စိတ္မထင္လို႔ သူ႔တပည့္ေတြ၊ တကာေတြက ႀကိမ္းရင္လည္း သူက ခံရေသးတာကိုး။ ဘုန္းႀကီးျပန္လုပ္တုန္းကဆို ကိုယ္ေတာ္က ဘာမွမသိဘဲ ဘာလို႔ တင္ပါ့လို႔ ၀န္ခံခဲ့ရတာတုန္းရယ္လို႔ သူ႔လက္ငုတ္လက္ရင္းတပည့္ ေသာင္းစိန္ အႀကိမ္းေတာင္ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ တံတားတိုင္ လဲတုန္းကမ်ားဆိုရင္ ပင္ပန္းသမွ၊ ညေနမတိုင္ခင္ကပဲ တိုက္အုပ္ခမ်ာ အပူေတြဘာေတြပ်ံၿပီး ယဲ့ယဲ့က်န္ေတာ့တာ။ အဲဒီတုန္းက အလုပ္ၿပီးၾကလို႔ ေက်ာင္းေအာက္ဘက္က သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထိုင္ေနၾကတုန္း ေက်ာင္းေပၚဘက္ကေန ဆရာေတာ္ႀကီးက လွမ္းေမးေသးတယ္။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ တံတားတိုင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ လဲၾကတယ္။ ဘယ္သူက ဘာလုပ္တယ္ စသည္ျဖင့္ သူ႔တပည့္ေတြရဲ႕ အားထုတ္မႈကို ဆရာေတာ္ႀကီးသိေအာင္ အရွည္အက်ယ္ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ထပ္ေမးျပန္တယ္။ ေမာင္ဉာဏ္ မင္းကေကာ ဘာလုပ္သတုန္းတဲ့။ ဒီေတာ့ တိုက္အုပ္က တပည့္ေတာ္ကေတာ့ဘုရား၊ ဒီေအာက္နားဆီကပဲ ဒီေကာင္ေတြ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ဉာဏ္ကူရပါတယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက သာသာျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးေအးသာဓုလို႔ေခၚၿပီး မင္း သိပ္လည္း အပင္ပန္းမခံေနနဲ႔ဦး။ တို႔ေက်ာင္းမွာ မင္းမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေအးေအးသာသာေနဦးလို႔ မိန္႔ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ားဆို ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔လို႔သြားတာနဲ႔ တိုက္အုပ္ရဲ႕ တပည့္ေတြ တကာေတြဆီက ခြိကနဲ အသံထြက္လာေသးတယ္။ မ်က္ႏွာေတြက ျပံဳးေစ့ေစ့ လုပ္ေနၾကေသးတာ။ တိုက္အုပ္အဖို႔ေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္ျခင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတစ္မ်ဳိးပဲ ဆိုတာကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲ။ ဘယ္မွာ တုန္လႈပ္ပါေတာ့မလဲ။ ဥေပကၡာတရား မ်ားမ်ားထားႏိုင္တာဟာ နိဗၺာန္နဲ႔နီးမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ အာမခံထားတာ မဟုတ္ေပတဲ့လည္း အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္လို႔ေတာ့ တိုက္အုပ္က သိၿပီးသားပဲ။

ေက်ာင္းေပၚကဆင္းလာတာနဲ႔ တိုက္အုပ္ဟာ ဆြမ္းစားေဆာင္ဘက္ဆီကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆြမ္းစားေဆာင္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက အရိပ္ထဲဆီမွာ က်ည္းသား႐ိုက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကေလးတစ္သိုက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႔ တိုက္အုပ္က လက္လွမ္းျပလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ် မေျပာေပတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက တိုက္အုပ္က သူတို႔ကိုေခၚတာပဲရယ္လို႔ သိလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ရပ္မေစာင့္ဘူး။ ဆြမ္းစားေဆာင္ဘက္သြားေနတဲ့ ေျခလွမ္းကို မျပင္ဘူး။ ဆြမ္းစားေဆာင္ထဲ လွမ္းတက္လိုက္ေတာ့ အတြင္းနားဆီမွာ အၾကမ္းေသာက္ေနၾကတဲ့ ကပၸိယႀကီးဦးႀကိြနဲ႔ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဦးႀကိြကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း သမာဓိသတင္းစာကိုဖတ္ေနရင္းက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္ ၾကြ၊ အၾကမ္းက က်ေနၿပီ အေတာ္ပဲလို႔ လွမ္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ကိုရင္ႀကီး ၾကံသကာသြားခ်ဳိးေခ်။ ေသတၱာအသစ္တစ္လံုး ေရာက္ေနတယ္လို႔ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္ကို ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးကေတာ့ တိုက္အုပ္ကို အသာလက္အုပ္ခ်ီရင္း ေနာက္ဘက္ထဲ အသာထသြားတယ္။ ဦးႀကြိက တိုက္အုပ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ေနာက္နားဆီလွမ္းလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလး သံုးေလးေယာက္ အျပင္နားဆီမွာ လက္ကေလးပိုက္ၿပီးရပ္ေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရတာမို႔ ဘာကိစၥရွိျပန္သတုန္းကိုယ္ေတာ္လို႔ လွမ္းေမးလိုက္ျပန္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ ေရေႏြးၾကမ္း လင္ပန္းဆီမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဦးႀကြိက အၾကမ္းတစ္ခြက္ထည့္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေလးကို ကပ္လိုက္ရင္း အေျဖေစာင့္ေနပံုရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ဦးႀကြိဖတ္လက္စသတင္းစာ ထိပ္နားဆီကရက္စြဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ရက္တြက္ေနပံုရတယ္။ ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားသတင္းစာက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရက္ေလာက္ ရွိေတာင္ေနၿပီလို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးႀကြိက ဘာမွ်မေျပာဘဲ ဘုန္းႀကီးေလးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနတယ္။ အၾကည့္ကေတာ့ လာျပန္ပလားဒီအေျပာ ဆိုတဲ့ပံုပဲ။  တိုက္အုပ္ကေတာ့ ရက္စြဲအရသာ တြက္ေျပာတာ။ အေျဖလိုခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရင္ကတည္းက ဦးႀကိြက ေျပာထားဖူးတာကိုး။ က်ဳပ္က သတင္းစာဖတ္တယ္ဆိုတာ သတင္းသိခ်င္လို႔၊ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာျဖစ္တယ္သိခ်င္လို႔။ တစ္ပတ္ေနာက္က်က် တစ္လေနာက္က်က် က်ဳပ္အတြက္ အေရးမႀကီးဘူး။ က်ဳပ္အတြက္က ဆီေတာ္၏ဆားေတာ္၏ သိရင္ၿပီးတာပဲ။ သတင္းစာဖတ္ၿပီးသိခ်င္တာက အပ်င္းေျပေအာင္လို႔ပဲ။ ကိုယ္ေတာ့္လို အာဂံုေဆာင္ထားတာေတြ ျပန္ၿပီးရြတ္ျပဖို႔မဟုတ္ဘူးလို႔ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ထားတယ္။ ဒီကတည္းက တိုက္အုပ္လည္း စကားမရွည္ရဲေတာ့ဘူး။

အၾကမ္းကို နည္းနည္းငံုၿပီး ပါးေစာင္းအသာက်င္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းမွာ ကိစၥေတြပါးေနတုန္း ေရနံေလးဘာေလးသုတ္၊ ကုဋီအသစ္၊ အိမ္သာအသစ္ေတြေဆာက္ထားရင္ ေကာင္းမယ္ေျပာလို႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဟိုေကာင္ေတြ အေခၚခိုင္းလိုက္ဦးမယ္လို႔ အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေနရင္း ဦးႀကိြကို ဦးတည္ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာရင္း ေကာင္ေလးေတြ လာစမ္းလို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ဦးႀကိြကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ဦးစံသိန္းရဲ႕ ကုန္ေစ်းႏႈန္းသတင္း ဖတ္ေနတယ္။ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္က ၾကံသကာထည့္ထားတဲ့ ေၾကြရည္သုတ္ပန္းကန္ကို ဘုန္းႀကီးေလးကို ကပ္လိုက္တယ္။


 ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ပန္းကန္ကို အၾကမ္းအိုးထည့္ထားတဲ့ လင္ပန္းထဲခ်လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးတစ္သိုက္ကို ညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးေနတယ္။ မင္းက ဘယ္သူ႔ဆီသြား၊ မင္းကေတာ့ ဘယ္၀ါ့ဆီသြား၊ ငပိန္ မင္းကေတာ့ မင္းဘႀကီး ဦးကံရဆီသြား ဘုန္းႀကီးက မွာလိုက္တယ္လို႔ေျပာ။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းမွာ ထမင္းစားၾကေခ်လို႔။ ဟိုေကာင္ႏွစ္ေကာင္ မင္းတို႔ အခုေနသြားလို႔ ေမာင္ဆင္တို႔ ေသာင္းစိန္တို႔က အိမ္မွာရွိမယ္မထင္ဘူး။ ေသာင္းရင္တဲ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီကိုသာ တန္းသြား။ ေမာင္မူတို႔ေမာင္တာတို႔ေတာင္ အဲဒီမွာ မီႏိုင္တယ္။ မေတြ႕လည္း ေသာင္းရင္တို႔သားအဖကို မွာခဲ့။ ေအး.. အေရးႀကီးတာက ခ်မ္းသာအိုးပဲ။ ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေျပာ။ ဒီမယ္ လာ ထမင္းစားေခ်လို႔၊ မလာရင္ ငါက ႀကိမ္နဲ႔လာမယ္လို႔ ေျပာ။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ အရွည္ႀကီး ေျပာေနတယ္။ ဦးႀကြိကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးေျပာတာ နားေထာင္ရင္း ဘုန္းႀကီးေလးကို ၾကည့္ေနေပတဲ့ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အံ့ၾသေနပံု ေပၚေနတယ္။ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္က ဘာမွ်ျပန္မေျပာေပတဲ့ က်ဳပ္ကိုမၾကည့္နဲ႔ က်ဳပ္ဘာမွမသိဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဦးႀကြိကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးလည္း ေျပာဆိုလို႔ၿပီးသြားကာမွ လင္ဗန္းထဲက ၾကံသကာပန္းကန္ကို အသာယူလိုက္ၿပီး ၾကံသကာ ျဖဴျဖဴပါးပါးတစ္ခ်ပ္ကိုေရြးရင္း ေထာင့္ခ်ဳိးေလးကို အသာဖဲ့လိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ဦးႀကြိဆီက အသံထြက္လာျပန္တယ္။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းမွာ အလွဴရွိသလားကိုယ္ေတာ္လို႔ ေမးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက အေမးကိုမေျဖေသးဘဲ လက္ထဲက ၾကံသကာထက္ပိုင္းက်ဳိးကို ၾကည့္ေနရင္း ဦးႀကိြ ဒါ ျဖဴးဆရာေတာ္ဆီက ပို႔လိုက္တာလားလို႔ ေမးတယ္။ ဘာအေျဖမွ မၾကားရေသးခင္မွာပဲ ဆက္ၿပီး ေမးလိုက္ျပန္တယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနားဆရာေတာ္ႀကီးဆီက ထင္တယ္လို႔ ေမးသလိုလို၊ ေျဖသလိုလို ေျပာျပန္တယ္။ ဦးႀကိြကေတာ့ စိတ္ရွည္ပံုမရဘူး။ ဘယ္ရယ္ကလို႔ က်ဳပ္အမွတ္မထားလိုက္မိဘူး။ ျဖဴး-ျဖဴး၊ ေနျပည္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနား- ေနျပည္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနား၊ ၾကံသကာ-ၾကံသကာေပါ့ ကိုယ္ေတာ္ရာ။ က်ဳပ္သိခ်င္တာက မနက္ျဖန္ေက်ာင္းမွာ အလွဴပြဲရွိသလားလို႔ပါလို႔ အေတာ့္ကို သည္းခံစိတ္ထားၿပီး ေမးလိုက္ျပန္တယ္။ ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ားကိုအရင္ က်ဳပ္ေျပာဦးမယ္လို႔ လုပ္ရင္း  သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ တိုက္အုပ္က စကားစလိုက္တယ္။ ဦးႀကိြကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုခုနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေလးကို ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ဆရာေတာ္ႀကီးလုပ္ေစခ်င္တာေတြ ခိုင္းဖို႔၊ ထမင္းကေလးေကၽြးၿပီး ေျပာမယ္လို႔ပါ။ ခုေနက ေက်ာင္းသား စာခ်ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ စာလိုက္လာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြလည္း ပါးေနခိုက္ဆိုေတာ့ လူ ေလး၊ငါး၊ ဆယ္ေယာက္စာေလာက္ခ်က္ဖို႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္။ ခုေနဆုိ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္လည္း ကူႏိုင္တာပဲမဟုတ္ေပဘူးလား ကိုရင္ႀကီးလို႔ တိုက္အုပ္က သူ႔အေမးသူေျဖရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္ကေတာ့ တုိက္အုပ္မ်က္ႏွာၾကည့္ေနရေတာ့ တင္ပါ့ဆိုတဲ့အသံ သိပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္မလာဘူး။ ဦးႀကိြကေတာ့ ဘာမွ် ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ဖတ္လက္စသတင္းစာကိုပဲ သူ႔မူအတိုင္း အပ်င္းေျပ ေတာ္ေရာေပါ့ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ဆက္ဖတ္ေနေလရဲ႕။

ေနာက္ေန႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးဆင့္ထားတဲ့ သူ႔တကာေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေလးတခ်ဳိ႕ ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီးခ်ိန္ေလာက္ဆိုေတာ့ မြန္းတည့္ဦးေလာက္ပဲ။ တိုက္အုပ္မွာထားတဲ့အတိုင္း ဦးႀကိြနဲ႔ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္က ထမင္းႏွစ္၀ိုင္းျပင္ ေကၽြးထားႏွင့္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ထမင္းေခၚေကၽြးတယ္ဆိုတာေတာ့ တိတိက်က် မသိၾကေပတဲ့၊ တို႔ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ခိုင္းစရာရွိလို႔ ခုလိုလုပ္တာပဲဆိုတာ ရိပ္မိေနတယ္။ ဗ်ဳိ႕ ဦးႀကိြ ခင္ဗ်ားက မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးတာလားလို႔ ကာလသားေတြထဲကတစ္ေယာက္က ေနာက္ေသးတာ။ ဦးႀကိြက ဘယ္ခံမွာတုန္း။ ဟေကာင္ေတြ စားထားၾက၊ ၿပီးရင္ ခ်ီးက်င္းတူးရမယ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ထမင္း၀ိုင္းက စိုတယ္။ ဦးႀကိြက ထမင္းဟင္းအခ်က္ေကာင္းရံုမကဘူး ဟင္းစပ္တည့္ေအာင္ ခ်က္တတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔အတူ ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီးေတာ့ အခ်ဳိပြဲတည္ရင္း နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီၾကာေအာင္ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အရပ္ကိစၥ ႏွီးေႏွာေလ့ရွိတတ္တာကိုး။ ကိစၥ၀ိစၥၿပီးကာမွ ေက်ာင္းႀကီးေပၚက ေအာက္ဖက္ကို ၾကြလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဆြမ္းစားေဆာင္ထဲက အဖြဲ႕လည္း ထမင္းစားၿပီးသေလာက္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။  တိုက္အုပ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြက တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုလို ၀ုိင္းၿပီး လက္အုပ္ခ်ီရင္း ဦးခ်ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးလည္း သူ႔အတြက္ခ်ထားတဲ့ အၾကမ္းအုိးလင္ဗန္းနားဆီမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကကြာလို႔ ေျပာရင္း ေလေျပထိုးသလို ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကးကို ဆိုလိုက္တယ္။  ဒီေတာ့လည္း ခ်က္ဆိုနားခြက္ကမီးေတာက္ေနက် သူ႔တပည့္ေက်ာ္ ေသာင္းစိန္ဆီက အသံထြက္လာတယ္။ ေသာင္းစိန္က သူ႔ဆရာကို တိုက္ရိုက္ေျပာႏိုင္တဲ့လူ။ ဘုန္းႀကီး ခုိင္းမွာျဖင့္ တည့္တည့္သာေျပာ။ ခုအခ်ိန္က ထမင္းလံုးစီခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ အားလံုးက ရယ္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ လုပ္ေနၿပီးကာမွ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ဆႏၵကို ေျပာျပတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးေကၽြးထားတာကလည္း ဗိုက္ကားေအာင္ စားေသာက္ၿပီးထားၿပီမို႔ အားလံုးက ကုဋီအသစ္၊ အိမ္သာအသစ္ေဆာက္ဖို႔ကိစၥအတြက္ ၀ိုင္းလုပ္ၾကဖို႔ သေဘာတူၾကရံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ လုပ္ၾကမယ္ေပါ့။ အမွန္မွာေတာ့ ဒီကိစၥက ဒီလိုနဲ႔ၿပီးသြားဖို႔ေကာင္းတာ မၿပီးဘူး။

အာ့စိန္ႀကီးလွဴတဲ့ အၿငိမ့္ပြဲတုန္းကလိုပဲ ဆြမ္းစားေဆာင္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္နီးမယ္၊ စည္း႐ိုးဘက္ ဘယ္ေလာက္ကပ္မယ္ဆိုတာ ျပႆနာျဖစ္ကေရာ။ ဆြမ္းစားေဆာင္နဲ႔နီးရင္ ေလပင့္လိုက္တိုင္း က်ဳပ္ခ်က္တဲ့ ျပဳတ္တဲ့ဆီမွာ ခ်ီးနံ႔ေသးနံ႔ရေနမယ္။ စည္း႐ိုးဘက္ဆီမွာေဆာက္လို႔ ဦးႀကိြ၀င္ေျပာရာက စတာပဲ။ စည္း႐ိုးနားဆီဆိုျပန္ေတာ့လည္း သိပ္ေ၀းပါသကြာ၊ တစ္ပိုတစ္ပါးသြားခ်င္တဲ့လူေတြက ေနပူႀကီးထဲ အေ၀းႀကီးေလွ်ာက္ၾကရမွာလို႔ ဦးကံရက မသိမသာ ကန္႔ကြက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာႀကီးက ၀င္ေျပာတယ္။ ဦးႀကိြေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပတဲ့ အနံ႔အသက္တင္မဟုတ္ဘူး၊ တျခားက်န္းမာေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိစၥေတြကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားဖို႔ လိုသတဲ့။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ပထမ ေလးငါးရွစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္း ေက်းလက္ေနလူထုအတြက္ အႀကီးမားဆံုးေသာေျပာင္းလဲမႈႀကီးဟာ က်င္းအိမ္သာကို အသံုးခ်လာတာပဲဆိုၿပီး အိမ္သာရဲ႕ စနစ္တက်ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို သမိုင္းဆိုတာနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ရွင္းေတာ့တာ။ သူကေတာ့ ေလာကႀကီးကို စိမ္းလန္းေစ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေစ လုပ္ခ်င္တဲ့လူကိုး။ ဒီေတာ့ကာမွ ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့တာ။ အမွန္မွာေတာ့ ေလာကႀကီးဆိုတာက နင္ေနငါသြားလို  သေဘာထားမွ ေကာင္းတာ။ နည္းနည္းကေလး အေရးေပးတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေလာကႀကီးက ေရာင့္တက္ခ်င္တာ။ ဒီေတာ့လည္း ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ၀င္ေျပာကုန္ၾကေတာ့တာပဲ။ ႏြားေရွ႕ထြန္က်ဴးသြားေတာ့ ၀ိုင္းေခြ႕ၾကေတာ့တာေပါ့။ ေမာင္တာႀကီးေျပာတာေတြက အဟုတ္ခ်ည္းပဲ၊ အေကာင္းခ်ည္းပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကိစၥက အိမ္သာေဆာက္ဖို႔ကိစၥ။ ဆင္ျခင္တံုတရားတို႔၊ သမိုင္းအျမင္တို႔၊ အမွန္တရားတို႔ သိပ္မလိုဘူး။ ေဒါက္တာေႏွာင္းႀကီး ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ `ေတာနဲ႔ေလာဂ်စ္နဲ႔ကေတာ့ ေျပာမျဖစ္တဲ့ကိစၥ´ လို႔ပဲ ေျပာရမွာ။ ေမာင္တာႀကီးကေတာ့ ကိစၥျပတ္ေအာင္ အာ့စိန္ႀကီးအလွဴပြဲအတြက္ ဆံုးျဖတ္ရတာမ်ဳိး လုပ္ခ်င္ပံုေပၚတယ္။ ေမာင္မူကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။ ေမာင္မူက ျမင္လိုက္ေပသိ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ မေဆာင္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးကိုး။ သူ႔မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ။

အာ့စိန္ႀကီးအၿငိမ့္ပြဲကိစၥတုန္းက ေမာင္တာဖက္ကလိုက္မိလို႔ သူ႔ခမ်ာ ခုထိ အေျပာခံရလို႔ မဆံုးေသးဘူး။ အဆိုးဆံုးက သူ႔အိမ္က သူ႔ေယာကၡမ။ အိမ္မွာစကားေျပာလို႔ အၿမီးအေမာက္မတည့္ေလတိုင္း သူ႔ေယာကၡမအထီးႀကီးက မင္းတို႔က အာဏာရွင္ဆန္သကိုးကြ ဆိုတာကိုအစခ်ီၿပီး ေမာင္တာရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ကို ေမာင္မူက ေထာက္ခံတဲ့အေၾကာင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ စၿမံဳ႕ျပန္ျပေတာ့တာ။ ဆိုင္၏မဆိုင္၏ မသိဘဲ ကမၻာမွာ တိုက္ႀကီးငါးတိုက္ဆိုလား ခုနစ္တိုက္ဆိုလား ရွိတဲ့အထဲက ငါတို႔မ်ား ပေဒသရာဇ္ကို တိုက္လာတာ၊ ဖက္ဆစ္ကိုတိုက္လာတာ၊ ကိုလိုနီကို တိုက္လာတာဆိုေတာ့ တိုက္ႀကီးသံုးတိုက္ကို တိုက္လာတာ။ လြတ္လပ္ေရးႀကီးရၿပီးလို႔ ဘာၾကာေသးသလဲ၊ မင္းတို႔က ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ ျပန္ျဖစ္ခ်င္ၾကတာကိုးကြဆိုၿပီး ေျပာေတာ့တာပဲ။ ဘယ္လိုမွ် ျပန္ရွင္းျပလို႔ မရဘူး။ ခက္ေနတာတစ္ခုက ဒီလိုေယာကၡမမ်ဳိးကလည္း တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ ေက်ာင္းကိုထုတ္၊ ဥပုသ္ရက္ရွည္ေစာင့္ခိုင္းမွလို႔ လုပ္ပစ္လို႔မရဘူး။ လုပ္လိုက္မိရင္ ကိုယ္ပဲ ေန႔စဥ္ထမင္းခ်ဳိင့္သြားပို႔ေနရမွာ။ ေယာကၡမနဲ႔ သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္ေပတဲ့ သူ႔သမီးမ်က္ႏွာက ရွိေသးတာ။ ရွင့္မွာက ခက္ပါတယ္။ အေဖက ရွင့္ကို ေစတနာနဲ႔ အေကာင္းေျပာတာကို ရွင္က အေကာင္းလို႔ကိုမထင္ဘူးလို႔ အိပ္ယာ၀င္ခါနီးတိုင္း မိန္းမက ေျပာျပေနေသးတာ။ ျပႆနာက အိပ္ယာ၀င္တယ္ဆိုတာ ဟိုတုန္းက ဘုရင္ခံဒါဘာပြဲလို ေျပာခ်င္ရာေလွ်ာက္ေျပာရတဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။ အိပ္မလို႔လုပ္တုန္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာက အာ႐ံုေထြျပားစရာ စကားေျပာအပ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္သီႀကီးပဲ။ ေမာင္တာႀကီးရဲ႕ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ကိစၥက ေမာင္မူမွာ ေျပာစရာ အပံုႀကီး။ စဥ္းစားစရာေတြ အပံုႀကီး။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ေထာက္ခံအားေပးခ်င္ေပတဲ့ ေယာကၡမမ်က္ႏွာက ျမင္ေနတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္ သူ႔မိန္းမေျပာတဲ့ သူ႔ေယာကၡမ ေစတနာတရားက နားထဲၾကားေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူက ေခ်ာင္းသံျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္တယ္။ အားလံုးၿငိမ္သြားၾကတယ္။

ဒီလိုလုပ္ၾကဗ်ာလို႔အစခ်ီရင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ်မၾကည့္ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက နံရံမွာ လႊားၿပီးအေျခာက္ခံထားတဲ့ လက္သုတ္၀တ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ အားလံုးမွ်မွ်တတကေလးျဖစ္သြားေအာင္ မဲခြဲၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္က ဒိုင္ေပါ့ဗ်ာ။ မဲေရမယ္။ ဦးကံရတို႔လူသိုက္ သေဘာက်တဲ့ေနရာ၊ ေမာင္တာႀကီးေျပာတာ သေဘာက်တဲ့ေနရာ ႏွစ္ေနရာရွိတဲ့အနက္ သေဘာက်ရာကို မဲေပးေပါ့ဗ်ာလို႔ေျပာၿပီး အၾကမ္းခြက္ထဲက အၾကမ္းလက္က်န္ကိုေမာ့လိုက္ရင္း ပါးေစာင္ကို က်င္းလိုက္တယ္။ ေမာင္တာႀကီးကေတာ့ အေတာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး ဘုရားတလိုက္ပံုရတယ္။ ဒီေကာင္ကမ်ား အမ်ားသေဘာက် အေဟာ၀တဆိုတာကို ေရွ႕ေနလိုက္သတဲ့လားလို႔လည္း ေတြးၾကည့္ေနပံုရတယ္။ ေမာင္မူကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ်မၾကည့္ဘဲ ဦးကံရတို႔လူသိုက္ေျပာတာ သေဘာတူတဲ့လူေတြ လက္ေထာင္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္တာႀကီးနဲ႔ ခ်မ္းသာအိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္သားပဲ လက္မေထာင္ၾကတာ။ ခ်မ္းသာအိုးကေတာ့ ေက်ာက္တိုင္ကိုမွီၿပီးထိုင္ေနတာ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။ တိုက္အုပ္က ေထာင္ထားတဲ့လက္ေတြကို ေရတယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ေမာင္တာႀကီးေျပာတာ သေဘာတူတဲ့လူေတြ လက္ေထာင္လို႔ေျပာေတာ့၊ ေမာင္တာတစ္ေယာက္ပဲ လက္ေထာင္တယ္။ ဒီေတာ့ေမာင္မူက သူ႔အနားဆီက တိုင္ကိုမွီရင္းထိုင္ေနတဲ့ ခ်မ္းသာအိုးကို ဟေကာင္ မင္းကဘာတုန္း၊ ခုနလည္း လက္မေထာင္ဘူး၊ ခုလည္း လက္မေထာင္ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္းလို႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ လွမ္းေငါက္ေတာ့မွ ခ်မ္းသာအိုးက လက္ေထာင္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဦးကံရတို႔လူသိုက္ဖက္က အႏိုင္ရလို႔ အတည္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ဘုန္းႀကီးေလးကပဲ အားလံုးကို သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္နဲ႔၀ိုင္းလုပ္ဖို႔၊ သူေျပာေနက်အတိုင္း ေရႊျပည္ေအးတရားကေလး ျမြက္တယ္။ ေျပာဆိုၿပီးေတာ့ ေမာင္မူနဲ႔ေမာင္တာလည္း ေသာင္းရင္တို႔တဲဘက္ဆီ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဟေကာင္၊ ခ်မ္းသာအိုး လာေလကြာလို႔ ေမာင္တာႀကီးက လွမ္းေခၚေတာ့ ခ်မ္းသာအိုးက ႏွစ္ခါမေခၚရဘူး။ တကယ္ေတာ့ ခ်မ္းသာအိုးက ေမာင္တာႀကီးဖက္က ရပ္တဲ့လူ မဟုတ္ေပဘူးလား။

ေမာင္တာနဲ႔ေမာင္မူက ယွဥ္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကေပတဲ့ စကားမေျပာဘူး။ မေက်နပ္ေတာ့ ျဖစ္စရာေပတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ခ်င္း နားလည္မႈရွိတယ္လို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ မေက်နပ္တာရွိလည္း အခ်င္းခ်င္း ဖြင့္ေျပာတတ္ၾကေတာ့၊ သူတို႔ၾကားထဲမွာ အတြင္းႀကိတ္နဲ႔ ေကာက္တာမ်ဳိး၊ ေတးထားတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာကာမွ ေမာင္တာက ေမာင္မူရာ၊ မင္းကကြာ ခ်ီးယိုအိမ္သာေဆာက္တဲ့ကိစၥကို ဘာလို႔ သေဘာတူ၊ မတူ လုပ္ေနတာတုန္း။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ အဲဒီလို လုပ္တာတုန္း။ သိၾကားသာသနာနဲ႔ နီးၿပီထင္လို႔လားလို႔ေမးၿပီး ခြီးတဲ့မွပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္မူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာရေသးခင္ သူ႔ဘာသာ ေခါင္းခါရင္း ရယ္ေနတယ္။ ငါရွင္းျပပါ့မကြာလို႔ အစခ်ီၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပတယ္။ ေမာင္မူေျပာတာနားေထာင္ေနရင္း ေမာင္တာႀကီးနဲ႔ ခ်မ္းသာအိုးတို႔ကေတာ့ ျပံဳးရင္း၊ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ အသံထြက္ေအာင္ေတာင္ ရယ္မိၾကတယ္။ ေမာင္မူေျပာတာ ၿပီးသေလာက္ရွိသြားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားေနာက္ကေလွ်ာက္လာတဲ့ ခ်မ္းသာအိုး အားရပါးရ ရယ္လိုက္တယ္။ မင္းဆရာေႏွာင္းႀကီးေျပာတာ မၾကားဖူးဘူးလား၊ ေျမာက္ဘက္ စိနတိုင္းဆီက ေဒသတစ္ခုမွာ ဆို႐ိုးစကားရွိတယ္တဲ့။ ေယာကၡမဆိုတာ ေနာက္ေခ်းနဲ႔တူတယ္တဲ့။ ေနာက္ေခ်းဟာ နံေတာ့နံမွာပဲ။ ပန္းကေလးေတြကို ပြင့္ေစသတဲ့။ သစ္ပင္၀ါးပင္ေတြကို စိုေျပေစသတဲ့လို႔ ေမာင္တာႀကီးက ေျပာတယ္။ ပန္းပြင့္၊ မပြင့္ေတာ့ မသိဘူးငါ့လူ၊ ငါေတာ့ ေနာက္ေခ်းနံ႔ေလာက္နဲ႔တင္ ႏွာႏုထဲစြဲေနတာ ခုဆို ခဲေတာင္ေနၿပီလို႔ေျပာရင္း ေမာင္မူက ရယ္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္မူက ေနာက္ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း ခ်မ္းသာအိုး မင္းက ဘာစိတ္ကူးနဲ႔ ငါေျပာတာကိုသေဘာတူရတာတုန္းလို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္က ေက်ာင္းတိုင္ကိုမွီၿပီး ငိုက္ေနတာလို႔အစခ်ီၿပီး ခ်မ္းသာအိုးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဦးႀကိြလက္ရာက ေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ စားေသာက္ၿပီး ကိုရင္ေသာင္းစိန္ေျပာသလို ထမင္းလံုးစီေနတာ။ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္မွန္း မသိဘူး။ ေနာင္ႀကီးမူက ဟေကာင္လို႔ ေျပာလိုက္ကာမွ လန္႔ႏိုးသြားတာ။ လန္႔ႏိုးလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာင္ႀကီးတာက လက္ေျမွာက္ထားတာေတြ႕လို႔ က်ဳပ္လည္း လက္ေျမွာက္လိုက္တာပဲလို႔ ခ်မ္းသာအိုးက ဆက္ၿပီးရွင္းျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမာင္တာႀကီးက ေကာင္းကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္မူကေတာ့ ေမာင္တာ့ကိုတစ္လွည့္ ခ်မ္းသာအိုးကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ေနတယ္။ ခ်မ္းသာအိုးက ဆက္ေျပာေနေသးတာ၊ က်ဳပ္အတြက္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ဘယ္နားဆီေဆာက္ေဆာက္ တူးတာကေတာ့ တူးရမွာပဲ မထူးပါဘူးတဲ့။ ေမာင္မူကေတာ့ ျပံဳးေနတယ္။ ေမာင္တာကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းခါလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္တာႀကီးဆီက ေတာက္ေခါက္သံတစ္ခ်က္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာက္ေခါက္သံက အေတာ္ကေလးျပင္းတယ္လို႔ ေျပာရေပမယ့္လည္း အရင့္အရင္က ေတာက္ေခါက္သံေတြလိုပဲ ကမၻာ့ေလထုႀကီး၀င္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာမို႔ ဘယ္သူကမွ် စနစ္တက် မွတ္တမ္းမွတ္ရာ လုပ္မထားလိုက္မိဘူးလို႔ ထင္ရတာပဲ။

-ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ ေမလ၊ ၂၀၀၉